Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
η ζωή είναι...
μια ηλικιωμένη που φουμάρει με ρεκασμό πιέζοντας με την αριστερή γροθιά τη πονεμένη της μέση...
μια αιωνίως κομμένη τουλίπα, ποτέ μυρισμένη..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
σε μια Στιγμή...
...κατά την οποία το στήθος της εφάπτεται των χειλιών σου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ζωή είναι...
Πρέπει να δοθεί νόημα στη ζωή εξαιτίας του προφανούς γεγονότος ότι δεν έχει νόημα.
Henry Miller, 1891-1980, Αμερικανός συγγραφέας
"Ονειροπόλο" ρεαλιστή που δεν δίνει τυφλή πίστη στις αισθήσεις....
βιαστική η απάντησή μου όμως…
Δηλαδή είμαι κάποιος σαν τον Saint-Pol-Roux (ο Μεγαλοπρεπής) (1861-1940) ο οποίος διατηρεί την ανεξαρτησία του απέναντι στον συμβολισμό αλλά κρατάει αρκετή από την ρομαντική κληρονομιά;
Ο ποιητής, κατ'αυτόν, φαντάζεται ολόκληρη την ανθρωπότητα σ'ενα μόνον άνθρωπο (Ιδεορεαλισμός). Από τους γνησιότερους προδρόμους της σύγχρονη ποίησης (όσο σύγχρονης μπορεί να είναι το '40 που "την έκανε" μεγαλόπρεπα. )
όσο για τον Λάιμπνιτς:
..υποστηρίζει ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα στη νόηση και την αίσθηση είναι διαφορά σαφήνειας: αντίθετα προς την ευκρινέστερη νόηση, η αίσθηση παρέχει συγκεχυμένες και ασαφείς εντυπώσεις. Ο Καντ καταπολεμά μια τέτοια "λογική" θεώρηση και βλέπει μια διαφορά ποιότητας: άλλη ποιότητα έχουν τα τα αισθήματα και άλλη τα νοήματα, γιατί είναι διαφορετική η πηγή τους.
Το θέμα της αντικειμενικότητας ή όχι της πραγματικότητας, είναι στενά συνυφασμένο με το τι είναι ζωή πάντως...
Η καθαρή εποπτεία του Καντ (που αναπτύσσεται στα προλεγόμενα) είναι μια πολύ σοβαρή απόπειρα φιλοσοφικής απάντησης σε αυτό το ερώτημα. ("καθαρές = όλες οι παραστάσεις στις οποίες δεν υπάρχει τίποτα που ν'ανήκει στο αίσθημα")
..αλλά και άλλες φανταστικές θεωρήσεις όπως ότι "υπάρχει αναλογία ανάμεσα στη νομικη σχέση των ανθρώπινων πράξεων και στη μηχανική σχέση των κινητήριων δυνάμεων" ήτοι δεν μπορώ να κάνω τίποτα ενάντια σε έναν άλλο, χωρίς να του δώσω το δικαίωμα να κάνει κάτω από τις ίδιες συνθήκες το ίδιο ενάντιά μου..
Έπειτα γίνεται σύνδεση της νοητικής έννοιας με κρίσεις εμπειρίας και το θέμα της πραγματικότητας γίνεται πραγματικά λαβυρινθώδες.
Πραγματικά, φίλτατε Αντώνη, νομίζω ότι πρέπει να επισημάνω ότι δεν απομακρύμομαι αισθητά () από την μαρτυρία του Novalis:
"Πραγματικά ζούμε σ'ένα ζώο για το οποίο είμαστε παράσιτα. Η σύσταση αυτού του ζώου προσδιορίζει την δική μας κι αντίστροφα" κι ότι συμφωνώ με την σκέψη του William Jones: "Ποιός ξέρει αν μέσα στην φύση δεν καταλαμβάνουμε, δίπλα σε όντα που ούτε υποπτευόμαστε, μια θέση τόσο μικρή όσο η θέση που πιάνουν οι γάτες κι οι σκύλοι μας που ζούνε δίπλα μας στα σπίτια μας;"
Ακόμη κι οι σοφοί δεν αντιλέγουν όλοι σε αυτή τη γνώμη: "Γύρω μας ίσως κυκλοφορούν όντα καμωμένα στο ίδιο με μας πλάνο, αλλά που διαφέρουν, άνθρωποι, ας πούμε με λευκώματα διαφορετικά." Αυτά γράφει ο Emile Duclaux, παλιός διευθυντής του Ινστιτούτου Pasteur.
Ένας νέος μύθος; Τα όντα αυτά, μήπως πρέπει να τα πείσουμε ότι προέρχονται από αντικατοπτρισμούς ή να τους δώσουμε την ευκαιρία να αποκαλυφθούν;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
...Εννοούσα πως, ακόμα κι αν υπάρχει "αντικειμενική πραγματικότητα", δεν υπάρχει τουλάχιστον ένας ανθρώπινος νους να τη νοήσει, να τη συλλάβει – ίσως να τη συλλαμβάνει κάποιος θεϊκός νους.
Για μένα, αν συλλογιστώ πανούκλες, καταιγίδες, πολέμους, είναι αποτέλεσμα της ίδιας τυφλής δύναμης, που δρα πότε διαμέσου ασύνειδων μικροβίων, πότε διαμέσου ασύνειδων ακτίνων και υδάτων, πότε διαμέσου ασύνειδων ανθρώπων.
Ένας σεισμός κι ένα μακελειό δεν έχουν για μένα καμιά διαφορά παρεκτός αυτή που υπάρχει μεταξύ του δολοφονώ με μαχαίρι και δολοφονώ με εγχειρίδιο. Το τέρας (για σένα θεϊκός νους) που ενυπάρχει στα πράγματα (πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, μη χέ..) χρησιμοποιεί με τον ίδιο τρόπο - ευτυχώς ή δυστυχώς γι'αυτό που απ'ό,τι φαίνεται, του είναι αδιάφορο - τη μετακίνηση ενός βράχου στο ύψωμα ή τη μετακίνηση της ζήλιας ή του φθόνου σε μια καρδιά.
Ο βράχος πέφτει και σκοτώνει έναν άνθρωπο. Ο φθόνος ή η ζήλια οπλίζουν ένα χέρι, και το χέρι σκοτώνει έναν άνθρωπο. Big difference.
Έτσι είναι ο κόσμος, κοπριά ενστικτωδών δυνάμεων, που εξακολουθεί να λάμπει στον ήλιο παίρνοντας χρυσές αποχρώσεις φωτεινές και σκοτεινές. Αυτές οι αποχρώσεις θα είναι μάλλον οι αντικειμενικές χρωματικές αντιθέσεις της πραγματικότητας...
Δεν ξέρω κατά πόσο οι μυστικιστές, όπως λές, επιτυγχάνουν μια συμπεριφορά εκδηλώνοντας τον αυθεντικό εαυτό τους, μέσω της αυτεπίγνωσης και της βύθισης στο ασυνείδητο.
..προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη βιαιότητα της αδιαφορίας (ή μιας άδικης πραγματικότητας που τους σέρβιρε μια ανώτερη διάνοια) οι μυστικιστές ανακάλυψαν ότι η καλύτερη λύση είναι η απάρνηση. Αρνούμαστε τον κόσμο, του γυρίζουμε την πλάτη σαν να ήταν ένα έλος που βρεθήκαμε στην όχθη του. Τον αρνούμαστε όπως ο Βούδας, αρνούμενοι την απόλυτή του πραγματικότητα. Τον αρνούμαστε όπως ο Χριστός, αρνούμενοι τη σχετική πραγματικότητα. Τον αρνούμαστε.
Και εννοείται ότι η αντικειμενικότητα δεν αποτελεί προϊόν "δημοκρατικής" απόφασης. Αλλιώς αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ο ιδεαλιστής κι αλλιώς ο ρεαλιστής.
Ας μιλήσω για την πραγματικότητά μου.
Δεν αγανακτώ γιατί η αγανάκτησή είναι για τους δυνατούς. Δεν αποδέχομαι τη μοίρα μου γιατί η αποδοχή είναι για τους ευγενείς. Δεν σιωπώ γιατί η σιωπή είναι για τους σπουδαίους.
Κι εγώ δεν είμαι ούτε δυνατός, ούτε ευγενής ούτε σπουδαίος (εκτός από όταν ένιωσα μόνο λίγο σαν έφτιαξα για πρώτη φορά μακαρονάδα φούρνου δικής μου εμπνεύσεως. )
Υποφέρω και ονειρεύομαι.(δεν χρειάζομαι όπιο, έχω το χάρισμα της ονειροπόλησης. )
Παραπονιέμαι επειδή είμαι αδύναμος και, επειδή είμαι καλλιτέχνης, περνάω την ώρα μου υφαίνοντας μουσικά τα παράπονά μου και τακτοποιώντας τα όνειρά μου σύμφωνα με το πως μου φαίνονται πιο ωραία. (πώς λέει κι ο ποιητής Antoin De Saint Exupery δια στόματος μικρού πρίγκηπα: "κάνε τη ζωή σου ένα όνειρο και το όνειρό σου πραγματικότητα")
Το μόνο για το οποίο λυπάμαι είναι που δεν είμαι παιδί για να μπορώ να πιστέψω στα όνειρά μου, που δεν είμαι τρελός για να μπορώνα απομακρύνω από την ψυχή μου όλους (κι όλα) αυτούς που με περικυκλώνουν. (άσε που δεν έχω δική μου τριανταφυλλιά)
Εκλαμβάνοντας το όνειρο ως πραγματικό, ζώντας υπερβολικά τα όνειρα, το ψεύτικο τριαντάφυλλο της ονειρικής ζωής μου απέκτησε τελικά αυτό το αγκάθι: ούτε καν τα όνειρά μου δεν με ευχαριστούν, γιατί τους βρίσκω ελαττώματα.
Ούτε ζωγραφίζοντας αυτό το γυαλί (Led) με πολύχρωμες σκιές μπορώ να κρύψω από τον εαυτό μου τη φασαρία του κόσμου.
Μακάριοι οι δημιουργοί πεσιμιστικών συστημάτων! Όχι μόνο γνωρίζουν την ευχαρίστηση του να έχεις φτιάξει κάτι, αλλά και χαίρονται για την ερμηνεία τους, και θεωρούν ότι συμμετέχουν στην οικουμενική οδύνη.
Δεν παραπονιέμαι για τον κόσμο. Δεν διαμαρτύρομαι εξ ονόματος της οικουμένης. Δεν είμαι πεσιμιστής. Υποφέρω και παραπονιέμαι, αλλά δεν ξέρω αν αυτό που είναι κακό είναι η οδύνη, ούτε και ξέρω αν είναι ανθρώπινο να υποφέρει κανείς. Τι με νοιάζει αν αυτό είναι αλήθεια ή όχι!
Υποφέρω και δεν ξέρω αν το αξίζω. (Ελάφι που το κυνηγούν.)
Δεν είμαι πεσιμιστής, είμαι θλιμμένος.
Τα παραπάνω με καθιστούν ρεαλιστή ή ιδεαλιστή;
Εν τέλει:
Η εξωτερική πραγματικότητα είναι ανεξάρτητη και πραγματική ή είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα;; Τείνω να πιστεύω το πρώτο…εάν δεχτούμε την απολυτότητα της διάζευξης.
Το να ρωτήσεις: αν η πραγματικότητα (ορθά επεσήμανες "εξωτερική". Παλαμακισμός) είναι πραγματική και ανεξάρτητη των υποκειμενικών αισθήσεων και αναλύσεων προϋποθέτει ότι αμφιβάλλεις για την πραγματικότητα της.
Μια τέτοια αμφιβολία προσβάλλει εκείνους των οποίων ολόκληρο το ζειν συνίσταται ίσως σ'αυτό το υποτιθέμενο κειμήλιο όπου τείνεις κι εσύ. (φυτιλιά)
Εκείνος λοιπόν που εξωτερικεύει αυτή την αμφιβολία, πρέπει να περιμένει αντίσταση απ'όλες τις πλευρές. (χιχι, όλα εδώ πληρώνονται!)
Από τα δοκίμια του Λοκ και του Λάϊμπνιτς ή μάλλον από τη γένεση της Μεταφυσικής ως σήμερα δε συνέβη κανένα γεγονός που να σταθεί αποφασιστικότερο για την απόφανση περι αντικειμενικής πραγματικότητας από την πραγματεία του David Hume δημοσιεύοντας τα Philosophical Essays concerning Human Undesrtanding που μεταφράστηκαν στη γερμανική το 1755 και άσκησαν μεγάλη επίδραση στον Καντ. Ο Χιουμ είναι ο πρώτος μέσα στην ιστορία της Φιλοσοφίας, που βλέπει την ανάγκη να τεθεί κάτω από ριζική αμφισβήτηση το κύρος της Μεταφυσικής παρόλο ότι έτσι έχασε από τα μάτια του τη βλάβη που προκύπτει αν αφαιρεθεί από τη λογική η θέα των αχανών οριζόντων, από τους οποίους εμπνεόμενη η λογική μπορεί να επιβάλλει στη θέληση τον ανώτατο σκοπό όλων των προσπαθειών της.
Κι αυτό έδειχνε να φέρνει πιο κοντά τη λογική της πίστης προς τη πραγματικότητα της κατ'αίσθηση αντίληψης χωρίς υποκειμενικό κύρος (η ζάχαρη γλυκιά, το δωμάτιο ζεστό, το αψέντι τσουχτερό) παρά στο κάτι πάνω και πέρα απ'αυτή...
Μήπως η ζωή μας είναι κάτι σαν τον μοναχό που ονειρεύεται πως είναι πεταλούδα, η οποία ονειρεύεται πως είναι μοναχός που ονειρεύεται πως είναι πεταλούδα;;
Μπερδεύτηκα...
Σαν τον Τσουάνγκ Τσού που ονειρεύτηκε πως ήταν μια πεταλούδα αλλά όταν ξύπνησε δεν ήταν σίγουρος ότι ήταν ο Τσουάνγκ Τσού που ονειρεύτηκε πως ήταν πεταλούδα ή αν ήταν πεταλούδα που ονειρεύτηκε πως ήταν ο Τσουάνγκ Τσου...
Θα έλεγα πως αυτοί οι ρόλοι και οι συμπεριφορές αποτελούν μία ανοησία, προϊόν συχνά μιας κομφορμιστικής αντίληψης περί ηθικής και αξιοπρέπειας, την οποία έτσι μας δίδαξαν και αυτή ενσταλάχτηκε μέσα μας.
Αυτό το "ενσταλάχτηκε μέσα μας" με ερεθίζει.
Κατά ένα μαγικό τρόπο ο εαυτός μας ξέρει τι πραγματικά θέλει, αλλά μας το λέει μονάχα με τον τρόπο που ξέρει: τα συναισθήματα. Με αυτά προσπαθεί να μας μιλήσει, αλλά πολλές φορές αρνούμαστε ή δεν έχουμε το θάρρος να τον ακούσουμε ή δεν γνωρίζουμε τον τρόπο.
Μια μέρα, άρχισα να κλαίω ασυναίσθητα.
Δεν καταλάβαινα το γιατί.
Τα δάκρυα ξεχείλιζαν όλο και περισσότερο.
Άνοιξα το ψυγείο. Πήρα μία crunch.
Κι έπαψα να κλαίω στο πρώτο κομμάτι της ρυζο-σοκολατούλας.
Ο εαυτός μου ήξερε τι θέλει πριν από μένα.
Τώρα έμαθα. Crunch = no more tears...
...you're so right...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Η ενστικτώδης επιμονή της ζωής υπό τη μορφή της ευφυίας είναι για μένα ένας από τους πιο προσωπικούς και σταθερούς μου στοχασμούς.
Από τη γέννηση ως το θάνατό του o άνθρωπος ζει σκλάβος της εξωτερικότητας του εαυτού του που είναι ίδιον των ζώων. Όλη του τη ζωή δεν ζει, αλλά φυτοζωεί σε μεγαλύτερο βαθμό και με μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Καθοδηγείται από κανόνες που δεν ξέρει ότι υπάρχουν, ούτε πως αυτοί τον καθοδηγούν, κι οι ιδέες του, τα συναισθήματά του, οι πράξεις του, είναι όλα ασυνείδητα - όχι γιατί τους λείπει η συνείδηση, αλλά γιατί δεν έχουν δύο συνειδήσεις.
Την ασαφή διαίσθηση μιας ψευδαίσθησης, αυτό και τίποτα περισσότερο έχουν οι ευφυείς.
Βλέπω πως οι άνθρωποι είναι σε όλα σκλάβοι της υποσυνείδητης ιδοσυγκρασίας τους, των εξωτερικών περιστάσεων των άλλων, των ορμών για συναναστροφή ή το αντίθετο..
Πόσες φορές δεν τους άκουσα να λένε αυτή τη φράση που συμβολίζει όλο το παράλογο , όλο το τίποτα, όλη τη λεκτική άγνοια των ζωών τους. Είναι η φράση που χρησιμοποιούν για οποιαδήποτε υλική απόλαυση:
"είναι ό,τι μπορείς να πάρεις από αυτή τη ζωή"...
Να το πάρεις; Για να το πας πού; Για να το κάνεις τι;
Θα ήταν λυπηρό να τους ξυπνήσουμε από τη σκιά για να τους θέσουμε μια τέτοια ερώτηση..Έτσι μιλάει ένας υλιστής, γιατί όποιος μιλάει έτσι είναι, αν και υποσυνείδητα, υλιστής.
Τι να σκέφτεται, άραγε να πάρει από τη ζωή, και με ποιον τρόπο;
Που σκέφτεταινα πάει τις χοιρινές μπριζόλες, το κοκκινέλι και την περιστασιακή του φιλενάδα;
Σε ποιον ουρανό που δεν πιστεύει;
Σε ποια γή , όπου το μόνο που θα πάρει μαζί του είναι η σήψη που ήταν λανθάνουσα καθ'όλη τη ζωή του;
Δεν γνωρίζω φράση τραγικότερη αλλά ούτε και αποκαλυπτικότερη της ανθρώπινης ανθρωπότητας.
Έτσι θα μιλούσαν τα φυτά αν μπορούσαν να ξέρουν ότι απολαμβάνουν τον ήλιο.
Έτσι θα μιλούσαν για τις υπνοβατικές τους ηδονές τα ζώα που ειναι κατώτερα από τον άνθρωπο στην έκφραση του εαυτού τους.
Και ποιος ξέρει αν εγώ, που μιλώ αυτή τη στιγμή, γράφοντας αυτές τις λέξεις με την ακαθόριστη εντύπωση ότι θα διαρκέσουν (ζωή είναι να γράφουμε σε ένα blog τα προσωπικά μας ακαθόριστα;;;;;, δεν σκέφτομαι επίσης ότι η μνήμη του να τις έχω γράψει είναι αυτό που "θα πάρω από αυτή τη ζωή"...
Και όπως το άχρηστο κουφάρι του κοινού ανθρώπου πέφτει στον λάκκο, με τον ίδιο τρόπο πέφτει στην κοινή λήθη και το επίσης άχρηστο κουφάρι της πρόζας που σκαρώνω στα μέτρα μου.
Οι χοιρινές μπριζόλες, το κρασί, η κοπέλα του άλλου - γιατί να τα κοροϊδεύω;
Αν όμως γράφοντας αυτά, τα συνδυάζω με συνομιλία στο msn, με κάποια άγνωστη γνωστή μου, ίσως να ένα άλλου τύπου και βεληνεκούς σκάρωμα..
Τα έγραψα τότε που μίλαγα μαζί σου. Η σήψη της ανάμνησης τώρα, γεννά φωσφορισμούς..
Ζωή είναι να'χεις να θυμάσαι, perhaps..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Αντικειμενική πραγματικότητα δεν υπάρχει...τουλάχιστον όχι για όλους.
Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Υποκειμενικά αντικειμενικός ρεαλισμός δεν νοείται. Αντικειμενική πραγματικότητα για τους μεν και ανύπαρκτη για τους δε, δεν είναι ίδιον συζήτησης περι της πραγματικότητας αλλά περι του κοινοβο(υ)λευτισμού!
Αυτό που είναι αντικειμενικό είναι μόνο το τυχαίο, και μόνο εφόσον υπάρχει...
Τελικά τι είναι προτιμότερο να λέμε;;
Ο καθένας ζει στη δική του πραγματικότητα;;
ή
Ο καθένας ζει τη δική του πραγματικότητα;
Ας συγκρίνουμε τον πιστό με τον άθεο. Ο μεν πρώτος δεν είναι αναζητητής.
Ο πιστός βαριέται, δεν θέλει να ψάξει, γι' αυτό πιστεύει.
κι όσο πιο τεμπέλης είναι ο άνθρωπος, τόσο συχνότερα ενοχλεί τον Θεό.
Στον δεύτερο, ο αθεϊσμός του βρίσκεται στα χείλη του, παρά στην καρδία του.
Παρατηρεί ο άθεος: "Ο ίδιος ο Θεός μου έδωσε τη δύναμη να μην τον πιστεύω" καθορίζοντας την πραγματικότητα του και χρησιμοποιώντας σαν επιχείρημα αυτό το ίδιο που δεν πιστεύει (!), και το πιστεύει ότι δεν το πιστεύει!
Η πίστη χωρίς νου οδηγεί στην πρόληψη, ενώ ο νους χωρίς πίστη οδηγεί στον κυνισμό θα πει ο demi πιστός.
Αυτός χρησιμοποιεί τη πίστη που αποτελείται από λίγη τεμπελιά, λίγο φόβο, λίγο συμφέρον, λίγη κούραση, λίγη παθητικότητα και τη λογική που είναι επίκτητα προσαρτημένη βαθιά μες το κεφάλι μας.
Ο καθένας ζει στη δική του πραγματικότητα, τη δική του πραγματικότητα, κάτι σαν το "Dream within a dream by Edgar Alan Poe" που τελικά αυτή η πραγματικότητα να είναι υποπροϊόν κάποιου εφιάλτη ή σύντομου ονείρου που διακόπτεται απότομα..
...το ότι ζούμε τη δική μας πραγματικότητα δεν θα πει κιόλας ότι το έχουμε διαλέξει...
Η ανέχεια καραδοκεί σε κάθε κρυφή ελευθερίας ανάσα...
Πιθανόν πολλοί αυτοκράτορες να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στη δεδομένη κατάσταση που επικρατούσε στην αυτοκρατορία τους. Κάποιοι άλλοι όμως να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στο πού ήθελαν να οδηγήσουν την αυτοκρατορία τους (όραμα = μεταλλάκτης της πραγματικότητας). Θα πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε όπως σκεφτόμαστε. Διαφορετικά, μάλλον θα οδηγηθούμε να σκεφτόμαστε όπως ζούμε.
Το μυαλό στήνει παγίδες κι οδοφράγματα. Άντε να σε δώ αν θα λες το ίδιο, στα παραπήγματα της σκέψης σου...
Ό,τι δυσάρεστο μας συμβαίνει στη ζωή - γελοίοι ρόλοι που παίζουμέ, άσχημες συμπεριφορές, παραλείψεις ως προς κάποια αρετή - πρέπει να θεωρούνται απλά εξωτερικά ατυχήματα, που δεν μπορούν να αγγίξουν την ουσία της ψυχής.
Ας τα αντιμετωπίσουμε ως πονόδοντους ή κάλους της ζωής, πράγματα που μας ενοχλούν αλλά είναι εξωτερικά αν και βρίσκονται μέσα μας, ή που τα υποθέτει μόνο η οργανική μας ύπαρξη, ή που ανησυχεί γι'αυτά ό,τι ζωτικό υπάρχει μέσα μας.
Όταν επιτυγχάνουμε αυτή τη συμπεριφορά, που είναι κατά έναν άλλο τρόπο, η συμπεριφορά των μυστικιστών, είμαστε προστατευμένοι όχι μόνο από τον κόσμο αλλά και από μας τους ίδιους.
Εξ ου και ο Οράτιος, που μιλάει για το σωστό άντρα ο οποίος θα έμενε άτρομος ακόμα κι αν γύρω του κατέρρεε το σύμπαν. Η εικόνα είναι παράλογη, αλλά το νόημά της σωστό.
Ακόμα κι αν γύρω μας καταρρέει αυτό που προσποιούμαστε πως είμαστε, γιατί συνυπάρχουμε, πρέπει να παραμένουμε άτρομοι - όχι γιατί είμαστε σωστοί, αλλά γιατί είμαστε εμείς και "είμαι εγώ" θα πει δεν έχω καμία σχέση με τα εξωτερικά πράγματα που καταρρέουνμ, ακόμη κι αν καταρρέουν πάνω σε ό,τι είμαι εγώ γι'αυτά.. (αμάν, ελπίζω να μην ακούστηκα σαν λέκτωρας ψυχολογίας, ή σαν τον Dr Zukav!)
Η ζωή πρέπει να είναι, για τους καλύτερους, ένα όνειρο που αρνείται τις αντιπαραθέσεις..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Αν δεν είναι φρόνιμο παιδί θα του χρειαστεί!
No winner believes in luck.
"Νίτσε"
..And i dislike to lose...
"Δεσμώτης"
...ζωή είναι...
...να κατεβαίνεις Σύνταγμα,
και να αγκαλιάζεις τη ξανθιά με τις μπούκλες στα μαλλιά,
που 'χει περασμένη στο λαιμό μια επιγραφή "free hugs".
Ax...
..αλλά ως πότε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Αν η ζωή χωρούσε σε έναν ορισμό, ο κόσμος όλος θα είχε καταρρεύσει από βαρεμάρα...
Αλλά καλό είναι να ψάχνουμε να βρούμε κάνα ορισμό...έτσι για να μη βαριόμαστε...
.........
Η ζωή είναι για μας ό,τι γνωρίζουμε γι'αυτήν. Για τον παραγωγό πατάτας, που το χωράφι του είναι τα πάντα γι'αυτόν, αυτό το χωράφι είναι μια αυτοκρατορία.
Για τον Καίσαρα, που η αυτοκρατορία του του πέφτει λίγη, η αυτοκρατορία του δεν είναι άλλο από ένα χωράφι. Ο φτωχός κατέχει μια αυτοκρατορία, ο άρχοντας ένα χωράφι. Στην πραγματικότητα δεν κατέχουμε τίποτε άλλο πέρα από τις αισθήσεις μας. Σ'αυτές, και όχι σε όσα βλέπουν, πρέπει να βασίζουμε την πραγματικότητα της ύπαρξής μας.
Ο Ναπολέων, κάνοντας τη διαθήκη του στην Αγία Ελένη, άφησε κληροδότημα σε ένα ληστή που προσπάθησε να δολοφονήσει τον Ουέλινγκτον.
Μεγαλοσύνη όμοια μ'εκείνη της ψυχής της αλλοδαπής γειτόνισσας μου που παρά τη φτώχεια της, με φιλεύει κάτι βελουτέ σουπούλες. Μούρλια! (και δεν είναι νοικοκυρά σε απόγνωση.)
Ω μεγάλοι άντρες (της άλλης ζωής) όμοιοι με τη μαγείρισσα του αυτού κόσμου!
Ζωή είναι να ΥΠΑΡΞΕΙΣ πράγματι αυτοκρατορικός, μα εγώ το έκανα όταν ονειρευόμουν, και γι'αυτό ποτέ δεν υπήρξα τίποτα. Ούτε καν ο προσωρινός σεφ μιας αγάπης συνορεύουσας.
Οι στρατιές μου υπέστησαν πανωλεθρία, αλλά η πανωλεθρία υπήρξε ήπια και κανείς δεν πέθανε. Δεν έχασα τα λάβαρά μου.
Πετάω το κουτί με τα σπίρτα (δεν καπνίζω, τα'χω για τα ρεσό.), που είναι αδειανό, στην άβυσσο που είναι ο δρόμος, πέρα από το κάγκελο του παράθυρου με το ψευτομπαλκονάκι!
Ανασηκώνομαι κι ακούω. Καθαρά, λες κι αυτό σήμαινε κάτι, το άδειο κουτί με τα σπίρτα αντηχεί στο δρόμο και μου δείχνει πως είναι έρημος.
Πόσο λίγα πράγματα, στη ζωή, στον πραγματικό κόσμο, συνθέτουν τη βάση των καλύτερων στοχασμών;
Το ότι μου έχουν τελειώσει τα σπίρτα, το ότι τα πέταξα στο δρόμο, κακοδιάθετος, γιατί ξέμεινα κι από γλυκό, το ότι είναι Πέμπτη, αέρινη υπόσχεση μιας απαίσιας Παρασκευής, το ότι δεν είμαι κανένας στον κόσμο και όλη η μεταφυσική.
Πόσοι αυτοκράτορες υπήρξα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Η ανθρώπινη ψυχή είναι τόσο αναπόφευκτα θύμα του πόνου, που δοκιμάζει τον πόνο της οδυνηρής έκπληξης ακόμα και εκεί που ήταν αναμενόμενος.
Ένας άντρας, που όλη του τη ζωή μιλούσε για την αστάθεια και την ελαφρότητα των γυναικών σαν κάτι το φυσικό και επόμενο, θα δοκιμάσει όλη τη θλίψη μιας πικρής έκπληξης όταν θα προδοθεί στον έρωτά του -όμοια μ'αυτόν που είχε ανέκαθεν ως πιστεύω και ελπίδα την πίστη και τη σταθερότητα της γυναίκας.
Ένας άλλος, που θεωρεί τα πάντα κενά και κούφια, θα αισθανθεί σαν κεραυνό την ανακάλυψη πως ό,τι γράφει, οι άλλοι το θεωρούν τίποτα ή πως οι προσπάθειες του για να διδάξει είναι εντελώς μάταιες ή πως η μετάδοση της συγκίνησης του είναι πλασματική.
Δεν πρέπει κανείς να πιστεύει ότι οι άνθρωποι στους οποίους συμβαίνουν αυτές οι ατυχίες, και άλλες ατυχίες παρόμοιες, δεν υπήρξαν ειλικρινείς σε ό,τι είπαν ή εγραψαν, και όπου οι εν λόγω ατυχίες ήταν προβλεπόμενες ή σίγουρες. Η ειλικρίνεια μιας ευφυούς επιβεβαίωσης δεν έχει καμιά σχέση με τη φυσικότητα της αυθόρμητης συγκίνησης.
Έτσι φαίνεται να έχουν τα πράγματα, η ψυχή φαίνεται να γνωρίζει εκπλήξεις μόνο και μόνο για να μην της λείπει ο πόνος, για να την ακολουθεί πάντα το όνειδος, για να μην απουσιάζει ποτέ η θλίψη, για να έχει ο καθένας το μερίδιο του στη ζωή.
Όλοι είμαστε ίσοι ως προς την ικανότητα μας για την πλάνη και τον πόνο. Δεν τη γνωρίζει παρά μόνο αυτός που δεν αισθάνεται. Οι πιο υψηλόφρονες, οι πιο ευγενείς, οι πιο προνοητικοί, είναι αυτοί που υφίστανται και υποφέρουν από αυτό που προέβλεπαν και περιφρονούσαν.
Αυτό ονομάζεται ζωή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
- Η μαμά πάντα έλεγε ότι η ζωή είναι σαν ένα κουτί σοκολατάκια. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει. Ο Τομ Χανκς στο "Φόρεστ Γκαμπ".
- Η ζωή! Μερικές μέρες και μετά τίποτα πια.
Guy de Maupassant, 1850-1893, Γάλλος συγγραφέας. - Όταν ακούω κάποιον να λέει ότι «η ζωή είναι δύσκολη» μου 'ρχεται να ρωτήσω: «σε σύγκριση με τι»; Sydney J. Harris, 1917-1986, Αμερικανός δημοσιογράφος.
- Μια ζωή περιμένω μα δε γίνονται θαύματα, μια ζωή σ'ανασταίνω στα γαλάζια σου γράμματα. Δήμητρα Γαλάνη, Τα γαλάζια σου γράμματα, Κανελλόπουλος/Χατζηνάσιος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Jorge Luis Borges, 1899-1986, Αργεντινός συγγραφέας
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.