giosx
Δραστήριο μέλος
Ο Γοργίας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Χειρούργος και μας γράφει απο Ασία. Έχει γράψει 652 μηνύματα.
16-04-12
23:44
απο εδώ: https://www1.rizospastis.gr/columnStory.do?publDate=5/4/2012&id=13985&columnId=7164
Τα γαλλικά «αριστερά φούμαρα»«Στόχος μας είναι να πάρουμε την εξουσία» λέει στην «Κυριακάτικη Αυγή» ο Ζαν Λικ Μελανσόν, υποψήφιος για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές στις 22 Απρίλη, του λεγόμενου «αριστερού μετώπου», που είναι ο συνασπισμός, όπου συμμετέχει το Γαλλικό ΚΚ που η πολιτική του είναι πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, και το «Αριστερό Κόμμα» του συγκεκριμένου πολιτικού, που προέρχεται από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Σημειωτέον ότι γραμματέας του Γαλλικού ΚΚ, Πιέρ Λοράν, φιλοξενήθηκε αυτές τις μέρες από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που τον περιέφερε σαν υπόδειγμα για «αριστερές» συνεργασίες. Οι προτάσεις του Μελανσόν προβάλλονται ως εναλλακτική «αντινεοφιλεύθερη» διέξοδος στην ΕΕ, που θα επιβάλει ...τη δικαιότερη «ανακατανομή του πλούτου». Λέει χαρακτηριστικά: «Οι ευρωκράτες που παραδίδουν μαθήματα θα μάθουν σύντομα ότι ωριμότητα δε σημαίνει ότι αποδέχεσαι την εκμετάλλευσή σου χωρίς να λες κουβέντα, αλλά αντιθέτως, σημαίνει να πράττεις έτσι ώστε όλοι να ωφελούνται δίκαια από τον παραγόμενο πλούτο».
Τι μας λέει ο Γάλλος «ριζοσπάστης», «αριστερός»; Οτι μπορεί να υπάρξει ένας πιο «ανθρώπινος καπιταλισμός», όπου και οι καπιταλιστές και οι εργάτες θα είναι ευχαριστημένοι. Επιβεβαιώνεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι οι οπορτουνιστικές δυνάμεις του λεγόμενου Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς και στην χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ, στέλνουν τους εργαζόμενους στη διαχείριση του εκμεταλλευτικού συστήματος και όχι στην πάλη για την ανατροπή του. Οι θέσεις τους λένε για μεταρρύθμιση της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για αλλαγή του δημοσιονομικού Συμφώνου, για «αυταρχικούς Μέρκελ και Σαρκοζί» και για «αυστηρότερη φορολόγηση του κεφαλαίου». Τώρα, πώς θα γίνουν όλ' αυτά χωρίς σύγκρουση με τους καπιταλιστές σε κάθε χώρα, με την εξουσία τους, με την ΕΕ, αυτό δεν το διευκρινίζουν σκόπιμα. Γιατί όποια κυβέρνηση σε όποιο κράτος - μέλος εναντιωθεί στην πολιτική τους, ανοίγει το δρόμο της σύγκρουσης. Αλλά, όπως λέει ο Μελανσόν, παλεύουν για δίκαιη κατανομή του πλούτου, λες και υπάρχει δυνατότητα χωρίς εναντίωση στην ιδιοκτησία των καπιταλιστών και την εξουσία τους και χωρίς αγώνα για την ανατροπή τους, να τους αναγκάσεις να μοιράσουν έστω και μέρος των κερδών τους στους εργαζόμενους. Και μάλιστα σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης και ανταγωνισμού.
Ο Μελανσόν, στη συνέντευξή του επίσης αναπαράγει τα περί συνεργασίας με τη σοσιαλδημοκρατία που με τη «νίκη της Αριστέρας», θα αναγκαστεί «να αναθεωρήσει ορισμένα πράγματα και να επιστρέψει σε μια σαφή αριστερή πολιτική γραμμή». Ποια είναι αυτή η γραμμή; Την περιέγραψε παραπάνω: Αυτή της «καλύτερης» διαχείρισης του συστήματος. Μα εδώ ομολογεί πράγματι ότι θέλει συνεργασία με μια πολιτική δύναμη του κεφαλαίου. Και μάλιστα σε κυβέρνηση. Γίνεται κατανοητό πόσο «φιλολαϊκή» μπορεί να είναι αυτή η κυβέρνηση. Θυμηθείτε την πείρα της κεντροαριστεράς σε Ιταλία και Γαλλία. Διαχειρίστηκαν τον καπιταλισμό, αφόπλισαν το κίνημα, πέρασαν αντιλαϊκά μέτρα, μέχρι και σε πόλεμο συμμετείχαν (Γιουγκοσλαβία). Η πολιτική του Μελανσόν και των απανταχού οπορτουνιστών, είναι επικίνδυνη για τα λαϊκά στρώματα, γιατί σπέρνει αυταπάτες, τη στιγμή που είναι υπερώριμη η ανάγκη της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και της πάλης για την εργατική λαϊκή εξουσία, που θα καταργήσει τους καπιταλιστές.
Οι εργαζόμενοι και στη Γαλλία και στην Ελλάδα δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» στις δήθεν εύκολες λύσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Πολύ απλά, γιατί και τις καλύτερες των προθέσεων να έχει μια «αριστερή», «προοδευτική» κυβέρνηση -όπως ευαγγελίζονται και ο «αριστερός» Μελανσόν ή ο «σοσιαλιστής» Φρανσουά Ολάντ- για «φιλολαϊκά μέτρα», αν δε συγκρουστεί στο επίπεδο της οικονομίας με τα μονοπώλια, αν δεν έχει -που δεν έχει- στρατηγική ανατροπής τους (αν την είχε, δε θα καλλιεργούσε αυταπάτες χειραγώγησης των εργαζομένων και εγκλωβισμού τους σε λογική «φιλολαϊκού» καπιταλισμού που θα τον καταφέρει τάχα μια κυβέρνηση), τότε οποιοδήποτε ουσιαστικό φιλολαϊκό μέτρο είναι αδύνατο να εφαρμοστεί. Το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι «αριστεροί» ούτε στο ελάχιστο δεν αμφισβητούν την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, αποδεικνύει ότι είναι επικίνδυνοι για την εργατική τάξη και τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα. Αλλωστε οι «τρίτοι» δρόμοι, η ταξική συνεργασία και συναίνεση, ή «ενδιάμεσες εξουσίες» ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία, έχει αποδειχτεί και ιστορικά ότι λειτουργούν για τη διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας με την πείρα τους μπορούν να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, με στρατηγική ανατροπής του καπιταλισμού και όχι διαχείρισης, μπορούν να προσδοκούν καλυτέρευση της ζωής τους, όπως τους αξίζει στον 21ο αιώνα. Αφαιρώντας την εξουσία από τα παράσιτα που τους απομυζούν. Γιατί είναι οι εργάτες που μπορούν να ζήσουν χωρίς καπιταλιστές και όχι το αντίθετο.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η θ'κι'α μας αριστερά με την παρασιτική νομεκλατούρα της, μπορεί να ζήσει χωρίς εργάτες;; ή ποντάρει πάντα στη δυστυχία;;
Τα γαλλικά «αριστερά φούμαρα»
Τι μας λέει ο Γάλλος «ριζοσπάστης», «αριστερός»; Οτι μπορεί να υπάρξει ένας πιο «ανθρώπινος καπιταλισμός», όπου και οι καπιταλιστές και οι εργάτες θα είναι ευχαριστημένοι. Επιβεβαιώνεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι οι οπορτουνιστικές δυνάμεις του λεγόμενου Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς και στην χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ, στέλνουν τους εργαζόμενους στη διαχείριση του εκμεταλλευτικού συστήματος και όχι στην πάλη για την ανατροπή του. Οι θέσεις τους λένε για μεταρρύθμιση της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για αλλαγή του δημοσιονομικού Συμφώνου, για «αυταρχικούς Μέρκελ και Σαρκοζί» και για «αυστηρότερη φορολόγηση του κεφαλαίου». Τώρα, πώς θα γίνουν όλ' αυτά χωρίς σύγκρουση με τους καπιταλιστές σε κάθε χώρα, με την εξουσία τους, με την ΕΕ, αυτό δεν το διευκρινίζουν σκόπιμα. Γιατί όποια κυβέρνηση σε όποιο κράτος - μέλος εναντιωθεί στην πολιτική τους, ανοίγει το δρόμο της σύγκρουσης. Αλλά, όπως λέει ο Μελανσόν, παλεύουν για δίκαιη κατανομή του πλούτου, λες και υπάρχει δυνατότητα χωρίς εναντίωση στην ιδιοκτησία των καπιταλιστών και την εξουσία τους και χωρίς αγώνα για την ανατροπή τους, να τους αναγκάσεις να μοιράσουν έστω και μέρος των κερδών τους στους εργαζόμενους. Και μάλιστα σε συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης και ανταγωνισμού.
Ο Μελανσόν, στη συνέντευξή του επίσης αναπαράγει τα περί συνεργασίας με τη σοσιαλδημοκρατία που με τη «νίκη της Αριστέρας», θα αναγκαστεί «να αναθεωρήσει ορισμένα πράγματα και να επιστρέψει σε μια σαφή αριστερή πολιτική γραμμή». Ποια είναι αυτή η γραμμή; Την περιέγραψε παραπάνω: Αυτή της «καλύτερης» διαχείρισης του συστήματος. Μα εδώ ομολογεί πράγματι ότι θέλει συνεργασία με μια πολιτική δύναμη του κεφαλαίου. Και μάλιστα σε κυβέρνηση. Γίνεται κατανοητό πόσο «φιλολαϊκή» μπορεί να είναι αυτή η κυβέρνηση. Θυμηθείτε την πείρα της κεντροαριστεράς σε Ιταλία και Γαλλία. Διαχειρίστηκαν τον καπιταλισμό, αφόπλισαν το κίνημα, πέρασαν αντιλαϊκά μέτρα, μέχρι και σε πόλεμο συμμετείχαν (Γιουγκοσλαβία). Η πολιτική του Μελανσόν και των απανταχού οπορτουνιστών, είναι επικίνδυνη για τα λαϊκά στρώματα, γιατί σπέρνει αυταπάτες, τη στιγμή που είναι υπερώριμη η ανάγκη της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και της πάλης για την εργατική λαϊκή εξουσία, που θα καταργήσει τους καπιταλιστές.
Οι εργαζόμενοι και στη Γαλλία και στην Ελλάδα δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» στις δήθεν εύκολες λύσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Πολύ απλά, γιατί και τις καλύτερες των προθέσεων να έχει μια «αριστερή», «προοδευτική» κυβέρνηση -όπως ευαγγελίζονται και ο «αριστερός» Μελανσόν ή ο «σοσιαλιστής» Φρανσουά Ολάντ- για «φιλολαϊκά μέτρα», αν δε συγκρουστεί στο επίπεδο της οικονομίας με τα μονοπώλια, αν δεν έχει -που δεν έχει- στρατηγική ανατροπής τους (αν την είχε, δε θα καλλιεργούσε αυταπάτες χειραγώγησης των εργαζομένων και εγκλωβισμού τους σε λογική «φιλολαϊκού» καπιταλισμού που θα τον καταφέρει τάχα μια κυβέρνηση), τότε οποιοδήποτε ουσιαστικό φιλολαϊκό μέτρο είναι αδύνατο να εφαρμοστεί. Το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι «αριστεροί» ούτε στο ελάχιστο δεν αμφισβητούν την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, αποδεικνύει ότι είναι επικίνδυνοι για την εργατική τάξη και τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα. Αλλωστε οι «τρίτοι» δρόμοι, η ταξική συνεργασία και συναίνεση, ή «ενδιάμεσες εξουσίες» ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία, έχει αποδειχτεί και ιστορικά ότι λειτουργούν για τη διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας με την πείρα τους μπορούν να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, με στρατηγική ανατροπής του καπιταλισμού και όχι διαχείρισης, μπορούν να προσδοκούν καλυτέρευση της ζωής τους, όπως τους αξίζει στον 21ο αιώνα. Αφαιρώντας την εξουσία από τα παράσιτα που τους απομυζούν. Γιατί είναι οι εργάτες που μπορούν να ζήσουν χωρίς καπιταλιστές και όχι το αντίθετο.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η θ'κι'α μας αριστερά με την παρασιτική νομεκλατούρα της, μπορεί να ζήσει χωρίς εργάτες;; ή ποντάρει πάντα στη δυστυχία;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
giosx
Δραστήριο μέλος
Ο Γοργίας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Χειρούργος και μας γράφει απο Ασία. Έχει γράψει 652 μηνύματα.
06-04-12
00:31
......Η μακρόχρονη εσωτερική κρίση οφείλεται στο γεγονός ότι το Κόμμα «δεν μπορεί να συλλάβει το νόημα της εποχής του», να δώσει ένα νεοελληνικό μπολσεβίκικο πρόγραμμα» για την επανάσταση.
Η κρίση «ήταν βασικά και κύρια των καθοδηγητών του». Η ηγεσία αναμασά και «μεταφέρει απ έξω γενικές, αφηρημένες, δογματικές θέσεις και διαπιστώσεις». Απουσιάζει «η νεοελληνική μαρξιστική - λενινιστική θεωρία».
Η περίοδος της κρίσης πέρασε από τρεις φάσεις: α) οπορτουνισμός (δεξιός ή αριστερός τακτικισμός) από το 1918 έως 1924, β) λικβινταρισμός (διαλυτισμός) από το 1926 έως το 1928 και γ) φραξιονισμός (ομαδοποιήσεις) χωρίς αρχές από το 1929 έως το 1931.
Την περίοδο της παρατεταμένης κρίσης αναδείχτηκαν οκτώ γραμματείς, που είχαν όλοι άδοξο ή ατιμωτικό κομματικό και τραγικό τέλος. Αποχώρησαν, παύτηκαν ή διαγράφτηκαν, στις διάφορες φάσεις της κρίσης, με τις ανάλογες κατηγορίες, ως δεξιοί ή αριστεριστές, όπως θα λέγαμε σήμερα.
Οι ρίζες της μακρόχρονης κρίσης του 1918-1931
Οι εσωτερικές αιτίες
Οι βασικές αιτίες των διασπάσεων, των διαγραφών και γενικώς της αιμορραγίας του κόμματος κατά την περίοδο της μακρόχρονης κρίσης (1918-1931) ήταν οι διαφορετικές θεωρητικές και πρακτικές αντιλήψεις για την ταυτότητα του ΚΚΕ, την ιδεολογία, την τακτική και τα οργανωτικά του.
Η εξωτερική παράμετρος
Στις διάφορες φάσεις της κρίσης του ΚΚΕ καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισαν οι κομματικοί συσχετισμοί εντός της Σοβιετικής Ενωσης, οι εκάστοτε θέσεις της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς (ιδρύθηκε το 1919) και οι ανάλογες εξελίξεις στη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία (ίδρυση 1920).
Το «Μακεδονικό»
Το «Μακεδονικό», δηλαδή η υιοθέτηση από το ΚΚΕ της θέσης της ΚΔ και της ΒΚΟ για αυτονόμηση της Μακεδονίας-Θράκης, θ αναδειχθεί σε μείζον ζήτημα της περιόδου - κι όχι μόνο. Θα τροφοδοτεί και θα τροφοδοτείται από την κρίση για μεγάλο διάστημα.
Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ 1922-23 - Ενας τυχοδιώκτης στη θέση του Κορδάτου!
Οι δύο πρώτοι γενικοί γραμματείς απομακρύνθηκαν, λόγω της διαφωνίας τους με την «μπολσεβικοποίηση» του κόμματος και τις σχέσεις του με το διεθνές κομμουνιστικό κέντρο (Κομμουνιστική Διεθνής).
Ο Νίκος Δημητράτος (1894-1944), μετά την αποπομπή του και ύστερα από ανεπιτυχείς απόπειρες να συμπράξει στην ίδρυση σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, θ αποσυρθεί από την πολιτική δράση και θα ιδιωτεύσει.
Ο Γιάννης Κορδάτος (1891-1961) θ' αποχωρήσει από το ΚΚΕ, λόγω της διαφωνίας του με το «Μακεδονικό» (1925) και θ αφοσιωθεί τα επόμενα χρόνια στις θεωρητικές μελέτες του, μέχρι την ένταξή του στο ΕΑΜ και μεταπολεμικά στην ΕΔΑ. ...... https://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22733&subid=2&pubid=2448857
--Παρότι πέρασαν σχεδόν 80-90 χρόνια, τελικά ακόμη διαπιστώνει ο κάθε σκεπτόμενος Έλληνας, ότι: το Κόμμα «δεν μπορεί να συλλάβει το νόημα της εποχής του»
Η κρίση «ήταν βασικά και κύρια των καθοδηγητών του». Η ηγεσία αναμασά και «μεταφέρει απ έξω γενικές, αφηρημένες, δογματικές θέσεις και διαπιστώσεις». Απουσιάζει «η νεοελληνική μαρξιστική - λενινιστική θεωρία».
Η περίοδος της κρίσης πέρασε από τρεις φάσεις: α) οπορτουνισμός (δεξιός ή αριστερός τακτικισμός) από το 1918 έως 1924, β) λικβινταρισμός (διαλυτισμός) από το 1926 έως το 1928 και γ) φραξιονισμός (ομαδοποιήσεις) χωρίς αρχές από το 1929 έως το 1931.
Την περίοδο της παρατεταμένης κρίσης αναδείχτηκαν οκτώ γραμματείς, που είχαν όλοι άδοξο ή ατιμωτικό κομματικό και τραγικό τέλος. Αποχώρησαν, παύτηκαν ή διαγράφτηκαν, στις διάφορες φάσεις της κρίσης, με τις ανάλογες κατηγορίες, ως δεξιοί ή αριστεριστές, όπως θα λέγαμε σήμερα.
Οι ρίζες της μακρόχρονης κρίσης του 1918-1931
Οι εσωτερικές αιτίες
Οι βασικές αιτίες των διασπάσεων, των διαγραφών και γενικώς της αιμορραγίας του κόμματος κατά την περίοδο της μακρόχρονης κρίσης (1918-1931) ήταν οι διαφορετικές θεωρητικές και πρακτικές αντιλήψεις για την ταυτότητα του ΚΚΕ, την ιδεολογία, την τακτική και τα οργανωτικά του.
Η εξωτερική παράμετρος
Στις διάφορες φάσεις της κρίσης του ΚΚΕ καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισαν οι κομματικοί συσχετισμοί εντός της Σοβιετικής Ενωσης, οι εκάστοτε θέσεις της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς (ιδρύθηκε το 1919) και οι ανάλογες εξελίξεις στη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία (ίδρυση 1920).
Το «Μακεδονικό»
Το «Μακεδονικό», δηλαδή η υιοθέτηση από το ΚΚΕ της θέσης της ΚΔ και της ΒΚΟ για αυτονόμηση της Μακεδονίας-Θράκης, θ αναδειχθεί σε μείζον ζήτημα της περιόδου - κι όχι μόνο. Θα τροφοδοτεί και θα τροφοδοτείται από την κρίση για μεγάλο διάστημα.
Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ 1922-23 - Ενας τυχοδιώκτης στη θέση του Κορδάτου!
Οι δύο πρώτοι γενικοί γραμματείς απομακρύνθηκαν, λόγω της διαφωνίας τους με την «μπολσεβικοποίηση» του κόμματος και τις σχέσεις του με το διεθνές κομμουνιστικό κέντρο (Κομμουνιστική Διεθνής).
Ο Νίκος Δημητράτος (1894-1944), μετά την αποπομπή του και ύστερα από ανεπιτυχείς απόπειρες να συμπράξει στην ίδρυση σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, θ αποσυρθεί από την πολιτική δράση και θα ιδιωτεύσει.
Ο Γιάννης Κορδάτος (1891-1961) θ' αποχωρήσει από το ΚΚΕ, λόγω της διαφωνίας του με το «Μακεδονικό» (1925) και θ αφοσιωθεί τα επόμενα χρόνια στις θεωρητικές μελέτες του, μέχρι την ένταξή του στο ΕΑΜ και μεταπολεμικά στην ΕΔΑ. ...... https://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22733&subid=2&pubid=2448857
--Παρότι πέρασαν σχεδόν 80-90 χρόνια, τελικά ακόμη διαπιστώνει ο κάθε σκεπτόμενος Έλληνας, ότι: το Κόμμα «δεν μπορεί να συλλάβει το νόημα της εποχής του»
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.