Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
21-04-07
17:41
H αμέσως προηγούμενη σχέση μου από την τελευταία μου ήταν με ένα άτομο με ένα "εσωτερικό" (μη εμφανές εννοώ) πρόβλημα υγείας, που τον ανάγκαζε να ζει εξαρτημένος από φάρμακα δια βίου. Δεν ήταν όρατο με ...γυμνό μάτι και δεν τον επηρέαζε "ενοχλητικά" στην καθημερινή μας ζωή... Ήταν και έιναι πολύ καλό παιδί. Την πάθηση του την έμαθα 2-3 μέρες αφότου τα φτιάξαμε όταν με έπιασε (προς τιμήν του, γιατί ξαναλέω, δεν είναι κάτι που το καταλαβαίνεις) και μου είπε "κοίτα να δεις, έχω αυτό και αυτό, ξέρω ότι μπορέι να είναι πρόβλημα και να σε μπερδέψει, για αυτό στο λέω τώρα στο ξεκίνημα, γιατί σε εκτιμώ και μου αρέσεις πολύ και προτιμώ να φύγεις τώρα παρά κάπου πιο κάτω και να με πονέσεις πολύ". Δεν έφυγα, τα είχαμε για ένα χρόνο και με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν μας επηρέασε όντως.
Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως ενώ τα ειχαμε, γνώρισα τον πρώην μου, τον οποίο, αν και προσπάθησα ειλικρινά, δεν "κατάφερα" να μην αποφύγω να τον ερωτευτώ και κατά συνέπεια, μετά από 2 μήνες που αμφιταλαντευόμουν να ζητήσω από το παιδί να χωρίσουμε.
Αυτό που με πλήγωσε πιο πολύ και μου έμεινε σαν πικρία ξέρεις τι είναι? Μια κουβέντα που μου είπε όταν του μίλησα με ειλικρίνια... " Ναι, βέβαια, τι καλύτερο να περιμένω, άλλωστε αυτός είναι υγιής οπότε λογικό είναι να με παρατήσεις για χάρη του"...
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι το ίδιο το άτομο επέλεξε και έβαλε την πάθηση του μπροστά και την θεώρησε "πηγή" του κακού, όταν, με το χέρι στην καρδιά στο λέω αυτό (δεν έχω λόγο να πω ψέμματα, άλλωστε και οι 2 είναι παρελθόν πλέον), απλά... έγινε, "έτυχε" να ερωτευτώ κάποιον άλλον και ουδεμία σχέση είχε αυτό με το πρόβλημα υγείας του τότε φίλου μου...
Δεν ξέρω αν λέω ξεκάθαρα αυτό που έχω στο μυαλό μου, απλά σε μένα, στη δική μου μεμονωμένη περίπτωση, ήταν ο ίδιος ο "ασθενής" που επέλεξε να νιώσει μειονεκτικά με το προβλημα του και όχι ο περιγυρός του ή εγώ ( η κοπέλα του)...
Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως ενώ τα ειχαμε, γνώρισα τον πρώην μου, τον οποίο, αν και προσπάθησα ειλικρινά, δεν "κατάφερα" να μην αποφύγω να τον ερωτευτώ και κατά συνέπεια, μετά από 2 μήνες που αμφιταλαντευόμουν να ζητήσω από το παιδί να χωρίσουμε.
Αυτό που με πλήγωσε πιο πολύ και μου έμεινε σαν πικρία ξέρεις τι είναι? Μια κουβέντα που μου είπε όταν του μίλησα με ειλικρίνια... " Ναι, βέβαια, τι καλύτερο να περιμένω, άλλωστε αυτός είναι υγιής οπότε λογικό είναι να με παρατήσεις για χάρη του"...
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι το ίδιο το άτομο επέλεξε και έβαλε την πάθηση του μπροστά και την θεώρησε "πηγή" του κακού, όταν, με το χέρι στην καρδιά στο λέω αυτό (δεν έχω λόγο να πω ψέμματα, άλλωστε και οι 2 είναι παρελθόν πλέον), απλά... έγινε, "έτυχε" να ερωτευτώ κάποιον άλλον και ουδεμία σχέση είχε αυτό με το πρόβλημα υγείας του τότε φίλου μου...
Δεν ξέρω αν λέω ξεκάθαρα αυτό που έχω στο μυαλό μου, απλά σε μένα, στη δική μου μεμονωμένη περίπτωση, ήταν ο ίδιος ο "ασθενής" που επέλεξε να νιώσει μειονεκτικά με το προβλημα του και όχι ο περιγυρός του ή εγώ ( η κοπέλα του)...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.