parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,941 μηνύματα.
14-03-16
22:32
Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση.
.... το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα.
Οι γεννημένοι ελεύθεροι είναι ούτως ή άλλως κόντρα στο ρεύμα.
Στο τέλος σκλαβώνονται κι αυτοί από κάθε "πλάνο" οικουμενικής ελευθερίας.
Τουλάχιστον ο Πεσόα είναι ειλικρινής, δεν λανσάρει ουτοπίες, ούτε ελευθεριακά προτάγματα που καταλήγουν σε νέου τύπου τυρανίες (αξίζει να διαβάσει κανείς εδώ τον "Αναρχικό Τραπεζίτη").
Μπροστά στον οικουμενισμό - χριστιανικό ή αναρχοαυτόνομο - αντιπαραβάλει το θάνατο του Είναι.
Ο θάνατος είναι μια απελευθέρωση γιατί πεθαίνω σημαίνει παύω να έχω ανάγκη τους άλλους. Ο άμοιρος ο σκλάβος απελευθερώνεται αναγκαστικά από τις απολαύσεις του, από τις στεναχώριες του, από τη συνέχεια μιας ζωής που αδιάκοπα ποθούσε. Απελευθερώνεται κι ο βασιλιάς από τις κτήσεις που δεν ήθελε να απαρνηθεί. Αυτές που σκόρπιζαν τον έρωτα στο πέρασμά τους, απαλλάσσονται από τους θριάμβους που λατρεύαν. Και όσοι νίκησαν, απαλλάσσονται από τις νίκες για τις οποίες αναλώσαν τη ζωή τους.
Γι' αυτό και ο θάνατος εξευγενίζει και ντύνει με άγνωστα στολίδια αυτό το έρημο παράλογο κορμί. Είναι πλέον απελεύθερος κι ας μην το θέλει. Δεν είναι πια σκλάβος, κι ας κλαίει την απώλεια της σκλαβιάς του. Όπως ο βασιλιάς που η μεγαλύτερη δόξα του είναι ο βασιλικός του τίτλος, που σαν άνθρωπος μπορεί να είναι γελοίος, αλλά σαν βασιλιάς παραμένει ανώτερος όλων, έτσι κι ο νεκρός μπορεί να γίνεται τρομακτικός μα είναι ανώτερος διότι απελευθερώθηκε από το θάνατο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,941 μηνύματα.
13-03-16
22:50
Φαντάζομαι, ότι απευθύνεται προς φιλελεύθερους και όχι προς τωόντι ελεύθερους...
Είτε φιλελεύθερος με μεγαλοσύνη πνεύματος και ψυχής, ή αληθινά ελεύθερος και φτωχός, στην ίδια σκλαβιά καταλήγεις.
Αλλά ας το πει καλύτερα ο ίδιος ο Πεσόα (μετάφραση Άννυ Σπυράκου):
Ελευθερία είναι η δυνατότητα της απομόνωσης. Είσαι ελεύθερος όταν μπορείς να απομακρυνθείς από τους ανθρώπους, χωρίς να σε υποχρεώνουν να τους αναζητείς η ανάγκη του χρήματος ή το ένστικτο του κοπαδιού ή η αγάπη, η δόξα, η περιέργεια, πράγματα που δεν βρίσκουν τροφή στη σιωπή και στη μοναξιά. Αν σου είναι αδύνατο να ζήσεις μόνος, έχεις γεννηθεί σκλάβος. Μπορεί να έχεις όλες τις μεγαλοσύνες του πνεύματος κι όλες της ψυχής: είσαι ένας σκλάβος ευγενής, ένας δούλος έξυπνος, μα δεν είσαι ελεύθερος. Και δεν είσαι εσύ ο υπεύθυνσος γι' αυτήν την τραγωδία, διότι η τραγωδία του να έχεις γεννηθεί έτσι δεν αφορά εσένα μα το ίδιο το Πεπρωμένο απέναντι στον εαυτό του. Αλίμονο σε σένα όμως αν είναι το φορτίο της ζωής, η ίδια η ζωή που σε σκλαβώνει. Αλίμονο σε σένα, που έχεις γεννηθεί ελεύθερος, αυτάρκης και ικανός να αποχωριστείς τους ανθρώπους, αν η φτώχεια σου σου επιβάλλει να ζεις μαζί τους. Αυτή μάλιστα, αυτή είναι η δική σου τραγωδία που κουβαλάς παντού μαζί σου.
Να γεννηθείς ελεύθερος - αυτή είναι η ύψιστη ανθρώπινη μεγαλοσύνη, αυτή που κάνει τον ταπεινό ερημίτη ανώτερο των βασιλέων, ανώτερο κι απ' τους θεούς, που επαρκούν στον εαυτό τους ασκώντας την εξουσία τους κι όχι από περιφρόνηση απέναντί της.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,941 μηνύματα.
02-07-12
11:52
Αν νομίζεις πως έτσι παίρνεις εκδίκηση για το πόσο ασήμαντη γκόμενα υπήρξες
σε άλλες ηλικίες, έχεις πέσει κι όλας στη λούμπα.
Και δεν έγραφες κατευθείαν επιστολή σε κανα ποιητή, πρώτο χέρι?
Έχω να σου συστήσω τα μέηλ καμιάς δεκαριάς για αρχή.
Μερικοί ψοφάνε για θαυμάστριες της μιας νύχτας.
Τους παίρνεις πιπ@ και αν έχουν ρέντα σου απαγγέλουν
και ένα στίχο κλεμμένο κι έτσι η εκσπερμάτωση γίνεται πιο απασιονάτα.
υποκριτή...αν η thalalla δεν σου θύμιζε γκόμενα, δεν θα έγραφες αυτή τη σεντονάρα.
Δε μπορούμε να κάνουμε τη ζωή να μας περιέχει περισσότερο από
όσο μας περιείχε μόνο και μόνο φυσώντας φούσκες με σαπούνι.
Και με μπερξόν ασχολήθηκε ο κυρ καζατζάκης και έμοιαζε
σαν τον τρελό που έψαχνε στα σύννεφα το χαμένο του καρπούζι
που θα έλεγε κι ο Αποστολίδης, αμα ζούσε. (θα πεφτε γέλιο )
ναι το φαντάζομαι κι εγώ τώρα. να τρέχει αλαφιασμένος στα σύννεφα με τη μουστάκα του, ένα φέσι γελωτοποιού στην κεφάλα και ψάχνοντας το χαμένο του καρπούζι να μοιρολογεί με έπαρση: Μπερνασωωω, Μπερνασωωωω !
αν η ελευθερία απαιτεί να μεγαλώσουμε τον "θεό" μέσα μας, αυτή η προσωπική συνθήκη γίνεται συμπαντική. Δεν είναι φουσκοσάπουνο, ούτε μπόι που ψηλώνεις σαν τον προκρούστη. είναι μια αντανάκλαση φωτός, ένα καθρέπτισμα των ακτίνων της αγαθότητας.
μια στιγμή μονάχα όταν ο νους ψάχνει απεγνωσμένα ή ατονεί μες την παραζάλη...
Πόσο εύκολο να ζω μαζί σου, Κύριε!
Πόσο εύκολο να πιστεύω σε Σένα!
Όταν ο νους μου ψάχνει απεγνωσμένα
ή ατονεί μες την παραζάλη,
όταν κι ο πιο έξυπνος ανάμεσά μας
δεν μπορεί να δει πέρα απ' αυτό το βράδυ,
μη ξέροντας τι να κάνει αύριο -
Συ μου στέλνεις τη φώτιση να γνωρίζω
ότι υπάρχεις
και ότι θα φροντίσεις να μη χαθούν όλα τα μονοπάτια της αγαθότητός Σου.
Απ' την κορφή της κοσμικής δόξας
κοιτάζω με δέος πίσω
στις μέρες τις χωρίς ελπίδα - σ' εκείνο το μέρος,
απ' όπου μπορούσα να στέλνω στην ανθρωπότητα
ένα καθρέφτισμα των ακτίνων Σου.
Κι όσο χρόνο χρειαστώ ακόμη
θα μου τον δώσεις.
Κι ό,τι δεν κατορθώσω
σίγουρα θα το έχεις παραχωρήσει σε άλλους.
Αλεξάντερ Σολζενίτσιν - "Μια προσευχή"
Πόσο εύκολο να πιστεύω σε Σένα!
Όταν ο νους μου ψάχνει απεγνωσμένα
ή ατονεί μες την παραζάλη,
όταν κι ο πιο έξυπνος ανάμεσά μας
δεν μπορεί να δει πέρα απ' αυτό το βράδυ,
μη ξέροντας τι να κάνει αύριο -
Συ μου στέλνεις τη φώτιση να γνωρίζω
ότι υπάρχεις
και ότι θα φροντίσεις να μη χαθούν όλα τα μονοπάτια της αγαθότητός Σου.
Απ' την κορφή της κοσμικής δόξας
κοιτάζω με δέος πίσω
στις μέρες τις χωρίς ελπίδα - σ' εκείνο το μέρος,
απ' όπου μπορούσα να στέλνω στην ανθρωπότητα
ένα καθρέφτισμα των ακτίνων Σου.
Κι όσο χρόνο χρειαστώ ακόμη
θα μου τον δώσεις.
Κι ό,τι δεν κατορθώσω
σίγουρα θα το έχεις παραχωρήσει σε άλλους.
Αλεξάντερ Σολζενίτσιν - "Μια προσευχή"
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.