...Αλεξάνδρα...
Πολύ δραστήριο μέλος
Η. ..Αλεξάνδρα... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 871 μηνύματα.
14-07-14
15:39
Στέλιος Ρόκκος - Πόσο Ακόμα |
Στίχοι: Στέλιος Ρόκκος
Μουσική: Στέλιος Ρόκκος
Πόσο ακόμα θα αντέχω να πονώ
πόσο ακόμα θα αντέχω να αντέχω
να μετρώ κάθε στιγμή κάθε λεπτό
που δε σ' έχω
Πόσο ακόμα
Πόσο ακόμα θα μπορώ να καταστρέφομαι τα βράδια
δίχως φεγγάρι κι ουρανό μόνο πληγές μετρώ σημάδια
πόσο ακόμα θα μπορώ πόσο ακόμα θα αντέχω
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω
πόσο ακόμα
Κρατώ φεγγάρι φωτεινό ήλιο ηλιόλουστο
κι απομακρύνομαι άπ' το κάθε τι κακόγουστο
θα στύψω όλο τον ουρανό κι απ' αυτόν θα πλυθώ
αν τυχόν εκεί που είσαι κι εγώ ξαναβρεθώ
Πόσο ακόμα θα αντέχω να γυρνώ
μέρα νύχτα δίχως προορισμό
Πόσο ακόμα θα αντέχω να αντέχω
να πέφτω και να ζω στο κενό
Να γυρνώ μέσα στους δρόμους στο χαμό
και τέλος δεν μπορώ να βρω
Να μη σ' έχω
Πόσο ακόμα
θα ζεις στην καταιγίδα του νου
να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού
Πόσο ακόμα
θα ζεις μέσα σ' ομίχλη καπνού
με δίχως κύρος μόνος φίλος λογική ενός τρελού
Πόσο ακόμα θα μπορώ να καταστρέφομαι τα βράδια
δίχως φεγγάρι κι ουρανό μόνο πληγές μετρώ σημάδια
πόσο ακόμα θα μπορώ πόσο ακόμα θα αντέχω
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω
πόσο ακόμα
Πόσο ακόμα θα ζεις μες την καταιγίδα του νου
να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού
Πόσο ακόμα θα ζεις μες την ομίχλη καπνού
με δίχως κύρος μόνος φίλος λογική ενός τρελού
Πόσο ακόμα θα μπορώ πόσο ακόμα θα αντέχω
Πόσο ακόμα θα ζεις μες την καταιγίδα του νου
να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω
Πόσο ακόμα θα ζεις μες την ομίχλη καπνού
με δίχως κύρος μόνος φίλος λογική ενός τρελού
Πόσο ακόμα...
Στίχοι: Στέλιος Ρόκκος
Μουσική: Στέλιος Ρόκκος
Πόσο ακόμα θα αντέχω να πονώ
πόσο ακόμα θα αντέχω να αντέχω
να μετρώ κάθε στιγμή κάθε λεπτό
που δε σ' έχω
Πόσο ακόμα
Πόσο ακόμα θα μπορώ να καταστρέφομαι τα βράδια
δίχως φεγγάρι κι ουρανό μόνο πληγές μετρώ σημάδια
πόσο ακόμα θα μπορώ πόσο ακόμα θα αντέχω
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω
πόσο ακόμα
Κρατώ φεγγάρι φωτεινό ήλιο ηλιόλουστο
κι απομακρύνομαι άπ' το κάθε τι κακόγουστο
θα στύψω όλο τον ουρανό κι απ' αυτόν θα πλυθώ
αν τυχόν εκεί που είσαι κι εγώ ξαναβρεθώ
Πόσο ακόμα θα αντέχω να γυρνώ
μέρα νύχτα δίχως προορισμό
Πόσο ακόμα θα αντέχω να αντέχω
να πέφτω και να ζω στο κενό
Να γυρνώ μέσα στους δρόμους στο χαμό
και τέλος δεν μπορώ να βρω
Να μη σ' έχω
Πόσο ακόμα
θα ζεις στην καταιγίδα του νου
να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού
Πόσο ακόμα
θα ζεις μέσα σ' ομίχλη καπνού
με δίχως κύρος μόνος φίλος λογική ενός τρελού
Πόσο ακόμα θα μπορώ να καταστρέφομαι τα βράδια
δίχως φεγγάρι κι ουρανό μόνο πληγές μετρώ σημάδια
πόσο ακόμα θα μπορώ πόσο ακόμα θα αντέχω
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω
πόσο ακόμα
Πόσο ακόμα θα ζεις μες την καταιγίδα του νου
να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού
Πόσο ακόμα θα ζεις μες την ομίχλη καπνού
με δίχως κύρος μόνος φίλος λογική ενός τρελού
Πόσο ακόμα θα μπορώ πόσο ακόμα θα αντέχω
Πόσο ακόμα θα ζεις μες την καταιγίδα του νου
να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω
Πόσο ακόμα θα ζεις μες την ομίχλη καπνού
με δίχως κύρος μόνος φίλος λογική ενός τρελού
Πόσο ακόμα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
...Αλεξάνδρα...
Πολύ δραστήριο μέλος
Η. ..Αλεξάνδρα... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 871 μηνύματα.
11-07-14
00:08
Άσε με εδώ τίποτα δεν ζητώ παραπάνω
σε τούτο τον άθλιο καιρό
που όλα μοιάζουν να είναι τόσο ψεύτικα πια
με γεμίζεις με αστέρια στην σκληρή μοναξιά
δεν με νοιάζει αν κάποια στιγμή θα χαθείς
ή σαν όλα τα άνθη κάποτε μαραθείς
σήμερα είσαι εδώ, δεν κρατώ μυστικά
και όλα σου τα χαρίζω προκαταβολικά...
Άσε με μαζί σου να περνάω
τα ζόρια που τραβάω
την ζωή μου σου χρωστάω
για ακόμα μια φορά,
να μπορώ να σε κοιτάω
να σου χαμογελάω
την ζωή μου σου χρωστάω
δίχως αναδρομικά...
Δε θα σου τάξω, δεν ξέρω αν θα αλλάξω
δεν ξέρω τι μου ξημερώνει, και εντέλει που θα αράξω
σήμερα είσαι εδώ, και αυτό μου είναι αρκετό
που σε αγγίζω, σε νιώθω, με κοιτάς, σε κοιτώ
δεν έχω λόγια να σου πω, καμιά φορά ευχαριστώ
που είσαι πλάι μου σε αυτόν, τον άθλιο καιρό
δίχως εγωισμό και όχι αναδρομικά
όλα εγώ σου τα δίνω προκαταβολικά...
Άσε με μαζί σου να περνάω
τα ζόρια που τραβάω
την ζωή μου σου χρωστάω
για ακόμα μια φορά,
να μπορώ να σε κοιτάω
να σου χαμογελάω,
τη ζωή μου σου χρωστάω
δίχως αναδρομικά...
σε τούτο τον άθλιο καιρό
που όλα μοιάζουν να είναι τόσο ψεύτικα πια
με γεμίζεις με αστέρια στην σκληρή μοναξιά
δεν με νοιάζει αν κάποια στιγμή θα χαθείς
ή σαν όλα τα άνθη κάποτε μαραθείς
σήμερα είσαι εδώ, δεν κρατώ μυστικά
και όλα σου τα χαρίζω προκαταβολικά...
Άσε με μαζί σου να περνάω
τα ζόρια που τραβάω
την ζωή μου σου χρωστάω
για ακόμα μια φορά,
να μπορώ να σε κοιτάω
να σου χαμογελάω
την ζωή μου σου χρωστάω
δίχως αναδρομικά...
Δε θα σου τάξω, δεν ξέρω αν θα αλλάξω
δεν ξέρω τι μου ξημερώνει, και εντέλει που θα αράξω
σήμερα είσαι εδώ, και αυτό μου είναι αρκετό
που σε αγγίζω, σε νιώθω, με κοιτάς, σε κοιτώ
δεν έχω λόγια να σου πω, καμιά φορά ευχαριστώ
που είσαι πλάι μου σε αυτόν, τον άθλιο καιρό
δίχως εγωισμό και όχι αναδρομικά
όλα εγώ σου τα δίνω προκαταβολικά...
Άσε με μαζί σου να περνάω
τα ζόρια που τραβάω
την ζωή μου σου χρωστάω
για ακόμα μια φορά,
να μπορώ να σε κοιτάω
να σου χαμογελάω,
τη ζωή μου σου χρωστάω
δίχως αναδρομικά...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.