Παντως αν καποιος αναλυσει την δικη σου ψυχή, μαλλον θα πεσει ο ιδιος απο κανα μπαλκονι.
υπερμετρο θαρρω ονειρο σου να μ'αναλυσεις,
αναμεσα απο τις ζουγκλες και την καμπυλη του γιαλου
αναδυεται απο την αβεβαιοτητα της ανυπαρκτης αβυσσου
η ασταθεια του φλογερου ποθου.

Αν πεσεις απο κανα μπαλκονι
δε θα ειναι απο αναλυση ψυχας
αλλα απο μεγαλοπρεπεια των φρασεων
που παρεμβαινουν αναμεσα στα νοηματα των αλλων,
μοχθηρια των ερειπιων, ελπιδα των δασυλλιων
και τιποτα περισσοτερο απο την ηρεμια που εχουν
οι στερνες στις αγροικιες των παιδικων χρονων
της προσποιησης...(ω μπαλκονακι, ω μανταλακι, ω σωβρακο απλωμενο)
Ετσι, αναμεσα στα υψηλα τειχη μιας παραλογης τολμης,
το ανασκιρτημα του ψυχαναλυτη που φθειρεται οδηγει
στο σαλτο ενω καποιος αλλος που δεν ειμαι εγω
θα ακουγε απο τα λυπημενα χειλη την εξομολογηση
που αρνηθηκαν σε καλυτερες προσπαθειες απο πηδο
σε αγνωστο προαυλιο.
Ακομη κι αν οι ιπποτες επεστρεφαν μια μερα απο το δρομο
που φαινεται απ΄τη κορυφη του προαυλιου (σαν τειχος)
και πηδωντας καβαλουσες το αλογο συνεπιβατης
δε θα υπηρχε γαληνη στην επαυλη των εσχατων ψυχοσυμβουλων
ουτε και θα θυμοταν κανεις αλλο ονομα, Καταλινα η Λοριεν
απο την απο δω πλευρα του δρομου, περα απο αυτο
που μαγευε τη νυχτα, με ζωη και θαυματα, το παιδι που εχει πια
...πεθανει.
Αναλαφρες οι περπατησιες των εσχατων χαμενων ιπποτων
(ωρα που βρηκαν να περασουν ομως?

)
θα ηχουσαν για ωρα σαν αναμνησεις του μελλοντος.
Ηταν γεροι αυτοι που θα ερχονταν καποτε και νεοι μονο αυτοι
που δε θα ερχονταν ποτε.
Τα τυμπανα θα ειχαν κυλησει στο πλαι του δρομου και οι σαλπιγγες
θα κρεμοντουσαν αχρηστες στα κουρασμενα χερια που θα τις αφηναν
να πεσουν αν ειχαν ακομα τη δυναμη ν'αφησουν κατι να πεσει..
Κι ο ψυχαναλυτης αναβατης αθελα του, απομακρυνεται κοιτωντας το ορθανοιχτο
μπαλκονι κι ισως το αλογο να πηδηξει απο το γκρεμο την επομενη φορα...
Θα ηταν μια καλη τονωση του ενδιαφεροντος στο κονσεπτ, ε λοριεν?
Γιατι τοσο λογιδριο μαναρ μου ;
Γιατι ειμαι λογαιδαρος, εχω υπομονη στο λογο
οσο εχει κι ενας λογας στη παμφωτη αταξια των πραγματων
κατα τον Κακναβατο (ζωη σε λογου μας)
και γιατι...
...στη μοναξια μου συνεχεια εμβαθυνω
γι'αυτο στιχους καινουργιους τωρα θα μουρμουριζω
(αγκαλια)
κριμα να μη μπορω να σε νιωσω (λογω αποκλεισμου).
και κρυωνα
Τι σχεση εχει ο Μικρουτσικος (που δεν ειχε καμια σχεση με ψυχαναλυση) ;
καμια, ειπα να τον φερω στη φορουμικη μνημη παραλληλιζοντας τις ψυχαναλυτικες εμμονες του
(καπελωνοντας ακομη και την Τενια τη γνωστη ανεκδοτολογο με το ξανθο κανταϊφενιο μαλλι)
με την πλημμυριδα της μπερδεμενης συνειδησης, κατι που ισως τελικα να αποδεικνυει
οτι το παρελθον δεν ειναι και τοσο αμετακλητο σαν τα παλλιροϊκα κυματα μεσα στη μαυρη νυχτουλα,
που οδευουν προς τον προορισμο τους, της νοσταλγιας και της ερημωσης.
Ειπα αλλωστε πως το παιζει ψυχολογος, οχι πως ειναι.
Αλλα ψιλα γραμματα για ενα ευρυχωρο γραφειο ψαγμενου σαικολοτζιστ
με λογιστικο πεπρωμενο λεξεων που βαζει, λεξεων που βγαζει,
αθλια και μπακαλικη,
ενω σημαινει νυσταγμενα η ωρα για να βαλω πισω στο θηκαρι του
ενα ανεξιχνιαστο χαμογελο ανακατεμενο με πληξη και θλιψη που
θα πρεπει να περιμενω δυο βδομαδες για να σου ξαναεμπιστευτω τη ζωη μου.
λυγμ σνιφ κλαψ οδυρμ, πλανταζ ουα, μφ μφ..(σπαραγμ)
Ως τι ειδικος εσυ λες οτι η ψυχη δεν επιδεχεται καμια αναλυση ;
αν απαντησω σε αυτο θα πρεπει να πεσεις για δευτερη φορα απο το μπαλκονι,
και θα το'κανα μα τη παναγια, αν ησουν γατα

Τοσο σε θελω στη ζωη μου...
Ο καθεις το μακρυ του και το κοντο του (μια και μιλαμε για τοπικ με μικρο πεος λολ)
η παρενθεση θα ηταν μια λογικη ακολουθια του "εκτος της παρενθεσης"
μονο αν το τοπικ λεγοταν το μακρυ και το κοντο πεος. (μπωλ)
Αυτο το τραγουδακι ειναι κατι σαν λυγμος,
σαν ενας αναστεναγμος, σαν τσιριχτο μεστη νυχτα
που φωνασκει "γυρνα πισω"
διατι το αγαλμα της πληξης μου θα γινει βορα στα περιστερια
https://www.youtube-nocookie.com/watch?v=-YLtv3fDtjc
“Για ιδές τον τον αμάραντο
Ολοκλωνίς όξω εγκρεμού
που είναι μια να ζυγιαστεί και δυό να πέσει
Και βάλε αυτί
μην ακουστώ μέσα στο αχ της άβυσσος”

(τρεμω)