Catalyst
Επιφανές μέλος
Ο Catalyst αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 9,434 μηνύματα.
17-11-10
14:05
[FONT="]Νίκος Σαραντάκος (Άχθος Αρούρης)[/FONT]
[FONT="]ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Φουκαραδάκι ο δύστυχος, είχε τελε[/FONT][FONT="]ι[/FONT][FONT="]ώσει[/FONT]
[FONT="]νυχτερινό γυμνάσιο. Για σπουδές[/FONT]
[FONT="]ελπίδα δεν τ' απόμενε ούτε τόση[/FONT]
[FONT="]Δε βάφονται τ' αυγά με τις πορδές![/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Δούλευε εφαρμοστής. Δουλειά του πάγκου, [/FONT]
[FONT="]θέλει σίγουρο χέρι και μυαλό ξουράφι. [/FONT]
[FONT="]Κι ήταν ο πιο ξυπνός στου Μαστροβάγγου [/FONT]
[FONT="]—Δω μέσα ρε παιδιά, πηγαίνω στράφι![/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]— Ε! όχι δα ρε Μπάμπη, εδώ μαστόροι [/FONT]
[FONT="]πολύ παλιοί σου βγάζουν το καπέλο. [/FONT]
[FONT="]Τι παραπάνω θά 'θελες αγόρι;[/FONT]
[FONT="]— Θά 'θελα να σπουδάσω, μα όσο κι αν θέλω...[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Πολυτεχνείο το λεν, δεν είν' αστεία, [/FONT]
[FONT="]αν βρίσκονταν παράδες κι αν... και αν... [/FONT]
[FONT="]για φροντιστήρια, δίδακτρα, βιβλία... [/FONT]
[FONT="](κι ας λεν πως είναι η παιδεία «Δωρεάν»)[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Εν τέλει τα κατάφερε και μπήκε [/FONT]
[FONT="]μέσ' στη σχολή που επόθει, μιαν εσπέρα [/FONT]
[FONT="]στα τέλη τον Νοέμβρη. Και μια σφαίρα [/FONT]
[FONT="]στα φλογισμένα στήθη τον ευρήκε.[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Ανέκδοτο, Π. Φάληρο Δεκέμβριος 1973[/FONT]
[FONT="]ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Φουκαραδάκι ο δύστυχος, είχε τελε[/FONT][FONT="]ι[/FONT][FONT="]ώσει[/FONT]
[FONT="]νυχτερινό γυμνάσιο. Για σπουδές[/FONT]
[FONT="]ελπίδα δεν τ' απόμενε ούτε τόση[/FONT]
[FONT="]Δε βάφονται τ' αυγά με τις πορδές![/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Δούλευε εφαρμοστής. Δουλειά του πάγκου, [/FONT]
[FONT="]θέλει σίγουρο χέρι και μυαλό ξουράφι. [/FONT]
[FONT="]Κι ήταν ο πιο ξυπνός στου Μαστροβάγγου [/FONT]
[FONT="]—Δω μέσα ρε παιδιά, πηγαίνω στράφι![/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]— Ε! όχι δα ρε Μπάμπη, εδώ μαστόροι [/FONT]
[FONT="]πολύ παλιοί σου βγάζουν το καπέλο. [/FONT]
[FONT="]Τι παραπάνω θά 'θελες αγόρι;[/FONT]
[FONT="]— Θά 'θελα να σπουδάσω, μα όσο κι αν θέλω...[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Πολυτεχνείο το λεν, δεν είν' αστεία, [/FONT]
[FONT="]αν βρίσκονταν παράδες κι αν... και αν... [/FONT]
[FONT="]για φροντιστήρια, δίδακτρα, βιβλία... [/FONT]
[FONT="](κι ας λεν πως είναι η παιδεία «Δωρεάν»)[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Εν τέλει τα κατάφερε και μπήκε [/FONT]
[FONT="]μέσ' στη σχολή που επόθει, μιαν εσπέρα [/FONT]
[FONT="]στα τέλη τον Νοέμβρη. Και μια σφαίρα [/FONT]
[FONT="]στα φλογισμένα στήθη τον ευρήκε.[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]Ανέκδοτο, Π. Φάληρο Δεκέμβριος 1973[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Catalyst
Επιφανές μέλος
Ο Catalyst αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 9,434 μηνύματα.
17-11-10
14:01
1050 ΧΙΛΙΟΚΥΚΛΟΙ
της Κωστούλας Μητροπούλου
"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,
δεν σούστειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιού σου,
ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου.
"Εδώ Πολυτεχνείο ,εδώ Πολυτεχνείο!"
Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,
εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,
χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,
σε στόματα μανάδων η κατάρα.
Και τα κορίτσια και τ' αγόρια που μιλούσαν,
τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,
δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,
κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.
"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,
δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,
λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες,
πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.
της Κωστούλας Μητροπούλου
"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,
δεν σούστειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιού σου,
ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου.
"Εδώ Πολυτεχνείο ,εδώ Πολυτεχνείο!"
Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,
εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,
χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,
σε στόματα μανάδων η κατάρα.
Και τα κορίτσια και τ' αγόρια που μιλούσαν,
τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,
δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,
κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.
"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!"
Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,
δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,
λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες,
πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.