mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
19-03-10
17:20
Δηλαδη εμμεσα μου λες πω δε σου αρεσω? Δε πειραζει. θα σου περασει
Λες μπας και ειμαι η μαμα σου? Μπααα... με περνας καποια χρονακια. Κανονικα(θα σε μαλωσω τωρα), εσυ θα πρεπε να μου δινεις αισιοδοξια να μπορεσω να τα βγαλω περα πχ 23 χρονων κοριτσακι στο χαος μεσα.
Σοβαρα τωρα, Χιμελλιτα, αναισθητη δεν ειμαι. Που μακαρι να μουν δηλαδη. Αν και μερικες φορες θεωρειται αναισθησια αυτη η σταση απο τους διαφορετικους του ειδους, μονο αναισθησια δεν ειναι. Οχι, Χιμελιτα, δεν πεφτω τα βραδια παντα και κοιμαμαι ηρεμα. Κοιμαμαι ηρεμα τις περισσοτερες φορες ομως στη ζωη μου, οταν κατα τη διαρκεια της ημερας, εχω κανει το χρεος μου. Διαφερει αυτο το χρεος απο τον εναν ανθρωπο στον αλλο.
Δεν εχω λογο να στεναχωριεμαι επειδη με παρατησε ο φιλος μου ή επειδη δε μου κατσε η ταδε δουλεια παραπανω απο οσο μου επιτρεπεται, αλλα για τα αρρωστα παιδακια και τα μπασταρδακια σκυλακια στους δρομους και θα στο φερω πιο κοντα σε εμας στις αναπτυγμενες χωρες πχ,στο διπλανο σου σπιτι, τα παιδακια που δεν εχουν δει ποτε τη μαμα τους η τον μπαμπα τους, που χουν μεγαλωσει μονα, που ειναι ορφανα, που οι γονεις τους τα εγκατελειψαν γιατι ειναι αχρηστοι, που ο κοσμος εχει αναγκη για στηριξη κι αγαπη, που εγω σαν ''τσιρκομυαλη'' αν δεν τα δωσω, θα δυστυχισω. Στεναχωριεμαι παρα πολυ βαθια Χιμελα για δικα μου θεματα, οποιον δικο μου κι αν ρωτησεις θα στο πει, οταν ερχεται εκεινη η ωρα και αναλυω τα συναισθηματα μου αφου, τα απολαυσω*. Ναι, τα απολαμβανω. Περναω απο σταδια ομως, δε μενω εκει. Δε μου αρεσει η στασιμοτητα ουτε η ευκολια. Μαρεσουν αυτα που μου δινουν γνωση, συνηθως ειναι ο δυσκολος δρομος και με εξελισσουν σαν ατομο. Αυτο πρωτα το καταλαβαινεις εσυ, κι επειτα οι αλλοι αν και λιγο σε νοιαζει αυτο. Ομως φροντιζω να ορθοποδησω συντομα γιατι καποιος εξω με χρειαζεται και συντομα.
* Αμφιβαλλω αν το ''απολαμβανω'' το εννοουμε εμεις οι δυο με τον ιδιο τροπο.
Εχασα τη μεγαλη μου αγαπη και στεναχωριεμαι? Αν ηταν η μεγαλη μου αγαπη, δε θα χανοταν. Δεν μπορω να τα βαλω με το καρμα μου η για να το παω πιο επιφανειακα, με την επιλογη του συντροφου μου. Αγαπας, θα πει ναφηνεις τον αλλον ελευθερο να επιλεγει. Αν ποτε κανω παιδια, θα κανω αυτο. Ελευθερα να επιλεγουν. Θα στεναχωρηθω οσο πρεπει, μετα πρεπει να κανω την αυτοκριτικη μου,να φιλοσοφησω, να αναλαβω πληρως τις ευθυνες μου, να με συγχωρεσω, να συγχωρεσω τον αλλο και μετα να παω παρακατω.
Εχασα τη δουλεια μου? Ε και? Θα βρω κατι αλλο, καλυτερο. Μπορει να αποδειχτει και χειροτερο. Ε και? Θα ψαξω να βρω τι φταιει και θα κανω κι αλλη προσπαθεια. Σιγα μη βγω χαμενη. Αλλα ακομα κι αν κατι δε παει καλα, παρακατω. Δεν εχω χρονο.
Ενα μυστικο μου ςςςς, οσες φορες περνω ζορια, απομακρυνομαι για να μη θορυβησω. Τα βρισκω μονη μου λυτρωτικα, παρακατω τωρα.
Η μητερα σου κατι ξερει που ειναι αισιοδοξη και κοιτα την αισιοδοξη πλευρα της ζωης. Και ειμαι σχεδον σιγουρη πως περισσοτερες φορες επεσε προβληματισμενη στο κρεβατακι της παρα ισως εσυ.
Πιστευω πως εχει πιασει ενα νοημα. Πως η ζωη ειναι τοσο δα, να τοσοδουλικη που τα χρονια φευγουν σα το νερακι... Που εχει ψαξει το νοημα της και τον Δημιουργο της, εχει βρει την ισορροπια της και το μπαλανς της κι οταν αυτο ταλαντευεται καμια φορα βρισκει εξυπνους τροπους να το στρωνει.
Χωρις αισιοδοξια και θετικη σταση στη ζωη εισαι εντελως χαμενος. Η θετικη μου σταση απεναντι στη ζωη κι απεναντι στα προβληματα μου, μουχει δωσει τα καλυτερα. Πολυ δυνατες φιλιες που αντεχουν στον χρονο, πολυ δυνατες αγαπες που επισης αντεχουν στον χρονο, καλες δουλειες και το κυριοτερο? Υγεια για να κανω ολα αυτα.
Για να χεις θετικη σταση απεναντι στη ζωη πρεπει να χεις μαθει να σκυβεις και να μυριζεις τη βρεγμενη γη, να γινεσαι ενα με τη φυση, εκει που ανηκεις, στην φυση, να χεις πατησει τον υπερτατο ανθρωπινο εγωισμο, να χεις πνευματικη διαυγεια και φιλοσοφημενο πνευμα, να ακους και να αφουγκραζεσαι τον διπλανο σου και καθε φορα να θυμασαι πως η ζωη ειναι ωραια μονο οταν εχεις σωστους ανθρωπους διπλα σου, μεχρι το τελος, ειτε προκειται για το τελος της σχεσης, ειτε για το τελος του καθενα μας.
Λες μπας και ειμαι η μαμα σου? Μπααα... με περνας καποια χρονακια. Κανονικα(θα σε μαλωσω τωρα), εσυ θα πρεπε να μου δινεις αισιοδοξια να μπορεσω να τα βγαλω περα πχ 23 χρονων κοριτσακι στο χαος μεσα.
Σοβαρα τωρα, Χιμελλιτα, αναισθητη δεν ειμαι. Που μακαρι να μουν δηλαδη. Αν και μερικες φορες θεωρειται αναισθησια αυτη η σταση απο τους διαφορετικους του ειδους, μονο αναισθησια δεν ειναι. Οχι, Χιμελιτα, δεν πεφτω τα βραδια παντα και κοιμαμαι ηρεμα. Κοιμαμαι ηρεμα τις περισσοτερες φορες ομως στη ζωη μου, οταν κατα τη διαρκεια της ημερας, εχω κανει το χρεος μου. Διαφερει αυτο το χρεος απο τον εναν ανθρωπο στον αλλο.
Δεν εχω λογο να στεναχωριεμαι επειδη με παρατησε ο φιλος μου ή επειδη δε μου κατσε η ταδε δουλεια παραπανω απο οσο μου επιτρεπεται, αλλα για τα αρρωστα παιδακια και τα μπασταρδακια σκυλακια στους δρομους και θα στο φερω πιο κοντα σε εμας στις αναπτυγμενες χωρες πχ,στο διπλανο σου σπιτι, τα παιδακια που δεν εχουν δει ποτε τη μαμα τους η τον μπαμπα τους, που χουν μεγαλωσει μονα, που ειναι ορφανα, που οι γονεις τους τα εγκατελειψαν γιατι ειναι αχρηστοι, που ο κοσμος εχει αναγκη για στηριξη κι αγαπη, που εγω σαν ''τσιρκομυαλη'' αν δεν τα δωσω, θα δυστυχισω. Στεναχωριεμαι παρα πολυ βαθια Χιμελα για δικα μου θεματα, οποιον δικο μου κι αν ρωτησεις θα στο πει, οταν ερχεται εκεινη η ωρα και αναλυω τα συναισθηματα μου αφου, τα απολαυσω*. Ναι, τα απολαμβανω. Περναω απο σταδια ομως, δε μενω εκει. Δε μου αρεσει η στασιμοτητα ουτε η ευκολια. Μαρεσουν αυτα που μου δινουν γνωση, συνηθως ειναι ο δυσκολος δρομος και με εξελισσουν σαν ατομο. Αυτο πρωτα το καταλαβαινεις εσυ, κι επειτα οι αλλοι αν και λιγο σε νοιαζει αυτο. Ομως φροντιζω να ορθοποδησω συντομα γιατι καποιος εξω με χρειαζεται και συντομα.
* Αμφιβαλλω αν το ''απολαμβανω'' το εννοουμε εμεις οι δυο με τον ιδιο τροπο.
Εχασα τη μεγαλη μου αγαπη και στεναχωριεμαι? Αν ηταν η μεγαλη μου αγαπη, δε θα χανοταν. Δεν μπορω να τα βαλω με το καρμα μου η για να το παω πιο επιφανειακα, με την επιλογη του συντροφου μου. Αγαπας, θα πει ναφηνεις τον αλλον ελευθερο να επιλεγει. Αν ποτε κανω παιδια, θα κανω αυτο. Ελευθερα να επιλεγουν. Θα στεναχωρηθω οσο πρεπει, μετα πρεπει να κανω την αυτοκριτικη μου,να φιλοσοφησω, να αναλαβω πληρως τις ευθυνες μου, να με συγχωρεσω, να συγχωρεσω τον αλλο και μετα να παω παρακατω.
Εχασα τη δουλεια μου? Ε και? Θα βρω κατι αλλο, καλυτερο. Μπορει να αποδειχτει και χειροτερο. Ε και? Θα ψαξω να βρω τι φταιει και θα κανω κι αλλη προσπαθεια. Σιγα μη βγω χαμενη. Αλλα ακομα κι αν κατι δε παει καλα, παρακατω. Δεν εχω χρονο.
Ενα μυστικο μου ςςςς, οσες φορες περνω ζορια, απομακρυνομαι για να μη θορυβησω. Τα βρισκω μονη μου λυτρωτικα, παρακατω τωρα.
Η μητερα σου κατι ξερει που ειναι αισιοδοξη και κοιτα την αισιοδοξη πλευρα της ζωης. Και ειμαι σχεδον σιγουρη πως περισσοτερες φορες επεσε προβληματισμενη στο κρεβατακι της παρα ισως εσυ.
Πιστευω πως εχει πιασει ενα νοημα. Πως η ζωη ειναι τοσο δα, να τοσοδουλικη που τα χρονια φευγουν σα το νερακι... Που εχει ψαξει το νοημα της και τον Δημιουργο της, εχει βρει την ισορροπια της και το μπαλανς της κι οταν αυτο ταλαντευεται καμια φορα βρισκει εξυπνους τροπους να το στρωνει.
Χωρις αισιοδοξια και θετικη σταση στη ζωη εισαι εντελως χαμενος. Η θετικη μου σταση απεναντι στη ζωη κι απεναντι στα προβληματα μου, μουχει δωσει τα καλυτερα. Πολυ δυνατες φιλιες που αντεχουν στον χρονο, πολυ δυνατες αγαπες που επισης αντεχουν στον χρονο, καλες δουλειες και το κυριοτερο? Υγεια για να κανω ολα αυτα.
Για να χεις θετικη σταση απεναντι στη ζωη πρεπει να χεις μαθει να σκυβεις και να μυριζεις τη βρεγμενη γη, να γινεσαι ενα με τη φυση, εκει που ανηκεις, στην φυση, να χεις πατησει τον υπερτατο ανθρωπινο εγωισμο, να χεις πνευματικη διαυγεια και φιλοσοφημενο πνευμα, να ακους και να αφουγκραζεσαι τον διπλανο σου και καθε φορα να θυμασαι πως η ζωη ειναι ωραια μονο οταν εχεις σωστους ανθρωπους διπλα σου, μεχρι το τελος, ειτε προκειται για το τελος της σχεσης, ειτε για το τελος του καθενα μας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
13-03-10
03:02
Η τη δεχεσαι ή οχι την θετικη ενεργεια... και δεν τη δινεις επειδη γεννηθηκες με αυτη... κανεις δε γεννιεται θετικος η αρνητικος. Αλλα την καλλιεργησες μεσα απο τον απεριοριστο πονο, την παρατηρητικοτητα, μεσα απο τη υπερμετρη χαρα και μεσα απο δρομους που περπατησες μονος και με παρεα.. και φιλοσοφησες το νοημα της μαγικης, μοναδικης ζωης σου... Ειναι και λιγακι στο χαρακτηρα αλλα οχι μονο.
Παντως εγω προσωπικα, αν με ρωτας, επιλεγω θετικους και καλους ανθρωπους πλαι μου. Ομως, δεν ειναι ευκολο να τους ξεχωριζεις, κι ισως σου παρει καιρο για να το ανακαλυψεις... οση δυναμη κι αν εχει καποιος, ακομα πιο ευκολα μπορει να πεσει θυμα γιατι πολυς κοσμος θελει να κοροιδεψει...θελει δουλεια επισης να εισαι καλος ανθρωπος. Γιατι μεσα στη πληθωρα κακιας, ποσο θελει ο ανθρωπος να χασει την γλυκα του? Μεγαλωνοντας ομως, το καλλιεργεις και προσπαθεις να ψαχνεις ολο πιο χαρουμενα μονοπατια... να αποφευγεις του πειρασμους (δες μηλο Ευας) να βρισκεις ολο πιο ωραια μερη... και για να κανω πως επανερχομαι στο θεμα να βρισκεις με το περας των χρονων ολο και περισσοτερα μερη που σου αρεσουν να συχναζεις..
Κανε κι εσυ το ιδιο λοιπον, αν βλεπεις πως σου κανει καλο.
Τιποτα σαυτη τη ζωη δε θελει κοπο, μονο τροπο. Ενταξει?
Παντως εγω προσωπικα, αν με ρωτας, επιλεγω θετικους και καλους ανθρωπους πλαι μου. Ομως, δεν ειναι ευκολο να τους ξεχωριζεις, κι ισως σου παρει καιρο για να το ανακαλυψεις... οση δυναμη κι αν εχει καποιος, ακομα πιο ευκολα μπορει να πεσει θυμα γιατι πολυς κοσμος θελει να κοροιδεψει...θελει δουλεια επισης να εισαι καλος ανθρωπος. Γιατι μεσα στη πληθωρα κακιας, ποσο θελει ο ανθρωπος να χασει την γλυκα του? Μεγαλωνοντας ομως, το καλλιεργεις και προσπαθεις να ψαχνεις ολο πιο χαρουμενα μονοπατια... να αποφευγεις του πειρασμους (δες μηλο Ευας) να βρισκεις ολο πιο ωραια μερη... και για να κανω πως επανερχομαι στο θεμα να βρισκεις με το περας των χρονων ολο και περισσοτερα μερη που σου αρεσουν να συχναζεις..
Κανε κι εσυ το ιδιο λοιπον, αν βλεπεις πως σου κανει καλο.
Τιποτα σαυτη τη ζωη δε θελει κοπο, μονο τροπο. Ενταξει?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.