Θυμάμαι πως είχα ένα βιβλίο με τον Παραμυθά... το οποίο βιβλίο δεν το αποχωριζόμουν ποτέ και συνέχεια το διάβαζα...Νομίζω αυτό ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο!
Αν θέλετε να δείτε ποιον εννοώ, πατήστε εδώ
Χριστέ μου... Πού το ξετρύπωσες αυτό; Είναι και καινούριο...
Θα βάλω τα κλάματα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
AstRoPeLeKi
Πολύ δραστήριο μέλος
Και μένα μου ήρθε ξαφνικά φλασιά όταν είδα το συγκεκριμένο thread και αμέσως θυμήθηκα τον ΠΑΡΑΜΥΘΑ!!!!!!!!!!!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Μια φορά, δεν πάει καιρός, ζούσε σʼ ένα μικρό χωριό, κάπου εδώ κοντά, ένας άνθρωπος πολύ σοφός και πολύ γέρος. Η πλάτη του ήταν σκυφτή, τόσο σκυφτή, που η άσπρη του γενειάδα άγγιζε τη γη. Είχε διαβάσει τα βιβλία όλου του κόσμου και είχε μάθει τις γλώσσες όλων των ανθρώπων. Ζούσε απόμερα, σʼ ένα μικρό σπιτάκι, ολομόναχος. Στον κήπο του φύτρωναν κι άνθιζαν όλων των λογιών τα λουλούδια: τριαντάφυλλα, τουλίπες, μαργαρίτες, κυκλάμινα, ζουμπούλια κι όμορφα κατακόκκινα γαρίφαλα.
Οι συχωριανοί του πολύ τον αγαπούσαν κι όλοι τον φώναζαν: ο κυρ Νικόλας ο Γαρίφαλος. Κάποιο δειλινό, όταν ο ήλιος καλησπέριζε τη νύχτα που σκαρφάλωνε πίσω από το βουνό, τρία κοριτσάκια πέρασαν μπροστά από τον κήπο του κυρ Νικόλα, τραγουδώντας τούτο το όμορφο τραγούδι:
Αν όλα τα παιδιά της γης
πιάναν γερά τα χέρια
κορίτσια αγόρια στη σειρά
και στήνανε χορό
ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος
κι ολόκληρη τη Γη μας
θʼ αγκάλιαζε θαρρώ.
Ο γερο-σοφός, κείνη την ώρα, πότιζε τα λουλούδια του. Σήκωσε το κεφάλι και χαμογέλασε στα παιδιά. Το γέρικο ρυτιδιασμένο χέρι του τους έγνεψε φιλικά.
– Καλησπέρα, κυρ Νικόλα, του φώναξαν τα κοριτσάκια, και χάθηκαν στη στροφή του δρόμου.
Όταν τέλειωσε το πότισμα, ο κυρ Νικόλας μπήκε στο σπίτι του και κάθισε στο γραφείο του. Μια στοίβα χοντρά βιβλία τον περίμενε. Έπρεπε να τα διαβάσει… Τι παράξενο όμως, εκείνο το βράδυ, όσο κι αν πάσχιζε να συγκεντρωθεί, δεν τα κατάφερνε. Ο λογισμός του έτρεχε αλλού: στα τρία κοριτσάκια, στο τραγούδι τους.
Χρόνια τώρα ζούσε ευτυχισμένος με τα βιβλία του, τα λουλούδια του, ολομόναχος, και ξάφνου η μοναξιά τού φάνηκε αβάσταχτη. Κατάλαβε πως η ζωή του έφτανε στο τέρμα της, νοστάλγησε τα νιάτα του.
Ήταν πολύ λυπημένος εκείνο το βράδυ ο καλός κυρ Νικόλας. Κουνούσε το χιονισμένο του κεφάλι και μιλούσε δυνατά: «Είμαι μόνος, κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει, κανέναν δεν μπορώ να βοηθήσω με τις χίλιες γνώσεις μου. Είμαι άχρηστος. Ας ήμουν τουλάχιστο νέος, ας είχα τη δύναμη να ξανάρχιζα τη ζωή μου, θα μπορούσα…»
Μονομιάς το πρόσωπο του κυρ Νικόλα φωτίστηκε. Σηκώθηκε από την πολυθρόνα κι άρχισε να χώνει βιαστικά κι ανάκατα μέσα σε μια βαλίτσα τα πράματά του. Λίγα ρούχα, το χτένι του, το σαπούνι, ένα ζευγάρι μάλλινες κάλτσες, τις παντόφλες του…
Την άλλη μέρα το πρωί, οι χωριανές, ανοίγοντας τα παραθυρόφυλλά τους, είδανε ξαφνιασμένες τον κυρ Νικόλα, που ποτέ δεν είχε βγει τόσο νωρίς, να κατευθύνεται προς το σταθμό του τρένου.
«Πού να πηγαίνει ο γερο-Γαρίφαλός μας;» αναρωτήθηκαν.
Ο σταθμάρχης τον χαιρέτησε με σεβασμό και τον βοήθησε νʼ ανέβει στο βαγόνι. Ακούστηκε ένα σφύριγμα, η ατμομηχανή ξεφύσηξε δυνατά, κι οι τεράστιες ρόδες άρχισαν να κυλάνε πάνω στις σιδερένιες ράγες. Ώρες πολλές, τσαφ-τσουφ-τσαφ-τσουφ, και το τρένο έφτασε στη μεγάλη πόλη με τους πολλούς ανθρώπους και τα πολλά αυτοκίνητα. Ο γερο-σοφός σάστισε, ζαλίστηκε από τη φασαρία και την κίνηση, αλλά δεν κοντοστάθηκε. Τράβηξε κατευθείαν για το σπίτι του ξακουσμένου γιατρού Ξανανιώνη. Καθόταν στο γραφείο του, φορώντας την κάτασπρη μπλούζα του. Ήτανε νέος και όμορφος.
– Γιατρέ, του είπε αμέσως ο κυρ Νικόλας, δεν είμαι άρρωστος. Είμαι γέρος, πολύ γέρος. Έρχομαι σε σας για να μου δώσετε τα χάπια «Νεοζίλ», που δίνουν ξανά νιάτα και δύναμη. Θέλω να εξαφανιστούν οι ρυτίδες μου, θέλω το κορμί μου να γίνει εικοσάχρονο.
Ο γιατρός έσμιξε τα φρύδια.
– Αυτά τα χάπια είναι σπάνια και κοστίζουν ακριβά. Έχετε τόσα πολλά χρήματα για να τʼ αγοράσετε;
– Γιατρέ μου, είμαι απένταρος, κι όμως τα θέλω. Θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί τα θέλω. Χτες το βράδυ, έτσι ξαφνικά, μια θαυμαστή Ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό μου. Η Γη μας είναι στρογγυλή με 40.000 χιλιόμετρα περιφέρεια. Κάπου τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι την κατοικούν. Έκανα ένα μικρό, απλό υπολογισμό: Αν όλοι οι νέοι όλου του κόσμου, αγόρια και κορίτσια, δώσουν τα χέρια μιαν ορισμένη μέρα, σε μιαν ορισμένη στιγμή, μπορούν να φτιάξουν ένα γαϊτανάκι γύρω από τη Γη, κι όλοι μαζί, αγαπημένοι, να τραγουδήσουν και να χορέψουν. Πρέπει να γίνω νέος και δυνατός. Θα κάνω το γύρο του κόσμου και θα μιλήσω σʼ όλους για την Ιδέα μου και είμαι σίγουρος πως θα την καταλάβουν και θα τη δεχτούν.
Ο γιατρός άκουσε προσεχτικά το γερο-Νικόλα, ύστερα σηκώθηκε, άνοιξε μια μεγάλη ντουλάπα γεμάτη γιατρικά κι έβγαλε ένα μικρό κουτί.
– Ορίστε, του είπε, σας χαρίζω τα «Νεοζίλ». Η Ιδέα σας μου αρέσει. Πάει τόσος καιρός που δεν τραγούδησα, δε χόρεψα. Πολλοί οι άρρωστοι, πολλές οι έγνοιες. Την ημέρα που θα γίνει το γαϊτανάκι, ειδοποιήστε με, θα ʼθελα κι εγώ να μπω μες στο χορό.
Ο κυρ Νικόλας, κρατώντας σφιχτά το πολύτιμο κουτί, ευχαρίστησε τον καλό γιατρό και βγήκε στους δρόμους της πολύβουης πόλης. Ένιωθε χαρούμενος και του φαινόταν πως όλοι οι περαστικοί τού χαμογελούσαν καλοκάγαθα, λες και μάντευαν τις φωτεινές σκέψεις του.
Μπήκε σʼ ένα ξενοδοχείο, ζήτησε να του δώσουν ένα δωμάτιο και, πριν ξαπλώσει, κατάπιε τρία χάπια, πίνοντας ένα μεγάλο ποτήρι νερό, κι αποκοιμήθηκε…
Την άλλη μέρα ξύπνησε από τα χαράματα. Ένιωσε καλοδιάθετος, θέλησε να χαϊδέψει τα γένια του. Το χέρι του όμως άγγιξε ένα δροσερό μάγουλο.
Πήδηξε μεμιάς από το κρεβάτι και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Τι μεταμόρφωση! Ήταν νέος κι όμορφος. Του ήρθε να φωνάξει από χαρά.
Σήκωσε με το χέρι μια καρέκλα, πήδηξε πάνω στο τραπέζι, σβέλτα ξανακατέβηκε, έδωσε μερικές μπουνιές στον αέρα. Ήταν νέος και δυνατός, τι τον ένοιαζαν τα εκατό του χρόνια!
[ Ο κυρ Νικόλας ταξίδεψε σε πολλά μέρη και αντάμωσε ανθρώπους από όλες τις φυλές της γης. Οι πιο πολλοί τον δέχτηκαν με χαρά και υποσχέθηκαν να πάρουν μέρος στο χορό σα θά ʼρθει η ώρα. Βρήκε όμως και σκληρούς ανθρώπους, που του φέρθηκαν άσχημα. Ένας μάλιστα κακός αρχηγός μιας μεγάλης χώρας τον έκλεισε δεκαπέντε μέρες στη φυλακή, γιατί τον νόμισε επικίνδυνο για την ησυχία της χώρας του. ]
Όταν βγήκε ο κυρ Νικόλας από τη φυλακή, βιάστηκε να κερδίσει το χαμένο καιρό. Δούλεψε σκληρά για να βγάλει τα χρήματα που χρειάζονταν για όλα τα τηλεγραφήματα που έστειλε σε όλον τον κόσμο για να αναγγείλει τη μέρα και την ώρα που θα γινόταν το γαϊτανάκι.
Παντού έστειλε μηνύματα, στις άκριες της σφαίρας.
«Θα χορέψουμε και θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί, στοπ. Την πρώτη μέρα της Άνοιξης, στοπ. Δώστε τα χέρια, στοπ.»
Δεν ξέχασε κανέναν, ούτε κι αυτούς που του είχαν πετάξει πέτρες. Ποιος ξέρει, ίσως την τελευταία στιγμή να μετάνιωναν και νά ʼδιναν κι αυτοί το χέρι.
Επιτέλους έφτασε η πρώτη μέρα της Άνοιξης! Η Γη στολισμένη την περίμενε. Τα λουλούδια είχανε ντυθεί με χίλια χρώματα και τα πουλιά τραγουδούσανε τα πιο όμορφα τραγούδια τους. Ο ουρανός ήταν ασυννέφιαστος κι ο ήλιος έλαμπε μʼ όλη τη δύναμή του, φωτίζοντας τις ομορφιές της πλάσης.
Με μια κίνηση, κορίτσια κι αγόρια απʼ όλες τις χώρες, απʼ όλες τις φυλές, δώσανε τα χέρια κι άρχισαν να χορεύουν τραγουδώντας:
Αν όλα τα παιδιά της γης
πιάναν γερά τα χέρια
κορίτσια αγόρια στη σειρά
και στήνανε χορό
ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος
κι ολόκληρη τη Γη μας
θʼ αγκάλιαζε θαρρώ.
Ο Νικόλας κοιτούσε με μάτια θαμπωμένα από τα δάκρυα. Χιλιάδες νέοι περνούσαν μπροστά του. Τους είχε συναντήσει στα ταξίδια του. Γαλανομάτηδες με ξανθά μαλλιά, μελαχρινοί με μαύρα μάτια, νέγροι με κάτασπρα δόντια, Κινεζούλες με τραβηγμένα μάτια, ερυθρόδερμοι με πολύχρωμα φτερά δίνανε τα χέρια σʼ αυτό το γαϊτανάκι που αγκάλιαζε τη Γη. Τους άκουγε να τραγουδάνε, να μιλάνε, να γελάνε και να φωνάζουν. Ο Γιόχαν έσφιγγε το χέρι του Γιάννη και έλεγε: «Πόσο κουτοί ήμασταν να μη μιλάμε ο ένας στον άλλον. Μοιάζεις του αδελφού μου». Ο Γιάννης έλεγε: «Δε θα είμαι πια μόνος τα βράδια του χειμώνα, θα κάνουμε παρέα και θα λέμε ιστορίες».
Οι φωνές των νέων ήταν τόσο δυνατές που γκρέμισαν τους τοίχους όλων των φυλακών και οι φυλακισμένοι ξεχύθηκαν λεύτεροι και πιάσαν το χορό και το τραγούδι με τους άλλους νέους της Γης.
Αν όλα τα παιδιά της γης
πιάναν γερά τα χέρια
κορίτσια αγόρια στη σειρά
και στήνανε χορό
ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος
κι ολόκληρη τη Γη μας
θʼ αγκάλιαζε θαρρώ.
Αν όλα τα παιδιά της γης
φωνάζαν τους μεγάλους
κι αφήναν τα γραφεία τους
και μπαίναν στο χορό
ο κύκλος θα γινότανε
ακόμα πιο μεγάλος
και δυο φορές τη Γη μας
θʼ αγκάλιαζε θαρρώ.
Θα ʼρχόνταν τότε τα πουλιά
θα ʼρχόνταν τα λουλούδια
θα ʼρχότανε κι η άνοιξη
να μπει μες στο χορό
κι ο κύκλος θα γινότανε
ακόμα πιο μεγάλος
και τρεις φορές τη Γη μας
θʼ αγκάλιαζε θαρρώ!
(από το βιβλίο: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος πρώτο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975) Το βρήκα εδώ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Fallen_Angel
Νεοφερμένος
Από παιδικά βιβλία είχα φάει κόλλημα με το Καπλάνι Της Βιτρίνας... Το ειχα διαβάσει 6 φορές!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kleftra
Διάσημο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
stupid bitch
Πολύ δραστήριο μέλος
Εκείνη την σειρά με τα παραμύθια που συνοδεύονταν απο κασέτες την αγόραζε κανείς;Άμπρα Κατάμπρα νομίζω λεγόταν.
και βέβαια..!!!
το λάτρευα,αλλά μερικά παραμύθια με τρόμαζαν..στην "Ωραία κοιμωμένη" για παράδειγμα,θυμάμαι ότι η φωνή της μάγισσας,με τρόμαζε απίστευτα πολύ και κάθε φορά έβαζα τα κλάμματα..
τώρα πλέον,ολόκληρη η σειρά,υπάρχει στο πι-σι μου..!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Το γαϊτανάκι της Ζωρζ Σαρή
Που το θυμήθηκες!!!!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kleftra
Διάσημο μέλος
και βέβαια..!!!
το λάτρευα,αλλά μερικά παραμύθια με τρόμαζαν..στην "Ωραία κοιμωμένη" για παράδειγμα,θυμάμαι ότι η φωνή της μάγισσας,με τρόμαζε απίστευτα πολύ και κάθε φορά έβαζα τα κλάμματα..
τώρα πλέον,ολόκληρη η σειρά,υπάρχει στο πι-σι μου..!!
Και μένα με τρόμαζαν οι φωνές ορισμένων αλλά αυτό ταυτόχρονα ήταν και το πιο συναρπαστικό κομμάτι.
Πάντως όσο αφορά τα κλασσικά παραμύθια βλ.Χιονάτη,Σταχτοπούτα κλπ μια εποχή είχαμε αναλογιστεί με τον αδερφό μου πόσο "τρομαχτικά" μπορεί να φαίνονται στα μάτια ενός παιδιού και πως ο κύριος σκοπός τους(τότε) ήταν να κρατούν τα παιδιά συνετά, ας πούμε αν προσέξετε τα περισσότερα αναφέρουν το δάσος ως ένα απόκοσμο μέρος όπου συνέβαιναν όλα τα άσχημα.Αν αναλογιστούμε πως η γέννηση των παραμυθιών έγινε στην Γερμανία 3 αιώνες περίπου πριν, η ανάγκη να αποτρέπουν τα παιδιά απο το να κυκλοφορούν εκεί μόνα τους δικαιολογεί τον τρόπο που το παρουσίαζαν.Επίσης πιστεύαμε ότι η αρχική τους "μορφή" ήταν πολύ πιο τρομαχτική απο αυτή που έχει επικρατήσει σήμερα, ας πούμε για τους 7 νάνους είχαμε υποθέσει πως ο καθένας εκπροσωπεί ένα απο τα 7 αμαρτήματα.Δλδ ήταν πιο πολύ ιστορίες τρόμου παρά αφήγησης για να ψυχαγωγήσουν το παιδί.Βέβαια όλα αυτά ήταν μόνο δικά μας αυθαίρετα συμπεράσματα και δεν έχω πηγές για να τα στηρίξω(αν κάποιος ξέρει και θέλει να παραθέσει είναι ευπρόσδεκτος)
Το μόνο που είχα βρει σχετικά με την διάδοση των παραμυθιών
https://oistros-reportaz1.blogspot.com/2006/06/blog-post_08.html
Αν δεν σας κάνει κόπο διαβάστε το, μια σελίδα είναι όλη κι όλη κι έχει ενδιαφέρον.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
wagneriandandy
Εκκολαπτόμενο μέλος
Δν εχω διαβασει παραμυθι πιο σκοτεινο που να συνδυαζει τη φαντασια με την ψυχεδελια..
Απλα τελειο!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mania
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
viki_thess
Διακεκριμένο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ο Παραμυθάς στο blog του ανέβασε ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ!!! Απίστευτο! Πετάει ξανάαα!! Κι αυτή τη φορά πετάει ξεκούραστα όπως λέει και ο ίδιος:
Όπως σας υποσχέθηκα χθες, για το Σαββατοκύριακο σάς έχω μια έκπληξη: Έναν «Παραμυθά» high-tech. Μια ιστορία μου με την τεχνική του 3D Animation, κάτι όπως το “Finding For Nemo”. Εσείς που μεγαλώσατε με τις ελληνικές πατέντες του «ΠΑΡΑΜΥΘΑ» της δεκαετίας του ʽ70 και της δεκαετίας του ʽ80, θα καταλάβετε γιατί όταν το είδα έπαθα την πλάκα μου! Ξέρετε τι θα πει εκεί που ξάπλωνες πάνω σε ένα πάγκο - όπως σας έχω περιγράψει σε παλιότερο post - για να πετάξεις και μετά πόναγε το στομάχι σου, ξαφνικά να μην χρειάζεται να κάνεις τίποτα, γιατί σε έχουν πάρει και σε έχουν κάνει τρισδιάστατο μοντέλο και κάνεις κάτι πετάγματα, «να τρώει ο σκηνοθέτης και του ηθοποιού να μην δίνει»; Για την ιστορία σας λέω ότι ο παλιός «ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ» έπαιρνε συνολικά 10 ώρες για να γίνει και στοίχιζε 7.500 δραχμές το επεισόδιο, ενώ αυτό που θα δείτε, θέλει τέσσερις μήνες για να γίνει και στοιχίζει 80.000,00 ?!!! Έγινε σαν «ΠΙΛΟΤΟΣ» που λένε στην τηλεόραση, σαν δείγμα δηλαδή, για το πώς θα μπορούσε να γίνει ο «ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ» με τα σημερινά τεχνολογικά μέσα. Το παρήγγειλε μία κυρία στην ΕΡΤ που πίστευε - και πιστεύει - στην επιτυχία του ΠΑΡΑΜΥΘΑ σήμερα, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσε να επιβάλλει το υψηλό του κόστος. Αλλά εγώ δεν το έχω βάλει ακόμα κάτω και το παλεύω γενικότερα. Δείτε το, λοιπόν. Ναι, υπάρχει περίπτωση - συναισθηματικά - να συνεχίσετε να προτιμάτε τον παλιό, κυρίως όσοι λάτρευαν το μαγικό μολύβι που δεν υπάρχει πια. Δυστυχώς, όπως σας είπα και χτες, επειδή δεν ανήκει μόνο σε μένα αλλά σε άλλους πέντε, δεν γίνεται να μπορείτε να το «κατεβάσετε», αλλά αξίζει τον κόπο και μόνο να το δείτε.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Σας φιλώ πολύ.
Π.
Υ.Γ. Θα μου πείτε τη γνώμη σας, έτσι;
https://www.paramithas.gr/
(αναζητήστε το post που λέγεται: Ο Νόμος της Βαρύτητας
Εγώ μόλις άκουσα τη μουσικούλα, δάκρυσα... :cry:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Demelene
Διάσημο μέλος
Η σταχτοπούτα (μάλλον επειδή είμαι αγοράκι) η αλίκη στην χώρα των θαυμάτων (μόνο παιδικό δεν είναι)
Τώρα δεν μου έρχοντα αλλά.
Τα παραμύθια του Αισώπου όμως ήταν κορυφή, κυρίως γιατί σαν παιδικά παραμύθια ήταν απίστευτα διδακτικά όπως πρέπει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Circadian
Εκκολαπτόμενο μέλος
Παιδια εγω ψηφίζω Oscar Wilde. Οχι ακριβως παραμυθια αλλα....
Κι εγώ! Happy Prince και Τhe Fisherman and his Soul κ.ά
Αν και το Happy Prince με μελαγχολεί βαθύτατα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
scar.lett
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Πατρεύς
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
suspiria
Διάσημο μέλος
( Επίσης η αγαπημένες μου ταινίες της Βουγιουκλάκη όταν ήμουν στο δημοτικό ήταν "Η Μαρία της Σιωπής" και η "Μανταλένα" )
Επίσης μου άρεσε πάρα πολύ η Ελληνική Μυθολογία που έχω άπειρα εικονογραφημένα παιδικά βιβλία με μύθους από αυτήν και τη μεταδίδω τώρα και στο little brother
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Hakuna Matata
Πολύ δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Φορτώνει...
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.