10-09-19
10:05
Ναι συμφωνώ ότι η συγκατοίκηση δεν είναι εύκολη όμως σε γλυτώνει από πολλά έξοδα και η απορία μου είναι πώς ενώ στο εξωτερικό πάρα πολλοί συγκατοικούν εδώ που έχουμε και κρίση δε συμβαίνει με Την ίδια συχνότητα
Καλά κοίταξε η νοοτροπία είναι διαφορετική. Άλλο να συγκατοικήσεις με έναν φίλο/η ή το έτερον ήμισυ και να μοιράζεστε τα έξοδα και άλλο να συγκατοικείς με έναν άγνωστο. Στο εξωτερικό έχει ο άλλος ένα σπίτι, του περισσεύουν ένα - δυο δωμάτια και τα νοικιάζει, εγώ αυτό το θεωρώ αδιανόητο, είτε ως ιδιοκτήτης, είτε ως ενοικιαστής δε θα το έκανα, καταλαβαίνω τα πλεονεκτήματα και από τις δυο μεριές, αλλά να βάλω στα καλά καθούμενα έναν άγνωστο σπίτι μου (ή να πάω στο σπίτι άλλου) δε θα το άντεχα...
09-09-19
19:49
Νομίζω ότι περισσότερο η όλη συζήτηση έχει να κάνει με την ελληνική νοοτροπία και γενικότερα με τη νοοτροπία των λαών της Μεσογείου (πχ των Ιταλών). Δηλαδή παλαιότερα, αλλά ακόμα και σήμερα, ο μόνος αποδεκτός λόγος που κάποιος θα πρέπει να φύγει από το σπίτι του, όχι μόνο από την πλευρά των παιδιών αλλά και πολλών γονέων, είναι όταν παντρευτεί! Όπως επίσης και στην επαρχία, αν το παιδί ασχολείται με αγροτικές εργασίες ή βοηθάει τη δουλειά του πατέρα του, πάλι θα φύγει όταν παντρευτεί, αν φύγει, και δε ζουν όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι.
Φυσικά η παραπάνω νοοτροπία δε με βρίσκει καθόλου σύμφωνο. Όταν κάποιος είτε έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του, ή εν πάση περιπτώση, έχει τη δική του εργασία που του επιτρέπει να ζει αξιοπρεπώς (άρα όχι με 350-400 ευρώ το μήνα), θα πρέπει να ζει μόνος/η του. Το να λέμε "μένω με τους δικούς μου για να τρώω, να πίνω τσάμπα και να μαζέψω λεφτά", δεν είναι σοβαρή προσέγγιση, έτσι όλοι μαζεύουμε λεφτά. Η ανεξαρτησία κάποιου έχει πολλά επίπεδα, δεν είναι μόνο οικονομική. Μαθαίνεις όταν μένεις μόνος, συντηρείσαι, πλένεις, μαγειρεύεις, προγραμματίζεις τους λογαριασμούς σου, μαθαίνεις να μαστορεύεις (έμαθα να αλλάζω ακόμα και πρίζες στον τοίχο, από το να δώσω 30-40 € σε ηλεκτρολόγο να το κάνει). Το να λες "τα έχω όλα έτοιμα, και κάνω μπουζού τα λεφτά μου, κοιτάτε τι επιτυχημένος είμαι", είναι αστείο για μένα...
Φυσικά η παραπάνω νοοτροπία δε με βρίσκει καθόλου σύμφωνο. Όταν κάποιος είτε έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του, ή εν πάση περιπτώση, έχει τη δική του εργασία που του επιτρέπει να ζει αξιοπρεπώς (άρα όχι με 350-400 ευρώ το μήνα), θα πρέπει να ζει μόνος/η του. Το να λέμε "μένω με τους δικούς μου για να τρώω, να πίνω τσάμπα και να μαζέψω λεφτά", δεν είναι σοβαρή προσέγγιση, έτσι όλοι μαζεύουμε λεφτά. Η ανεξαρτησία κάποιου έχει πολλά επίπεδα, δεν είναι μόνο οικονομική. Μαθαίνεις όταν μένεις μόνος, συντηρείσαι, πλένεις, μαγειρεύεις, προγραμματίζεις τους λογαριασμούς σου, μαθαίνεις να μαστορεύεις (έμαθα να αλλάζω ακόμα και πρίζες στον τοίχο, από το να δώσω 30-40 € σε ηλεκτρολόγο να το κάνει). Το να λες "τα έχω όλα έτοιμα, και κάνω μπουζού τα λεφτά μου, κοιτάτε τι επιτυχημένος είμαι", είναι αστείο για μένα...