Anonyme
Δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Broken Embraces οταν η καθηγητρια σου σου προτεινει συνεχεια Αλμοδοβαρ κι εσυ δεν ξερεις τι αλλο να δεις... πολυ γλυκαναλατη ταινια αν και στην αρχη ειχε λιγο ενδιαφερον
unfriended για να σε παρει ο υπνος καλη ειναι
Δες το El secreto de sus ojos αν δεν το έχεις ήδη δει!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Τέλος πάντων, ontopic, είδα το Neruda και δεν ξέρω αν θα την πρότεινα σε κάποιον. Μου φάνηκε πως της έλειπε ο πιο προσωπικός χαρακτήρας της Χιλής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
έχω δει τις ταινίες Harry Potter αλλά όταν ήμουν ακόμη έφηβη (και τότε φυσικά ήμουν ξετρελαμένη) τώρα στα 20 δεν ενθουσιάζομαι τόσο με αυτού τους είδους τις ταινίες/σειρές. οπότε ίσως ήταν άκυρο που έγραψα πως ήταν μέτρια εφόσον δεν βλέπω πια τέτοια έργα
in other news, είδα το rear window. ήταν καλή σε γενικές γραμμές, είχε ενδιαφέρον και η κρίσιμη σκηνή της ταινίας που ήταν προς το τέλος σίγουρα προκαλούσε φόβο (αν φυσικά έβλεπες την ταινία το βράδυ, με κλειστά τα φώτα και απόλυτη ησυχία ), όχι τόσο όσο το psycho όμως. δεν ξέρω βέβαια αν άξιζε και τα 8,5 αστέρια στο imdb, για μένα είναι γύρω στο 7,5.
Το Rear Window είναι πολλά παραπάνω από μια ταινία μυστηρίου, ουσιαστικά μπορείς να τη δεις ως αλληγορία για το θέμα του κινηματογραφικού θεατή και ως αποτύπωση της θεωρίας πως το σινεμά είναι ένα παράθυρο. Έχει απίστευτες ερμηνείες, όπως πολλά άλλα έργα του Χίτσκοκ που δεν ακολουθούν τον κλασικό αμερικανικό κινηματογράφο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Επίσης είδα το To Have and Have Not (1944) πάλι του Howard Hawks, με τον Humphrey Bogart (). Υπέροχη ταινία από όλες τις απόψεις, σκηνοθεσία, ηθοποιία, σενάριο. Θυμίζει Casablanca αλλά προσωπικά μ' άρεσε περισσότερο κυρίως λόγω των noir στοιχείων.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Αφ' ενός οτιδήποτε ...εμπορικό (όπου εμπορικό εννοείται κάτι που θα έπαιζαν τα Village) δεν είναι απαραίτητα σκουπίδι και αφ'ετέρου ήταν πολύ όμορφη αξιοποίηση ενός χώρου στο κέντρο της πόλης, εύκολα προσβάσιμου και ταυτόχρονα σε ένα πολύ όμορφο μέρος.
Οι εμπορικές ταινίες που δεν είναι σκουπίδια (εκτός του ότι είναι ελάχιστες) παίζονται σε ένα σωρό άλλους κιν/φους σε ολόκληρη την πόλη, με πολύ φθηνότερο εισιτήριο, επομένως μικρό το κακό. Όσον αφορά τον χώρο, δεν είχα δει τα συγκεκριμένα για να ξέρω, αλλά σε όσα Village έχω πάει τα θεωρώ εξαιρετικά κακόγουστα και θορυβώδη για το γούστο και την αισθητική μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Ποιος είναι αυτός ο κιν/φος αν επιτρέπεις;
Το Τιτάνια στην Θεμιστοκλέους. Φιγουράρει ένα "Ενοικιάζεται" απ' έξω και δεν έχει ανοίξει ακόμα.
Και εδώ έκλεισαν τα Village στο Λιμάνι που μου άρεσαν πολύ... εμένα και στους άλλους 10 ανθρώπους που πήγαιναν!
Καλά μη συγκρίνουμε τα σκουπίδια που παίζουν τα Village με τα διαμάντια που παίζουν άλλοι κιν/φοι.
Ontopic, είδα το Macbeth σε σκηνοθεσία Kurzel και φωτογραφία Arkapaw (1η σεζόν True Detective). Στα συν το σενάριο που, αν και δεν έχω διαβάσει το πρωτότυπο, έμοιαζε ιδιαίτερα πιστό στον Shakespeare και η εξαιρετική φωτογραφία. Στα πλην η ηθοποιία που προσωπικά βρήκα αδύναμη (κυρίως της Cotillard). Συνολικά η ταινία δεν με έπεισε, μου φάνηκε υπερβολικά στιλιζαρισμένη, με περιττές χολυγουντιανές επιρροές σε διάφορες σκηνές.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Έχω άπειρο καιρό να πάω σινεμά γιατί περίμενα πως και πως να ανοίξει ο αγαπημένος μου κιν/φος και δυστυχώς έκλεισε. Είμαι απαρηγόρητη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Έχει δει κανείς τη λευκή κορδέλα;
Ιου, Χάνεκε. Δεν είμαι καθόλου αντικειμενική αλλά μετά το Funny Games δεν θέλω να δω τίποτα δικό του. Ποτέ ξανά. Αυτό από το τρέιλερ φαίνεται κάπως παλέψιμο, τίγκα στη θρησκευτική διαστροφή θα 'ναι, not my cup of tea.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
The Babadook (2014)
Θεωρώ πως το αδικεί πάρα πολύ το 6,9 του imdb. Από τα ελάχιστα θρίλερ που έχω δει με solid πλοκή, εξαιρετικές ερμηνείες, σταθερή κλιμάκωση και συνοχή ενώ το τέλος είναι αλληγορικό και πολύ ενδιαφέρον. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, μάλλον οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τι βλέπουν ή απλώς θεωρούν πως θρίλερ είναι μόνο τα σπλάτερ.
Silent Hill (2006)
Ας πούμε δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς γίνεται αυτή η ταινία να είναι μόνο κατά 0,3 χαμηλότερα βαθμολογημένη απ' την από πάνω. Δεν την κλείσαμε μόνο και μόνο γιατί είχαμε περιέργεια για το τέλος, το οποίο και δεν έβγαζε κανένα απολύτως νόημα (/facepalm). Ήταν δομημένη σαν video game (αφού βασίζεται σε τέτοιο) δηλαδή εξελισσόταν σε πίστες που η κάθε μία είχε από ένα boss. Οι ερμηνείες ήταν τουλάχιστον αστείες, τα εφέ οκ τίποτα σπουδαίο και η σπλατεριά πήγαινε σύννεφο (ίου). Το μόνο highlight το τραγούδι που το είχα ακούσει χωρίς να γνωρίζω την ύπαρξη της ταινίας. Γενικά χάσιμο χρόνου δεν την προτείνω σε κανέναν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Υπόθεση: Σύζυγος κι ερωμένη αποφασίζουν να βγάλουν απ' τη μέση τον άντρα που τις χώρισε και μετά τις ένωσε.
Κατά πάσα πιθανότητα η αγαπημένη μου ταινία για το φετινό καλοκαίρι γιατί, καλές οι σινεφίλ, αλλά η μανία για ασπρόμαυρο/noir/θρίλερ δεν κρύβεται. Δεν ξέρω από που να το πιάσω, μ' άρεσαν απιστευτα τα παιχνίδια με το φως, τη θεώρησα ιδιαίτερα κλιμακούμενη ως προς το σασπένς και, αν και υποψιασμένη, μπόρεσε να με κρατήσει σε εγρήγορση μέχρι το τέλος, το οποίο ήταν εξαιρετικά άρτια σκηνοθετημένο.
Όποιος ενδιαφέρεται, προσοχή, μη διαβάσετε τίποτα πριν τη δείτε, το λέει και στο τέλος της ταινίας.
View attachment 59607
Μτφρ: Μην είστε διαβολικοί. Μην καταστρέψετε το ενδιαφέρον των φίλων σας για αυτή την ταινία. Μη τους διηγηθείτε αυτό που μόλις είδατε. Ευχαριστούμε εκ μέρους τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Υπόθεση: Ένας Ρώσος ποιητής, μαζί με την Ιταλίδα διερμηνέα του, διασχίζουν την Ιταλία προσπαθώντας να βρουν πληροφορίες για τη ζωή του συνθέτη Pavel Sosnovsky του οποίου ο πρώτος γράφει τη βιογραφία.
Αυτό που μ' αρέσει πάντοτε σε πολλές cinéfil ταινίες είναι πως μπορούν να θεωρηθούν έργα τέχνης και, μάλιστα, όχι μόνο μίας (της έβδομης) αλλά και άλλων. Πολλά κάδρα του σκηνοθέτη θα μπορούσαν άνετα να είναι πίνακες ζωγραφικής και πολλοί διάλογοι θα μπορούσαν να είναι ποιήματα. Τα παιχνίδια με το φως και την εναλλαγή από χρώμα σε black & white ήταν υπέροχα. Ως προς το περιεχόμενο, για μένα έννοια του νόστου ήταν η επιφανειακή στιβάδα, για να μπορέσει να ασχοληθεί σε βάθος με την έννοια της ελευθερίας και των προσωπικών επιλογών του ατόμου.
Στα highlights ήταν η μουσική -Μπετόβεν (9η) και Βέρντι-, ο προβληματισμός που τέθηκε στην αρχή της ταινίας σχετικά με το αμετάφραστο της ποίησης καθώς και η απόφαση του σκηνοθέτη να ονομάσει τον έναν ποιητή Andrei και τον άλλον Tarkovsky.
Για όποιον ενδιαφέρεται να τονίσω πως δεν είναι εύκολη ταινία και, αν δεν έχετε συνηθίσει στο είδος μπορεί να σας κουράσει, οπότε μην με βρίσετε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Του Κιούμπρικ δεν την έβρισκα και πουθενά να τη κατεβάσω, έτσι αποφάσισα να δω το remake πρώτα. Μέσα σε αυτές τις μέρες όμως θα δω και την άλλη αφού κατάφερα να τη βρω! Εμένα μου λένε πως το βιβλίο δεν είναι ωραίο και έχω διχαστεί αρκετά πάντως.
Μπορεί να μην ξέρουν αρκετά καλά αγγλικά για να κατανοούν τις λεξιπλασίες και τα λογοπαίγνια του Nabokov. Ή να μην είναι τόσο καλή η ελληνική μετάφραση, δεν ξέρω, δεν την έχω διαβάσει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Δεν έχω δει την εκδοχή του 1997, αλλά η Lolita του Kubrick μ'άρεσε πολύ απ'ό,τι θυμάμαι. Σε αντίθεση με το βιβλίο, στο σινεμά είναι πολύ εύκολο ο σκηνοθέτης να ξεφύγει και οι σκηνές αντί για ερωτικές να καταλήξουν πρόστυχες ή υπερβολικές. Όταν γύρισε τη Lolita ο Kubrick δέχτηκε μεγάλη λογοκρισία, με αποτέλεσμα να αφήσει τα περισσότερα στη φαντασία του θεατή. Αν και ο ίδιος είχε πει πως αν το ήξερε, μάλλον δεν θα είχε γυρίσει την ταινία ποτέ, εγώ θεωρώ πως λειτούργησε θετικά.
Για το βιβλίο του Nabokov δεν έχω τίποτα να πω, εξαιρετικό!
Δηλαδή, δεν καταλαβαίνω. Βλέπεις πως με μια ταινία έχει καταπιαστεί ο Kubrick και... κάποιος άλλος σκηνοθέτης. Και δεν βλέπεις πρώτα του Kubrick;
Ή απλά διαβάστε το βιβλίο και μη δείτε καμία ταινία, αρκεί. Θα σας βάλει σε πολύ περισσότερες σκέψεις γιατί, απ' ό,τι βλέπω από τα σχόλια, ο Lyne έδωσε μάλλον μασημένη τροφή και δεν το χειρίστηκε πολύ καλά το ζήτημα, ενώ το μυθιστόρημα είναι ιδιαίτερα ψυχογραφικό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Ασφαλιστής ερωτεύεται τη σύζυγο ενός πελάτη του κι αποφασίζουν να οργανώσουν τον τέλειο φόνο, ώστε να πάρουν τα χρήματα της ασφάλειας και να ζήσουν happily ever after. Μόνο που…
Υπέροχο film noir που ουσιαστικά έθεσε τις βάσεις για ολόκληρο το είδος. Εξαιρετική η χρήση του φωτός, οι διάφοροι συμβολισμοί καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας σχετικά με την καταδικασμένη φύση του ανθρώπου, καθώς και το ενδιαφέρον και όχι τόσο αναμενόμενο plot twist. Επίσης, τι να πει κανείς για τις ερμηνείες, οι τρεις πρωταγωνιστές ήταν πραγματικά απίστευτοι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Η πλοκή μπορεί να χαρακτηριστεί σχετικά κλασική, αφού βλέπουμε μια νεαρή χορεύτρια, η οποία καλείται να διαλέξει ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερά της πάθη, τον χορό και τον έρωτα.
Γενικά βλέπεται ευχάριστα καθώς έχει καλές ερμηνείες και εξαιρετική μουσική. Δεν είμαι σίγουρη σε ποιο είδος κατατάσσεται, μάλλον στο δράμα. Δεν θεωρείται τυχαία μία από τις καλύτερες παραγωγές σχετικά με τον χορό, αλλά αν δεν σας ενδιαφέρει το θέμα, μην τη δείτε. Προσωπικά πιστεύω πως βοήθησε πάρα πολύ και το κλίμα του κινηματογράφου που ήταν κάπως απόκοσμο, όπως και η ταινία.
Τα κινηματογραφικά νέα της εβδομάδας:
α) Έχει στο Βοξ, στα Εξάρχεια, αφιέρωμα στον Hitchcock.
β) Το Άστυ, μετά το Ταινόραμα, κάνει φεστιβάλ David Lynch με 2 ταινίες του / μέρα (ένα εισιτήριο, 9-22/7).
γ) Από τις 16/7 θα ξεκινήσει να προβάλλεται επανέκδοση του Double Indemnity (1944), ενός απ' τα καλύτερα film noir όλων των εποχών.
Να παίζονται οι ταινίες που σ' αρέσουν και να μην έχεις φράγκο να πας σινεμά, μη σας τύχει!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Πάντως έχοντας ήδη διαβάσει για το έργο του, οι ταινίες ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Όλο το neo-noir σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, πολύ διαφορετική από τη σημερινή, που φτάνεις σε σημείο να αναρωτιέσαι αν όντως υπήρξε ποτέ (το μοτίβο της μοιραίας γυναίκας, το θύμα που πολύ εύκολα μετατρέπεται σε θύτη, τα σχεδόν ανύπαρκτα ηθικά όρια). Φαντάζομαι πως σε πολλούς δεν θα αρέσει γιατί κινείται ανάμεσα σε ρεαλισμό και σουρεαλισμό, αλλά προσωπικά το λατρεύω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Πλοκή: Ένας νεαρός που, ενήλικος πλέον, αποδομεί τον ιδεαλιστικό χαρακτήρα της πόλης στην οποία μεγάλωσε μέσα από την εμπλοκή του σε ένα -σχετικά- δαιδαλώδες μυστήριο. Μια femme fatale που δεν ενσαρκώνει πλήρως τον αναμενόμενο ρόλο, ένας διαστροφικός γκάνγκστερ με ακραία ξεσπάσματα βίας κι η παρέα του αποκαλύπτουν στον θεατή την άλλη όψη της μικροαστικής κοινωνίας.
Δεν ήταν κακή (αν και η κόπια ήταν άθλια) απλώς περίμενα πως θα έχει plot twist ενώ δεν είχε. Εξαιρετική η επιλογή των τραγουδιών καθώς και η ερμηνεία του Dennis Hopper.
Lost Highway (1997) - David Lynch
Πλοκή: Ένας συζυγοκτόνος που "δεν θέλει να θυμάται τα πράγματα όπως έγιναν, αλλά όπως αυτός θέλει" μας παρουσιάζει τη δική του εκδοχή του εγκλήματος μέσα από κάτι που μοιάζει με διασχιστική διαταραχή ταυτότητας.
Mindfuck ταινία από τις λίγες, καταλαβαίνω γιατί δημιουργήθηκε ολόκληρο cult γύρω απ'την ερμηνεία της. Προσωπικά την βρήκα εξαιρετική: όλες οι ερμηνείες ήταν καταπληκτικές, η μουσική ταίριαζε απίστευτα και η σκηνοθεσία ήταν άρτια. Μετά από αρκετή συζήτηση συμφωνήσαμε πάνω-κάτω στο τι όντως συνέβη, αν και είναι από τις ταινίες που νέα ερωτήματα ξεπηδάνε διαρκώς.
Όποιος ενδιαφέρεται να τη δει να ξέρει πωςένα μεγάλο κομμάτι της ταινίας είναι αυτό που λέμε disturbing για διάφορους λόγους (εικόνες, συμβολισμοί, soundtrack) αν και δεν υπάρχει ιδιαίτερη βία. Όποιος τη δει και θέλει να διαβάσει ερμηνείες υπάρχουν εδώ, εδώ κι εδώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Μια από τις πιο συνηθισμένες ιστορίες (σαγηνευτική γυναίκα αποπλανεί αφελή μεσήλικα με σκοπό να του αποσπάσει χρήματα) εξαιρετικά δοσμένη. Λατρεύω τα film noir και ακόμα περισσότερο λατρεύω τα film noir σε θερινό σινεμά. Μ'αρέσει ο τρόπος που ξεδιπλώνεται η ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ακόμα μ'αρέσει που υπάρχει πάντα (τουλάχιστον) ένα plot twist και που συνήθως είναι αναπάντεχο. Και η σταδιακή κορύφωση που υπάρχει μέχρι το φινάλε.
Η ταινία βασίζεται σε μυθιστόρημα του Georges de La Fouchardière κι είχε ήδη μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη από τον Renoir το 1931, με τίτλο La chienne (μτφρ Η Σκύλα). Δεν το 'χω δει, αλλά τώρα θέλω!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
The Salt of the Earth (2014) - Wim Wenders & Saldago (υιός)
Ένα βιογραφικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του βραζιλιάνου κοινωνικού φωτογράφου Sebastião Salgado. Προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ τόσο σκηνοθετικά όσο και από άποψη φωτογραφίας, ενώ με συγκίνησε ιδιαίτερα η σύνδεση γεωγραφικής περιοχής-γλώσσας (αγγλικών, γαλλικών, πορτογαλικών). Προσωπικά βρήκα το φινάλε τρόπον τινά αισιόδοξο, παρά την τραγική κορύφωση που προηγείται (γενικά θεωρώ πως η ταινία έχει σχήμα κύκλου, μπορεί να είναι και η ιδέα μου). Αναμφίβολα το γεγονός πως ο γιός του απεικονιζόμενου είναι ο ένας από τους δύο σκηνοθέτες επηρεάζει την αντικειμενικότητα, αλλά και πάλι αξίζει η θέαση.
Ίσως να ακουστεί κάπως περίεργο, αλλά το θεωρώ σημαντικό πως ο Saldago είχε την ευκαιρία να μιλήσει ο ίδιος για το έργο του όσο βρίσκεται εν ζωή και δεν αποτελεί ένα ακόμα εκ των υστέρων ντοκιμαντέρ μελετητών και κριτικών.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Υπόθεση: Βρισκόμαστε στο Παρίσι την περίοδο της Κατοχής όταν τα θέατρα, ως η μόνη πηγή θέρμανσης, γεμίζουν ασφυκτικά από κόσμο. Η Marion Steiner (Catherine Deneuve) διευθύνει και πρωταγωνιστεί στο θέατρο του Εβραίου άντρα της (Heinz Bennent) ο οποίος κρύβεται στο υπόγειο από τους ναζί. Ο ερχομός ενός νέου ηθοποιού στον θίασο (Gérard Depardieu) θα επιφέρει συναισθηματική σύγχιση και θα ταράξει τις ισορροπίες.
Τέτοιες ταινίες πάντα με συναρπάζουν γιατί αποδεικνύουν πως όλη η φρίκη του πολέμου μπορεί να αποτυπωθεί στην μεγάλη οθόνη χωρίς να προβληθεί ούτε ένας νεκρός. Διότι, όπως και να το κάνουμε, η προσμονή του θανάτου -και μάλιστα κεκλεισμένων των θυρών- είναι αρκετά βασανιστική από μόνη της. Σε ορισμένα σημεία με κούρασε λίγο, αλλά το αποδίδω στα πολλά χρόνια που είχα να δω ταινία σε γεμάτη κινηματογραφική αίθουσα. Προβάλλεται συχνά-πυκνά, σας τη συνιστώ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Επειδή δεν παίζουν φράγκα να ξαναβλέπω ταινίες που έχω ήδη δει (), ίσως πάω σε κάποια στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος όπου θα γίνει κύκλος προβολών με τίτλο "Ποίηση και Ντοκιμαντέρ". Για όποιον ενδιαφέρεται 3 από τα 4 ντοκιμαντέρ υπάρχουν και στο youtube.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Ουσιαστικά στην ταινία αποτυπώνεται η καθημερινότητα ενός ζωηρού δωδεκάχρονου αγοριού, μοναδικού τέκνου μιας ιδιόρρυθμης παριζιάνικης οικογένειας, όπου οι γονείς από αδιαφορία ή ανικανότητα αδυνατούν να το βοηθήσουν να βρει την κλίση του. Ακολουθούν άλλες 4 ταινίες με τον ίδιο πρωταγωνιστή: Antoine et Colette [1962], Baisers Volés [1968], Domicile Conjugal [1970] και L'amour en fuite [1979], οπότε η θέαση ολόκληρου του "έπους" θα έχει σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον αφού καλύπτει μια ολόκληρη εικοσαετία από τη ζωή του και ποικίλες εκφάνσεις του ενήλικου βίου.
Πάρα πολύ όμορφη ταινία, με υπέροχες ερμηνείες τόσο από τους ανήλικους όσο και τους ενήλικους πρωταγωνιστές. Παρουσιάζεται το πώς επηρεάζεται η ψυχοσύνθεση ενός παιδιού που μεγαλώνει μέσα σε μια προβληματική οικογένεια, όλη η αυταρχικότητα του τότε εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά και το ισχυρό κίνητρο της φιλίας. Επηρεασμένη από τον τίτλο την περίμενα αρκετά διαφορετική αλλά με εξέπληξε ευχάριστα, κυρίως γιατί μου φάνηκε σκηνοθετικά ειλικρινής ταινία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Εννοείται πως έχω ξαναπάει, οι θερινοί κινηματογράφοι είναι οι αγαπημένοι μου! Πρέπει να ήμουν δημοτικό όταν είχα πάει να δω το Big Fish με τη μαμά μου σε θερινό. Είναι εντελώς διαφορετική αίσθηση, το έχω συνδυάσει με τη γρανίτα κεράσι, τις κουβέρτες που μας δίνουν στην μεταμεσονύκτια προβολή που κάνει κρύο, τον αέρα που φυσάει και φέρνει ένα σωρό ήχους/μυρωδιές. Είναι άλλη φάση το θερινό σινεμά κι οι βόλτες που κάνεις μετά στην καλοκαιρινή πόλη. Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμα και δεν έχει αρκετή ζέστη, οπότε αύριο προβλέπεται να την αρπάξω όμως δεν μπορώ να αντισταθώ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Αύριο θα δω την πρώτη ταινία για φέτος σε θερινό κινηματογράφο, το Les 400 Coups, του Truffaut.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Κι αφού δεν κατάφεραν να σοκάρουν με το Un Chien Andalou, τα κατάφεραν τελικά δύο χρόνια μετά με το L'âge d'or που λογοκρίθηκε και απαγορεύτηκε για σχεδόν πενήντα χρόνια. Δεν το 'χω δει το δεύτερο, αλλά απ'όσα ξέρω από Buñuel ακόμα μία κριτική στον συντηρητισμό που προβάλει η θρησκεία και η κοινωνία θα είναι. Συμφωνώ με την ιδέα μεν, αλλά διαφωνώ με τον τρόπο που ενσαρκώνεται."No idea or image that might lend itself to a rational explanation of any kind would be accepted."https://en.wikipedia.org/wiki/Un_Chien_Andalou#cite_note-5
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
To Kill a Mockingbird Πραγματικά σπουδαία ταινία η οποία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Harper Lee,το οποίο έχει βραβευτεί με Βραβείο Πούλιτζερ.Να την δείτε
Εξαιρετική μεταφορά βιβλίου σε ταινία. Προσωπικά προτείνω σε όποιον αρέσει η λογοτεχνία πρώτα να διαβάσει το έργο πριν το δει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Υπόθεση: Ένας νέος γιατρός φεύγει από την Μόσχα για να εργαστεί σε κάποιο χωριό του Τουρκμενιστάν. Εκεί προσπαθεί να ολοκληρώσει την διατριβή του, στην οποία μελετά το πώς ένα θρησκόληπτο οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζει την υγεία των παιδιών που μεγαλώνουν σ'αυτό.
Προσπαθώ να βρω κάτι καλό να γράψω και δυσκολεύομαι, δεν έχω ξαναβαρεθεί τόσο πολύ σε ταινία ποτέ στη ζωή μου. Καθ'όλη τη διάρκεια του έργου ακούγονται φωνές σε διάφορες γλώσσες στο βάθος, οι οποίες δεν υποτιτλίζονται, αλλά δεν ξέρω αν οφείλεται στην άγνοια του υποτιτλιστή ή αν όντως δεν έχουν σημασία (που αμφιβάλλω). Δεν με έπεισε καθόλου ο σκηνοθέτης, ναι μεν είχε ορισμένα "πρωτότυπα" πλάνα (κυρίως εστίασης), όπως και σχετικά καλή μουσική, αλλά από πλοκή άστα να πάνε. Έχει κάποιο ιστορικό ενδιαφέρον, αλλά και πάλι... Κρίμα γιατί ήθελα να δω κι άλλες του ιδίου και τώρα το σκέφτομαι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Συγγνώμη για το offtopic αλλά εάν μπορεί κάποιος ας προτείνει καμιά καλή κωμωδία
Delicatessen για μαύρο χιούμορ, Four Weddings and a Funeral για κάπως πιο γλυκόπικρο και Le Dîner de Cons (Δειπνο Ηλιθίων) για πιο στάνταρ. Προσωπικά γελάω πολύ με τον Woody Allen (π.χ. Take the Money and Run ή το Love and Death) αλλά το γέλιο είναι κάπως ιδιαίτερη υπόθεση. Πιο εύκολα προτείνεις δράμα παρά κωμωδία!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Για το βιβλίο του Nabokov δεν έχω τίποτα να πω, εξαιρετικό!
Θέλω και εγώ να τη δω αλλά πιστεύω πως θα βαρεθώ.
Δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθείς. Ο Miyazaki είναι η προσωποποίηση της πιο ονειρεμένης φαντασίας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Πρόκειται για την πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του Dracula του Stoker και, παρά το γεγονός πως έγινε σχεδόν έναν αιώνα πριν, προσωπικά μ'άρεσε πάρα πολύ. Αρχικά επειδή πρόκειται για βουβό κινηματογράφο οι ηθοποιοί είναι τόσο εκφραστικοί που νομίζεις πως βλέπεις θέατρο. Επίσης η μουσική είναι απίστευτα επιβλητική και δένει υπέροχα με την εικόνα. Αναπόφευκτα κάποιες στιγμές σήμερα προκαλούν γέλιο και σίγουρα δεν μπορεί η ταινία να χαρακτηριστεί θρίλερ με τη σύγχρονη ορολογία, αλλά ήταν πολύ ατμοσφαιρική, χωρίς να γίνεται καλτ. Ψήθηκα να διαβάσω το βιβλίο τώρα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Για όσους χρειάζονται βοήθεια υπάρχει σκονάκι εδώ (αν και αξίζει να το δείτε χωρίς υπότιτλους την πρώτη φορά).
Δυστυχώς έχω δει καμιά δεκαριά μόνο απ'αυτές, αν και από μερικές σκηνές υποψιάστηκα τον σκηνοθέτη κι ας μην έχω δει την ταινία (Kurosawa, Tarkovsky, Kubrick). Βρήκα πολλές ταινίες που θέλω οπωσδήποτε να δω πάντως!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Υπόθεση: Μία ψυχρή νεαρή γυναίκα που βρίσκεται σ'έναν ερωτικά δυσλειτουργικό γάμο αποφασίζει να εργάζεται τα απογεύματά της ως πόρνη πολυτελείας, σε μια προσπάθεια να κατανοήσει τον σύζυγό της και να αναθερμάνει την μεταξύ τους σχέση.
Μάλλον η πιο γνωστή ταινία τόσο του σκηνοθέτη (Luis Buñuel) όσο και της πρωταγωνίστριας (Catherine Deneuve). Από τις πιο άρτια αμφίσημες ταινίες που έχω δει, καθώς υπάρχουν αρκετά επιχειρήματα που μπορούν να υποστηρίξουν πως πρόκειται για όνειρο, κι άλλα τόσα πως πρόκειται για την πραγματικότητα. Γενικά με ικανοποίησε τόσο η χιουμοριστική διάθεση του Buñuel όσο και η επιτυχημένη αμφισημία με το εξαιρετικά ανοιχτό τέλος (εδώ περιγράφεται ως πρόδρομος των ταινιών του Lynch).
Συνολικά η ταινία μου φάνηκε μέτρια, ο ερωτισμός που αποδίδουν στην Deneuve προσωπικά δεν μου έγινε αντιληπτός, ενώ παρά τη μικρή της διάρκεια τολμώ να πω ότι βαρέθηκα. Ενδιαφέρουσα σίγουρα, αριστούργημα με τίποτα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
All time classic. Ίσως η πιο γνωστή ερμηνεία της Audrey Hepburn, η οποία παρουσιάζεται ως μια επιφανειακή χρυσοθήρας, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια γυναίκα που φοβάται πως δεν πρόκειται ποτέ ν'αγαπηθεί πραγματικά. Ό,τι και να πω για την Hepburn (επειδή αντικειμενικά εκείνη κλέβει την παράσταση, ο συμπρωταγωνιστής έχει τον ρόλο του παρατηρητή) θα είναι λίγο: πανέμορφη, απίστευτα κομψή και σαγηνευτική, πραγματικό είδωλο.
Με το που είδα την ταινία κατάλαβα από πού είχε εμπνευστεί ο σκηνοθέτης του γαλλικού Hors de Prix (2006) με την Audrey Tautou. Loosely based, ανάλαφρη και πιο προκλητική η δεύτερη, καλή για να περάσεις την ώρα σου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Η επιφανειακή πλοκή φαίνεται απλοϊκή: ένας αρχισυντάκτης (Cary Grant) προσπαθεί πάση θυσία να κρατήσει κοντά του την πρώην γυναίκα του (Rosalind Russell), η οποία είναι έτοιμη να ξαναπαντρευτεί. Στην πραγματικότητα όμως η ταινία θίγει διάφορα θέματα αφού σατιρίζει και ασκεί έντονη κριτική τόσο στους δημοσιογράφους, όσο και τους πολιτικούς της εποχής, παραμένοντας επίκαιρη μέχρι και σήμερα. Όλα αυτά με μια επικείμενη θανατική ποινή στο φόντο. Λίγο θορυβώδης για τα γούστα μου, αλλά με εξαιρετικές ερμηνείες, ειδικά από τον Cary Grant.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Ελληνικός τίτλος: Τα Φτερά του Έρωτα, από το αγγλικό Wings of Desire.
Δεν θα σταματήσουν ποτέ να με ξαφνιάζουν οι επιλογές των μεταφράσεων των τίτλων ταινιών.
Υπόθεση: δύο άγγελοι περιπλανώνται πάνω από το Βερολίνο, ακούγοντας τις σκέψεις των ανθρώπων. Ο ένας από αυτούς θα ερωτευθεί μια γυναίκα ακροβάτη και θα γίνει άνθρωπος, για να είναι μαζί της.
Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο δοκίμιο, αλλά θα κρατηθώ. Η ταινία για μένα είναι ένα αριστούργημα που αποδεικνύει πως οι σινεφίλ ταινίες δεν είναι απαραίτητο να είναι βαριές και δυσνόητες για να τους αποδίδεται ο εν λόγω χαρακτηρισμός. Εκτιμώ που ο σκηνοθέτης καταπιάστηκε με κάτι μέχρι να είναι άρτιο από κάθε πλευρά (σενάριο, ερμηνείες, φωτογραφία, εναλλαγή black&white/χρώματος). Προσωπικά είμαι λάτρης των διακειμενικών αναφορών στην τέχνη και μ'αρέσει πολύ να τις εντοπίζω και στην προκειμένη υπήρχε πληθώρα (από τον Όμηρο, τη Βίβλο, αλλά και τη μουσική).
Στεναχωριέμαι που από τα ελάχιστα γερμανικά που ξέρω κατάλαβα πως οι υπότιτλοι δεν ήταν αντάξιοι του πρωτοτύπου, ενός πρωτοτύπου που ηχητικά έρεε σαν ποίηση. Γενικά θεωρώ πως δεν χρειάζεται μεγάλη εξοικείωση με το είδος για να μην φανεί βαριά σε κάποιον η ταινία, αλλά δεν ξέρω πόσο αντικειμενική είμαι. Μερικές βασικές γνώσεις για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πάντως είναι απαραίτητες.
Πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω ταινία την οποία θέλω να την ξαναδώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Σκέφτομαι να κάνω Hitchcock Week, δηλαδή να βλέπω μια βδομάδα κάθε μέρα απο μια ταινία του Χίτσκοκ. Συγκλονιστικός σκηνοθέτης, κάποτε έδειχνε και στο Sundance (το έπιανα με Ote TV) σε τακτά διαστήματα ένα ντοκιμαντέρ για το πως αποτύπωνε τους φόβους του.
Στην εβδομάδα αυτή έχω σκεφτεί να συμπεριλάβω: Psycho, Frenzy, The birds, Rope. Μου λείπουν τρεις ταινίες ακόμη για να ολοκληρώσω τον σχεδιασμό της εβδομάδας μου.
Εκεί που οι περισσότεροι που ασχολούνται με τον κινηματογράφο ξεκινάνε με τους ψαγμένους σκηνοθέτες (Trier, Buñuel, Tarkovsky κλπ) εγώ είχα αποφασίσει να αρχίσω από τις ταινίες μυστηρίου, εξού και η λατρεία για τον Hitchcock. Δεν έχω δει ολόκληρη την εργογραφία του αλλά πρέπει να 'χω δει καμιά δεκαπενταριά σίγουρα, αρκετά χρόνια πριν σε (θερινά) σινεμά βέβαια, οπότε θα κάνω μια λίστα με τις αγαπημένες μου, με σειρά προτίμησης:
1) Rear Window (1954)
2) North by Northwest (1959)
3) Psycho (1960)
4) Notorious (1946)
5) The Lady Vanishes ( 1938 )
6) Vertigo ( 1958 )
7) Dial M for Murder (1954)
8 ) To Catch a Thief (1955)
9) The Birds (1963)
10) The Man Who Knew Too Much (1956)
Πολύ καλές θεωρούνται και οι Rebecca (1940) και Strangers on a Train (1951) αλλά δεν έχει τύχει να τις δω και προτιμώ να περιμένω να τις δείξει κάποιος κινηματογράφος παρά να τις δω στον υπολογιστή. Γενικά οι ταινίες του Hitchcock έχουν ενδιαφέρον από πολλές απόψεις, καθώς πέρα από σκηνοθετική/σεναριακή ευρηματικότητα, καλύπτουν και ένα μεγάλο χρονικό φάσμα της ιστορίας. Τα μοτίβα γενικά επαναλαμβάνονται όπως ανέφερα και σε άλλο ποστ για το 39 Steps που είδα πρόσφαρα και μερικές φορές τα εφέ μπορεί να θεωρηθούν cult από το σύγχρονο μάτι (όπως στα Πουλιά) αλλά προσωπικά στις ταινίες του δεν βαριέμαι ποτέ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Είχα όρεξη για chickflick αλλά εν τέλει η ταινία παρά τα αμέτρητα cliché (ο πρώτος έρωτας μετά το σχολείο, η κοπέλα αριστούχος/το αγόρι δεν ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του), κυλούσε πάρα πολύ ευχάριστα. Βασικά εκτός από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών οι οποίες ήταν πολύ καλές (John Cusack ), είχε γενικότερα καλογραμμένους, έξυπνους διαλόγους κι αρκετά αληθοφανείς καταστάσεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Είδα το Shutter Island. Καλή ταινία, μόνο που ακόμα προσπαθώ να αποφασίσω ποια από τις 2 θεωρίες ισχύει... Πρέπει να το ψάξω αύριο μήπως κατασταλλάξω κάπου. Έχουν ενδιαφέρον οι ταινίες οι οποίες δεν είναι απολύτως ξεκάθαρες.
Μ'άρεσε πολύ και είμαι σίγουρη πως θα είχε λάβει την προσοχή που της αρμόζει αν δεν είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά με το Inception. Προσωπικά ως λάτρης των ταινιών μυστηρίου προτιμώ Shutter. Αν θυμάμαι καλά, επειδή έχουν περάσει και πέντε χρόνια, μόνο στο βιβλίο δίνεται σαφής απάντηση για τις θεωρίες, στην ταινία έχει ανοιχτό τέλος.
Είδα το Black Swan.Αρχικά λέω θα βαρεθώ την ζωή μου αλλά τελικά ήταν πολύ όμορφη ταινία.η καλύτερη του Αρονόφσκι κατα την γνώμη μου
Όντως; Προσωπικά είχα πολύ μεγαλύτερες προσδοκίες τόσο λόγω της προηγούμενης φιλμογραφίας του Aronofsky (Requiem, Wrestler, Pi) όσο και λόγω της τεράστιας προώθησης της ταινίας και εν τέλει είχα απογοητευτεί. Η εικόνα που δίνουν για το μπαλλέτο δεν είναι αντιπροσωπευτική (αν και εδώ φταίει και το σενάριο), ενώ παράλληλα προσπάθησαν να πείσουν το κοινό πως μέσα σε ενάμιση χρόνο η Portman κατάφερε να γυρίσει το 90% των σκηνών en pointe, χωρίς να δώσουν πουθενά credit στην χορεύτρια που έκανε το ντουμπλάρισμα.
On: Η τελευταία που είδα στο σινεμά The 39 Steps (1935), από Hitchcock. Πολύ κλασσικό μοτίβο (ένας άντρας κατηγορείται για κάτι που δεν έχει κάνει και προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του), οι ανατροπές αναμενόμενες (τουλάχιστον αν υπάρχει εξοικείωση με το είδος), το τέλος ευχάριστο. Αν και η υπόθεση είναι πολυπαιγμένη, παρουσιάζει ενδιαφέρουσες πτυχές του κοινωνικού βίου της εποχής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
Μετάνιωσα για τις δύο ώρες που έχασα από τη ζωή μου. Αξιοπρεπής σκηνοθεσία, καλό καστ, ανύπαρκτο έως χαζό σενάριο (από τον Paul Haggis του Million Dollar Baby και του Crash...).
Επομένως η τελευταία ταινία που είδα και μου άρεσε ήταν το Manhattan (1979) από Woody Allen.
Δυστυχώς ξεκίνησα να βλέπω ταινίες του Allen στο σινεμά από το 2008 και μετά, με αποτέλεσμα να τον θεωρώ απίστευτα υπερτιμημένο, επειδή (σχεδόν όλες) οι τελευταίες του ταινίες είναι κάτω του μέτριου. Βλέποντας μερικές από τις "καλύτερές" του, όπως το Annie Hall, συνέχισα να μην καταλαβαίνω γιατί τέτοια λατρεία, αλλά το Manhattan είναι απ'τις ταινίες που τον παραδέχομαι.
Εξακολουθώ να πιστεύω βέβαια πως οι κωμωδίες του αξίζουν περισσότερο (Take the Money and Run (1969), Love and Death (1975)).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Anonyme
Δραστήριο μέλος
This deadpan tragicomedy about a group of impoverished, outcast artists living the bohemian life in Paris is among the most beguiling films by Finnish director Aki Kaurismäki. Based on stories from Henri Murger’s influential mid-nineteenth-century book Scènes de la vie de bohème (the basis for the opera La bohème), the film features a marvelous trio of Kaurismäki regulars—André Wilms, Matti Pellonpää, and Karl Väänänen—as a writer, painter, and composer who scrape by together, sharing in life’s daily absurdities. Gorgeously shot in black and white, La vie de bohème is a vibrantly scrappy rendition of a beloved tale.
Πολύ όμορφα δοσμένη ταινία, προσωπικά κάπως έτσι φανταζόμουν τη ζωή των καλλιτεχνών. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι ερμηνείες των δύο Φινλανδών ηθοποιών, οι οποίοι δεν γνώριζαν καθόλου γαλλικά και το σενάριο τους δόθηκε με οδηγίες για την προφορά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.