rascal_gd
Περιβόητο μέλος
Ο Call me Joe!! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 4,194 μηνύματα.
25-09-09
02:46
Ααα, μπραβο να βαζουμε και τον παραγοντα οικογενοια, γονεις και αδερφια οταν μιλαμε για την εικονα που εχουμε σχηματισει για τον εαυτο μας, γιατι καθε φορα που παω να μιλησω εδω μεσα για γονεις που δεν ξερουν που παν τα τεσσερα πεφτουν ολοι να με φανε..Πες τα ρε Ράσκαλ, νομίζω ότι συνόψισες το όλο ζήτημα με τον καλύτερο τρόπο.
Η διαδικασία είναι μακρά, επώδυνη και διαρκεί για χρόνια. Ο Γκάνταλφ έχει πράγματι κάνει τεράστιες προόδους από την εποχή που μας περιέγραψε ότι ανακάλυψε τη διαφορετικότητά του, μέχρι και σήμερα. Ήδη έχει βρει, όπως τόνισε πολλές φορές θετικά σημεία σε αυτήν και άρχισε να πείθει τον εαυτό του να την αποδεχτεί ως κάτι το συστατικό του κι όχι ως κάτι που η φύση τον υποχρέωσε (τα δύο αυτά ίσως μοιάζουν τα ίδια, όμως έχουν τεράστια διαφορά στη φόρτιση).
Δυστυχώς στη συζήτηση, αν είναι να βγάλουμε κάτι απ' αυτήν, υπάρχει ένα πολύ λεπτό σημείο, όταν μιλάμε για το πού βρίσκεται ο εαυτός μας και πού βρίσκονται οι "άλλοι". Όσον αφορά τον κοινωνικό περίγυρο, στον οποίο εγώ επικεντρώθηκα κυρίως, ισχύουν πράγματι τα όσα έγραψα. Στο βαθμό που αποδέχεσαι τον εαυτό σου, η επιρροή των άλλων σιγά σιγά γίνεται όλο και μικρότερη, μέχρι που στο τέλος σταματάει πια να σε νοιάζει.
Όμως υπάρχει ένα σημείο, μια γκρίζα ζώνη θα έλεγα, όπου τα όρια μεταξύ ημών και των άλλων γίνονται θολά κι επικαλύπτονται. Το σημείο αυτό είναι δυστυχώς η οικογένεια, για το οποίο είπε αρκετά ο Γκάνταλφ, ωστόσο απέφυγα έως τώρα να το θίξω, θέλοντας να τελειώσουμε τη συζήτηση για τον απλό κοινωνικό περίγυρο. Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι γονείς και τ' αδέλφια μας, έχουν μια προνομιακή θέση μέσα μας, σε βαθμό που η μη αποδοχή από αυτούς έχει άμεση αντανάκλαση στο εσωτερικό μας, τέτοια που δεν μας επιτρέπει να δούμε τον εαυτό μας ως κάτι εντελώς ξεχωριστό από αυτούς. Η σχέση μας με τους γονείς μας μάς ακολουθεί και μας στοιχειώνει σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της ζωής μας και δεν είναι καθόλου εύκολο κανείς ν' αποστασιοποιηθεί απ' αυτούς, ακόμη κι αν τους κόψει την καλημέρα. Στην καλύτερη περίπτωση, οι πιο τυχεροί και οι πιο σοφοί, φτάνουν να ξεπεράσουν σε κάποιο βαθμό αυτόν τον δεσμό, σε αρκετά ώριμη ηλικία και τότε πάλι θα έχουν να το καυχιούνται.
Είχα την τύχη να έχω γονείς που ήξερα πως θα μ' αποδέχονταν ακόμη κι αν έκανα πράγματα που θα τους φαίνονταν απορριπτέα (πράγμα που μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω και στην πράξη μόλις στα 40 μου). Ήξερα ότι ακόμη και εάν ήμουν ομοφυλόφιλος, ή ό,τι άλλο, θα συνέχιζαν να μ' αγαπούν έστω κι αν αυτό τους πλήγωνε. Αυτός ήταν και ο λόγος, όπως υπονόησε και ο Γκάνταλφ σε κάποιο από τα ποστ του, που είχα τόσο θράσος απέναντι σε όλον τον υπόλοιπο περίγυρο κι έπαιρνα το ρόλο του ομοφυλόφιλου, του περιθωριακού, του καταφρονεμένου, σε μια ένδειξη έμπρακτης συμπαράστασης προς τον αδικημένο και κοινωνικής προβοκάτσιας όπως εκτενώς εξήγησα.
Οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι με τους οποίους έχω συζητήσει, έχουν ακριβώς αυτό το παράπονο και την πληγή μέσα τους: Το ότι οι γονείς τους τούς απέρριψαν επειδή δεν ταίριαζαν στην νόρμα που εκείνοι είχαν ορίσει ως το "αποδεκτό". Αυτό είναι νομίζω που δημιουργεί και τον μεγαλύτερο τρόμο σ' ένα νέο παιδί, όταν συνειδητοποιεί τη διαφορετικότητά του. Όλα τ' άλλα, περί ανόητων συμμαθητών και καφρικού περίγυρου, είναι απλά εκλογικεύσεις που ως σκοπό τους έχουν τη μετάθεση του προβλήματος από αυτούς που αγαπάμε, σε εκείνους που στην πραγματικότητα δεν μας νοιάζουν και πολύ.
Φίλε Γκάνταλφ, όλα τα πράγματα γίνονται εξελικτικά και με τα χρόνια. Θα σου πω απλά ότι όπως έλεγε ο Έρμαν Έσσε, κάθε άνθρωπος, κάθε άνθρωπος ανεξαιρέτως, δεν μπορεί να ενηλικιωθεί εάν προηγουμένως δεν "σκοτώσει" μέσα του τους γονείς του, έννοια η οποία είναι ιδιαίτερα δυσνόητη στην πράξη και ίσως ακόμη και παρεξηγήσιμη.
Ο σκοπός μου δεν ήταν να σ' εκνευρίσω (αν και μεταξύ μας τα κατάφερα καλά σ' αυτό ). Σε είχα δει ν' ανοίγεις την καρδιά σου και σκέφτηκα πως προσωπικά δεν μου έφτανε να σε χτυπήσω συγκαταβατικά στην πλάτη και να σου πω πόσο σου συμπαραστέκομαι, ή πόσο σε λυπάμαι όπως είναι η συνήθης τακτική των αδιάφορων. Σκοπός μου ήταν να πάμε ένα θέμα συζήτησης που μέχρι τώρα είχε κινηθεί μόνο σε τούτο το επιφανειακό επίπεδο, στην καλύτερη περίπτωση και σε ανούσιες αντιπαραθέσεις στην χειρότερη, ένα βήμα προς τα μέσα, λίγο πιο βαθιά. "Όποιος αγαπά παιδεύει" λέει η παροιμία. Ελπίζω να συγχωρήσεις τη χαοτική παλαβομάρα μου και το γεροντικό μου πείσμα...
Μικρη παρεμβαση οφ-τοπικ αν και δεν ειναι και τοσο..
Για εναν ομοφυλoφιλο ειναι πολυ σημαντικο η αποδοχη του απ'την οικογενοια του. Oπως για καθε ιδιαιτερο παιδι κυριως.. Γι'αυτο εχω την εντυπωση χωρις να μιλαω απο μεσα οτι το καλυτερο θα ηταν η οικογενια να το μαθει οσο γινεται αργοτερα.. Οταν αρχισει καποιος να παταει στα ποδια του και δεν ειναι τοσο πολυ εξαρτημενη η αυτοεικονα του απ'τους δικους του (παντα ειναι, αλλα οχι το ιδο σημαντικη ή τουλαχιστον διαφορετικα αντιμετωπισιμη οσο περνανε τα χρονια) νομιζω ειναι το καλυτερα χρονικο σημειο για την αποκαλυψη μιας προκειμενης ομοφιλοφιλιας..
Γιατι να υποστεις την βαρια ατμοσφαιρα που θα υπαρχει στο σπιτι οσο εσυ μεγαλωνεις και αναπτυσεσαι;; Ειναι κατι που θα σε στιγματισει οσο να 'ναι.. Εκτος κι αν οι γονεις σου ειναι αρκετα ανοιχτομυαλοι και μ'αυτο το τροπο σου βαλουν φτερα στα ποδια! Αλλα σε καμια περιπτωση δεν χρειαζεται να το ρισκαρεις.. (προσωπικη αποψη)
Ολα αυτα χωρις να ξερω πως ειναι να εισαι ομοφυλοφιλος σε μια οικογενια αλλα γνωριζοντας ποσο μεγαλη επιδραση ασκουν στην αυτοεικονα σου τα κοντινα σου προσωπα που αγαπας πιο πολυ απ'ολους σε κρισιμες ηλικιες οπως αυτης, της εφηβειας.. Και καλο ειναι να μην παιζουμε με εμας.. Ειναι οτι πιο σημαντικο εχουμε..
υγ Ο δευτερος ενικος που χρησιμοποιησα σε αρκετα σημεια δεν πηγαινε πουθενα συγκεκριμενα..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
rascal_gd
Περιβόητο μέλος
Ο Call me Joe!! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 4,194 μηνύματα.
25-09-09
01:12
Δεν το μπερδεψε κανεις.Βρε παιδιά...το ότι κάποιος έχει αποδεχτεί τον εαυτό του δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να δει κάποια αρνητικά στοιχεία που υπάρχουν στην κοινωνία και αρνητικές απόψεις που αφορούν την ομοφυλοφιλία..Ή κάποιες δυσκολίες που προκύπτουν και είναι ολοφάνερες....
Μην μπερδεύουμε το ένα με το άλλο...
Ειναι γεγονος οτι οσο πιο καλα τα εχεις με τον εαυτο σου, οσο πιο κοντα του εισαι και οσο πιο ευσυνειδητη εικονα εχεις αυτου που εισαι τοσο λιγοτερο θα σε πειραζουν τα αρνητικα σχολια και οι αποψεις γι'αυτο που εισαι..
Δεν γινεται να μην σε πειραξουν.. Εκτος κι αν εισαι ο Βουδας..
Αρα ειναι μια λυση και ενας δρομος αφου ειναι πολυ δυσκολο εως και ουτοπικο να αλλαξεις τις μαζικες αντιλληψεις,(χωρις να σταματας να παλευεις για τα δικαιωματα σου μεσα σ'αυτες) να γνωριζεις, να συμφιλιωνεσαι και να προχωρας μαζι με τον εαυτο σου.
Το προβλημα που υπαρχει γυρω απ'το θεμα της ομοφυλοφιλιας εχει πολλα παρακλαδια. Απλα εχουμε πεσει με τα μουτρα απο πανω και το αναλυουμε απο ολες τις μεριες ταυτοχρονα και ετσι δεν βγαινουν ευκολα συμπερασματα..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
rascal_gd
Περιβόητο μέλος
Ο Call me Joe!! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 4,194 μηνύματα.
25-09-09
00:43
αν ήταν θέμα επιλογής η ομοφυλοφιλία βεβαίως και θα ήταν απόλυτα σεβαστή, όπως επίσης και τα δικαιώματα του ανθρώπου που το επέλεξε. Σίγουρα όμως δεν θα ήταν και μια πολύ λογική επιλογή, προσωπικά θα την χαρακτήριζα κακή επιλογή να διαλέξει κάποιος να είναι ομοφυλόφιλος, δεν θα καταλάβαινα ποτέ μου τα κίνητρα του. Εννοείται πως θα σεβόμουν τις επιλογές του όμως, δεν είναι δουλειά μου να παρέμβω στα προσωπικά του.
Μ'αυτο που λες gandalf, εχει δικιο να εχει ο χαος ενστασεις σχετικα με την 100% αποδοχη σου της ιδιαιτεροτητας σου σαν ενα ξεχωριστο ατομο.
Αλλα πως γινεται να μην εχεις αμφιβολιες για σενα και να μην εχεις φτιαξει μια σαφη εικονα οταν εισαι ηδη 17 χρονων και ανακαλυπτεις ολα αυτα τα πραγματα που συμβαινουν μεσα σου και γυρω σου. Οταν ανακαλυπτεις τη φυση του εαυτου σου και αρχιζεις και ψαχνεις σιγα-σιγα την θεση που σου αρμοζει να εισαι. Βλεπεις ολον αυτον τον διαχωρισμο που γινεται, βλεπεις ενα περιθωριο να ερχεται και δεν το θες. Κανεις δεν το θελει..
Γι'αυτο, ενω εδω φαινεται καθαρα στα λογια σου ενα πισωγυρισμα απεναντι στην ιδιαιτερη φυση σου, εμενα μου φαινεται 100% λογικο να γινεται αυτο. Ειναι ολη αυτη η αντιμετωπιση των ομοφυλοφιλων που εχεις δει, ο παραγκονισμος και ο εξεφτελισμος(που σιγα-σιγα αρχιζει και εκλειπτει) που δεχονται και σε κανουν να ερχεσαι σε αμφισβητιση εστω για μια στιγμη με την ιδιαιτεροτητα σου. Και νομιζω οτι εχεις κανει ηδη αρκετα βηματα μπροστα και δεν χρειαζεται στην ηλικια που εισαι να κερδισεις τον κοσμο ολο. Θα προτεινα να αφησεις να περασουνε μερικα χρονια και οσο ανεξαρτοποιησαι οικονομικα και ωριμαζεις να συμφιλιωνεσαι και να γινεσαι οσο γινεται ενα με τον εαυτο σου.
Ο χαος μιλησε γενικα οτι το σημαντικοτερο κομματι ειναι η απολυτη και ευσυνειδητη αποδοχη του εαυτου μας. Για αυτην την επιτευξη ο δρομος ειναι τεραστιος και πρεπει τα πραγματα να μπουνε ενα-ενα με τη σειρα..
Και συγκεκριμενα εσυ εχεις ηδη κατακτησει αρκετα. Μην σε κυριευει το λογικο αχγος που εχεις για το μελλον σου και αρχιζεις αγωνες που ο καιρος τους δεν εχει ερθει ακομη..
Καλως ή κακως, απο μια συζητηση σ'ενα φορουμ δεν θα λυθουν και πολλα πραγματα. Η μαχη θα κερδιθει εκει εξω και σιγα-σιγα..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.