Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
15-04-10
19:05
Στην αρχή του θέματος η underwater είχε αναφέρει κάτι για στάδια ανάπτυξης και θα το αναφέρω και εγώ. Κατα μέσο όρο (και το τονίζω αυτό γιατί στους ανθρώπους πάντοτε υπάρχουν μεγάλες διακυμάνσεις και ατομικές διαφορές) ένα εντεκάχρονο παιδί μόλις έχει βγει από το στάδιο της συγκεκριμένης λογικής σκέψης και σιγά σιγά μπαίνει στο στάδιο της τυπικής λογικής σκέψης, η οποία κατακτάται πλήρως γύρω στα 15. Δηλαδή τώρα ξεκινάει να καλλιεργεί την ικανότητα του υποθετικοαπαγωγικού λογισμού (τουτο σκεφτείτε το σαν αυτό που λέμε αφηρημένη σκέψη, οι άνθρωποι λογίζονται σαν επιστήμοντες, αντιλαμβάνονται ένα πρόβλημα σε πολλαπλά επίπεδα και χειρίζονται πολλές μεταβλητές ταυτόχρονα). Παράλληλα στο μεταβατικό αυτό στάδιο το άτομο αποτυγχάνει να διαφοροποιήσει τις δικές του σκέψεις από αυτό που σκέφτονται οι άλλοι, δηλαδή βλέπει τον εαυτό του ανάλογα με το ποια γνώμη νομίζουν ότι έχουν οι άλλοι γι' αυτό.
Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν μία ενδεκάχρονη είναι ευκόλως χειραγωγήσιμη και ακόμα αν υπάρξει συναίνεση για εμένα είναι πλασματική αφού δεδομένης της νοητικής ανωριμότητας δε νομίζω ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί επί ίσοις όροις με έναν ενήλικα. Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε που τα παιδιά έχουν ιδιαίτερη μεταχείριση από το νόμο. Φανταστείτε π.χ. ότι ένας σαραντάρης αλληλεπιδρά με ένα 10χρονο και ο τελευταίος συναινεί να γίνει συνεργός σε φόνο. Πόσο μετράει αυτή η συναίνεση; Γι' αυτό και μόνο είμαι της άποψης ότι καλώς συμβαίνει και η νομοθεσία δρα προληπτικά αναφορικά με αυτές τις ηλικιακές ομάδες. Οι εξαιρέσεις αν είναι τόσο λαμπρές και προχωρημένες είμαι σίγουρη ότι κάπως θα βρουν το δρόμο τους. Συχνά ορισμένες θέσεις τις βρίσκω υπερπροστατευτικές, σκεπτόμενη ότι σιγά εγώ έκανα έτσι στην τάδε ηλικία και δεν έπαθα τίποτα. Όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη ενός άλλου όμως, δεν είναι το ίδιο νομίζω.
Από την άλλη δε μου αρέσει η χρήση της λέξης βιασμός, διαθφορά, κακοποίηση και τα συναφή, εφόσον δεν ήταν εμπειρία άσχημη για τον ανήλικο. Μπορεί να μην έχει διαθέσιμα όλα τα απαραίτητα εργαλεία αντίληψης της πραγματικότητας αλλά σίγουρα μπορεί να κάνει το στοιχειώδες, να πει αν πράγματι αν ήταν δυσάρεστη ή ευχάριστη. Εδώ νομίζω βασίζεται η επιχειρηματολογία του Μπαγκς. Ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων τείνει να κολλάει τη λέξη βιασμός,που έχει βαριά και φορτισμένη σημασία, κρίνει, κατακρίνει και διασύρει χωρίς να εξετάσει αν πράγματι ήταν έτσι, χωρίς να θέλει καν να αναγνωρίσει ότι ακόμα και σε αυτό το ζήτημα υπάρχουν διακυμάνσεις. Αντί να πολώνεται κανείς και να τον πνίγει το δίκιο του είναι μία ωραιότατη ευκαιρία να σκεπτεί πόσες αποχρώσεις του γκρι υπάρχουν, η έννοια του "αυτονόητου" χάνεται μέσα στην ίδια της την αντίφαση και κανείς δεν κατέχει την οικουμενική αλήθεια σε τίποτα.
Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν μία ενδεκάχρονη είναι ευκόλως χειραγωγήσιμη και ακόμα αν υπάρξει συναίνεση για εμένα είναι πλασματική αφού δεδομένης της νοητικής ανωριμότητας δε νομίζω ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί επί ίσοις όροις με έναν ενήλικα. Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε που τα παιδιά έχουν ιδιαίτερη μεταχείριση από το νόμο. Φανταστείτε π.χ. ότι ένας σαραντάρης αλληλεπιδρά με ένα 10χρονο και ο τελευταίος συναινεί να γίνει συνεργός σε φόνο. Πόσο μετράει αυτή η συναίνεση; Γι' αυτό και μόνο είμαι της άποψης ότι καλώς συμβαίνει και η νομοθεσία δρα προληπτικά αναφορικά με αυτές τις ηλικιακές ομάδες. Οι εξαιρέσεις αν είναι τόσο λαμπρές και προχωρημένες είμαι σίγουρη ότι κάπως θα βρουν το δρόμο τους. Συχνά ορισμένες θέσεις τις βρίσκω υπερπροστατευτικές, σκεπτόμενη ότι σιγά εγώ έκανα έτσι στην τάδε ηλικία και δεν έπαθα τίποτα. Όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη ενός άλλου όμως, δεν είναι το ίδιο νομίζω.
Από την άλλη δε μου αρέσει η χρήση της λέξης βιασμός, διαθφορά, κακοποίηση και τα συναφή, εφόσον δεν ήταν εμπειρία άσχημη για τον ανήλικο. Μπορεί να μην έχει διαθέσιμα όλα τα απαραίτητα εργαλεία αντίληψης της πραγματικότητας αλλά σίγουρα μπορεί να κάνει το στοιχειώδες, να πει αν πράγματι αν ήταν δυσάρεστη ή ευχάριστη. Εδώ νομίζω βασίζεται η επιχειρηματολογία του Μπαγκς. Ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων τείνει να κολλάει τη λέξη βιασμός,που έχει βαριά και φορτισμένη σημασία, κρίνει, κατακρίνει και διασύρει χωρίς να εξετάσει αν πράγματι ήταν έτσι, χωρίς να θέλει καν να αναγνωρίσει ότι ακόμα και σε αυτό το ζήτημα υπάρχουν διακυμάνσεις. Αντί να πολώνεται κανείς και να τον πνίγει το δίκιο του είναι μία ωραιότατη ευκαιρία να σκεπτεί πόσες αποχρώσεις του γκρι υπάρχουν, η έννοια του "αυτονόητου" χάνεται μέσα στην ίδια της την αντίφαση και κανείς δεν κατέχει την οικουμενική αλήθεια σε τίποτα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.