"Αιδοίων Μονόλογοι" και η ηθική των γυναικών

«Αν ντυνόταν το αιδοίο σας, τι θα φορούσε;» «Αν το αιδοίο σας μπορούσε να μιλήσει, τι θα έλεγε με δυο λέξεις;» «Με τι θα παρομοιάζατε τη μυρωδιά του αιδοίου σας;» «Τι χαϊδευτικό όνομα έχετε για το αιδοίο σας;»

Αυτά είναι μονάχα μερικά από τα ερωτήματα που έθεσε η Ηβ Ενσλερ στο «Αιδοίων μονόλογοι» στο θεατρικό που αργότερα έγινε βιβλίο και είναι ο καρπός των 200 περίπου συνεντεύξεων που πήρε από γυναίκες απ' όλο τον κόσμο τις οποίες ρώτησε για τη σχέση τους με το αιδοίο τους.

«Στην αρχή οι γυναίκες ήταν λίγο ντροπαλές. Λίγο απρόθυμες να μιλήσουν. Αλλά όταν πήραν φόρα, δεν μπορούσες να τις σταματήσεις. Οι γυναίκες λατρεύουν να μιλούν για το αιδοίο τους. Κυρίως επειδή κανένας δεν τις ρώτησε ποτέ πριν...»



Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε από μια φιλική συζήτηση μεταξύ γυναικών: «Μιλούσα με μια ηθοποιό για το θέμα της εμμηνόπαυσης και ξαφνικά αναφέρθηκε στο αιδοίο της με περιφρόνηση. Αναρωτήθηκα: «Μα έτσι σκέφτονται οι γυναίκες;». Άρχισα να ρωτάω τις φίλες μου και άκουγα τη μία απίθανη ιστορία μετά την άλλη. Πήρα την απόφαση να συγκεντρώσω τις ιστορίες τους».

Η Ένσλερ λέει: «Το αιδοίο έχει το δικό του μυαλό. Υπάρχει ένα είδος σοφίας μέσα του, μια δύναμη. Τα παιδιά έρχονται από εκεί, είναι η αρχή των τόπων, εκεί από όπου όλοι ξεκινήσαμε. Είναι το μέρος των επιθυμιών μας. Πιστεύω ότι ως γυναίκες έχουμε εκπαιδευτεί στο να μην έχουμε επιθυμίες. Γιατί οι επιθυμίες έχουν δύναμη. Για την καταπίεση των επιθυμιών μας έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορα μέσα. Ένα από αυτά είναι η κατασκευή ενοχής. Οι γυναίκες αισθάνονται ένοχες για τη σεξουαλικότητά τους. Σκεφθείτε όλους αυτούς τους μύθους που υπάρχουν για τις πόρνες. Η δική μου προσπάθεια μέσω του βιβλίου και της παράστασης ήταν να παρακινήσει τη γυναίκα να επανασυνδεθεί με τις επιθυμίες της και κατά συνέπεια με τη σοφία και τη δύναμή της. Βλέπετε, όταν ενώνεσαι με τις επιθυμίες σου δεν έχεις άλλη εκλογή από το να δράσεις στον κόσμο, να κάνεις επιλογές, και οι περισσότερες γυναίκες δεν επιλέγουν».

Το Αιδοίων Μονόλογοι αποτελείται από μονολόγους που απαγγέλλονται από γυναίκες. Κάθε μονόλογος σχετίζεται με το αιδοίο μέσω του σεξ, του έρωτα, του βιασμού, την εμμηνόρροια, τον ακρωτηριασμό , τη γέννα, τον οργασμό και τέλος των διαφόρων ονομάτων που δίδονται στο αιδοίο.

Μερικοί από τους μονολόγους είναι οι ακόλουθοι:
I Was Twelve, My Mother Slapped Me: Γυναίκες που περιγράφουν την πρώτη φορά που είχαν περίοδο.

My Angry Vagina: Μια γυναίκα που χιουμοριστικά αναφέρεται στις «αδικίες» εναντίον του αιδοίου, όπως τα ταμπόν, οι ειδικές πλύσεις και τα εργαλεία του γυναικολόγου. (Το απόσπασμα στο link είναι από το βιβλίο).

My Vagina Was My Village: Μαρτυρίες γυναικών από τη Βοσνία, που υπέστησαν βιασμούς κατά τη διάρκεια του πολέμου σε «στρατόπεδα βιασμών».

Το 1993, καθώς διέσχιζα ένα δρόμο του Μανχάτταν αντίκρυσα ένα σταντ με εφημερίδες και απορροφήθηκα από μια πολύ σοκαριστική φωτογραφία στο εξώφυλλο του περιοδικού Newsday. Ήταν μια φωτογραφία που απεικόνιζε μια ομάδα έξι νεαρών γυναικών που μόλις είχαν επιστρέψει από μια στρατιωτική βάση όπου τις βίαζαν, στη Βοσνία. Τα πρόσωπά τους φανέρωναν συγκλονισμό και απόγνωση, μα ακόμα πιο ενοχλητικό αποτελούσε το αίσθημα ότι κάθε γλυκύτητα, κάθε αγνότητα είχε για πάντα εξαφανιστεί από τις ζωές τους. Άνοιξα το περιοδικό. Μέσα είχε άλλη μια φωτογραφία των νεαρών γυναικών, κατά την επανένωσή τους με τις μητέρες τους, που στέκονταν σε ημικύκλιο έξω από ένα γυμνάσιο. Ήταν μια μεγάλη ομάδα, αλλά καμιά από αυτές, μήτε μητέρα μήτε κόρη, μπορούσε να δει την κάμερα κατάματα.

Ήξερα ότι έπρεπε να πάω σε εκείνο το μέρος. Έπρεπε να συναντήσω εκείνες τις γυναίκες. Το 1994, χάρη στη βοήθεια ενός αγγέλου, της Λόρεν Λόϋντ, πέρασα δύο μήνες στην Κροατία και στο Πακιστάν, παίρνοντας συνεντεύξεις από τις Βόσνιες πρόσφυγες. Τους έπαιρνα συνεντεύξεις και τους κρατούσα συντροφιά στις κατασκηνώσεις όπου διέμεναν, στα καφενεία και στα προσφυγικά κέντρα. Από τότε, έχω ξαναπάει άλλες δύο φορές.

Όταν επέστρεψα στη Νέα Υόρκη, μετά από το πρώτο μου ταξίδι, ήμουν έξω φρενών. Έξω φρενών, γιατί 20 με 70 χιλιάδες γυναίκες βιάζονταν στην καρδιά της Ευρώπης το 1993, ως συστηματική πολεμική τακτική, και κανένας δεν έκανε τίποτε για να το σταματήσει. Δεν μπορούσα να το κατανοήσω. Μια φίλη με ρώτησε γιατί είχα εκπλαγεί τόσο πολύ. Μου είπε ότι πάνω από μισό εκατομμύριο γυναίκες βιάζονταν κάθε χρόνο στη χώρα μας [Η.Π.Α.] ενώ δεν βρισκόμασταν σε κανένα πόλεμο...

Ο ακόλουθος μονόλογος είναι βασισμένος στην ιστορία μιας γυναίκας. Θέλω, εδώ, να την ευχαριστήσω για την τόλμη της να μοιραστεί την ιστορία της με μένα. Νιώθω δέος μπροστά στο πνεύμα της και τη δύναμή της, όπως νιώθω δέος για κάθε γυναίκα που επιβίωσε αυτών των φοβερών αγριοτήτων που επισυνέβησαν στη Γιουγκοσλαβία. Αυτό το ποίημα είναι γραμμένο από τις γυναίκες της Βοσνίας.




Ο ΚΟΛΠΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ

Ο κόλπος μου ήταν ολοπράσινη, δροσερή απαλή ροζ πεδιάδα,
αγελάδα που μούγκριζε ανέμελα στον ήλιο,
που δίπλα ξάπλωνε ολόγλυκο αγόρι και άγγιζε
ελαφρά μ'ενα ξανθό κι απαλό στάχυ.

Υπάρχει κάτι μεταξύ των ποδιών μου. Δεν ξέρω τι είναι. Δεν ξέρω πού είναι. Δεν αγγίζω. Όχι τώρα. Όχι πλέον. Όχι ξανά.

Ο κόλπος μου ήταν ομιλητικός, ανυπόμονος, τόσο πολύ, τόσα πολλά για να μιλήσει, λέξεις να πει, προσπαθούσε χωρίς παραίτηση να μιλά χαρούμενα ω ναι, ω ναι!

Όχι από τότε που ονειρεύομαι ότι ένα νεκρό ζώο είναι ραμμένο κάτω εκεί, με μαύρη τραχιά πετονιά. Και η κακιά βρώμα του νεκρού ζώου δεν φεύγει. Και ο λαιμός του είναι κομμένος και αιματώνει τα καλοκαιρινά μου φουστάνια.

Ο κόλπος μου τραγουδούσε κοριτσίστικα τραγούδια, τραγούδια που ηχούσαν προβατένια καμπανάκια, τραγούδια ανέμελων φθινοπωρινών κοιλάδων, τραγούδια γυναικείων κόλπων, τραγούδια γεμάτα οικειότητα.

Όχι από τότε που οι στρατιώτες έβαλαν ένα μακρύ παχύ πυροβόλο μέσα μου. Τόσο παγωμένο, που ο χάλυβας κατέστρεψε την ψυχή μου. Που δεν ήξερα αν θα πυροβολούσαν ή αν θα το έμπηγαν ως τον εγκέφαλό μου. Έξι απ'αυτούς, τερατώδεις γιατροί με μαύρες κουκούλες έμπηγαν μέσα μου μπουκάλια. Και κομμάτια ξύλα και την άκρη μιας σκούπας.

Ο κόλπος μου κολυμπούσε σε νερά του ποταμού, καθαρό τρεχούμενο νερό πάνω από ηλιόλουστα πετραδάκια, μικρά πετραδάκια- μικρές κλειτορίδες.

Όχι από τότε που άκουσα το δέρμα να σκίζεται σαν φλούδα λεμονιού, όχι από τότε που ένα μέρος του κόλπου μου ξέμεινε στο χέρι μου, ένα μέρος των χειλιών, και τώρα τα μισά μου χείλη λείπουν.

Ο κόλπος μου. Ένα ολοζώντανο υγρό υδάτινο χωριό. Ο κόλπος μου το σπίτι μου.

Όχι από τότε που ανταλλάζονταν με τη σειρά κάθε εφτά μέρες και μύριζαν κόπρανα και καπνιστό κρέας, καθώς άφηναν το βρωμισμένο σπέρμα τους μέσα μου. Που έγινα ένας ποταμός από δηλητήριο και πύο και όλοι οι καρποί μου και όλα τα ψάρια μου πέθαναν.

Ο κόλπος μου ένα ολοζώντανο υγρό υδάτινο χωριό.
Το παραβίασαν. Το κατακρεούργησαν και το έκαψαν.

Δεν αγγίζω πλέον.
Δεν πηγαίνω πλέον.

Μένω αλλού τώρα.
Δεν ξέρω που"


The Flood: Οι εκμυστηρεύσεις μιας ηλικιωμένης Εβραίας για τη σχέση της με το αιδοίο της:
«Εκεί κάτω; Εχω να περάσω από εκεί από το 1953. Μπα, όχι. Δεν ήταν ο Αϊζενχάουερ η αιτία. Οχι, όχι. Είναι επειδή είναι σαν υπόγειο εκεί κάτω * υγρό και γλοιώδες. [...] Τι να σου λέω τώρα; Κι εσύ, καλή μου, τι θες και πιάνεις τέτοιες κουβέντες με γριές γυναίκες για τα "από τέτοια τους";»




The Little Coochie Snorcher That Could: Οι τραυματικές σεξουαλικές εμπειρίες ενός μικρού κοριτσιού και η γιατρειά της, όπως λέει η ίδια, στην εφηβεία από μια μεγαλύτερη γυναίκα.


The Woman Who Loved to Make Vaginas Happy: Μια ερωτική αφέντρα για γυναίκες συζητά τις λεπτομέρειες της καριέρας της και την χαρά της να κάνει τις γυναίκες ευτυχισμένες.

Because He Liked to Look At It: Πώς μια γυναίκα πίστευε ότι το αιδοίο της είναι άσχημο και ντρεπόταν ακόμη και να το σκέφτεται αλλά άλλαξε γνώμη εξʼ αιτίας ενός άνδρα που του άρεσε να το κοιτάζει επί ώρες.


I Was There In The Room: Η Ηβ Ενσλερ περιγράφει τη γέννηση της εγγονής της.




Κάθε χρόνο προστίθεται και ένας νέος μονόλογος για να υπογραμμίσει τρέχοντα ζητήματα που αφορούν κυρίως την κακοποίηση γυναικών σε όλο τον κόσμο.

Δημιουργήθηκε έτσι ένα κίνημα βασισμένο στην παράσταση γνωστό ως V-Day, που παρουσιάζεται κάθε χρόνο μέσα στο Φεβρουάριο και το Μάρτιο και έχει ως στόχο τη συγκέντρωση εσόδων για την υποστήριξη κακοποιημένων γυναικών.

Το κανάλι HBO ανέβασε μια τηλεοπτική εκδοχή της παράστασης στην οποία παρεμβάλλονται γυναίκες όλων των ηλικιών που μιλούν για τα ερωτήματα που τους έθεσε η Ενσλερ.

Το βιβλίο της Ηβ Ενσλερ, Αιδοίων Μονόλογοι, κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Νίκη (ISBN:960-7974-03-4). Αξίζει να διαβάσετε τον πρόλογο, γραμμένο από τον Αντώνη Σουρούνη:

....θυμάμαι κι εγώ τη μέρα που το είδα για πρώτη φορά. Δεν ήταν ένα,ούτε και διακόσια αλλά καμιά τριανταριά ήταν σίγουρα.Η μάνα μου με είχε πάρει μαζί της στο χαμάμ, όπου πήγαινε κάθε βδομάδα με τις γειτόνισσες και θα πρέπει να ήμουν πολύ μικρός,για να μου επιτρέψουν την είσοδο. Ήμουν όμως αρκετά ψηλός, για να φτάνω μέχρι το ύψος του. Όπου κι αν έστρεφα το βλέμμα αντίκρυζα τούφες ξανθές,τούφες μαύρες,καστανές,κατάμαυρες, σαν θάμνοι σε γωνίες από άσπρα βράχια κι ήταν φυσικό να παίζω με ότι έφτανα. Δεν ήξερα ακόμα οτι κρύβανε την είσοδο της σπηλιάς με τους θησαυρούς, ωστόσο θάπρεπε να αισθανόμουν κάτι, γιατί τα ψαχούλευα. Οι γυναίκες γελούσαν όσο έψαχνα. Το πρόσωπο μου βρισκόταν στο ίδιο σημείο με τις πολύχρωμες φούντες τους κι όταν εκείνες με τραβούσαν κοντά τους να με χαιδέψουν,η μύτη μου,το στόμα μου,τα μάτια μου,τα μάγουλά μου έρχονταν σε επαφή μαζί τους. Η εποχή που είχα εκείνο το μπόι ,νομίζω πως ήταν η ωραιότερη και πιο απόκρυφη ερωτικά εποχή της ζωής μου. Δεν ήθελα να παίζω με κοριτσάκια της ηλικίας μου επειδή το πρόσωπο μου ήταν στο ίδιο επίπεδο με το δικό τους, ήθελα πάντα να είμαι με κοπέλες που το μούτρο μου συνέπιπτε να βρίσκονται στον ίδιο παράλληλο του πλανήτη μ'εκείνο το μέρος της γυναίκας, που άκουγα να λένε οι μεγάλοι πως «Όλα στον κόσμο γι'αυτό γίνονται». Δυστυχώς όμως ψήλωνα. Ψήλωνα συνέχεια, ώσπου κάποτε το γατάκι,το κουτάκι,το πουλάκι, το πράγμα, αυτό, χάθηκε τελείως από τον ορίζοντα μου κι έπρεπε τώρα να κατεβαίνω και να το ψάχνω. Εκείνοι που με κατηγορούσαν πως μόνο αυτό σκέφτομαι, είχαν δίκιο, εφόσον εξαφανίστηκε από μπροστά μου, μόνο αυτό σκεφτόμουν... Διαπίστωσα ότι και το εκτεθειμένο στον κόσμο πρόσωπο τους διέθετε όσα και το κρυμμένο μέρος που είχα πρωτογνωρίσει. Μαλλιά, μάγουλα, χείλη, στόμα. Το μόνο που έλλειπε ήταν εκείνο ακριβώς το σημείο που έκανε χαρούμενες τις γυναίκες και σε πολλά μέρη του κόσμου τους το αφαιρούν για να τους αφαιρέσουν τη χαρά και την περηφάνεια τους, η κλειτορίδα. Αυτό εξακολουθούσε να παραμένει καταχωνιασμένο κι όποιος επιθυμούσε να το δει, να το χαρεί και να παίξει μαζί του έπρεπε να κατέβει στο υπόγειο. Ήταν φυσικό λοιπόν να αγαπήσω και το πρόσωπο των γυναικών και να θέλγομαι από αυτό όπως κάποτε με το αιδοίο. Άλλωστε τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του προσώπου τους απεικονίζουν τα εσωτερικά του αιδοίου. Κι όποιος αναφωνεί «ωραίο μουνί», στη θέα μιας όμορφης γυναίκας, άθελα του αυτό λέει.

«Με τι θα παρομοιάζατε τη μυρωδιά του αιδοίου σας;»

Click για ανάπτυξη...

Μπακαλιάρου.

(Έλεγαν οι παλίοι...)

Αρχική Δημοσίευση από epote:

Ποπο ναι το ειχα διαβασει πριν κατι χρονια οταν ειχα παρακολουθησει αποσπασματα απο το θεατρικο, ειναι μακραν οτι πιο μισογυνικο, σεξιστικο και βλακωδες εχω διαβασει ποτε μου.

Click για ανάπτυξη...

Φαντάζομαι αναφέρεσαι στην εισαγωγή του Σουρούνη;

Εγώ θα ήθελα να εστιάσουμε περισσότερο σ' αυτό:

Η Ένσλερ λέει: «Το αιδοίο έχει το δικό του μυαλό. Υπάρχει ένα είδος σοφίας μέσα του, μια δύναμη. Τα παιδιά έρχονται από εκεί, είναι η αρχή των τόπων, εκεί από όπου όλοι ξεκινήσαμε. Είναι το μέρος των επιθυμιών μας. Πιστεύω ότι ως γυναίκες έχουμε εκπαιδευτεί στο να μην έχουμε επιθυμίες. Γιατί οι επιθυμίες έχουν δύναμη. Για την καταπίεση των επιθυμιών μας έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορα μέσα. Ένα από αυτά είναι η κατασκευή ενοχής. Οι γυναίκες αισθάνονται ένοχες για τη σεξουαλικότητά τους. Σκεφθείτε όλους αυτούς τους μύθους που υπάρχουν για τις πόρνες. Η δική μου προσπάθεια μέσω του βιβλίου και της παράστασης ήταν να παρακινήσει τη γυναίκα να επανασυνδεθεί με τις επιθυμίες της και κατά συνέπεια με τη σοφία και τη δύναμή της. Βλέπετε, όταν ενώνεσαι με τις επιθυμίες σου δεν έχεις άλλη εκλογή από το να δράσεις στον κόσμο, να κάνεις επιλογές, και οι περισσότερες γυναίκες δεν επιλέγουν».

Click για ανάπτυξη...

Καθώς και μια ακόμη δήλωση της ίδιας:

-Γιατί προκαλεί η λέξη «αιδοίο» σε μια εποχή άκρατης σεξουαλικότητας όπως η δική μας;
-Ιβ Ενσλερ: «Θεωρείτε ότι είμαστε απελευθερωμένοι σεξουαλικά; Παράσταση δίνουμε ανάλογα με τις εικόνες που βλέπουμε στα ΜΜΕ!».

Click για ανάπτυξη...

Βλακείες;

Από παρακείμενο θέμα:

Αρχική Δημοσίευση από Michelle:

Γιατί η κοινωνία επιβάλλει την σεξουαλική υποκρισία στις γυναίκες.

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από suspiria:

Η γυναίκα, φορτισμένη από τα στερεότυπα της δυτικής κοινωνίας, πρέπει να έχει ξυρισμένες μασχάλες, αποτριχωμένα πόδια, αποτριχωμένα γεννητικά όργανα, αποτριχωμένη περιοχή γύρω από τα γεννητικά όργανα, συν του να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι κατά πάσα πιθανότητα το μακιγιαζ με το οποίο έχει συνηθίσει να κυκλοφορεί θα καταρρεύσει. Αν η κοπέλα έχει και κάποιο φυσιολογικό πρόβλημα, όπως το να είναι το ένα στήθος της μεγαλύτερο από το άλλο, να έχει κυτταρίδα ή ραγάδες, να είναι μεγάλες οι ρώγες της, να έχει κάποια μεγάλη ελιά, ή τέλος πάντων οτιδήποτε που την κάνει να διαφέρει από τις άντερσον που πρωταγωνιστούν σε τσόντες, θα την αγχώνει καθ' όλη τη διάρκεια του σεξ.

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από epote:

τι θα ελεγε...τιποτα δεν θα ελεγε, να κοιταξεις να λες ενδιαφεροντα πραγματα απο το στωμα σου, λεω εγω τωρα

Click για ανάπτυξη...

Έχω δυο "στοματα" ...όπως έχεις κι εσύ... Και το δεύτερό μου στόμα, λέει εξίσου ενδιαφέροντα πράγματα, για όποιον έχει την υπομονή και είναι άξιος να τα ακούσει... Γι' αυτό τώρα πια που κοντεύω τα σαράντα, επιλέγω πολύ προσεκτικά σε ποιον μιλούν τα στόματά μου...

Η δική μου γενιά τουλάχιστον, φίλε epote, μεγάλωσε από γονείς που ντρέπονταν να μιλήσουν στα παιδιά τους, για το σώμα τους, πολύ χειρότερα δε, επέλεγαν να το κρύβουν.
Ρίξε μια ματιά στο θέμα: Πρώτη επαφή με το γυμνό κορμί για περισσότερα ή το θέμα Γυμνισμός - Topless... Που να πιάσουμε και καμία πιο φιλοσοφική πλευρά του ζητήματος...

EDIT: Την ημέρα που προετοίμαζα το θέμα, θυμήθηκα στο νηπιαγωγείο που τοποθετούσαμε τις μικροσκοπικές μας καρεκλίτσες γύρω από τη δασκάλα κι όποιο κοριτσάκι καθόταν σταυροπόδι, έτρωγε ξύλο... Σκέψου πως συνήθως όλα τα κοριτσάκια φορούσαμε παντελόνια και φόρμες, άρα δεν ήταν θέμα μη φανεί κάτι.
Από τότε που μεγάλωσα, έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να λύνει το σταυροπόδι από αντανακλαστική κίνηση, μπροστά σε κάποιον που θέλω να δείξω σεβασμό.
Χρειάζεται να γίνει λογική σκέψη στο κεφάλι μου και να επαναφέρει το πόδι όπου γουστάρει, αφού πλέον δεν κινδυνεύω να τις φάω γι' αυτό...

Είναι βέβαιο πως κάποια κομμάτια της ηθικής μας, καρφώθηκαν στο υποσυνείδητό μας, πριν ακόμη αποκτήσουμε κριτική ικανότητα. Συμφωνώ πως κάποιες (και κάποιοι) έχουν σκάψει βαθιά κι έχουν εντοπίσει κάποια -αν όχι όλα- τα κομμάτια που χρειάζονταν αναθεώρηση. Δεν αξίζουν μια ευκαιρία και οι υπόλοιποι;

The Flood: Οι εκμυστηρεύσεις μιας ηλικιωμένης Εβραίας για τη σχέση της με το αιδοίο της:

Click για ανάπτυξη...

Ηβ Ενσλερ:

Έχω πάρει συνεντεύξεις από γυναίκες που ανήκουν στο ηλικιακό γκρουπ μεταξύ 65 και 75 ετών.
Αυτό ήταν το πλέον αξιομνημόνευτο γκρουπ κυρίως επειδή δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να μιλήσουν για το αιδοίο τους στο παρελθόν. Η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν 72 ετών. Δεν είχε δει ποτέ το αιδοίο της.
Το έπλενε όταν έκανε μπάνιο, αλλά δεν το έκανε συνειδητά. Δεν είχε έρθει ποτέ επίσης σε οργασμό.

Στα 72 της χρόνια ένας θεραπευτής την έπεισε να γνωρίσει καλύτερα το κορμί της.
Μου είπε πως πήγε σπίτι, άναψε μερικά κεριά, έβαλε μουσική μπήκε στο μπάνιο.
Της πήρε πάνω από μια ώρα -επειδή είχε και αρθριτικά- αλλά όταν τελικά βρήκε την κλειτορίδα της, είπε πως έκλαψε.

Ο μονόλογος που ακολουθεί είναι αφιερωμένος σʼ εκείνη:


Εκεί κάτω

-Δεν είχα βρεθεί «εκεί κάτω» από το 1953.
Όχι. Όχι δεν είχε να κάνει με τον Εisenhower. Όχι.
Ήταν επειδή είναι σαν υπόγειο εκεί κάτω, υγρό και γλοιώδες. Η μυρωδιά της μούχλας μεταφέρεται στα ρούχα σου, είναι φριχτό.
Όχι, όχι και δεν έχει συμβεί κανένα ατύχημα εκεί κάτω.
Δεν εξερράγη, ούτε έπιασε φωτιά.
Δεν ήταν τόσο δραματικά τα πράγματα.

Τι δουλειά έχει ένα καλό κορίτσι σαν εσένα, να γυρνάει από ʽδώ κι από ʽκει και να μιλά σε γριές γυναίκες για το «εκεί κάτω» τους;
Δεν τα κάναμε αυτά όταν ήμουν στην ηλικία σου.

...Λοιπόν, υπήρχε ένα αγόρι, ω Θέε μου. Ο Andy. Andy Leftkov, ω Θέε μου.
Ήταν τόσο όμορφος και ψηλός, όπως εγώ.
Μου ζήτησε να βγούμε, δε θα το ξεχάσω ποτέ, μέσα στη λευκή του Chevy Belair, ω Θέε μου,
Δε μπορώ να το κάνω αυτό, συγγνώμη.
Δεν μπορώ να σου μιλήσω για «εκεί κάτω».

Ξέρεις ότι βρίσκεται εκεί, όπως και το υπόγειο του σπιτιού σου.
Μπορείς νʼ ακούσεις τις σωλήνες, διάφορα πράγματα παγιδεύονται εκεί πέρα κατά καιρούς,
Μικρά ζώα και τέτοια. Πλημμυρίζει, έρχονται άνθρωποι κι επιδιορθώνουν τις διαρροές.
Διαφορετικά η πόρτα παραμένει κλειστή. Και το ξεχνάς.

...Ο Andy.
Ω Θέε μου ήταν κελεπούρι! Έτσι το λέγαμε στην εποχή μου.

Βρισκόμαστε στο αυτοκίνητό του και σκέφτομαι τα γόνατά μου. Είχα πολύ μακριά πόδια. Και τα γόνατά μου, έβρισκαν στο ταμπλό του αυτοκινήτου.
Τότε ήταν που ο Andy με άρπαξε και με φίλησε μʼ έναν τρόπο ...όπως συμβαίνει στις ταινίες.
Λοιπόν, αναστατώθηκα. Αναστατώθηκα πολύ. Και έγινε... λοιπόν, έγινε... Έγινε πλημμύρα εκεί κάτω. Αυτό το ποτάμι της ζωής, αυτή η δύναμη του πάθους, πλημμύρισε από μέσα μου. Μέσα από τα εσώρουχά μου. Μέσα από τα εσώρουχά μου και πάνω στα καθίσματα του καινούργιου αυτοκινήτου του.

Δεν ήταν κάτουρο. Και δεν μύριζε. Εκείνος είπε, ...ε λοιπόν είπε ότι μύριζε σαν ξινισμένο γάλα και λέρωνε τα καθίσματά του. Ήμουν λέει ένα «βρωμερό και παράξενο» κορίτσι. Έτσι είπε.

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι το φιλί του με έπιασε απροετοίμαστη. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Προσπάθησα να καθαρίσω την πλημμύρα με το φόρεμά μου.
Ήταν ένα ολοκαίνουργο κίτρινο φόρεμα και φαινόταν απαίσιο με την πλημμύρα επάνω του.

Ο Andy με γύρισε σπίτι. Ποτέ δεν... Ποτέ δεν ξανασχολήθηκε μαζί μου.
Και όταν βρήκα από το αμάξι του, σου λέω..., το έκλεισα. Το κλείδωσα. Το κλείδωσα το μαγαζάκι.
Δεν το ξανάνοιξα ποτέ για συναλλαγές.

...Συνήθιζα να έχω όμως αυτά τα όνειρα, θέλω να πω... Είναι τρελά όνειρα, βλακώδη όνειρα.
Ποιος ήταν ο λόγος;

Ο Burt reynolds. Δεν ξέρω γιατί. Ο τύπος δε μου έκανε ποτέ τίποτα στην πραγματικότητα.
Αλλά πάντα στα όνειρά μου ήμασταν ο Burt κι εγώ, ο Burt κι εγώ, ο Burt κι εγώ.

Βγαίναμε για φαγητό, σε ένα από εκείνα τα εστιατόρια, σαν αυτά που βλέπεις στο Atlantic City. Τεράστιοι πολυέλαιοι, χιλιάδες σερβιτόροι με τα γιλέκα τους. Και ο Burt ήταν εκεί, θα μου πρόσφερε μια μπουτονιέρα από οριχδέες και θα την καρφίτσωνα στο σακάκι μου. Θα γελούσαμε, πάντα γελούσαμε ο Burt κι εγώ.
Θα γελούσαμε, θα γελούσαμε, θα τρώγαμε γαρίδες κοκτέϊλ, τεράστιες υπέροχες γαρίδες, έπειτα ο Burt θα έσκυβε προς το μέρος μου και καθώς θα ήταν έτοιμος να με φιλήσει, ολόκληρο το εστιατόριο θα σείονταν.
Περιστέρια θα πετούσαν μακριά κάτω από το τραπέζι. Δεν ξέρω τι έκαναν εκεί τα περιστέρια. Και η πλημμύρα θα ερχόταν, από εκεί κάτω, θα ξεχυνόταν από μέσα μου, θα έρρεε και θα έρρεε.
Θα υπήρχαν μικρές βαρκούλες εκεί μέσα και μικρά ψαράκια και όλο το εστιατόριο θα γέμιζε απʼ την πλημμύρα μου.
Και ο Burt θα στεκόταν βυθισμένος ως τη μέση στα υγρά μου, να έχει φρίξει.
Ήταν φρικτά απογοητευμένος που το είχα κάνει πάλι, καθώς έβλεπε τους φίλους του, τον Dean Martin και τους άλλους, να μας προσπερνούν κολυμπώντας, μέσα στα φράκα τους και τα βραδινά τους ενδύματα.

Δε μου αρέσουν πια αυτά τα όνειρα, όχι.
Όχι εφʼ όσον σχετίζονται με το «εκεί κάτω».

Αφαίρεσα τις σωληνώσεις, τη μήτρα, όλο το σετ.
Ο γιατρός μου νομίζει πως είναι αστείος, μου είπε:
«Δε το χρησιμοποιείς, το χάνεις».
Αλλά στην πραγματικότητα, ήταν καρκίνος.
Όλο το σύστημα έπρεπε να φύγει.
Έτσι κι αλλιώς είναι υπερεκτιμημένο, σωστά;
Κάνω άλλα πράγματα τώρα.
Λατρεύω τις παραστάσεις με σκύλους.
Πουλάω αντίκες.

Ωρίστε; Πες το πάλι;
«Τι θα φορούσε;» Τι ερώτηση είνʼ αυτή, τι θα φορούσε;
Θα φορούσε μια ταμπέλα, «κλειστό, λόγο πλημμύρας».

Τι θα έλεγε;
Σου εξήγησα, δεν είναι κάτι που μιλάει. Είναι ένα μέρος. Ένα μέρος στο οποίο δεν πηγαίνεις.
Κάτω από το σπίτι, εκεί κάτω.
Ευχαριστήθηκες τώρα; Ευχαριστήθηκες;
Έκανες μια γρια γυναίκα να μιλήσει γιʼ αυτά τα πράγματα. Νιώθεις καλύτερα;
Στην πραγματικότητα ...
Θα σου πω την αλήθεια.
Είσαι το πρώτο άτομο που μίλησα ποτέ γιʼ αυτά.
....Νιώθω λίγο καλύτερα.

Αρχική Δημοσίευση από Ηρώ:

Ο γυναικείος κόλπος είναι μια φωλιά, δεν μπορεί να κακοποιήσει.

Click για ανάπτυξη...

Πολύ φοβάμαι πως αυτό που μπορεί να κακοποιήσει, είναι το ανθρώπινο μυαλό ανεξαρτήτως φύλλου...
Το ανθρώπινο μυαλό μπορεί με ευκολία να ευνουχίσει τον/την ερωτικό σύντροφο, κάτι που το συναντάμε συχνά θαρρώ.

Μπορεί όμως πάντα και να εξυψώσει:

Because He Liked to Look At It: Πώς μια γυναίκα πίστευε ότι το αιδοίο της είναι άσχημο και ντρεπόταν ακόμη και να το σκέφτεται αλλά άλλαξε γνώμη εξʼ αιτίας ενός άνδρα που του άρεσε να το κοιτάζει επί ώρες.

Click για ανάπτυξη...

Ηβ Ενσλερ:

Επειδή του άρεσε να το κοιτάζει


Έτσι έφτασα νʼ αγαπώ το αιδοίο μου.
Είναι ντροπιαστικό επειδή δεν είναι πολιτικώς ορθό.
Θέλω να πω, ξέρω πώς έπρεπε να γίνει.
Σε μια μπανιέρα, με άλατα μπάνιου από τη Νεκρά Θάλασσα με μουσική της Enya να παίζει κι εγώ να λατρεύω το γυναικείο εαυτό μου.
Ξέρω την ιστορία. Τα αιδοία είναι όμορφα.
Η έχθρα προς τον εαυτό μας δεν είναι παρά η εσωτερική καταπίεση και το μίσος της πατριαρχικής κουλτούρας. Δεν είναι αλήθεια, τα μουνάκια ενώνουν. Τα γνωρίζω όλʼ αυτά.

Όπως αν είχαμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία όπου οι χοντροί γλουτοί θα ήταν όμορφοι θα κατεβάζαμε όλες μιλκ-σέικς και ντόνατς, περνώντας τη μέρα μας αραχτές με ανοιχτά τα πόδια.
Αλλά δε μεγαλώσαμε σʼ αυτήν την κοινωνία, έτσι δεν είναι;
Όχι.

Σιχαινόμουν τους γλουτούς μου και μισούσα ακόμη περισσότερο το αιδοίο μου.
Πίστευα πως ήταν εξαιρετικά άσχημο.
Ήμουν από τις γυναίκες που το είχαν κοιτάξει και από εκείνη τη στιγμή και ύστερα, θα ήθελαν να μην το είχαν κάνει.
Μου έφερνε αναγούλα. Λυπόμουν όποιον έπρεπε να ασχοληθεί μαζί του.

Για να επιβιώσω, άρχισα να προσποιούμαι ότι υπήρχε κάτι άλλο ανάμεσα στα πόδια μου.
Φανταζόμουν ...έπιπλα.
Άνετα μαξιλάρια με απαλές βαμβακερές μαξιλαροθήκες. Μικρούς βελούδινους καναπέδες ή όμορφα πράγματα, μεταξωτά μαντήλια, πλεκτά πετσετάκια.
Συνήθισα τόσο σʼ αυτό που ξέχασα εντελώς ότι είχα αιδοίο.
Όποτε ένας άνδρας έμπαινε μέσα μου, τον φανταζόμουν μέσα σε ένα λούτρινο κασκώλ ή κάποιο κινέζικο μπωλ.

Έπειτα γνώρισα τον Μπόμπ.
Ο Μπόμπ ήταν ο πιο συνηθισμένος άνδρας που είχα γνωρίσει.
Λεπτός, ψηλός, άχρωμος, φορούσε ρούχα μουντά.
Του Μπομπ δεν του άρεσαν τα πικάντικα φαγητά, ή να ακούει Prodigy.
Δεν τον ενδιέφεραν τα σέξι εσώρουχα.
Το καλοκαίρι περνούσε τον καιρό του στη σκιά.
Δεν μοιραζόταν τα συναισθήματά του, δεν είχε προβλήματα ή θέματα προς συζήτηση.
Δεν ήταν αστείος ή σοβαρός, ή μυστήριος. Δεν ήταν βλοσυρός ή δυσεύρετος. Δεν ήταν μπερδεμένος ή χαρισματικός. Δεν έτρεχε με το αυτοκίνητο.

Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ο Μπομπ.

Δεν θα τον είχα προσέξει εάν δεν είχε μαζέψει από το πάτωμα το τσαντάκι που μου έπεσε στο κατάστημα με τα delicatessen.
Καθώς μου επέστρεφε τα ψιλά που είχαν σκορπίσει στο πάτωμα, το χέρι του άγγιξε το δικό μου κατά λάθος και κάτι συνέβη.
Κοιμήθηκα μαζί του και τότε έγινε το θαύμα.

Αποδείχτηκε ότι ο Μπομπ, λάτρευε τα αιδοία.
Ήταν ...γευσιγνώστης.
Του άρεσε η γεύση τους, η οσμή τους, η υφή τους, αλλά κυρίως του άρεσε η όψη τους.
Ήθελε να τα κοιτάζει.
Την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα, μου είπε ότι ήθελε να με δει.

«Εδώ είμαι Μπομπ»
«Όχι», είπε. «Εσένα, θέλω να δω εσένα».
«Άναψε το φως» του είπα, πιστεύοντας ότι είχε παραξενιές και φρίκαρε στο σκοτάδι.

Το άναψε το φως.

«Εντάξει» είπε, «είμαι έτοιμος να σε δω».
«Εδώ είμαι Μπομπ. Εδώ!»
Έπιασε να με γδύνει.
«Τι κάνεις Μπομπ;»
«Θέλω να δω πώς είσαι».
«Μα αφού έχεις ξαναδεί κόκκινο δερμάτινο καναπέ Μπομπ...το ξέρω».

Ο Μπομπ συνέχισε. Δεν ήθελε να σταματήσει.
Ήθελα να ξεράσω και να πεθάνω.

«Αυτό είναι εξαιρετικά προσωπικό Μπομπ. Δεν μπορείς απλά να το κάνεις;»
«Όχι» είπε.
«Το αιδοίο σου είναι αυτό που είσαι. Θέλω να το δω».

Κρατούσα την ανάσα μου.
Κοιτούσε και ξανακοιτούσε και έχασκε και χαμογελούσε και κάρφωνε το αιδοίο μου με τα μάτια του και μούγκριζε. Άρχισε να βαριανασαίνει και το πρόσωπό του άλλαξε.
Δεν έδειχνε συνηθισμένος πια.
Έμοιαζε με πεινασμένο θηρίο.

«Είσαι τόσο όμορφη» είπε. «Είσαι κομψή και βαθιά και αθώα και άγρια».
«Και όλʼ αυτά τα είδες εκεί κάτω;» είπα.

Ήταν σαν να είχε διαβάσει την παλάμη μου.

Είπε: «Είδα αυτά κι ακόμη περισσότερα».

Ο Μπομπ έμεινε εκεί να κοιτάζει σχεδόν για μια ώρα, σαν να μελετούσε κάποιο χάρτη. Σαν να παρατηρούσε τη Σελήνη. Σαν να με κοιτούσε στα μάτια, μόνο που ήταν το αιδοίο μου.
Τον έβλεπα να με κοιτάζει. Ήταν εκστασιασμένος. Τόσο ήρεμος και ευφορικός.

Ένιωσα να υγραίνομαι και να ερεθίζομαι. Άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου με τον τρόπο που με έβλεπε εκείνος.
Άρχισα να νιώθω όμορφη και απολαυστική, σαν ένας πίνακας ή ένας καταρράχτης.
Ο Μπομπ δεν φοβόταν, όχι δεν αηδίασε. Άρχισα να φουσκώνω, να νιώθω περήφανη.
Άρχισα νʼ αγαπώ το αιδοίο μου. Και ο Μπομπ χάθηκε εκεί μέσα και εγώ ήμουν εκεί μαζί του, μέσα στο αιδοίο μου.

Έπειτα...

Χαθήκαμε...

Μαζί...

Αρχική Δημοσίευση από Ηρώ:

Τι θα λέγατε να κάναμε τους δικούς μας "αδοίων μονολόγους" απαντώντας για αρχή σε αυτές τις ερωτήσεις;

Click για ανάπτυξη...

Συγνώμη που το λέω, όμως δεν έχω διαπιστώσει τόσο θάρρος μέσα στο στέκι τόσα χρόνια. Εάν πιστεύετε ότι έχω λάθος σ' αυτό, απλά αποδείξτε το...