Το Παίγνιο : μία πρόταση από το μέλλον!

[Νωεύς]

Το Παίγνιο


Ο εμπαιγμός προϋποθέτει παίγνιο. Και το παίγνιο, την ικανότητα να ελαττώνεις το φορτίο της σοβαρότητάς σου τόσο, ώστε να νοιώθεις σαν παιδί: να διασκεδάζεις.
Παίγνιο γενικά θεωρείται, η κατάσταση πραγμάτων, σε έναν κόσμο άπειρων πιθανοτήτων. Τόσες αντιμετωπίζει από σύλληψής του ένα ανθρώπινο νήπιο, γιʼαυτό και τις «αγνοεί». Η κρυφή γοητεία κάθε παιγνιδιού έγκειται στην άγνοια: την παιδική, αν είναι δυνατό!
Όταν κάποιο παίγνιο, δεν σε κάνει να νοιώσεις σαν παιδί, κάποιο «πρόβλημα» θα πρέπει να υπάρχει. Ή είσαι παθολογικά σοβαρός, οπότε μάλλον ο ίδιος εμπαίζεις τον εαυτό σου. Ή, πράγματι, κάποιοι δεν έχουν για σένα την ίδια γνώμη, που έχεις εσύ για τον εαυτό σου: οπότε, είσαι πάλι πόλος έλξης εμπαιγμού. Γιατί θα πρέπει να υπολογίσεις, ότι μπορεί πάντα να υπάρχουν, και πιο …σοβαροί από σένα. Που εμπαίζουν τους άλλους, καθώς δεν τους βλέπουν, ούτε καν σαν παίγνια!
Κανένας άνθρωπος που κοινωνεί με δεύτερο όμοιό του δεν υπάρχει, έξω από το παίγνιο. «Τα παιδία παίζει», καθώς οι άνθρωποι κοινωνούν μεταξύ τους. Καθώς, μόνον τότε εγκαταλείπουν την «φύση» τους: την άκρως αντικοινωνική. Γενικά πάντως ο εμπαιγμός, όσο ομόριζος κι αν είναι του παιγνίου, άλλο τόσο μειωτικός φαίνεται να γίνεται στον κόσμο των σοβαρών: για τη σημασία και αξία του παιγνίου, στη ζωή και τον βίο των ανθρώπων.
Πολλές φορές μάλιστα, εκεί όπου ο εμπαιγμός επικαλείται την αναγκαιότητα, κατεξουσιάζει μέχρις αφανισμού το παίγνιο απʼ τη ζωή των ανθρώπων, ώστε να το μεταμορφώνει κι αυτό σε «εμπαιγμό στο τετράγωνο». Στη συγκεκριμένη αυτή μεταμόρφωση χρωστάει την πηγή του, το πάθος του τζόγου κι ο τζόγος.
Ο τζόγος είναι μεταμορφωμένο παίγνιο που επιβιώνει, εκεί όπου προ πολλού οι σοβαροί έχουν χάσει την ιδιότητα τους τούτη, πριν καλά- καλά να το καταλάβουν. Στην πραγματικότητα, εκείνο που δεν καταλαβαίνουν τότε οι σοβαροί, είναι αυτό που για τους ανάλαφρους, θα μπορούσε να ήταν πειρασμός: «κάνε τις πέτρες ψωμί και χόρτασε», «ανέβα στο ρετιρέ εκείνο και πήδα στο κενό…σαν τον Ίκαρο», «προσκύνησέ με, και θα σε κάνω βασιλιά μου», και παρόμοια παίγνια. Ο πειρασμός, εμπεριέχει παίγνιο και εμπαιγμό, μαζί. Στη παιδική του ηλικία ο άνθρωπος παίζει με τους αγγέλους. Στη συνέχεια, εμπαίζεται από θεούς και δαίμονες, καθώς αυτοί ανταλλάσσουν τα φώτα τους: άλλο παίγνιο και τούτο!
Παίγνιο- Εμπαιγμός-Πειρασμός: ως τριαδικότητα, μέχρι την τελική τους συνέπεια. Είτε ως πραγμάτωση, είτε ως «παράλειψη»: η επιλογή, κρίνεται συνήθως ιστορικά, στο…μέλλον. Αλλά, όποια και αν ήταν, η ιστορία θα πορευόταν πάλι προς αυτό. Γιατί και το «κισμέτ» ακόμη, στην τελική συνέπεια αναγνωρίζεται, στο μέλλον.
Το «προδιαγεγραμμένο μέλλον» είναι ένα από τα σημαντικότερα επιστημονικά επιτεύγματα του 19ου αιώνα, και τούτο η ανθρωπότητα το χρωστάει αναμφίβολα στην κριτική σκέψη, στις πιθανότητες και στην αποδομητική κριτική ανάλυση των Μαρξ και Ένγκελς αφενός, και του Σ. Φρόυντ αφετέρου.
Το «Πρόγραμμα», ως συστηματική εν κατακλείδι αποθέωση της αστικής υποκρισίας και ηθικής σχετικότητας, χρωστάει ακριβώς την όποια επιστημοσύνη του, στη δυνατότητα να συναρμόζει, την πίστη στο μέλλον, με την ανάγκη για παίγνιο, τον καιρό που κάποιοι απεργάζονται τον εμπαιγμό σου. Τούτο έδειξε τουλάχιστον η ιστορία του «κοινωνικού προγραμματισμού», ότι συνέβη σε «επιστημονικό επίπεδο», καθʼ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Δεν είναι «τυχαίο», από ανθρωπολογική και πολιτική άποψη, ότι τις πλέον αξιομνημόνευτές δόσεις «προγραμματισμού», τις έχουμε στο επίπεδο των «εφαρμοσμένων ιδεολογιών», προκειμένου για τον ορισμό της «ανθρώπινης φύσης», όπου εν κατακλείδι τεράστιες ανθρωποζώνες κατέληξαν σε συλλογικό ζωντανό «πείραμα με ανθρώπους».
Συνηθίζεται η έκφραση: «Η ζωή είναι παιγνίδι». Ίσως. Αλλά η ζωντάνια, δεν είναι. Είναι μάλλον(, ο κατʼ εξοχήν Πειρασμός! Κι όσο η ποικιλότροπη φιλολογία δυσκολεύεται να διακρίνει τη ουσιώδη διαφορά μεταξύ «ζωής» και «ζωντάνιας», όλα τα λόγια της καταλήγουν, σε εμπαιγμό μας. Γιʼ αυτό εδώ προτείνεται: «Ας κάνουμε το παιχνίδι…ζωντανό!»!

Τίτλος παιχνιδιού: «Η Ταξιαρχία των Παιδιών» συνεχίζεται

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Μέρος 2ο

Προειδοποίηση: «Ποιος αντέχει την κριτική;». Εκείνος έχει την πιθανότητα, να αντέξει και τούτο παιχνίδι!
Υποτίθεται- για την οικονομία του παιχνιδιού- ότι ζούμε σε μία εποχή «υπεράνω των Συνταγμάτων». Ζούμε, «πραγματικά», στην εποχή του «Υπερσυντάγματος»: της Ταξιαρχίας.
Η εξατομίκευση της ευθύνης στην Αγορά (της ζωής!), στην πολιτική τάξη πραγμάτων παραφράζεται ως «συλλογική ευθύνη». Η τέχνη της παράφρασης ενυπάρχει γενικά στη σχέση παιγνίου και εμπαιγμού. Είναι όμως ζήτημα «διάκρισης πνευμάτων», κοινώς «κριτικού πνεύματος», για να μην αντιλαμβάνεται κανείς, ότι πράγματι: «με όποιο μέτρο μετράς, μʼ εκείνο θα μετρηθείς»!
Η πρόκληση λοιπόν του προτεινόμενου παιχνιδιού είναι, το «ακόνισμα της κρίσης» μας. Σε κάθε γύρο του παιχνιδιού, ο Κρινόμενος κρίνεται από όσους έκρινε:ΑΡΧΗ ΠΡΩΤΗ.
Η εξέλιξη του παιχνιδιού θα γίνεται με τη διαδικασία των «γύρων». Ο αριθμός των συμμετοχών σε κάθε γύρο θα είναι αυξημένος, ανάλογα φυσικά με την προσέλευση νέων παικτών, αλλά και την αριθμο-γεωμετρική περίσταση/φάση του παιχνιδιού. Το «δημοκρατικό χρέος» των παικτών του κάθε ενεργού γύρου θα είναι, να κλείνουν το γύρο εκείνο, καθορίζοντας τον αριθμό συμμετοχών του επόμενου γύρου και τον (πιθανό) χρόνο αναμονής: ορίζεται «προθεσμία εγγραφών».
Στόχος και κατάληξη του παιχνιδιού είναι να δομηθεί η «Ωραία Συνέλευση Ανάριων Νέων Ανθρώπων»(Ω.Σ.Α.Ν.Α.). Η οργανωτική του διάρθρωση θα γίνει με βαθμολογική εξέλιξη των «Μετόχων»(όσων δηλαδή θα συμμετέχουν στο Παιχνίδι). Ενώ το «Πρόγραμμα» και το «ιδεολογικό απόσταγμά» του, θα προκύπτουν από την «κατάλληλη ζύμωση»: και με αποφάσεις «πλειοψηφίας 50%+1» του «σώματος των Μετόχων».
Β.- Προϋπόθεση εκκίνησης: Οι πρώτοι τρεις συμπαίκτες, κατά σειρά δήλωσης, τρίτου νοουμένου, εμού του ιδίου. Και οι τρεις, με αλφαβητική σειρά, θα γράψουν από ένα μικρό κείμενο( πεζό ή ποίημα) ο καθένας, που θα βαθμολογηθεί. Η βαθμολόγηση του καθένα γίνεται από τον αλφαβητικά επόμενό του. Ενώ ο ίδιος βαθμολογεί τον προηγούμενό του.[ Π.χ. οι Α- Β-Γ : ο Α κρίνεται από τον Β και κρίνει τον Γ, ο Β κρίνεται από τον Γ και κρίνει τον Α, ενώ ο Γ κρίνεται από τον Α και κρίνει τον Β].
Γ.- Κριτήρια και βαθμοί: Φόβος = -10 Θυμός =- 09
Φθόνος =- 08
Παράπονο =- 07
Άγνοια =- 06
Δικαιολογία =- 05
Πονηρία =- 04
Περιαυτολογία =- 03
Αντίφαση =- 02
Αντιλογία =- 01
Αδιαφορία = 00



Ο Κριτής «αναλύει» το κρινόμενο κείμενο, «διυλίζοντας το κουνούπι», για να βρει πατήματα, ώστε να καταλήξει στη δυνατό επαχθέστερη βαθμολογία. Εντοπίζει ένα ή περισσότερα ή και όλα ακόμη από τα παραπάνω χαρακτηριστικά και αθροίζει τους αντίστοιχους βαθμούς. Εδώ «απαιτείται» η επίδειξη της ικανότητας «κριτικής ανάλυσης»( ή «αναλυτικής κριτικής». Μπορεί δηλαδή ο Κριτής, να οδηγηθεί στην ανεύρεση βαθμολογητέων χαρακτηριστικών, ακόμη και συμπερασματικά. Γιʼ αυτό γίνονται αποδεκτές προσεγγίσεις, με τη χρήση των ρημάτων, «νοιώθω», «προκαλώ», «αισθάνομαι»: πχ, «αισθάνθηκα φόβο» κλπ.
Στην περίπτωση που δεν βρεθεί για κάποιο κείμενο κανένας λόγος βαθμολόγησης, ο κειμενογράφος βαθμολογείται με τον τέλειο αριθμό «1». Η κάθε βαθμολόγηση θα αναφέρεται από τον Κριτή αναλυτικά και συνολικά:
Π.χ. ο Α για τον Γ: Φόβος –10: (……αιτιολόγηση-απόδειξη…..)
Δικαιολογία –05……αιτιολόγηση-απόδειξη…..)
Σύνολο -15
Στη συνέχεια, ο Κριτής θα δηλώνει αν δέχεται το κείμενο «εντός θέματος» ή «εκτός»: πάντα με τα σχετικά «λογικά-αποδεικτικά επιχειρήματα».

Δ.- Πεδίο θεματολογίας και βαθμοί :
Παγκοσμιοποίηση = 10
Δικαιοσύνη = 11
Παιδεία = 12
Φιλοσοφία = 13
Πολιτική = 14
Επιστήμη = 15
Οικονομία = 16
Διάστημα- Αστροφυσική = 17
Φιλία = 18
Χαρά = 19
Άνθρωπος = 20
Θεός = 02
Κάθε κείμενο κατατάσσεται σε κάποιο από τα παραπάνω 12 πεδία θεμάτων. Ο Κρινόμενος βαθμολογείται εκ των προτέρων με τους αντίστοιχους βαθμούς του πεδίου, όπου δηλώνει ότι αναφέρεται το κείμενό του. Αν όμως ο Κριτής του αποδείξει, ότι το κείμενο είναι «εκτός πεδίου αναφοράς», τότε ο Κειμενογράφος δεν δικαιούται αυτούς τους «θετικούς» βαθμούς.

Ε.- Ο πρώτος γύρος του παιγνιδιού κλείνει με τη οριστικοποίηση της βαθμολόγησης των τριών και τη δημιουργία «τριγωνικής τάξης». Από το είδος τριγώνου
(ορθογώνιο, αμβλυγώνιο, ισόπλευρο, κλπ), σε σημαντικό βαθμό θα εξαρτηθεί η μορφή της δικτυωτής (και πιθανής) ανάπτυξης και εξέλιξης του παιχνιδιού. Συμφωνείται, ως ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΡΧΗ, ότι στη κορυφή του τριγώνου μπαίνει από τους τρεις παίκτες, εκείνος που συγκεντρώνει, τους λιγότερους «αρνητικούς» ή περισσότερους «θετικούς» βαθμούς. Στη δεξία του γωνία μπαίνει ο δεύτερος καλύτερος, με απόσταση μεταξύ τους ίση με το άθροισμα των «απόλυτων»(χωρίς πρόσημο) βαθμών των δύο. Στην αριστερή τέλος γωνία, μπαίνει ο τρίτος, επίσης, καλύτερος, με ανάλογη απόσταση(αθροιστική), και από την κορυφή κι απʼ τον αντικρινό του. Όποια κι αν είναι πάντως η εξέλιξη του παιχνιδιού, αυτή θα είναι κάτι ανάλογο, με τη λεγόμενη «κοινωνική συνοχή».
Χάρη λοιπόν της «κοινωνικής συνοχής», και συνέχισης του παιχνιδιού, το Τρίγωνο θα ορίσει τον αριθμό συμμετοχών του επόμενου γύρου και την «προθεσμία εκκίνησής» του. Αυτό θα είναι και το τέλος του πρώτου γύρου: και του Τριγώνου!

ΣΤ.- Για τη βαθμολογική εξέλιξη του παιχνιδιού δημιουργείται σχετικός ονομαστικός πίνακας, με βαθμολογική κατάταξη των Μετόχων. Αν πχ η βαθμολογία είναι: Β= 1, Γ=0 και Α=-2, τότε:






Βαθμολογικός Πίνακας

Α/Α Όνομα Βαθμός
Προηγούμενα Τώρα .
1 Β 0 1
2 Γ 0 0
3 Α 0 -2

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Μέρος 3ο
Ζ.- Παράδειγμα κειμένου για κρίση:

[Πεδίο: Άνθρωπος(20)

Ο Ανάριος και ο φυσικός άνθρωπος

“Ανάριο” άνθρωπο θεωρώ, κάθε σύγχρονη, ζωντανή ανθρώπινη ύπαρξη, που χρησιμοποιεί, για την ικανοποίηση των οποιωνδήποτε επιθυμιών του, τη σύγχρονη τεχνολογία. Με άλλα λόγια, είναι το υπόλοιπο ενός φυσικού ανθρώπου, αν αφαιρέσουμε από τον φυσικό άνθρωπο το μέρος της ύπαρξής του, που το αντικαθιστούν πλέον τα προϊόντα της τεχνολογίας. Μία «οριακή» εκδοχή πχ επώνυμου Ανάριου, αποτελεί η περίπτωση του σύγχρονου μας μεγαλο-επιστήμονα Stephen Hawking.
Ο Ανάριος της εποχής μας, αναζητάει την καταγωγή του. «Κάτι» στον εαυτό του, του «μιλάει», για «UFO» και «Εξωγήινους». Και οι φυσικοί άνθρωποι, στην εποχή τους αλλά και τώρα( εφόσον υπάρχουν!), έψαχναν την καταγωγή τους. Αλλά είχαν φθάσει, μόλις μέχρι τον …Θεό: πιο πέρα, «γνώριζαν»(!)… «κάνει κρύο»!
Είναι άραγε ο σημερινός Ανάριος, ο τύπος του «μελλοντικού Aνθρώπου»; Γιατί όποιον τύπο ανθρώπου κι αν προνοεί πράγματι το παρόν για το μέλλον του Πλανήτη, αυτός θα δοκιμαστεί καθώς φαίνεται, από τη …«ζέστη»: του «Θερμοκηπίου». Πριν όμως από πενήντα χρόνια ακόμη, από σήμερα, οι φυσικοί άνθρωποι αντιμετώπιζαν την περίπτωση «θερμοκήπιο», για την καλλιέργεια ειδών χλωρίδας, με τέτοιο ζήλο και θαυμασμό(πολλές φορές), που φέρονταν σα να είχαν δει ανοικτή, την «πίσω πόρτα» του Παραδείσου. Από μία άποψη λοιπόν, ο σημερινός, τουλάχιστον, Ανάριος, είναι γέννημα θρέμμα των φυσικών εκείνων ανθρώπων που, πριν από πενηντα χρόνια και πιο πίσω, ενώ γνώριζαν πολύ καλά ότι είναι βουτηγμένοι στις «αμαρτίες», εποφθαλμιούσαν συνεχώς, την «πίσω πόρτα του Παραδείσου».
Δεδομένου ότι ολοφάνερα η συγγενική σχέση Ανάριων και φυσικών ανθρώπων, δεν είναι «φυσική», αλλά «πνευματική», αρκεί σε κάποιον σημερινό ή μελλοντικό Ανάριο να το «εννοήσει», για να «μετανοήσει». Τότε αυτοδίκαια, αρχίζει να ξαναγίνεται, «φυσικός άνθρωπος». Τι κι αν φανταζόταν μέχρι τότε, είτε θεούς είτε εξωγήινους; Τώρα αναγνωρίζει, ότι μόνον αυτός είναι Άνθρωπος και είναι «Μονογενής», σʼ ολόκληρο το Σύμπαν. Ακόμη κι αν οι όσο γίνεται πιο αρχαίοι πρόγονοί του, «φυσικοί άνθρωποι» πάντα, και καθώς λένε οι «πιθανότητες», μετανάστευσαν μερικώς, στο «Διάστημα»!
Κάθε λοιπόν «μετανοημένος Ανάριος», θα μπορούσε να θεωρηθεί, ως «Ανάριος Νέος Άνθρωπος»:ΑΝΑ. Το «ΑΝΑ», στις «ανατολικο-άριες»(σανσκριτικές) γλωσσικές διαλέκτους της 4ης π.Χ. χιλιετίας(Μοχέντζο Ντάρο π.χ), ήταν το θυληκό του «ΑΝΗΡ». Στην τότε όμως «πνευματικότητα» των «φυσικών ανθρώπων», θηλυκό ήταν και κάθετι που «γεννούσε μέλλον». Έτσι λοιπόν, οι σημερινοί και οι μελλοντικοί «ΑΝΑ», δεν είναι παρά οι ξεχωριστές, μοναδικές, διακεκριμένες, εκείνες ανθρώπινες μονάδες( «άτομα» ή «πρόσωπα», κατά την πάλαι ποτέ σχετική αντιλογία των φυσικών ανθρώπων), που έχουν (πλέον) κατά νου, ότι πάντα παραμένουν, οι «φυσικοί πρόγονοι» του …Μέλλοντος!]

Η.- Το σχήμα-σύμβολο του πρώτου γύρου είναι πλέον, το Τρίγωνο.


Θ.- Η συνέχεια του παιχνιδιού θα εξαρτηθεί, από τη φαντασία και τη συνεργασία των τριών πρώτων Μετόχων, της «Ταξιαρχίας των Παιδιών»: και του «μέλλοντος», του παιχνιδιού!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Σταυρής]

Γειά σου είμαι από το μέλλον, 13 χρόνια μετά και σε πληροφορώ ότι θα εμφανιστεί ο κορονοιος!