Chemwizard
Τιμώμενο Μέλος
Ο Γιάννης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 32 ετών, επαγγέλεται Χημικός και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,379 μηνύματα.
16-10-10
18:06
Μου κάνει εντύπωση που λες ότι τα δύσκολα πέρασαν. Πιστεύεις δλδ ότι όταν γίνεσαι γονιός τα δύσκολα είναι τα πρώτα ξενύχτια? Οι τόνοι από πάνες που θα αλλάξεις και τα ...φορτηγά από γάλα που θα ζεστάνεις? Είσαι πολύ λάθος. Όταν λένε ότι ένα παιδί δεν είναι (μόνο) οι 9 μήνες της αναμονής αλλά τα επόμενα -τουλάχιστον-18 χρόνια πιστεύεις ότι είναι τυχαίο? Μου κάνει τρομερή εντύπωση και μου φαίνεται εμένα πολύ επιφανειακό να πιστεύεις ότι τα δύσκολα είναι τα πρώτα δύο χρόνια και τώρα είναι μια χαρά. Το παιδί δεν είναι ...σκυλί,
Οχι δε με κατάλαβες.Εννοω πως στα δυο χρόνια πλέον μπροστά σου δεν εχεις ουτε μια μαζα κυττάρων,ούτε ενα βάρος στην κοιλιά,ούτε εναν ηχο που σε ξυπνα τρεις φορες τη μερα για να ταιστει.Εχεις ενα μικρό ανθρωπάκι.Ενα αθρωπάκι που αρχίζει και μιλάει,γελάει,διαμορφώνει προσωπικότητα με βάση τη δική σου.Είναι δυνατον βλεποντάς το να μετανιώνεις που το κράτησες?Το ανθρωπάκι σου?Τα δύσκολα,αν εννοείς αυτό που εννοώ εγώ,είναι ο "συμβιβασμός",ότι εχεις ενα πλάσμα που για τα επομενα 18 του χρόνια σου ανηκει πρακτικά,θα έχεις τον πρωτο και τον τελευταίο λογο γι αυτό,θα εξαρταται απο εσενα,κι ειδικά αν δεν ηταν προγραμματισμενο και το κρατας,πρεπει να εξοικειωθεις με αυτο,ειδικα στην αρχη της κοινης σας ζωης.Και θα χρειαστει να κανεις θυσίες για αυτό.Περασαν δυο χρονια που ειχε ηδη αποφασισει πως το θελει,κι απο κυτταρα εγινε παιδάκι.Τωρα μετανιώνει?Μονο επιφανειακά συνεχίζω να πιστεύω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Chemwizard
Τιμώμενο Μέλος
Ο Γιάννης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 32 ετών, επαγγέλεται Χημικός και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,379 μηνύματα.
16-10-10
02:06
Μετά απο δύο χρόνια που έχουν περάσει το μετανίωνει φρικτά και για το γάμο και για το παιδί.
Απιστευτο.Μενει έγκυος.Περνά τα πολύ δύσκολα.Εχει ενα παιδάκι δυο χρονών.Και ΤΩΡΑ μετανιώνει που το κράτησε?Προτιμώ να πιστεψω πως αυτό που διάβασα ήταν κάτι το επιφανειακό.Εκ μερους σου,ή εκ μερους της επιφανειακό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Chemwizard
Τιμώμενο Μέλος
Ο Γιάννης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 32 ετών, επαγγέλεται Χημικός και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,379 μηνύματα.
14-10-10
20:45
Kατ'αρχήν κάντε ενα spoiler στο θέμα.Δεν ξερω πως γινεται.Θα σας πω πρώτα για τους γονείς μου και μετα για μενα.Είχα τις προάλλες την εξής συζήτηση με κάποιον συνάδελφο απ' τη δουλειά και θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας:
Ο συνάδελφος λοιπόν, είναι τριάντα ενός ετών και μόλις πρόσφατα έμαθα ότι είχε έναν γιο συνομήλικο της κόρης μου, έντεκα ετών. Υπολόγισα λοιπόν και είδα πως θα πρέπει να έχει γίνει πατέρας σε ηλικία 20 ετών. Έτσι του έπιασα κουβέντα και τον ρώτησα τι και πώς. Μου απάντησε ότι όταν έμεινε έγκυος η γυναίκα του, συνέβη το σχετικά σπάνιο γεγονός να συνεχίσει να έχει έμμηνο ρύση, ενώ κυοφορούσε. Όταν κατάλαβαν ότι ήταν έγκυος, ήταν ήδη αργά, αφού είχαν πλέον φτάσει στον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης. Έτσι "αναγκάστηκαν" να παντρευτούν και να κρατήσουν το παιδί, ενώ ακόμη δεν είχαν κλείσει το εικοστό έτος της ηλικίας τους.
"Εάν δεν συνέβαινε αυτό", τον ρώτησα, "θα κάνατε έκτρωση, έτσι δεν είναι;"
"Ασφαλώς!" αποκρίθηκε αυτός.
"Πώς τα βγάλατε πέρα;" ξαναρώτησα εγώ.
"Αρκετά εύκολα. Δουλεύαμε και οι δύο, μας βοήθησαν και οι γονείς μας, δεν παιδευτήκαμε και τόσο πολύ τελικά", μου λέει.
"Η γυναίκα σου με τι ασχολείται;" συνέχισα εγώ την ανάκριση.
"Είναι δημοσιογράφος, δουλεύει στο Τάδε τοπικό κανάλι εδώ κι εννέα χρόνια", απαντάει και πάλι πρόθυμα ο συνάδελφος (εμ βέβαια, με γυναίκα δημοσιογράφο, είχε συνηθίσει ο άνθρωπος στις συνεντεύξεις ).
"Ξέρεις, καλύτερα που έγινε έτσι το πράγμα", συνέχισε μόνος του, χωρίς να τον ρωτήσω τούτη τη φορά. "Δεν το μετανιώνω καθόλου. Αναγκαστήκαμε να μπούμε στη δυσκολία και τα καταφέραμε μια χαρά, δεν ήταν τόσο τρομερό όσο πιστεύαμε. Η δυσκολία μας έκανε δυνατότερους".
Έχει γραφεί συχνά στο θέμα, ότι θα πρέπει να γίνεται μια έκτρωση, όταν οι γονείς δεν είναι ακόμη φτιαγμένοι οικονομικά και δεν θα έχουν να προσφέρουν στο παιδί τους όσα του χρειάζονται. Έφτασε να ειπωθεί ακόμη και ότι η αποφυγή της έκτρωσης σε τέτοια περίπτωση θα ήταν μια πράξη ανεύθυνη, για το καλό του παιδιού!! Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν είχαν τίποτε κι όμως κατάφεραν να δώσουν στο παιδί τους ό,τι του χρειαζόταν, όσα δώσαμε κι εμείς που κάναμε παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία.
Άλλοτε γράφηκε ότι η παρουσία ενός παιδιού στη ζωή μιας γυναίκας, σε τόσο μικρή ηλικία, θα εκμηδένιζε κάθε δυνατότητα για καριέρα, η κοπέλα θα ήταν αναγκασμένη να συμβιβαστεί με το ρόλο της μάνας. Η συγκεκριμένη κοπέλα, σπούδασε δημοσιογραφία και δουλεύει στην τηλεόραση εδώ και χρόνια. Αυτήν την καριέρα είχε σκοπό να κάνει, ακόμη κι αν δεν είχε κάνει παιδί.
Μήπως τελικά τα όσα έχουν ακουστεί, φαντάζουν κάπως υπερβολικά;
Δεν είμαι υπέρ της απαγόρευσης της έκτρωσης, δια νόμου. Εντούτοις, κρατώ μια κριτική στάση απέναντι στο ζήτημα. Το σκεπτικό μου ήταν πάντοτε ότι η έκτρωση είναι μια πολύ σημαντική απόφαση και πως δεν θα πρέπει να λαμβάνεται αψήφιστα και με τόση ευκολία, όση στις μέρες μας. Εμπεριέχει θέματα υγείας της ίδιας της γυναίκας, αλλά και σημαντικά ηθικά διλήμματα, στα οποία φιλοσοφία και βιολογία αδυνατούν ακόμη να δώσουν μια απόλυτη απάντηση. Θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα στην αντισύλληψη και η έκτρωση να χρησιμοποιείται μόνο ως τελευταία λύση. "Η έκτρωση δεν είναι μέθοδος αντισύλληψης"...
Οσον αφορα τους γονείς μου λοιπον.Ο Θανασης μπηκε αισίως στα 43 πριν κατι μήνες,κι η Βασω στα 37.Που σημαινει πως εμενα με καναν στα 24 και 18 αντιστοιχα,η μανα μου ηταν πιο μικρη απο ο,τι είμαι εγώ τώρα.Αναγκαστηκε να αφήσει και το ΙΕΚ που άρχιζε,ημουν και περιεργος τυπας εγω,βγήκα και εφταμινητης...Ολα οκ με εμενα παντως.Και με την αδερφη που ηρθε μετα απο εναμιση χρονο.
Ελα σου ομως που μετα απο κεινην ηρθαν άλλα δυο απρογραμμάτιστα.Ο πατερασ μου παραιτηθηκε απο στρατιωτικός,κι επιασε αλλη δουλεια ενω ηταν βολεμενος για να μη μας τρεχει με μεταθεσεις.Οι γονεις μου εμαθαν τη λεξη "δάνειο " απο την καλη και την αναποδη.Αναγκαστηκαν να αλλαξουν σπίτι,και πολλά άλλα,Και φθάνουμε στο σήμερα:Στα 43 και 37 τους εχουν εμενα δευτεροετή χημικου,την αδερφη μου που δινει με στοχο παιδαγωγικά,και τους δυο μικρους να εχουν καιρο ακόμη.Εκτος αυτών,καθε ενα απο τα παιδια τους εχει βγάλει δυο ξένες γλώσσες κι έχει μαύρη ζώνη σε πολεμική τεχνη,το ρεζουμε είναι οτι μιλάμε για ΠΟΛΛΑ λεφτά.Και δεν ειναι μόνο αυτά.Η μανα μου στα 25 της βρεθηκε με 4 παιδια,και χωρις καποιον να βοηθα.Η μια γιαγια στη Σαντορίνη κι η αλλη στα Τρικαλα.Θελει πολλά κότσια για να κουμανταρεις τετοια οικογενεια στην ηλικια που ολες οι γνωστες σου ζουν τη ζωη τους και με τον αντρα ολη μερα στη δουλεια.Αυτοι οι ανθρωποι καθησαν ομως κατω,εβαλαν τις προταιρεοτητες τους,κι επελεξαν συνειδητα.Οταν ο πατερας μου πήγε να παραιτηθει,καποιος του ειπε πως κανει τη εγαλυτερη ανοησια της ζωης του.Εκεινος απάντησε "Μετα απο χρονια,καποτε θα τα βάλω ολα κατω με τα παιδια μου,θα δουμε τι εχουε,και αρα ποιος απο εμας τους δυο εχε δικιο"Δεν το κανει ο καθένας αυτό.Κι αν εμαθα κατι απο εκεινους,είναι να εκτιμαω,να βάζω κι εγω προτεραιότητες,και το κυριότερο,πως η ευκολοτερη λύση δεν είναι πάντα κι αυτή που μακροπροθεσμα σε κανει πιο ευτυχισμένο.Εκτος κι αν καποιος θεωρει ανευθυνοτητα που δε σκότωσαν εμενα η τα αδερφακια μου.
Βεβαια ξερω,δεν ειναι ολοι οι μπαμπαδες κι οι μαμαδες ερωττευμενοι οσο οι δικοι μου και και και...το γνωρίζω.Γι αυτό είπα,εξαρτάται απο τον άνθρωπο,αν μπορεί ή οχι να το κάνει.Ενα παιδι ομως ειναι μια ζωη.Πρεπει να συντρεχουν παρα πολυ σοβαροι λογοι ωστε να μην το κρατησεις.Και για μενα δεν ειναι σοβαρος λογος το οτι εσπασε το προφυλακτικο στα 23 σου.Ας προσεχες.Αν εισαι ανικανος να το αγαπησεις,ΔΩΣ ΤΟ ΓΙΑ ΥΙΟΘΕΣΙΑ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ,τοσα ζευγαρια δεν μπορουν να κανουν παιδια.
Και περναμε σε εμενα.Ειμαι οπως είπα φοιτητης Χημικου,και σκεφτομαι αργοτερα να παρακολουθησω το Βιολογικο(δεν ξερω τι μου ξηερωνει παντως ηδη παιρνω μαθηματα απο κει.)Ενας παρα πολυ ενδιαφερον κλάδος για μενα,απο καθαρα επιστημονικη,αλλα και κοινωνικη σκοπια,ειναι εκεινος του προγεννητικού ελεγχου.Κοινως του ελεγχου που κανει επιστημονας για να διαπιστωσει αν το εμβρυο που κυοφορει μια γυναικα ειναι υγιες η οχι.Συνηθως η φυση "προνοει",και ενας μηχανισμος της ειναι να αποβαλλουν οι γυναικες που κυοφορουν παιδια με σοβαροτατες γεννετικες ανωμαλιες.Καια φορα ομως παιδια τετοια προκειται να γεννηθουν,και πλεον η προοδος της επιστημης εχει φερει τους γονεις στο σημειο πριν τη γεννηση να το ξερουν.Δυστυχως,δυστυχως ομως,δδε μπορεις να κανεις ενα χρονικο αλμα να πας στο εικοσαχρονο παιδι σου και να το ρωτησεις αν τελικα ηθελε να γεννηθει,οση αγαπη κι αν του δωσεις εσυ.Οποτε για μενα,τελικα ΔΕΝ υπαρχει αντικειμενικη απαντηση οταν συντρεχουν λογοι υγειας.
Αν τελος,κινδυνευε η γυναικα μου,μου ελεγε δηλαδη καποιος γιατρος(εφιαλτικό σεναριο η αληθεια)πως ή θα ζησει εκείνη,ή το παιδι,θα διαλεγα να ζησει η ιδια ακόμη κι αν ηξερα πως δε θα το ηθελε,οποια κι αν θα ηταν η επακολουθη αντιδραση της.
Αυτα.
Εdit:thanks για τη διευκρινηση με τα spoiler
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.