04-11-23
21:02
Ντίνος Χριστιανόπουλος : «Τί γυρεύω»
Τι γυρεύω εγώ σ’ αυτές τις νύχτες
οδεύοντας σε λασπωμένες ερημιές
μ’ ένα απαίσιο συνάχι και το παπούτσι να με χτυπάει
και το φεγγάρι να μη λέει να κρυφτεί
κι η νύχτα να με σφίγγει απ’ το λαιμό σαν τοκογλύφος –
τι γυρεύω εγώ αυτές τις νύχτες ;
Τι γυρεύω εγώ σ’ αυτούς τους δρόμους
που άγρια τους φορολογεί η νύχτα ;
Ελεεινά υποκείμενα δυναστεύουν τις γειτονιές,
γεμίσαν καθάρματα τα ξεροπόταμα,
σπίτια που είδαν πολλούς ξυλοδαρμούς –
τι γυρεύω εγώ σ’ αυτούς τους δρόμους ;
Γυρεύω να επενδύσω την καρδιά μου∙
δεν τα αντέχω πια αυτά τα βλέμματα,
στοιβάχτηκαν πολλά παράπονα στα μάτια μου,
τα χαμόγελά μου πικρίζουν,
το πρόσωπό μου έγινε ολοκαύτωμα –
γυρεύω να επενδύσω την καρδιά μου...
Τι γυρεύω εγώ σ’ αυτές τις νύχτες
οδεύοντας σε λασπωμένες ερημιές
μ’ ένα απαίσιο συνάχι και το παπούτσι να με χτυπάει
και το φεγγάρι να μη λέει να κρυφτεί
κι η νύχτα να με σφίγγει απ’ το λαιμό σαν τοκογλύφος –
τι γυρεύω εγώ αυτές τις νύχτες ;
Τι γυρεύω εγώ σ’ αυτούς τους δρόμους
που άγρια τους φορολογεί η νύχτα ;
Ελεεινά υποκείμενα δυναστεύουν τις γειτονιές,
γεμίσαν καθάρματα τα ξεροπόταμα,
σπίτια που είδαν πολλούς ξυλοδαρμούς –
τι γυρεύω εγώ σ’ αυτούς τους δρόμους ;
Γυρεύω να επενδύσω την καρδιά μου∙
δεν τα αντέχω πια αυτά τα βλέμματα,
στοιβάχτηκαν πολλά παράπονα στα μάτια μου,
τα χαμόγελά μου πικρίζουν,
το πρόσωπό μου έγινε ολοκαύτωμα –
γυρεύω να επενδύσω την καρδιά μου...
13-09-23
10:31
Κωνσταντίνος Μπασούρης : «Κραυγή»
Για τις στιγμές που πέρασαν
ανεπιστρεπτί.
Για τις εξηγήσεις που όφειλαν τα λόγια,
αλλά παρεξηγήσεις τις έκανε η σιωπή...
Για τα λάθη που δεν έγιναν μαθήματα,
αλλά επαναλήφθηκαν.
Για τις ευκαιρίες που τα χέρια δεν γράπωσαν,
αλλά πίσω τραβήχτηκαν...
Για τα πρώτα εκείνα βήματα
που μετέωρα παρέμειναν.
Για όλα εκείνα τα όνειρα
που όνειρα, απλώς, έμειναν...
Για τα «θέλω» που μπροστά στα «πρέπει»
βουβάθηκαν και σίγησαν.
Για τους δρόμους που ξεκίνησαν για αλλού
κι αλλού, στο τέλος, μας οδήγησαν...
Για τα σταυροδρόμια εκείνα
που έφεραν διλήμματα
και άλλαξαν πορείες
σε κοινά, ως τότε, βήματα...
Για κάθε μία λέξη
που δεν τόλμησε να βγει.
Για όλες εκείνες τις σιωπές
που θα ’χαν σπάσει,
θα είχαν διαλυθεί,
αν έβρισκε διέξοδο εκείνη,
η εσώτερη κραυγή...
Για τις στιγμές που πέρασαν
ανεπιστρεπτί.
Για τις εξηγήσεις που όφειλαν τα λόγια,
αλλά παρεξηγήσεις τις έκανε η σιωπή...
Για τα λάθη που δεν έγιναν μαθήματα,
αλλά επαναλήφθηκαν.
Για τις ευκαιρίες που τα χέρια δεν γράπωσαν,
αλλά πίσω τραβήχτηκαν...
Για τα πρώτα εκείνα βήματα
που μετέωρα παρέμειναν.
Για όλα εκείνα τα όνειρα
που όνειρα, απλώς, έμειναν...
Για τα «θέλω» που μπροστά στα «πρέπει»
βουβάθηκαν και σίγησαν.
Για τους δρόμους που ξεκίνησαν για αλλού
κι αλλού, στο τέλος, μας οδήγησαν...
Για τα σταυροδρόμια εκείνα
που έφεραν διλήμματα
και άλλαξαν πορείες
σε κοινά, ως τότε, βήματα...
Για κάθε μία λέξη
που δεν τόλμησε να βγει.
Για όλες εκείνες τις σιωπές
που θα ’χαν σπάσει,
θα είχαν διαλυθεί,
αν έβρισκε διέξοδο εκείνη,
η εσώτερη κραυγή...