Όπως επίσης ο εργοδότης μας, οι άνθρωποι στα λεωφορεία που θα μας δίνουν τις θέσεις τους, η μαμά μας και η μαμά του, ο μπακάλης και όπωςδήποτε τα προηγούμενα παιδιά μας που καταλαβαίνουν ακριβώς την κατάσταση που βρισκόμαστε και δεν θέλουν να μας κουράσουν και δεν νοιώθουν παραμελημένα από την εργαζόμενη, εγκυμονούσα μητέρα τους.
Καληνύχτα Τζονμπόυ.
Τώρα θα φταίω εγώ να αρχίσω να κλαίω από συγκίνηση, για τα πάνδεινα που περνούν οι καημένες οι γυναίκες καλή μου Λούγκαρ; Όχι δεν θα φταίω...
Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις, αν καταλαβαίνεις το υποχθόνιο χιούμορ μου φυσικά. Αλλιώς, όπως έστρωσες (πράγμα που ακούγεται ότι κάνεις εξόχως καλά) θα κοιμηθείς...
Ας αφήσω λίγο την πλάκα με τους συνομηλίκους μου, για να προσπαθήσω ν' απαντήσω σοβαρά.( Ακολουθεί όχι απλά σεντόνι, αλλά πλήρες σετ από κλινοσκεπάσματα και μάλιστα διπλόφαρδα
).
Πιστεύω, διαβάζοντας αυτό το θέμα ότι βρίσκομαι μπροστά σε άλλη μία από τις γνωστές παρανοήσεις, που εμφανίζονται πάντα, όταν η συζήτηση καταλήγει να περιστρέφεται γύρω από τις σχέσεις των δύο φύλων γενικότερα.
1. Μου έτυχε να έχω προϊστάμενο γυναίκα, ουκ ολίγες φορές. Μου έτυχε δύο φορές να δουλεύω σε γυναικοκρατούμενο περιβάλλον, μόνος ανάμεσα σε 6-7 γυναίκες, όπου δεν μπόρεσα να "επιβιώσω" αφού μου την έπεσαν ομαδικώς και στη θέση μου πήραν και πάλι γυναίκα. Το τι ρουφιανιά, κατινιά, ψέμα και δυσωδία αντιμετώπισα δεν μπορώ να περιγράψω χωρίς να έχω τα χάπια μου κοντά. Για τη σεξουαλική παρενόχληση δεν θα ήθελα να πω τίποτε.
Μου έτυχε να πάω να ζητήσω δουλειά και να μου πουν ότι θέλουν γυναίκα για τη θέση.
Ποτέ δεν είδα γυναίκα να αμείβεται χειρότερα από εμένα, για την ίδια εργασία. Μάλιστα, συνέβη κάποιες να αμείβονται καλύτερα.
Το πανεπιστήμιο είναι επίσης τόσο γεμάτο με καθηγήτριες και πιστέψτε με, δεν υπάρχουν πιο σκληρά καθάρματα από αυτές, όπως μου ομολόγησε και ο σύζυγος κάποιας.
Όλα αυτά, δεν τα θεώρησα ανισότητες μεταξύ των φύλων. Θα μπορούσαν να έχουν συμβεί τόσο σε κάποιον άντρα, όσο και σε κάποια γυναίκα. Ο ιδιωτικός τομέας είναι μια ζούγκλα, όπου κανένα δικαίωμα δεν γίνεται σεβαστό, αφού το φάσμα της ανεργίας (ειδικά των επιστημόνων) είναι ιδιαίτερα τρομακτικό για τους εργαζόμενους (ειδικά για όσους έχουμε και μια ηλικία που δεν μας παίρνει για σαλταπήδες) και ιδιαιτέρως βολικό για τ' αφεντικά. Λες και μας πληρώνουν υπερωρίες και μας έμεινε μονάχα το θέμα της ισότητας να κουλαντρίσουμε. Ο νόμος του κράτους, ορίζει την πλήρη ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Όπου αυτός τηρείται, δεν ισχύει τίποτε από αυτά για τα οποία παραπονούνται κάποιες γυναίκες (εδώ παραπονιούνται που κάνουν παιδιά θα μου πεις, σ' αυτά θα κολλήσουν; ). Αν ο ιδιωτικός τομέας καταστρατηγεί το νόμο, όποια θεωρεί πως θίγεται ας καταφύγει στην επιθεώρηση εργασίας ή στα δικαστήρια.
2. Παραπάνω έγραψα πως ο νόμος του κράτους ορίζει την πλήρη ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Από τη μέχρι τούδε συζήτηση όμως, προκύπτει πως κάτι τέτοιο δεν είναι απολύτως αληθές. Μέχρι στιγμής λοιπόν, έχουμε ανακαλύψει δύο σημεία, όπου (νομικά πάντα) η ισότητα δεν είναι πλήρης. Αμφότερα τα σημεία είναι εις βάρος των αντρών. Ας τα δούμε λίγο καλύτερα:
α)
Το θέμα της γονικής μέριμνας. Το παιδί δίδεται από τα ελληνικά δικαστήρια στη μητέρα, στο συντριπτικό ποσοστό του 95% των περιπτώσεων διαζυγίων. Ο λόγος γι' αυτό, εκ πρώτης όψεως ορθός, είναι καθαρά η φυσική αναγκαιότητα. Η μητέρα είναι από τη φύση πολυτιμότερη του πατέρα, αν πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξουμε τον έναν από τους δύο. Ωστόσο, η φυσική αναγκαιότητα φαντάζομαι πως ισχύει ομοίως και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, όμως σε καμμία από αυτές το ποσοστό παραχώρησης των τέκνων στη μητέρα δεν είναι εξίσου συντριπτικό. Αν συνυπολογίσουμε δε και τα ατελείωτα μαρτύρια τα οποία υφίστανται χιλιάδες πατέρες στη χώρα μας (προσωπικά έφτασα μέχρι την εξέταση από ψυχίατρο προκειμένου να ανακτήσω το δικαίωμα απλά να βλέπω την κόρη μου) ενώ τα δικαστήρια "χαϊδεύουν" τις εκδικητικές πρώην συζύγους, τότε το θέμα όχι μόνο γίνεται φλέγον, αλλά και αποτελεί όνειδος για το νομικό μας πολιτισμό.
Μπορεί να βρει μια γυναίκα μια αντίστοιχη περίπτωση νομικής μεροληψίας υπέρ του αντρικού φύλου; Πολύ αμφιβάλω.
β)
Το θέμα της στράτευσης των γυναικών. Ο λόγος που οι γυναίκες δεν στρατεύονται, κατά παράδοση από την αρχαιότητα μέχρι και τις μέρες μας, είναι απόλυτα συνυφασμένος και πάλι με τη φυσική αναγκαιότητα της διαιώνισης της "ομάδας". Αν για παράδειγμα σε μια ατυχή μάχη σκοτωθεί η πλειοψηφία των αντρών, ενώ διασωθούν οι γυναίκες, οι λίγοι εναπομείναντες μπορούν να διαιωνίσουν την ομάδα (φυλή, κράτος, λαό, πέστε το όπως αγαπάτε). Αντίθετα, αν σκοτώνονταν οι γυναίκες, η ομάδα θα κινδύνευε με εξαφάνιση. Έτσι, ενώ οι Σπαρτιάτισσες ήταν εκπαιδευμένες στον πόλεμο, δεν κατέβαιναν στη μάχη, γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους. Το πόσο δε ικανές ήταν στα όπλα, το αποδεικνύει η νίκη τους επί των Θηβαίων, όταν οι άντρες ηττήθηκαν κατά κράτος και εκείνες αναγκάστηκαν να υπερασπιστούν την πατρίδα τους.
Συνεπώς, δεν είμαι σε καμμία περίπτωση υπέρ της στράτευσης των γυναικών, αφού άλλωστε δεν είμαστε Ισραήλ για να έχουμε κάτι τέτοιο ανάγκη. Θα μπορούσε όμως ο νόμος να προβλέπει κάτι ως αντάλλαγμα, όπως το να μας κολλάνε ένσημα για την καταναγκαστική εργασία που παρέχουμε στη Μαμά-Πατρίδα...
3. Το θέμα της εγκυμοσύνης δεν μπορεί να μπαίνει στην ίδια ζυγαριά με το θέμα των νομικών ή κοινωνικών δικαιωμάτων. Η εγκυμοσύνη δεν είναι υποχρέωση, είναι δικαίωμα! Ένα δικαίωμα που η φύση επιφύλαξε αποκλειστικά και μόνο για τις γυναίκες, το οποίο είναι και πλήρως καλυμμένο από νομικής άποψης (όσοι δουλεύουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα μπορούν να το επιβεβαιώσουν). Το γεγονός πως το Ελληνικό Κράτος πάσχει σοβαρά από πλευράς κοινωνικών δαπανών, έτσι ώστε η μητρότητα σε συνδυασμό με εργασία καταλήγει να είναι δυσεπίλυτος γρίφος, είναι κάτι εντελώς ξεχωριστό από αυτό που λέω εδώ. Μάλιστα, αποτελεί εξίσου δυσεπίλυτο γρίφο και για έναν πατέρα που ενδιαφέρεται για το μεγάλωμα του παιδιού του, αφού αυτό δεν είναι προνόμιο αποκλειστικά των γυναικών.
4. Επειδή θα μπορούσε κανείς να πει ότι η νομική κάλυψη δεν εξασφαλίζει απαραίτητα την ισότητα μέσα στην ίδια την κοινωνία, θα σας καλούσα να ρίξετε μια ματιά στο στέκι, αλλά και γύρω σας. Η γυναικεία άποψη κυριαρχεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, ενώ η αντίστοιχη αντρική αντιμετωπίζεται με επιθετικότητα, έως με χλευασμό. Οι αρνητικές ψήφοι πέφτουν σύννεφο, σε όποιον τολμήσει ν' αντιμιλήσει ή απλά να εκφράσει κάτι που δεν είναι αρεστό. Χαίρομαι που δεν είμαι ο μόνος που το έχει παρατηρήσει αυτό. Υπάρχουν μέσα στο στέκι θέματα, αναφορικά με τις σχέσεις των δύο φύλων, όπου δεν απαντάει κανείς άντρας, ή μόνο ένας-δυο γενναίοι.
Κακά τα ψέμματα αγαπητές μου.
Η φαλλοκρατική άποψη δεν μπορεί πια να σταθεί πουθενά και χαίρομαι ιδιαίτερα γι' αυτό. Αν πρέπει να δουλευτεί κάτι, ως προς τις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα, είναι η στάση που θα πρέπει να επιλέξουμε να κρατήσουμε απέναντι στην αιδιοκρατική αντίληψη. Πιστέψτε με πως είναι εξίσου απεχθής, όπως και εκείνη που λέει "Τράβα μωρή κατούρα όρθια...".
Όσο γρηγορότερα το καταλάβουμε, τόσο καλύτερες θα γίνουν οι μεταξύ μας σχέσεις.
Από τα παραπάνω καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: Ότι από νομικής άποψης, η ισότητα είναι πλήρως κατοχυρωμένη, εκτός από δύο σημαντικά σημεία, τα οποία όμως είναι εις βάρος των αντρών. Αυτά δικαιολογούνται από τη φυσική αναγκαιότητα, δηλαδή ουσιαστικά από τις φυσικές διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των δύο φύλων, τόσο από άποψης κατασκευής, όσο και από άποψης ρόλου. Αντίθετα, οι γυναίκες θεωρούν κάθε αναφορά στη διαφορετικότητα η οποία τις αποκλείει από κάτι, όπως πχ ότι το επάγγελμα του πυγμάχου ή του αρσιβαρίστα τους αφαιρεί κατά τι τη θηλυκότητά τους, ως καταπιεστική και απαράδεκτη, η οποία υποβιβάζει το φύλο τους.
Από κοινωνικής απόψεως, η γνώμη των γυναικών κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα, χωρίς να μπορεί κανείς να την καταπιέσει. Αντίθετα, η αντρική άποψη, τείνει να ενοχοποιηθεί, σε όσες περιπτώσεις τουλάχιστον αντιτίθεται στη γυναικεία. Όπλο προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η επίκληση καταπιέσεων που υφίσταντο οι γυναίκες στο παρελθόν, ή που υφίστανται ακόμη κάπου αλλού στον κόσμο, τις οποίες όμως οι σημερινές "φεμινίστριες" δεν έχουν γνωρίσει ούτε στο χειρότερο εφιάλτη τους.
Τελικά έχω καταλάβει ένα πράγμα: Ο μόνος λόγος που οι γυναίκες συνεχίζουν στις μέρες μας και στις κοινωνίες μας (όχι πχ στο Αφγανιστάν) να μιλούνε περί ισότητας, είναι επειδή αποσκοπούν σε ένα πράγμα: Να γίνουν "πιο ίσες", όπως λέει και ο Τζωρτζ Όργουελ στη "Φάρμα των Ζώων".
Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
