Heptamer
Δραστήριο μέλος
Ο Heptamer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 690 μηνύματα.
18-06-09
15:34
Αν το χαρακτηριστικο που θαυμαζουμε (και μας λειπει) θεωρουμε πως δεν το χρειαζομαστε,τοτε σαφως η αναγνωρισή του ειναι ουδέτερη,γνησια,καθάρια και ιδιοτελής.@Heptamer: Ναι, συνήθως θαυμάζουμε αυτό που δεν έχουμε. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι ζηλεύουμε, έστω και υποσυνείδητα. Μπορεί να πρόκειται για κάποιο χάρισμα σε τελείως διαφορετικό τομέα από τον δικό μας, το οποίο ναι μεν να είναι άξιο θαυμασμού, ναι μεν να μην το διαθέτουμε, αλλά να είμαστε αρκετά περήφανοι για τον εαυτό μας και τα δικά μας χαρίσματα που να μην το ζηλεύουμε. Παραδείγματος χάριν, ο πχ. Einstein, μπορεί να θαύμαζε τον πχ. Mozart, αλλά δεν νομίζω ότι θα τον ζήλευε στο ελάχιστο, έστω και υποσυνείδητα, διότι ήταν ο ίδιος αρκετά αξιόλογος στον δικό του τομέα.
Αλλά πόσο "υπεράνω" ειναι αραγε ο μέσος ανθρωπος?
(γιατι ο Einstein δεν ηταν μεσος ανθρωπος....)
Ποσα χαρακτηριστικά που θαυμαζουμε στους άλλους,δε θα θελαμε ισως ενδόμυχα κι εμεις να εχουμε - ασχετως εαν ειναι στον τομέα μας ή οχι?............
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Heptamer
Δραστήριο μέλος
Ο Heptamer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 690 μηνύματα.
18-06-09
13:39
Στον κοσμο που ζουμε δυστυχώς η καχυποψία,η ζηλεια ειναι δευτερη φυση μας.
Ο ανιδιοτελης θαυμασμός ειναι προνομιο μονο ορισμένων (ξεχωριστών).
Αλλα θα αποτελουν παντα μειοψηφία....
Ο ανιδιοτελης θαυμασμός ειναι προνομιο μονο ορισμένων (ξεχωριστών).
Αλλα θα αποτελουν παντα μειοψηφία....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Heptamer
Δραστήριο μέλος
Ο Heptamer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 690 μηνύματα.
18-06-09
12:34
Γιατι ομως?Οχι απολυτα.
Πολλες φορες θαυμαζουμε στους αλλους και χαρακτηριστικα τα οποια τα κατεχουμε και οι ιδιοι.
Το ενα δεν αναιρει το αλλο.
Aν κατεχουμε και οι ιδιοι ενα χαρακτηριστικό του αλλου,ποιος ο λογος και να το θαυμασουμε (στον αλλο)? Δεν προσφερει ουσιαστικά τιποτα,δε μας κινητροδοτει.
Ουσιαστικά,οταν κατι που εχουμε εμεις,το εχει και ο αλλος δε μας κανει να νιωθουμε τροπον τινά πως πλεον δεν "πλεονεκτούμε" - οπότε,λογω της ισοτητας / ισοδυναμιας χαρακτηριστικών δεν εχει και νοημα να το θαυμασουμε?
Θαυμασμός για το θαυμασμό και μονο.....δε μου καθεται (τοσο) καλά!
Ο ενας θαυμασμός ειναι ο θαυμασμος αυτος καθεαυτός προς ενα χαρακτηριστικό του αλλου - ειτε κατεχουμε κι εμεις το χαρακτηριστικό αυτο,ειτε οχι. Ο αλλος θαυμασμός ειναι αυτος που απορρεει απο την ελλειψη του εν λογω χαρακτηριστικού απο μας.Εδω σε εχασα. Τι θες να πεις? Ο ενας θαυμασμος ειναι ο παραπανω, ο δευτερος ?
μα αυτο ειναι το θεμα.. να μπορεις να θαυμασεις τον αλλο και να αναγνωριζεις τα χαρισματα του και να εισαι περηφανος που ειναι διπλα σου..
Χωρις έστω και ενα (ανθυπ)ανεπαίσθητο τσιμπηματάκι ζηλειας - (που αυτα τα χαρισματα δεν τα εχεις κι εσύ?)
Θαυμασμός και (προσωπική) ανασφάλεια / αισθηση (προσωπικης) ανεπαρκειας δεν πανε (πάντα) μαζι?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.