Παιδί-κουτάβι

Pequeño

Τιμώμενο Μέλος

Η Pequeño αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,829 μηνύματα.
Τα αποτελέσματα της απόκτησης παιδιών κατά τύχη ή κατά λάθος είναι δυστυχώς πολύ χειρότερα από μια προστατευτική ζώνη που κρατάει το παιδί κοντά μας με τα χεράκια του ελεύθερα χωρίς να κρέμεται από τα δικά μας και τα δικά μας χέρια ελεύθερα για να αντιδράσουμε σε ό,τι χρειαστεί.
Προσωπικά θεωρώ πιο ακατάλληλη μητέρα αυτή που έχει το παιδί της κολλημένο πάνω της ή το τραβάει υστερικά από το χέρι για να μην το χάσει, αλλά δεν ασχολείται να του δώσει ερεθίσματα για να εξερευνήσει το περιβάλλον του ή να ασχοληθεί δημιουργικά μαζί του.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ντε και καλά η μάνα με το προστατευτικό λουρί θα δώσει ερεθίσματα για να εξερευνήσει το περιβάλλον του και θα ασχοληθεί μαζί του δημιουργικά, αλλά η μάνα με το παραδοσιακό χέρι δε θα το κάνει... :hmm:
Για πιο λόγο τα μπερδεύεις αυτά; Σε όλα τα άλλα επιχειρήματα σου συμφωνώ αλλά αυτό δε μου άρεσε καθόλου και δε μπορώ να καταλάβω από που προκύπτει... και η μάνα μου δεν είχε λουρί και μια χαρά με άφηνε να εξερευνήσω το περιβάλλον γύρω μου, όλο το πάρκο είχα γλύψει για να κάνω αντισώματα :hehe:, μη μιλήσω για τις ώρες που περνούσαμε στο κήπο αυτή να μου δείχνει λουλούδια και να μου εξηγεί και εγώ απλά να τα αρπάζω και να τα τρώω... :whistle:

Όπως και να'χει, εγώ είμαι της άποψης ότι η κάθε μανούλα κάνει το καλύτερο που πιστεύει για τα παιδιά της, από τη στιγμή που αυτό το λουρί είναι χρήσιμο δε θα κριτικάρω καμιά μανούλα που το επέλεξε, ίσως τους βολεύει (μάνα και παιδί) και επέλεξαν από ΚΟΙΝΟΎ να το φοράνε, η μόνη περίπτωση που θα αντιδρούσα θα ήταν αν μια μητέρα το έβαζε με το ζόρι στο παιδί, εκεί ναι, θα της μιλούσα, μη πω ότι θα της έκανα και τη μούρη κρέας, δεν έχω επέμβει και λίγες φορές σε κάτι παλαβές :whistle:

Αν θα το χρησιμοποιούσα εγώ; Όχι. Από τη πρώτη ματιά για εμένα είναι άχρηστο, δε νομίζω ότι θα με βολέψει, πιο πολύ θα με δυσκολέψει, γενικότερα δε ταιριάζει να υπάρχει στους περιπάτους που έχω στο μυαλό μου να κάνω με τα παιδιά μου στο μέλλον. :P
Μπορεί όμως να το δοκίμαζα μπας και....αλλά δε το κόβω....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Backdrop

Δραστήριο μέλος

Η Backdrop αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαέστρος και μας γράφει απο Ρωσία (Ευρωπαϊκή Ρωσία). Έχει γράψει 676 μηνύματα.
Ρε παιδιά εντάξει, άμα δεν μπορείτε να συνειδητοποιήσετε τι σημαίνει το λουρί για ένα παιδί, πάω πάσο, αλλά μην πάτε να πουλήσετε το λάθος για σωστό!
Ελπίζω τουλάχιστον, εάν ποτέ το προμηθευτείτε να ρωτήσετε και τη γνώμη ενός παιδοψυχολόγου.
Το να μου βάζεις dreams revenge σε διαφορετικές παραθέσεις ένα ολόκληρο μήνυμα , που έχει ενιαία συνοχή ,και με αυτόν τον τρόπο να την σπας, μόνο και μόνο για να πείσεις ότι είμαι λάθος, ε ενταξει.... μαζί μιλάμε χώρια καταλαβαινόμαστε!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Resident Evil

Διακεκριμένο μέλος

Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
παρόλο που δεν νομίζω ότι θα το έκανα ποτέ (κυρίως γιατί βλέπω πόσο αρνητικά αντιμετωπίζεται το ζήτημα) αναρωτιέμαι αν οι τόσο μεγάλοι πολέμιοι έχουν ποτέ προσέξει παιδιά.

Πρόσφατα έκανα baby-sitting στο δίχρονο βαφτηστηροανηψι μου (24ωρο baby-sitting).

Λοιπόν ζωή να'χει το παιδάκι ΔΕΝ στεκόταν ήσυχο (όσο ήταν ξύπνιο) ούτε ένα δευτερόλεπτο! ΤΑ ΠΑΝΤΑ του κέντριζαν το ενδιαφέρον, ήθελε να τα αγγίξει, να τα πειράξει, να τα σηκώσει, να τα δέσει, να να να...

Επίσης το να το "χάσεις" από τα μάτια σου είναι ΠΑΝΕΥΚΟΛΟ. Αρκεί πραγματικά ... να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Έμαθα δε πρόσφατα ότι τα παιδιά όταν πανικοβάλλονται/σε ψάχνουν έχουν μια τάση να πηγαίνουν...μπροστά, δλδ μπορεί να στέκεσαι ακριβώς πίσω τους (αλλά εκτός οπτικού πεδίου τους), δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω να σε ψάξουν αλλά θα αρχίσουν να τρέχουν προς τα μπρος.. Και ναι, ένα δίχρονο μπορεί να απομακρυνθεί ΠΟΛΥ σε ένα δευτερόλεπτο(!).

Και οκ, εγώ όταν έκανα baby -sitting το παιδί είχα ΟΛΗ τη μέρα ελεύθερη να πάμε για παιχνίδι στο πάρκο, να παίξουμε, να τον προσέχω κτλ...
Και το έκανα. Και επι ΕΝΑ ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟ δεν έκανα απολύτως τίποτε άλλο.

Μετά τον παρέδωσα στην αδελφή μου και πάλι και συνέχισα τη ζωή μου και τις υποχρεώσεις μου. ΑΝ όμως δεν ήμουν απλώς η "ευκαιριακή" νταντά αλλά ήταν παιδί μου τι θα έκανα? ΔΕΝ θα ψώνιζα για το σπίτι? ΔΕΝ θα έκανα καμία δουλειά? Και ποιός σας είπε ότι όλοι έχουν μια γιαγιά και έναν παππού εύκαιρο ανα πάσα στιγμή να τους προσέχει τα παιδιά?
Και ποιός σας είπε ότι είναι καλό για το παιδί να ΜΗΝ κυκλοφορεί και να κάθεται όλη μέρα σπίτι ή όλα του τα βιώματα να είναι "είμαι σπίτι με τους γονείς"-"με φορτώνουν στο αμάξι"-"είμαι σπίτι με τους παππούδες". Ήτοι να κάθονται ΟΛΗ μέρα μέσα σε ένα σπίτι?

Ξαναλέω, δεν υποστηρίζω ότι πρόκειται για βέλτιστη λύση, αλλά είναι ΜΙΑ λύση όταν δεν έχεις 50 εναλλακτικούς ανθρώπους να σου κρατάνε το παιδί, το οποίο είναι ΠΑΝΕΥΚΟΛΟ να απομακρυνθεί από κοντά σου και να χαθεί, και φυσικά ΠΡΕΠΕΙ το γεγονός ότι έκανες παιδί να το συνδυάσεις με το ότι πρέπει να διεκπεραιώσεις και τις δουλειές σου!

Και όλα αυτά τα λέω όταν έχω κοροϊδέψει πολύ κάποιες βρετανίδες τουρίστριες που έχω δει το καλοκαίρι να το εφαρμόζουν ως μέθοδο αλλά από την άλλη αφού εχω δει στην πράξη πως είναι να έχεις μαζί σου ένα παιδί/ να πρέπει να συνδυάσεις το να έχεις μαζί σου ένα παιδί και να πρέπει να κάνεις κάποιες δουλειές.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Pequeño

Τιμώμενο Μέλος

Η Pequeño αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,829 μηνύματα.
παρόλο που δεν νομίζω ότι θα το έκανα ποτέ (κυρίως γιατί βλέπω πόσο αρνητικά αντιμετωπίζεται το ζήτημα) αναρωτιέμαι αν οι τόσο μεγάλοι πολέμιοι έχουν ποτέ προσέξει παιδιά.

Πρόσφατα έκανα baby-sitting στο δίχρονο βαφτηστηροανηψι μου (24ωρο baby-sitting).

Λοιπόν ζωή να'χει το παιδάκι ΔΕΝ στεκόταν ήσυχο (όσο ήταν ξύπνιο) ούτε ένα δευτερόλεπτο! ΤΑ ΠΑΝΤΑ του κέντριζαν το ενδιαφέρον, ήθελε να τα αγγίξει, να τα πειράξει, να τα σηκώσει, να τα δέσει, να να να...

Επίσης το να το "χάσεις" από τα μάτια σου είναι ΠΑΝΕΥΚΟΛΟ. Αρκεί πραγματικά ... να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Έμαθα δε πρόσφατα ότι τα παιδιά όταν πανικοβάλλονται/σε ψάχνουν έχουν μια τάση να πηγαίνουν...μπροστά, δλδ μπορεί να στέκεσαι ακριβώς πίσω τους (αλλά εκτός οπτικού πεδίου τους), δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω να σε ψάξουν αλλά θα αρχίσουν να τρέχουν προς τα μπρος.. Και ναι, ένα δίχρονο μπορεί να απομακρυνθεί ΠΟΛΥ σε ένα δευτερόλεπτο(!).

Και οκ, εγώ όταν έκανα baby -sitting το παιδί είχα ΟΛΗ τη μέρα ελεύθερη να πάμε για παιχνίδι στο πάρκο, να παίξουμε, να τον προσέχω κτλ...
Και το έκανα. Και επι ΕΝΑ ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟ δεν έκανα απολύτως τίποτε άλλο.

Μετά τον παρέδωσα στην αδελφή μου και πάλι και συνέχισα τη ζωή μου και τις υποχρεώσεις μου. ΑΝ όμως δεν ήμουν απλώς η "ευκαιριακή" νταντά αλλά ήταν παιδί μου τι θα έκανα? ΔΕΝ θα ψώνιζα για το σπίτι? ΔΕΝ θα έκανα καμία δουλειά? Και ποιός σας είπε ότι όλοι έχουν μια γιαγιά και έναν παππού εύκαιρο ανα πάσα στιγμή να τους προσέχει τα παιδιά?
Και ποιός σας είπε ότι είναι καλό για το παιδί να ΜΗΝ κυκλοφορεί και να κάθεται όλη μέρα σπίτι ή όλα του τα βιώματα να είναι "είμαι σπίτι με τους γονείς"-"με φορτώνουν στο αμάξι"-"είμαι σπίτι με τους παππούδες". Ήτοι να κάθονται ΟΛΗ μέρα μέσα σε ένα σπίτι?

Ξαναλέω, δεν υποστηρίζω ότι πρόκειται για βέλτιστη λύση, αλλά είναι ΜΙΑ λύση όταν δεν έχεις 50 εναλλακτικούς ανθρώπους να σου κρατάνε το παιδί, το οποίο είναι ΠΑΝΕΥΚΟΛΟ να απομακρυνθεί από κοντά σου και να χαθεί, και φυσικά ΠΡΕΠΕΙ το γεγονός ότι έκανες παιδί να το συνδυάσεις με το ότι πρέπει να διεκπεραιώσεις και τις δουλειές σου!

Και όλα αυτά τα λέω όταν έχω κοροϊδέψει πολύ κάποιες βρετανίδες τουρίστριες που έχω δει το καλοκαίρι να το εφαρμόζουν ως μέθοδο αλλά από την άλλη αφού εχω δει στην πράξη πως είναι να έχεις μαζί σου ένα παιδί/ να πρέπει να συνδυάσεις το να έχεις μαζί σου ένα παιδί και να πρέπει να κάνεις κάποιες δουλειές.

Ναι, έχω προσέξει, στο σόι μου αν δεν πατήσουμε τα 50 δε σταματάμε να γεννοβολάμε, για αυτό εμείς ήμαστε πενταμελής οικογένεια,ο θείος μου είναι 7 μελής (5 παιδιά), η θεία μου επίσης 5 μελής και το πολύ φιλικό οικογενειακό ζευγάρι της οικογένειας μου 6 μελής οικογένεια. Έχω βαρεθεί επισκέψεις σε κλινικές, κάθε χρόνια κάποια (θεία, ξαδέρφη,ξαδέρφη των γονιών μου κλπ) γεννάει...
Οπότε ναι, έχω κρατήσει παιδιά για σούκου ολόκληρα, για εβδομάδες ολόκληρες ΜΌΝΗ ΜΟΥ.
Να αναφέρω ότι η μητέρα μου ήταν φουτ ταιμ απασχόληση μόλις γέννησε τη μικρή μας και ο κλήρος για το ποιος θα την κρατάει έπεσε σε εμένα καθώς είχα το πιο ελαφρύ πρόγραμμα, ευτυχώς αυτό σταμάτησε όταν η μικρή έφτασε στα 5 γιατί είχαμε ανησυχήσει κάπως με το γεγονός ότι με φωνάζει "μαμά" κάποιες φορές.


Όπως είπες πρόσεξες ένα 2χρονο παιδάκι, μιλάμε για τη γνωστή σε μαμάδες περίοδο -terrible twos-, όπου η συμπεριφορά του παιδιού ΑΛΛΆΖΕΙ. Και το πιο ήσυχο παιδί στο πλανήτη να είχες, το πιο καλόβολο μωράκι, σε αυτή την ηλικίας από μωρό γίνεται παιδί. Είναι μεγάλη καμπύλη στην ανάπτυξη του και σωματική και νοηματική, οπότε λογικό είναι το παιδί με λίγα λόγια να -τρελαίνεται-. Πιάνει ένα βάζο και το σκαλίζει, απορεί γιατί είναι κρύο, γιατί γυαλίζει, γιατί είναι βαρύ ή ελαφρύ, γιατί είναι μεγάλο ή μικρό, είναι η ηλικία που μαθαίνει τα αντικείμενα που έχει γύρω του και παράλληλα προσπαθεί να μιλήσει με προτάσεις και όχι πεταμένες λέξεις. Είναι από τις πιο ζόρικες φάσεις η ηλικία των 2 και εκεί αναλόγως το πως θα το χειριστούν οι γονείς θα φανεί και η εξέλιξη του παιδιού αργότερα.


Όχι, δεν γίνεται να κάθεται συνέχεια στο σπίτι ούτε γίνεται να το παραμελείς.
Για εμένα, γονιός που υποστηρίζει ότι το παίρνει το παιδί μαζί του στις δουλειές του γιατί δε μπορεί να κάνει αλλιώς και του βάζει και το λουράκι για να μη το χάνει είναι απαράδεχτος.
Δεν μου δίνει την αίσθηση ότι παίρνει το παιδί μαζί επειδή "δεν έχει να το αφήσει κάπου", μου δίνει την αίσθηση ότι δύο τελείως διαφορετικές υποχρεώσεις θέλει να τις χωρέσει σε μια. Θα πάω να πληρώσω τη ΔΕΗ, θα είμαι εκεί μέσα κανένα δύωρο θα πάρω και το παιδί μαζί μου να βγει με την ευκαιρία και όλα οκ, του βάζω και το λουρί γιατί 2 ώρες εκεί μέσα θα λυσάξει και λύθηκε το πρόβλημα, γυρνάμε μεσημέρι σπίτι το ταίζουμε και ψώφιο πλέον πέφτει για ύπνο και έτσι έχω και χρόνο να κάνω και το σφουγγάρισμα που ήθελα.


Από τι στιγμή που οι επιλογές είναι λίγες και πρέπει να έχεις το παιδί σου μαζί σου οφείλεις να του μάθεις να προσαρμόζεται σε αυτές τις συνήθειες. Δε μπορείς να παραπονιέσαι για έλλειψη χρόνου και βοήθειας και να αναγκάζεις το παιδί να στέκεται στην ουρά στο πλάι σου σαν στρατιωτάκι στη ΔΕΗ, ούτε να το αναγκάσεις να χωθεί στο πλήθος της λαικής. Θα το πας στο πάρκο , στο φυσικό του για αυτό περιβάλλον για να εξοικειωθεί με τον έξω κόσμο ξεκινώντας από κάτι που ξέρεις ότι του αρέσει και μετά πέφτεις στα βαθιά.


Το παιδάκι δεν είναι χαζό, ούτε αχάριστο. Αν του εξηγήσεις όμορφα κι ωραία, πως η παιδική χαρά είναι για παιχνίδι και μπορεί να τρέξει, θα τρέξει, θα το ευχαριστηθεί και θα τελειώσει εκεί. Αν του πεις ότι η τράπεζα είναι μια υποχρέωση των μεγάλων αλλά η μαμά θέλει τη παρέα σου για να μην πάει εκεί μόνη της το παιδάκι σίγουρα θα έρθει μαζί σου. Και αν νομίζεις ότι μετά από κάποια ώρα θα ξεφύγει μπορείς να εφεύρεις ένα παιχνίδι ήσυχο αλλά διασκεδαστικό για να περάσετε την ώρα σας.
Αυτό βέβαια προυποθέτει να είσαι σωστός και όντως να τον πηγαίνεις στη παιδική χαρά, αν το κρατάς το παιδί μέσα μια ολόκληρη βδομάδα και το βγάζεις έξω απλά για να πληρώσεις τους λογαριασμούς λογικό είναι να μη βάλει κ*λο κάτω.


ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΌΛΟΙ ΟΙ ΧΏΡΟΙ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΆ. Θέλω να πάω στο εμπορικό κέντρο να χαζέψω τις βιτρίνες. Ωραία. Θα ψάξω να βγω κάποιον να μου το κρατήσει. Αν δεν βρω, πολύ απλά ΔΕΝ ΠΆΩ. Θα κοιτάξω να πάω κάπου που θα είναι φιλικά για το παιδί μου ώστε να το χαρούμε και οι δύο. Αν καίγομαι να πάω εμπορικό δε θα το κανονίσω τελευταία στιγμή, θα κοιτάξω να κάνω τα κουμάντα μου πιο πριν, να είμαι σίγουρη ότι ο τάδε μπορεί να αναλάβει το παιδί μου για λίγες ώρες μέχρι να τελειώσω δουλειές που είναι βαρετές για το παιδί μου και κουραστικές για εμένα, καθώς έχω τα ψώνια στο μυαλό. έχω και το μπόμπιρα να προσέχω.


Όπως είπα και πριν, δεν το κατακρίνω το λουρί ως αντικείμενο, απλά πιστεύω ότι την αναγκαιότητα του την δημιουργεί η τάση που έχουμε να παραμερίζουμε τα παιδιά, πιστεύοντας ότι είναι απλά μηχανές που τρώνε, χέζουνε και κοιμούνται παραβλέποντας πολλές φορές τις απαιτήσεις και τις ανάγκες που έχουν.
Δεν μου χρειάστηκε μέχρι τώρα και δε νομίζω να μου χρειαστεί και στα δικά μου παιδιά...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

parafernalia

Περιβόητο μέλος

Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,796 μηνύματα.
Ρε παιδιά εντάξει, άμα δεν μπορείτε να συνειδητοποιήσετε τι σημαίνει το λουρί για ένα παιδί, πάω πάσο, αλλά μην πάτε να πουλήσετε το λάθος για σωστό!

Αυτή η ζώνη φαίνεται πολύ βολική αν περπατάς στο δρόμο. Το να κρατάς συνέχεια το παιδί απ' το χέρι - μάλιστα να το απαιτείς υστερικά "δώσμου το χέρι σου", ξανά ξανά ξανά - δεν βοηθάει στην αυτενέργεια του παιδιού. Δεν βλέπω τίποτα κακό σε τέτοιες συμπεριφορές, στο εξωτερικό που το εφαρμόζουν δεν υπάρχουν χειρότερες μανάδες, ούτε αγαπούν λιγότερο τα παιδιά τους.

Αν τώρα το παιδί, επιδείξει δυσφορία γιατί έχει βρεθεί σε ένα προστατευμένο περιβάλλον και θέλει να κινηθεί ελεύθερα, εννοείται θα τη βγάλεις τη ζώνη. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, όλα είναι θέμα που, πότε και πόσο τα χρησιμοποιείς.

Whatever works. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Resident Evil

Διακεκριμένο μέλος

Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
Δεν μου δίνει την αίσθηση ότι παίρνει το παιδί μαζί επειδή "δεν έχει να το αφήσει κάπου", μου δίνει την αίσθηση ότι δύο τελείως διαφορετικές υποχρεώσεις θέλει να τις χωρέσει σε μια. Θα πάω να πληρώσω τη ΔΕΗ, θα είμαι εκεί μέσα κανένα δύωρο θα πάρω και το παιδί μαζί μου να βγει με την ευκαιρία και όλα οκ, του βάζω και το λουρί γιατί 2 ώρες εκεί μέσα θα λυσάξει και λύθηκε το πρόβλημα, γυρνάμε μεσημέρι σπίτι το ταίζουμε και ψώφιο πλέον πέφτει για ύπνο και έτσι έχω και χρόνο να κάνω και το σφουγγάρισμα που ήθελα.
σου εύχομαι οι συνθήκες της ζωής να είναι έτσι που να έχεις πάντα ανθρώπους ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ δίπλα σου όταν με το καλό κάνεις τα παιδιά σου.

Μην βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα όμως, είμαστε αρκετοί αυτοί που για διάφορους λόγους ΔΕΝ μπορούμε να έχουμε κανέναν άνθρωπο εμπιστοσύνης για να αφήσουμε το παιδί μας κοντά μας και (θα) αναγκαζόμαστε να το πάρουμε μαζί μας για να πληρώσουμε τη ΔΕΗ, ΟΧΙ γιατί το θεωρούμε διασκέδαση να κάθεται 2 ώρες στην ουρά αλλά γιατί δεν (θα) έχουμε κάποιον που να εμπιστευόμαστε αρκετά ώστε να του αφήσουμε το παιδί μας να το προσέχει όσο εμείς θα κάνουμε αυτή τη δουλειά.

Υπάρχουν πολλές μανάδες αυτής της κατηγορίας (όταν με το καλό γίνω και εγώ μάνα σε αυτήν την κατηγορία θα ανήκω) είναι λίγο άδικο να τις φορτώνεις με τόσο αυθαίρετες και βαριές κατηγορίες.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Pequeño

Τιμώμενο Μέλος

Η Pequeño αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,829 μηνύματα.
Προς θεού, δε είπα κάτι τέτοιο, άλλωστε και εγώ σε αυτή την κατηγορία θα ανήκω, πίστεψε με. ;)
Αν διάβασες το ποστ μου προσεκτικά θα παρατήρησες ότι δεν ρίχνω αυθαίρετες και βαριές κατηγορίες επειδή η μανούλα θα πάρει το παιδί μαζί της στη ΔΕΗ, θα τις ρίξω όμως ευθύνες που ενώ ξέρει πως έτσι μόνο μπορεί να κάνει τη δουλειά της δεν φρόντισε από την αρχή όχι να πειθαρχήσει (την βρίσκω πολύ άσχημη λέξη) το παιδί της, αλλά να το βοηθήσει να "ενταχθεί" ομαλά σε μια τέτοια κατάσταση.
Έφερα το εντελώς γελοίο παράδειγμα, να δημιουργήσεις ένα παιχνίδι της στιγμής για να το κρατήσεις απασχολημένο και όχι να το δέσεις με το λουρί/ ζώνη και απλά να το αφήσεις να τριγυρνάει...

Παρεξήγησες τα λόγια μου, τελείως διαφορετικά πράγματα ήθελα να καταλάβεις.... :/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Resident Evil

Διακεκριμένο μέλος

Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
Παρεξήγησες τα λόγια μου, τελείως διαφορετικά πράγματα ήθελα να καταλάβεις.... :/:
maybe :)

Απλώς έτυχε και είδα σχετικά πρόσφατα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι που σε μας τους "έξω από το χορό" μπορεί να φαίνεται εύκολο [πχ. όταν το ανήψι μου ήταν μηνών ακόμα συνειδητοποίησα ότι το να προσπαθήσεις να πάς κάπου μαζί με ένα καρότσι είναι ...αγώνας δρόμου και μια απόσταση 10 λεπτών μπορεί να γίνει...μαραθώνιος :P], για αυτό δεν "βιάζομαι" να καταλήξω σε συμπεράσματα όταν βλέπω/ακούω κάτι γιατί πραγματικά συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ (λόγω απειρίας) να φανταστώ ένα κάρο παραμέτρους που ενδέχεται να υπάρχουν πίσω από αυτό που βλέπω..

Οπότε ακόμα και σε αυτό κρατάω μια πισινή, με την έννοια δεν μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά ότι το κάνει κάποια από αδιαφορία για το παιδί ή κάτι τέτοιο αλλά μπορεί να είναι κάποια έσχατη λύση. Πώς μπορώ να ξέρω ότι η μάνα που το επιλέγει δεν το κάνει επειδή -στη φάση των terrible twos πχ. δεν κινδύνευσε να χάσει (και να πάθει έμφραγμα μάλλον!) επειδή έπρεπε να το πάρει μαζί της κάπου που δεν είναι για παιδιά και φοβάται ότι θα το ξαναπεράσει?
Κάπως έτσι τέλος πάντων το είχα εγώ στο μυαλό μου (θεωρώντας -ίσως λανθασμένα- a priori ότι οι μανάδες(και οι πατεράδες) είναι υπεύθυνοι ενήλικες που έχουν το καλό/την ασφάλεια του παιδιού τους ως προτεραιότητα)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ψαραδέλλη

Διάσημο μέλος

Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
Πρόσφατα έκανα baby-sitting στο δίχρονο βαφτηστηροανηψι μου (24ωρο baby-sitting).
Άντεξες 24 ώρες;
:worship:

Αυτή η ηλικία των terrible twos είναι όλα τα λεφτά.
Σίφουνες!
:P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Resident Evil

Διακεκριμένο μέλος

Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
Άντεξες 24 ώρες;
:worship:

Αυτή η ηλικία των terrible twos είναι όλα τα λεφτά.
Σίφουνες!
:P

Και όταν μου το έφερε κοιμισμένο ήταν ΤΟΟΟΣΟ γλυκό(!)

(και μετά ... ξύπνησε... και δεν ξανακοιμήθηκα εγώ μέχρι την επόμενη μέρα :P)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ψαραδέλλη

Διάσημο μέλος

Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
Και όταν μου το έφερε κοιμισμένο ήταν ΤΟΟΟΣΟ γλυκό(!)

(και μετά ... ξύπνησε... και δεν ξανακοιμήθηκα εγώ μέχρι την επόμενη μέρα :P)

χα,χα,χα
Εγώ άργησα να συνειδητοποιήσω τι πάει να πει terrible twos ...
Είναι η ηλικία που ανακαλύπτουν τον κόσμο και τα κάνουν όλα γης μαδιάμ.
Θυμάμαι πήγαινα στο σπίτι της αδερφής μου και το έβλεπα κώλο . Παντού παιχνίδια, άνοιγαν τα ντουλάπια της κουζίνας και τα έβγαζαν όλα έξω, ψίχουλα στο πάτωμα...τι να σου πω... δεν είχε πουθενά χώρο να πατήσεις.
"Συμμάζεψε λίγο ρε" της έλεγα.
"Άμα θες προσπάθησε να τα συμμαζέψεις εσύ" μου έλεγε.
Ξεκινούσα να συμμαζεύω και ήταν σαν το γιοφύρι της Άρτας.
Ό,τι έβαζα στη θέση του μετά πήγαινε η μικρή και το ξαναέβγαζε. Σε χρόνο dt μιλάμε.
Εντάξει,μετά κατάλαβα τι εννοούσε η αδερφή μου.
Πρέπει να περιμένεις να κοιμηθούν μέχρι το βράδυ και μετά να ξεκινήσεις να συμμαζεύεις. Αν σου έχει μείνει κουράγιο...
Πραγματικά ηρωίδες όσες είναι μητέρες!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Pequeño

Τιμώμενο Μέλος

Η Pequeño αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,829 μηνύματα.
maybe :)

Απλώς έτυχε και είδα σχετικά πρόσφατα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι που σε μας τους "έξω από το χορό" μπορεί να φαίνεται εύκολο [πχ. όταν το ανήψι μου ήταν μηνών ακόμα συνειδητοποίησα ότι το να προσπαθήσεις να πάς κάπου μαζί με ένα καρότσι είναι ...αγώνας δρόμου και μια απόσταση 10 λεπτών μπορεί να γίνει...μαραθώνιος :P], για αυτό δεν "βιάζομαι" να καταλήξω σε συμπεράσματα όταν βλέπω/ακούω κάτι γιατί πραγματικά συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ (λόγω απειρίας) να φανταστώ ένα κάρο παραμέτρους που ενδέχεται να υπάρχουν πίσω από αυτό που βλέπω..

Οπότε ακόμα και σε αυτό κρατάω μια πισινή, με την έννοια δεν μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά ότι το κάνει κάποια από αδιαφορία για το παιδί ή κάτι τέτοιο αλλά μπορεί να είναι κάποια έσχατη λύση. Πώς μπορώ να ξέρω ότι η μάνα που το επιλέγει δεν το κάνει επειδή -στη φάση των terrible twos πχ. δεν κινδύνευσε να χάσει (και να πάθει έμφραγμα μάλλον!) επειδή έπρεπε να το πάρει μαζί της κάπου που δεν είναι για παιδιά και φοβάται ότι θα το ξαναπεράσει?
Κάπως έτσι τέλος πάντων το είχα εγώ στο μυαλό μου (θεωρώντας -ίσως λανθασμένα- a priori ότι οι μανάδες(και οι πατεράδες) είναι υπεύθυνοι ενήλικες που έχουν το καλό/την ασφάλεια του παιδιού τους ως προτεραιότητα)

Εννοείται πως έχει δίκιο, συμφωνώ σε αυτά που λες, απλά εγώ πιστεύω ότι η συμπεριφορά του παιδιού στη τράπεζα/ΔΕΗ/πάρκο και γενικά στον έξω κόσμο έχει άμεση σχέση με το τρόπο που μεγαλώνει το παιδί από τους γονείς. Το παιδί δε γίνεται μόνο του νευρικό, υπερκινητικό, φασαριόζικο, κάτι υπάρχει από πίσω που οι γονείς δεν έδωσαν όσο ενδιαφέρον χρειαζόταν και δεν αφιέρωσαν χρόνο να του μάθουν βασικά πράγματα. Αν είχε την υπομονή/ όρεξη/ χρόνο θα μπορούσε να κανονίσει ότι μια βόλτα της εβδομάδας θα είναι καθαρά και μόνο για να μάθει στο μπεμπάκι τους δρόμους. Πως δε πρέπει να τους περνάει μόνο του, ότι τρέχουμε μόνο με την άδεια της μαμάς- μαζί με τη μαμά :P, ότι το χεράκι είναι απαραίτητο γιατί η μαμά θέλει να περπατάτε παρέα μαζί και γιατί έξη ξέρει ότι είσαι ασφαλής.
Ακυρώνεται αμέσως η χρησιμότητα της ζώνης;

Έχεις να πας στη τράπεζα και πρέπει να πάρεις το παιδί, οκ μαζί σου, πάρ'το θα το πάθω και εγώ, θα το πάθουν εκατομμύρια μανούλες πάνω στη γη. Βρες τρόπους να του περάσεις το μήνυμα ότι εκεί πάμε αναγκαστικά γιατί είναι μια δουλειά που θέλει να κάνει η μαμά και ότι σε παίρνει μαζί της γιατί θέλει παρέα. Από εκεί και πέρα, δημιούργησε ένα παιχνίδι, μίλα μαζί του, τραγουδήστε χαμηλόφωνα και μια χαρά θα περάσει η ώρα.
Ακυρώνεται πάλι η χρησιμότητα της ζώνης;


Αυτό ήθελα πιο πολύ να καταλάβεις....
και όταν αναφερόμουν ότι δεν είναι όλοι οι χώροι για παιδιά εννοούσα κυρίως εμπορικά κέντρα, νυχτερινά κέντρα, θέατρα, κινηματογράφο κτλ που λόγο πολυκοσμίας και λόγο ότι πάω για να "ξεσκάσω" θα προτιμούσα να μην είχα το παιδί μαζί μου, τώρα αυτό αν μου απαγορεύεται θα βρω κάτι που θα είναι διασκεδαστικό και για τους δύο μας για να περάσουμε και οι δύο δημιουργικά.
Εννοείται πως δε θα αφήσεις τη τράπεζα ή τους χ ψ λογαριασμούς σου απλήρωτους ή δε θα παίρνεις το παιδί σου μαζί, αυτό είναι αυτονόητο είναι κάτι που για πρακτικούς λόγους ΠΡΈΠΕΙ να γίνει και δεν θα σου πει κανένας αν θα πάρεις το μπόμπιρα ή όχι μαζί αλλά κάποιοι άλλοι χώροι έχουν ένα Α απαγορευτικό...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χριστιάννα ^^

Διάσημο μέλος

Η Ίδιο με το ψεύτικο. αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,571 μηνύματα.
Εννοείται πως έχει δίκιο, συμφωνώ σε αυτά που λες, απλά εγώ πιστεύω ότι η συμπεριφορά του παιδιού στη τράπεζα/ΔΕΗ/πάρκο και γενικά στον έξω κόσμο έχει άμεση σχέση με το τρόπο που μεγαλώνει το παιδί από τους γονείς. Το παιδί δε γίνεται μόνο του νευρικό, υπερκινητικό, φασαριόζικο, κάτι υπάρχει από πίσω που οι γονείς δεν έδωσαν όσο ενδιαφέρον χρειαζόταν και δεν αφιέρωσαν χρόνο να του μάθουν βασικά πράγματα.

Θα πεταχτώ και θα σταθώ σε αυτό το σημείο. Είσαι σίγουρη πώς φταίει η συμπεριφορά των γονιών αποκλειστικά για το πώς θα εξελιχθεί το παιδί και πόσο νευρικό κτλ. θα είναι; Επειδή εχω κοντινό παράδειγμα, διδύμων, που είναι η νύχτα με τη μέρα. Ο μικρός ήταν (και ακόμα είναι, που μεγάλωσε) από τα πιο νευρικά και ζωηρα παιδιά που εχω δει, ενώ η μικρή απίστευτα ήρεμη, αγγελούδι. Η μητέρα φερόταν προφανώς με τον ίδιο τρόπο απέναντι και στα 2 παιδιά. Θέλω να πω ότι μήπως δεν φταίνε τόσο οι γονείς, όσο τους το καταλογιζουμε, για την μετέπειτα συμπεριφορά των παιδιών; :/
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Lilla My

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η Lilla My αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Φινλανδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 306 μηνύματα.
Δούλευα πέρυσι το καλοκαίρι σε ένα λούνα παρκ κι εκεί είδα αρκετές φορές το εν λόγω φαινόμενο. Μια γυναίκα π.χ. είχε μαζί της 3 παιδιά 2-4 ετών περίπου και αρχικά δεν ήξερα, αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω με αυτό που έβλεπα. Ήταν λίγο κωμικοτραγική η εικόνα, πώς να το κάνουμε. :P Αλλά από την άλλη, έχεις 3 νήπια μαζί σου σε ένα λούνα παρκ, στο οποίο γινόταν και χαμός εκείνη τη μέρα. Το σκέφτηκα μια στιγμή, καλά έκανε. :P

Εγώ θα συμφωνήσω απόλυτα με αυτό:
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, όλα είναι θέμα που, πότε και πόσο τα χρησιμοποιείς.

Και για να πω την αλήθεια, δεν τα έχω προσέξει σχεδόν πουθενά αλλού τα λουράκια αυτά (π.χ. σουπερμάρκετ, εμπορικά κέντρα κλπ.). :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Pequeño

Τιμώμενο Μέλος

Η Pequeño αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,829 μηνύματα.
Θα πεταχτώ και θα σταθώ σε αυτό το σημείο. Είσαι σίγουρη πώς φταίει η συμπεριφορά των γονιών αποκλειστικά για το πώς θα εξελιχθεί το παιδί και πόσο νευρικό κτλ. θα είναι; Επειδή εχω κοντινό παράδειγμα, διδύμων, που είναι η νύχτα με τη μέρα. Ο μικρός ήταν (και ακόμα είναι, που μεγάλωσε) από τα πιο νευρικά και ζωηρα παιδιά που εχω δει, ενώ η μικρή απίστευτα ήρεμη, αγγελούδι. Η μητέρα φερόταν προφανώς με τον ίδιο τρόπο απέναντι και στα 2 παιδιά. Θέλω να πω ότι μήπως δεν φταίνε τόσο οι γονείς, όσο τους το καταλογιζουμε, για την μετέπειτα συμπεριφορά των παιδιών; :/

Χμμμ, λοιπόν ας το αναλύσω όσο μπορώ.
Ο γονιός δε φταίει επειδή το παιδί είναι νευρικό, υπερκινητικό ή φασαριόζικο. Φταίει που δεν φροντίζει το παιδί να "ξεσπάει" αυτά τα στοιχεία του σε χώρους που επιτρέπεται και όχι έξω στο δρόμο, στο σούπερ μάρκετ ή στη τράπεζα που όχι μόνο δημιουργεί πρόβλημα στους γύρους μας (πολύ που χέστηκα τώρα θα μου πεις, εδώ για παιδιά μιλάμε για τον 40άρη στριμμένο θα σκάσω; ), αλλά υπάρχει και κίνδυνος για τη σωματική ακεραιότητα του παιδιού.
Αν δω ότι το παιδάκι μου είναι ιδιαίτερα υπερκινητικό, τυφώνας που στο πέρασμα του σηκώνει τα πάντα θα σεβαστώ την ανάγκη που έχει για να κινείται, τρέχει και γενικά για να ταρζανίζει δείχνοντας του που, πότε και πως μπορεί να το κάνει. Ίσως μια συγκεκριμένη ώρα καθόμουν μαζί του και έπαιζα παιχνίδια που συνδυάζουν κίνηση και πνεύμα, ίσως έκανα χορό μαζί του, ίσως το πήγαινα στο δήμο για να κάνει αθλήματα που πλέον μέχρι και για βρεφάκια υπάρχουν δραστηριότητες.
Επειδή τυχαίνει και εγώ να έχω κοντινό παράδειγμα διδυμάκια ακριβώς όπως το λες, το αγοράκι ταρζάν η μικρή ήσυχη, η φίλη μαμά έκανε το εξής. Μοιράζει τις ώρες της με τα παιδιά. Ο μικρός θα πάει ποδόσφαιρο, αυτή θα κάτσει να ζωγραφίσει ή να φτιάξει πραγματάκια με τη μικρή ή να "καθαρίσουν" το σπίτι μαζί, η μικρή θα πάει μπαλέτο; Θα πάει αυτή ή ο μπαμπάς με τον πιτσιρικά σε πάρκο ή για μπάσκετ ή απλά για τρέξιμο.

Γενικά είμαι πολύ κάθετη σε αυτά τα θέματα, λύσεις αν θέλεις υπάρχουν. Αυτό προυποθέτει όμως καλή συνεννόηση, συνεργασία και ίσο ενδιαφέρον από τους γονείς. Τώρα αν ο μπαμπάς αρκείται στο να ασχολείται μίση ώρα την ημέρα με τα παιδιά του, τότε είναι απίθανο η μαμά να προλάβει να κάνει κάτι τέτοιο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 6 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top