Heptamer
Δραστήριο μέλος
Ο Heptamer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 690 μηνύματα.
18-06-09
15:34
Αν το χαρακτηριστικο που θαυμαζουμε (και μας λειπει) θεωρουμε πως δεν το χρειαζομαστε,τοτε σαφως η αναγνωρισή του ειναι ουδέτερη,γνησια,καθάρια και ιδιοτελής.@Heptamer: Ναι, συνήθως θαυμάζουμε αυτό που δεν έχουμε. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι ζηλεύουμε, έστω και υποσυνείδητα. Μπορεί να πρόκειται για κάποιο χάρισμα σε τελείως διαφορετικό τομέα από τον δικό μας, το οποίο ναι μεν να είναι άξιο θαυμασμού, ναι μεν να μην το διαθέτουμε, αλλά να είμαστε αρκετά περήφανοι για τον εαυτό μας και τα δικά μας χαρίσματα που να μην το ζηλεύουμε. Παραδείγματος χάριν, ο πχ. Einstein, μπορεί να θαύμαζε τον πχ. Mozart, αλλά δεν νομίζω ότι θα τον ζήλευε στο ελάχιστο, έστω και υποσυνείδητα, διότι ήταν ο ίδιος αρκετά αξιόλογος στον δικό του τομέα.
Αλλά πόσο "υπεράνω" ειναι αραγε ο μέσος ανθρωπος?
(γιατι ο Einstein δεν ηταν μεσος ανθρωπος....)
Ποσα χαρακτηριστικά που θαυμαζουμε στους άλλους,δε θα θελαμε ισως ενδόμυχα κι εμεις να εχουμε - ασχετως εαν ειναι στον τομέα μας ή οχι?............
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Heptamer
Δραστήριο μέλος
Ο Heptamer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 690 μηνύματα.
18-06-09
13:39
Στον κοσμο που ζουμε δυστυχώς η καχυποψία,η ζηλεια ειναι δευτερη φυση μας.
Ο ανιδιοτελης θαυμασμός ειναι προνομιο μονο ορισμένων (ξεχωριστών).
Αλλα θα αποτελουν παντα μειοψηφία....
Ο ανιδιοτελης θαυμασμός ειναι προνομιο μονο ορισμένων (ξεχωριστών).
Αλλα θα αποτελουν παντα μειοψηφία....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Heptamer
Δραστήριο μέλος
Ο Heptamer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 690 μηνύματα.
18-06-09
10:57
Ο θαυμασμός ενος χαρακτηριστικού απλα και μόνο λογω της ιδιοτητας του ως "καλου",δεν εκπορεύεται ίσως και απο μια υποσυνείδητη ζήλεια οτι δεν το κατέχουμε εμείς?Το οποιο ειναι και υποπτο να κρυβει ανασφαλειες με την εννοια οτι ισως τον θαυμαζει για κατι που εχει ενω δε το εχει η ιδια, και οχι απλα γιατι το θαυμαζει σαν καλο χαρακτηριστικο.
Δηλ. ο θαυμασμός μας για ενα χαρακτηριστικό καποιου αλλου,δεν ειναι απόρροια της αυτογνωσίας μας οτι αυτο ειναι κατι που θα θελαμε να ειχαμε κι εμεις??
Μπορουν αυτα τα δυο να υπαρξουν διακριτά? Ειναι διακριτοί οντως αυτοι οι δυο θαυμασμοί ή απλά προκειται κατ ουσιαν για εναν και μόνο?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.