Ποιες είναι οι ιδεολογικές σας πεποιθήσεις;

Εμένα η ιδεολογία μου είναι ο "Χαοτικός Εκλεκτικισμός". Αυτό σημαίνει ότι κανένας -ισμός δεν με εκφράζει πλήρως, όπως πολύ σωστά είπε και ο φίλτατος Νωεύς περί θρησκειών. Το αυτό και για τις πολιτικοοικονομικές θεωρίες. Απ' όσες ιδεολογίες, ιδεολογήματα, οικονομικές θεωρίες κλπ έχω συναντήσει και μελετήσει, έχω βρει θετικά να κρατήσω, όπως και αρνητικά ν' απορρίψω.

Ο Χαοτικός Εκλεκτικισμός είναι μια απελευθερωτική όσο και άβολη ιδεολογία, αφού προϋποθέτει συγκριτική μελέτη και την προσωπική ευθύνη της επιλογής της αυτόνομης σκέψης χωρίς πατερίτσες. Εάν φίλε Ακρίτα ή οποιοσδήποτε άλλος πιστεύετε ότι η παράθεση βαρύγδουπων ταμπελιδίων σας δίνει υπόσταση και σας κάνει να φαίνεστε συγκροτημένοι πολιτικά και κοινωνικά, πιστέψτε με ότι μοιάζετε περισσότερο μ' εκείνα τα fashion victims που αποτελούν κινητές διαφημίσεις μεγαλοεταιρειών, με τεράστιες στάμπες στα μπλουζάκια τους, και είναι κι από πάνω περήφανοι που είναι in...

Think out of the box, a new Aeon is coming fast...

Αρχική Δημοσίευση από Jeanjean:

Πιστεύω σε σένα.

Click για ανάπτυξη...

Χμμ, ο Χάουλας "Πατερούλης", "Μεγάλος Τιμονιέρης" και πνευματικός κι ιδεολογικός καθοδηγητής των μαζών... Αχ, λέγε μου τέτοια να με φτιάχνεις αδελφέ μου, καρακαταγουστάρω...

Δεν πρόσκειμαι ιδεολογικά πουθενά. Φυσικά, είμαι πατριώτης, όχι όμως με την καθορισμένη έννοια που διαμόρφωσαν οι εκάστοτε "πατριωτικές" ιδεολογίες. Προσωπικά θεωρώ τις ιδεολογίες ως νέες "θρησκείες". Έχουν κανόνες, υποστηρίζουν την απόλυτη αλήθεια, έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, επιβάλλουν κατά το δοκούν το ορθό και το μη ορθό και υπόσχονται ουτοπικές κοινωνίες.

Είναι σαφές ότι τους τελευταίους αιώνες, η πολιτική ασκείται προσαρμοσμένη σε ιδεολογικά στεγανά. Ειδικότερα, από τις αρχές του 20ου αιώνα, όποια ιδεολογική παράταξη αναλαμβάνει την κεντρική εξουσία ενός κράτους, καθορίζει εκ νέου ποια είναι τα συμφέροντά του, τι είναι ορθό και μη ορθό, ταυτίζει το μέλλον του κράτους με την επιβίωση της ιδεολογίας και γενικώς επαναπροσδιορίζει από την αρχή τον τρόπο λειτουργίας και τους σκοπούς του κράτους. Αυτό είναι κινδυνώδες για την επιβίωση ενός έθνους, αν αυτό αλλάζει κάθε δεκαετία ή εικοσαετία ιδεολογία. Οι ιδεολογίες, είτε αυτές που εμπεριέχουν στον σκληρό πυρήνα τους το έθνος, είτε αυτές που έχουν διεθνιστική βάση, αμφότερες έχουν βλάψει τα έθνη στα οποία εφαρμόστηκαν. Το φαινόμενο της μετάθεσης της πολιτικής στις ιδεολογικές παρατάξεις, ενδεχομένως να είναι ακόμη μία τροχοπέδη για την ανάπτυξη και την εξέλιξη ενός έθνους. Δεν πρόσφεραν τίποτα στο πολιτιστικό και πολιτικό γίγνεσθαι, δίχασαν λαούς και τους παρέσυραν σε εμφύλιες συρράξεις, ρίζωσαν τεράστια ιδεολογικά συμπλέγματα στις κοινωνίες όπου επικράτησαν, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη οποιαδήποτε αποδέσμευση της πολιτικής από την ιδεολογία. Κρίνεται απαραίτητη για έναν πολιτικό, στη σύγχρονη εποχή. Ακολουθεί τους δογματικούς κανόνες και την δογματική κοσμοθεώρηση των πραγμάτων κάποιας ιδεολογίας, σύμφωνα με την οποία θα διαμορφώσει την πολιτική του και το κράτος του.

Όταν ανέβαινε ο τάδε, η εξωτερική κι εσωτερική πολιτική, η εκπαίδευση, οι νόμοι, τα κοινωνικά ζητήματα, όλα διαμορφώνονταν σύμφωνα με την ιδεολογία του, με εντελώς δογματικό τρόπο. Όταν το τάδε τον ανέτρεπε ο δείνα, ο δεύτερος επέβαλλε το δικό του ιδεολογικό δόγμα και επαναπροσδιόριζε ολόκληρη την λειτουργία του κράτους. Έτσι, παρατηρούμε ότι ένα κράτος ήταν δυνατό να αλλάξει μέσα σε ένα αιώνα έως δεκάδες φορές την πορεία του, λόγω της εναλλαγής διαφορετικών ιδεολογικά κυβερνήσεων. Ενώ κατ’ αντίθεση αυτού του φαινομένου, παρατηρούσαμε ότι αυτοκρατορίες διαρκούσαν αιώνες με πολύ περισσότερες εναλλαγές προσώπων στην εξουσία, όμως η πολιτική δεν έπαυε να στηρίζεται πάνω στα αιώνια θεμέλια του πολιτικού ρεαλισμού και να έχει μία συνοχή. Από την κορυφαία διπλωματία, πολιτική και στρατηγική που εξασκούσαν από τους αρχαίους χρόνους έως και τις αρχές του Διαφωτισμού, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, φτάσαμε στον ιδεολογικό δογματισμό των αγκυλώσεων και της στασιμότητας.

Αυτό που δεν έχει κατανοηθεί από κανέναν ιδεολόγο, είναι ότι όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες και ηγεμονίες που έφτασαν σε δυσθεώρητα μεγέθη την πολιτική τέχνη, εμφορούντο από τον πολιτικό ρεαλισμό. Αυτό εκλείπει από την σύγχρονη εποχή και γι’ αυτό είμαστε μάρτυρες μίας στείρας πολιτικής και στρατηγικής, που δεν είναι δυνατόν να υπερκεράσουν τις προκλήσεις και τα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους. Κατά τον Θουκυδίδη, τον πατέρα του πολιτικού ρεαλισμού, κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του, τιμά την ιστορία του, μαθαίνει από αυτήν κι αξιολογεί ρεαλιστικά τις απειλές, τα συμφέροντά του κι εφαρμόζει μία πολιτική που θα εξυπηρετήσει όσο δύναται καλύτερα τους προαναφερόμενους παράγοντες.

Ο πολιτικός ρεαλισμός καταργεί οποιαδήποτε μορφή ιδεολογίας, κρίνοντάς την στάσιμη και επιζήμια για το κράτος – έθνος. Το μοναδικό που είναι διηνεκές, είναι το συμφέρον του έθνους. Δεν χρειάζεται να είσαι σοσιαλιστής για να θεσπίσεις φιλολαϊκές ρυθμίσεις, ούτε εθνικιστής για να τιμήσεις τους ήρωες και να εξυπηρετήσεις τα εθνικά σου συμφέροντα. Αυτά παλαιότερα θεωρούνταν αυτονόητα, ενώ από ένα σημείο της ιστορίας κι έπειτα, αυτά τα ζητήματα έγιναν αποκλειστικό προνόμιο κάποιας ιδεολογίας.

Έννοιες κι αξίες όπως Πατρίδα, Κοινωνία, Εργασία, Ελευθερία, Ανθρωπισμός, Θρησκεία, Ιεραρχία, Λαός, Ισότητα, Ισονομία, Αξιοκρατία προσκτήθηκαν από διάφορες ιδεολογίες και διαστρεβλώθηκαν.

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να κάνω ένα διαχωρισμό. Θεωρίες υπήρχαν ανέκαθεν από διάφορες προσωπικότητες, όμως δεν έχουν κανένα κοινό με τις ιδεολογίες. Καταρχάς, οι θεωρίες δεν έχουν το χαρακτηριστικό δόγματος, όπως διακρίνουμε στις ιδεολογίες. Κατά δεύτερον, οι θεωρίες ευθύνονται για τον εμπλουτισμό του πολιτικού ρεαλισμού, ενώ οι ιδεολογίες είναι υπεύθυνες για την εξαφάνισή του. Εν τέλει, δεν αποτελούν κοσμοθεωρίες, αλλά αναλύσεις επί συγκεκριμένων ζητημάτων.

Οι ιδεολογίες υπάρχουν για να περιορίζουν τις δυνατότητες της εκάστοτε ηγεσίας. Κάθε πολιτικό κόμμα, σε όλα τα αναπτυγμένα κράτη, αντιπροσωπεύει μία ιδεολογία. Δεν υπάρχει ούτε ένα κόμμα που να αυτοπροσδιορίζεται ως πολιτικά ρεαλιστικό. Είτε είναι πατριωτικό, είτε διεθνιστικό, ακολουθεί πιστά τη γραμμή των ιδεολογικών προκατόχων του.

Η Ιστορία θα κρίνει τις ιδεολογίες ως οργανωμένο σχέδιο κάποιων να στεγανοποιήσουν την πολιτική των κρατών που παλαιότερα επέκτειναν ή διατηρούσαν την ηγεμονία τους στηριγμένοι σε ρεαλιστικές πολιτικές με απεριόριστες επιλογές και δυνατότητες ή θα γραφτεί ως ένα δυσάρεστο ιστορικό φαινόμενο που πήρε διαστάσεις λόγω εμμονής της εποχής να δημιουργούνται ιδεολογικά ευαγγέλια, τα οποία υπόσχονταν ουτοπικές κοινωνίες.

Καταλήγω στα εξής:

Πολίτευμα: Αν και θεωρώ ότι δεν υπάρχει κανένα ιδανικό πολίτευμα, αλλά μόνο ΄ο ιδανικός συνδυασμός σωστού ηγέτη - πολιτεύματος, υποστηρίζω την Αξιοκρατική Δημοκρατία.
Να ανατίθεται οποιαδήποτε αρμοδιότητα ή θέση γενικού - εθνικού συμφέροντος στον αξιότερο.
Να τηρήσει αυστηρά την ιεραρχία.
Να καθιερώσει τις τακτικές συνεδριάσεις λαού – κυβέρνησης (στα πρότυπα της αρχαίας Απέλλας) για να υπάρχει όσο είναι δυνατόν πιο συχνή άμεση συμμετοχή του λαού στον πολιτικό σχεδιασμό του έθνους.
Να εφαρμόσει αυστηρά τους νόμους και να εκλέγει ανεξάρτητο ηγέτη και βουλευτές, δηλαδή πρόσωπα, όχι κομματικούς σχηματισμούς. Με αυτό τον τρόπο εκλογής θα καταργηθεί ο ολιγαρχικός θεσμός του κοινοβουλευτισμού (κατά Αριστοτέλη),
Να περιορίσει την ασυδοσία που γεννά την οχλοκρατία.
Να εμποδίσει την ολοκληρωτική επικράτηση των ιδεολογιών, των οποίων τον ζημιογόνο ρόλο τον αναφέρω σε άλλο κείμενό μου.
Σε περίπτωση λαϊκής δυσφορίας για την κυβέρνηση ή συγκεκριμένα πρόσωπα αυτής, ο Πρόεδρος έχει την υποχρέωση να διεξάγει δημοψήφισμα για την αντικατάσταση του εν λόγω προσώπου ή νέα διεξαγωγή εκλογών σε περίπτωση δυσαρέσκειας για ολόκληρη την κυβέρνηση (διαφθορά, ανικανότητα κ.λπ.). Ωστόσο, η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τέτοια ζητήματα δεν πρέπει να γίνεται πάνω από μία φορά ανά τετραετία, ώστε να μην φτάνουμε σε φαινόμενα όπως αλλαγή πολλών κυβερνήσεων σε σύντομο χρονικό διάστημα, κάτι που θα ήταν μόνο επιζήμιο για την χώρα.
Να διατηρηθεί ο βασικότερος πυλώνας για την σταθερή ανάπτυξη ενός έθνους: Η μακρόπνοη πολιτική, που δεν θα εξαρτάται από τις εναλλαγές της εκάστοτε κομματικής παράταξης στην εξουσία. Μία σταθερή εθνική πολιτική που θα χαράσσεται από όλες τις κυβερνήσεις για την εξυπηρέτηση των διηνεκών εθνικών συμφερόντων και δικαίων.

Κυβερνητικό σχήμα: Προεδρικό. Συγκρότηση Βουλής με ανεξάρτητους βουλευτές. Απαγόρευση των κομμάτων. Εκλογή προσώπων. Οι εθνικές εκλογές θα χωρίζονται σε "βουλευτικές" και "προεδρικές" εκλογές. Κάθε πολίτης θα έχει το δικαίωμα να θέσει υποψηφιότητα, υπό τους όρους: για να θέσει υποψηφιότητα ως βουλευτής να έχει συμπληρώσει τα 25 έτη και για να θέσει υποψηφιότητα ως πρόεδρος τα 35 έτη. Ο βουλευτής και ο πρόεδρος δεν έχουν δικαίωμα να θέσουν υποψηφιότητα αν έχουν εκλεγεί δύο συνεχόμενες τετραετίες.

Κράτος: Εθνικό κοινωνικό κράτος με ημι-φιλελεύθερη αγορά. Στρατηγικοί τομείς θα παραμείνουν κρατικοί και θα υπάρχει δημόσιο σύστημα Παιδείας και Υγείας. Φυσικά, θα επιτρέπονται τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και οι ιδιωτικές κλινικές. Θα επιτρέπονται οι πολυεθνικές και οι ξένες επενδύσεις αλλά παράλληλα θα στηρίζεται από το κράτος η εθνική παραγωγή της χώρας. Πρέπει να υπάρχει εξισορρόπηση.

Πολιτική: Ρεαλιστική, προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση των εθνικών και κοινωνικών δικαίων.

Ιδεολογικές συγκλίσεις: Ελληνικός εθνικισμός (του Περικλή Γιαννόπουλου, του Ίωνος Δραγούμη κ.ά.), φιλελευθερισμός (επί οικονομικών κυρίως θεμάτων).

Ιδεολογικές αποκλίσεις: Μαρξισμός και παράγωγά του, αναρχισμός και πάσης φύσεως υλιστικές και εθνομηδενιστικές θεωρίες.

Θρησκεία: Αναγνωρισμένη θρησκεία η Ορθοδοξία. Απαγόρευση της Εκκλησίας να εμπλέκεται καθ' οιονδήποτε τρόπο στα πολιτικά ζητήματα της χώρας. Κάθαρση της Εκκλησίας. Τήρηση της ανεξιθρησκείας.