Τελικά, δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να βοηθήσουμε σε καταστάσεις ανάγκης;

Δεν είναι πως δε θέλουμε. Πολύ ιδεαλιστικά ίσως, πιστεύω πως κανείς δε μένει απόλυτα ασυγκίνητος στη θέα ενός άλλου σε χρεία, άνθρωπος με άνθρωπο είναι, έστω και ένα μικρό συναίσθημα θα έχει απομείνει ακόμα και στους πιο σκληρούς που θα ενεργοποιείται αχνά σε καταστάσεις που βλέπουν άλλους να υποφέρουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το καθόλου, το τίποτα παραείναι απόλυτα, υπάρχει ίσως εμφανώς πολύ, εμφανώς λίγο, πολύ λίγο που τείνει στο καθόλου, αλλά το καθόλου μάλλον είναι σπάνιο, και δεν είναι δυνατό να υπάρχει σε συνειδητοποιημένο και σχετικά ώριμο συναισθηματικά άνθρωπο.

Και τώρα κανείς δεν πάει να βοηθήσει και δεν είναι που οι Γερμανοί είναι ψυχρός λαός ή δε δίνει κανείς σημασία πλέον, είναι γιατί φοβόμαστε, γιατί ντρεπόμαστε, γιατί τώρα δεν είμαστε μακριά ο ένας απ'τον άλλο επειδή το θέλουμε, δεν είμαστε μοναχικοί, είμαστε μόνοι.

Αντιμέτωποι με κάτι τέτοιο κομπλάρουμε, σταματάμε, και μένουμε εκεί να κοιτάμε ή απλώς γυρνάμε απ'την άλλη με ένα ενόχλημα κάπου στο βάθος ή όχι του μυαλού, γιατί θα θέλαμε να βοηθήσουμε μα δεν το κάνουμε. Δεν κατηγορώ κανένα. Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε, δεν είναι πως δεν έχουμε τα μέσα, αλλά δεν έχουμε την ψυχή.

Αρχική Δημοσίευση από The Djinn:

Στην περιπτωση της isiliel ειναι γραψα...δισμος!Ειναι γεγονος οτι οι συνθηκες ζωης και τα προβλημτα εχουν κανει πολλους ρομποτακια σε σημειο να μην ξερουν που πατανε (και δεν το λεωειρωνικα.Η μητερα μου πολλες φορες, με τοσα που εχει στο μυαλο της δεν με εχει προεξει στο δρομο!).

Click για ανάπτυξη...

Το πιστεύω και εγώ αυτό. Φαντάζομαι μάλιστα την εικόνα ενός πολυσύχναστου δρόμου με εκατοντάδες ανθρώπους να περπατούν ασφυκτιώντας ο ένας δίπλα στον άλλον αλλά στην ουσία ο καθένας να βρίσκεται κλεισμένος στο δικό του κόσμο. Τις περισσότερες φορές νομίζω ότι δε θα αντέχαμε αν κοιτούσαμε γύρω μας και πού έχουμε καταδικαστεί να ζήσουμε.

Επιπλέον, στις περιπτώσεις όπου κάποιος, περιτριγυρισμένος από πλήθος ανθρώπων, χρειάζεται βοήθεια, υπάρχει η λεγόμενη διάχυση ευθύνης. "Τι συμβαίνει; Υπάρχει πραγματικά πρόβλημα; 'Εχω την ικανότητα να βοηθήσω; Υπάρχουν τόσοι άλλοι τριγύρω! Μήπως εκτεθώ;". Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των διαθέσιμων ανθρώπων, τόσο πιο δύσκολα αποφασίζει κάποιος να επέμβει (ένα καλό παράδειγμα εδώ είναι οι πνιγμοί σε γεμάτες παραλίες) και αντίστροφα.

Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:

Η αλήθεια είναι πάντως πως πολλές φορές έχω την εντύπωση πως αν πάθω κάτι εκεί που περπατάω στο δρόμο, κανείς δεν προκειται να ενδιαφερθεί. "Που να μπλέκω τώρα" σκέφτονται οι περισσότεροι, ίσως όχι άδικα σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά σε κάποιες άλλες λίγη απ' την προσοχή μας μπορεί να σώσει μια ανθρώπινη ζωή!

Click για ανάπτυξη...

Διαβάζοντας αυτό θυμήθηκα τη φορά που λιποθύμησα μέσα σε λεωφορείο [2 φορές το έχω πάθει]. Ήμουν μόνη μου, ήταν πρωί [έπιανα 7.30 δουλειά τότε], το λεωφορείο ήταν φίσκα στον κόσμο κι εγώ, αν και ένιωθα άσχημα από το πρωί (εν τέλει ανέβασα ένα βαρβάτο 39 για 3 μέρες αλλά άλλο θέμα) σηκώθηκα να πάω στη δουλειά. Όρθια, παστωμένη μέσα στον κόσμο 2-3 στάσεις μετά λιποθύμησα. Δεν με έβαλε ΚΑΝ σε μια θέση λεωφορείου ΚΑΝΕΙΣ μέσα στο γεμάτο λεωφορείο. Συνήλθα μόνη μου λίγο πριν το τέρμα στο ... πάτωμα του λεωφορείου. Σιχάθηκα τους ανθρώπους εκείνη την ημέρα.

Στις μεγάλες καταστροφές [βλεπε σεισμούς] ναι, όντως τρέχουμε. Αλλά καμιά φορά στα μικρά και καθημερινά το ξεχνάμε...

Ευτυχώς τη 2η φορά που λιποθύμησα σε λεωφορείο [αν δεν τρώω σωστά ο σίδηρός μου μου παίζει άσχημα παιχνίδια] βρέθηκε ένα πιτσιρίκι και με κάθησε σε μια θέση, και μάλιστα κάθησε μαζί μου μέχρι να συνέλθω [μαθητής γυμνασίου αυτός... ο μόνος που νοιάστηκε.. ήταν μικρός και αθώος μάλλον ακόμα ]. Πάλι καλά...

Πριν λίγες μέρες λυποθύμησα στο μετρό... Ένιωθα δυσφορία και σιγά-σιγά η εικόνα γύρω μου άρχισε να σβήνει... Γύρισα στην κοπέλα που στεκόταν δίπλα μου και της είπα: "Δεν αισθάνομαι καλά, νομίζω πως θα λυποθυμήσω" και μετά γονάτισα μόνη μου και έβαλα το κεφάλι μου ανάμεσα στα γόνατά μου (ευτυχώς γλύτωσα την πτώση) και για, ποιός ξέρει πόσο, έχασα κάθε επαφή με το περιβάλλον... Η κοπέλα δεν άλλαξε καν μορφασμό, πόσο μάλλον να βοηθήσει. Ευτυχώς κάποια άλλη γυναίκα βγήκε μαζί μου στην επόμενη στάση και μου έκανε για λίγο παρέα μέχρι να συνέλθω...

Όταν διηγήθηκα το περιστατικό λίγο αργότερα στους συναδέλφους στη δουλειά μου είπαν:
"Φαίνεται θα σε πέρασε για κανένα πρεζάκι" (δηλαδή αν ήμουν πρεζάκι, δεν έπρεπε να με βοηθήσουν; )

Αρχική Δημοσίευση από Resident Evil:

Διαβάζοντας αυτό θυμήθηκα τη φορά που λιποθύμησα μέσα σε λεωφορείο [2 φορές το έχω πάθει]. Ήμουν μόνη μου, ήταν πρωί [έπιανα 7.30 δουλειά τότε], το λεωφορείο ήταν φίσκα στον κόσμο κι εγώ, αν και ένιωθα άσχημα από το πρωί (εν τέλει ανέβασα ένα βαρβάτο 39 για 3 μέρες αλλά άλλο θέμα) σηκώθηκα να πάω στη δουλειά. Όρθια, παστωμένη μέσα στον κόσμο 2-3 στάσεις μετά λιποθύμησα. Δεν με έβαλε ΚΑΝ σε μια θέση λεωφορείου ΚΑΝΕΙΣ μέσα στο γεμάτο λεωφορείο. Συνήλθα μόνη μου λίγο πριν το τέρμα στο ... πάτωμα του λεωφορείου. Σιχάθηκα τους ανθρώπους εκείνη την ημέρα.

Στις μεγάλες καταστροφές [βλεπε σεισμούς] ναι, όντως τρέχουμε. Αλλά καμιά φορά στα μικρά και καθημερινά το ξεχνάμε...

Ευτυχώς τη 2η φορά που λιποθύμησα σε λεωφορείο [αν δεν τρώω σωστά ο σίδηρός μου μου παίζει άσχημα παιχνίδια] βρέθηκε ένα πιτσιρίκι και με κάθησε σε μια θέση, και μάλιστα κάθησε μαζί μου μέχρι να συνέλθω [μαθητής γυμνασίου αυτός... ο μόνος που νοιάστηκε.. ήταν μικρός και αθώος μάλλον ακόμα ]. Πάλι καλά...

Click για ανάπτυξη...

Κάθε φορά που βρίσκομαι σε λεωφορείο που ξεχειλίζει ανθρώπους αναρωτιέμαι τι θα γίνει αν κάποιος σωριαστεί κάτω. Πάντα υπέθετα ότι οι πιο κοντινοί συνεπιβάτες θα προσπαθούσαν να ανοίξουν το χώρο και να φωνάξουν στον οδηγό να σταματήσει. Αυτό που σου συνέβη όμως είναι τ ρ α γ ι κ ό, λυπάμαι που το πέρασες.

Δευτέρα πρωί στο κυλικείο της σχολής είχα μια συζήτηση με δύο συμφοιτητές μου για το πόσο συχνά βλέπουμε πλέον ναρκομανείς στη Θεσσαλονίκη. Ο Κ.΄είπε ότι όταν τους συναντά, τους δίνει εισητήριο (όχι χρήματα) και τσιγάρα. Ο Γ. πάλι είπε κάτι που με άφησε άφωνη, δεδομένου ότι εγώ δεν θα το έκανα ποτέ.

Μου είπε ότι εκτός απ το να στρίψει ένα τσιγάρο ή να δώσει ένα εισητήριο, είχε συναντήσει έναν ναρκομανή που μόλις είχε πάρει τη δόση του. Ο τυπάς ήταν λιωμένος και βοήθεια από πουθενά. Ένας ναρκομανής σε αυτή την κατάσταση όχι απλά δεν μπορεί να βλάψει, αλλά ούτε και να κουνηθεί. Οι περαστικοί γελούσαν, χλέυαζαν και προσπερνούσαν. Τί θα έχανε κάποιος αν καλούσε βοήθεια; Ο Γ. λοιπόν άρχισε να τον σφαλιαρίζει , ώστε ούτε να πάθει σοκ και να πάθει ανακοπή αλλά ούτε και να τον σακατέψει. Οι περαστικοί αντί να βοηθήσουν ή έστω να πάρουν ένα τηλέφωνο , γελούσαν. Ο Γ. είχε παρακολουθήσει στη σχολή μαθήματα πρώτων βοηθειών και παρακολουθεί και μάθημα που σχετίζεται με ουσιοεξαρτήσεις.

Οι ναρκομανείς όμως είναι άλλο κεφάλαιο, απλά το ανέφερα.
Πολλές φορές που περπατάω στο δρόμο, σκέφτομαι ότι εάν μου συνέβαινε κάτι, κανείς μα κανείς δεν θα με βοηθούσε. Μου θυμίζει ένα κείμενο που είχαμε διαβάσει αγια την αποξένωση στο μακρινό παρελθόν στο σχολείο. Μια ιστορία για ένα μακάβριο έγκλημα που διαδραματίστηκε στην Αμερική. Ένας ληστής έσφαξε στην κυριολεξία μια ανήμπορη γυναίκα και οι γείτονες παρακολουθούσαν το θέαμα λες και βρίσκονταν σε μία σύγχρονη αρένα. Την αρένα της αηδίας, της αποξένωσης και της απογοήτευσης.

Δεν θέλουν. Μπορούν και πολύ αποτελεσματικά μάλιστα οι περισσότεροι. Έχω βοηθήσει κόσμο που με χρειάστηκε και εκτίμησα πραγματικά το "Ευχαριστώ" τους. Με έκανε αισιόδοξη για μια στιγμή, που δεν κ΄ρατησε πολύ μιας και είμαι κυνική ως εκεί που δεν πάει καια απαισιόδοξη.