12-02-22
21:36
Ανατροφή
Λείπω
Λείπεις
Λύπη
Οικόσιτο ρήμα.
Το είχε δέσει η μάνα
μ' ένα λουρί από το πόδι μου
για να μου κάνει συντροφιά όταν εκείνη
λύπη.
Ξέρω καλά τους χρόνους του και τις συνήθειές του.
Καμιά φορά, στο τρίτο πρόσωπο βγάζει τη μάσκα
και απλώνεται
με ήττα.
(Εκτός κι αν κάτι
δεν έμαθα καλά.
Από παιδί.)
Αντιγόνη Βουτσινά
Λείπω
Λείπεις
Λύπη
Οικόσιτο ρήμα.
Το είχε δέσει η μάνα
μ' ένα λουρί από το πόδι μου
για να μου κάνει συντροφιά όταν εκείνη
λύπη.
Ξέρω καλά τους χρόνους του και τις συνήθειές του.
Καμιά φορά, στο τρίτο πρόσωπο βγάζει τη μάσκα
και απλώνεται
με ήττα.
(Εκτός κι αν κάτι
δεν έμαθα καλά.
Από παιδί.)
Αντιγόνη Βουτσινά
24-01-22
23:41
«Συντομία»
ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ σήμερα το ξημέρωμα
έζησα την παιδική μου ηλικία το πρωί
και γύρω στο μεσημέρι
έμπαινα ήδη στην εφηβεία μου.
Και δεν είναι ότι τρόμαξα
που ο χρόνος μου περνάει τόσο βιαστικά.
Μόνο με ανησυχεί λίγο να σκέφτομαι
ότι ίσως αύριο
να 'μαι πολύ γέρος
για να κάνω όλα όσα άφησα σ' εκκρεμότητα.
Χόρχε Μπουκάι
ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ σήμερα το ξημέρωμα
έζησα την παιδική μου ηλικία το πρωί
και γύρω στο μεσημέρι
έμπαινα ήδη στην εφηβεία μου.
Και δεν είναι ότι τρόμαξα
που ο χρόνος μου περνάει τόσο βιαστικά.
Μόνο με ανησυχεί λίγο να σκέφτομαι
ότι ίσως αύριο
να 'μαι πολύ γέρος
για να κάνω όλα όσα άφησα σ' εκκρεμότητα.
Χόρχε Μπουκάι
24-01-22
21:40
«Μόνοι με όλους»
η σάρκα σκεπάζει τα κόκκαλα
και βάζουν μυαλό εκεί μέσα
και μιά ψυχή καμιά φορά,
και οι γυναίκες σπάζουν
τα βάζα στους τοίχους
και οι άντρες παραπίνουν
και κανένας δεν βρίσκει εκείνον
τον έναν
αλλά επιμένουν να ψάχνουν
έρποντας μέσα κι έξω
σε κρεβάτια.
δεν υπάρχει καμιά ελπίδα:
είμαστε όλοι μας
παγιδευμένοι
στην ίδια
μοίρα.
κανείς ποτέ δε βρίσκει
τον έναν.
οι σκουπιδότοποι της πόλης γεμίζουν
οι μάντρες με τα παλιοσίδερα γεμίζουν τα τρελοκομεία γεμίζουν
τα νοσοκομεία γεμίζουν
τα νεκροταφεία γεμίζουν
τίποτ' άλλο δε γεμίζει.
Τσαρλς Μπουκόβσκι
η σάρκα σκεπάζει τα κόκκαλα
και βάζουν μυαλό εκεί μέσα
και μιά ψυχή καμιά φορά,
και οι γυναίκες σπάζουν
τα βάζα στους τοίχους
και οι άντρες παραπίνουν
και κανένας δεν βρίσκει εκείνον
τον έναν
αλλά επιμένουν να ψάχνουν
έρποντας μέσα κι έξω
σε κρεβάτια.
δεν υπάρχει καμιά ελπίδα:
είμαστε όλοι μας
παγιδευμένοι
στην ίδια
μοίρα.
κανείς ποτέ δε βρίσκει
τον έναν.
οι σκουπιδότοποι της πόλης γεμίζουν
οι μάντρες με τα παλιοσίδερα γεμίζουν τα τρελοκομεία γεμίζουν
τα νοσοκομεία γεμίζουν
τα νεκροταφεία γεμίζουν
τίποτ' άλλο δε γεμίζει.
Τσαρλς Μπουκόβσκι
24-01-22
09:57
«Βρες χρόνο»
Βρες χρόνο για δουλειά –
αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.
Βρες χρόνο για σκέψη –
αυτό είναι η πηγή της δύναμης.
Βρες χρόνο για παιχνίδι –
αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.
Βρες χρόνο για διάβασμα –
αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.
Βρες χρόνο να είσαι φιλικός –
αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.
Βρες χρόνο για όνειρα –
αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ' αστέρια.
Βρες χρόνο ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι –
αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.
Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρά σου –
είναι πολύ σύντομη η μέρα για να 'σαι εγωιστής.
Βρες χρόνο να γελάς –
αυτό είναι η μουσική της ψυχής.
Βρες χρόνο να είσαι παιδί –
για να νοιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.
Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-1960, Β' τόμος, εκδ. Κέδρος, 1961
Βρες χρόνο για δουλειά –
αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.
Βρες χρόνο για σκέψη –
αυτό είναι η πηγή της δύναμης.
Βρες χρόνο για παιχνίδι –
αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.
Βρες χρόνο για διάβασμα –
αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.
Βρες χρόνο να είσαι φιλικός –
αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.
Βρες χρόνο για όνειρα –
αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ' αστέρια.
Βρες χρόνο ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι –
αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.
Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρά σου –
είναι πολύ σύντομη η μέρα για να 'σαι εγωιστής.
Βρες χρόνο να γελάς –
αυτό είναι η μουσική της ψυχής.
Βρες χρόνο να είσαι παιδί –
για να νοιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.
Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-1960, Β' τόμος, εκδ. Κέδρος, 1961
23-01-22
15:09
«Αληθινοί εαυτοί»
Τους αληθινούς μας εαυτούς τους έχουν δει τα δωμάτια μας, κάτι Σαββατόβραδα με ήχους απόκοσμους που ξερνάνε τα ηχεία και καπνούς που σκοτώνουν την ατμόσφαιρα.
Τους αληθινούς μας εαυτούς τους έχουν δει κάτι καθρέφτες σκονισμένοι, με φόντο οδοντόβουρτσες, καλλυντικά, κωλόχαρτα και χλωρίνες.
Τους έχουν δει, πλάτες αγνώστων και βρώμικα τζάμια, σε αστικά και τρένα, νωρίς το πρωί.
Τους έχουν δει παγκάκια, ουρανοί με άστρα, γρασίδια καταπράσινα και τσιμεντένιοι τοίχοι που τους βάφαμε και τους κατουρήσαμε.
Ποτήρια γεμάτα με φωτιά και υποσχέσεις και μπολ κατουρημένων ξηρών καρπών.
Οθόνες υπολογιστών που μπροστά τους, γδύσαμε κορμιά, φυχές και συναισθήματα.
Τους αληθινούς μας εαυτούς, τους έχουν δει οι αδύναμοι κι ανήμποροι, καλόκαρδοι και φτωχοί που βρέθηκαν στο διάβα μας και 'μεις είτε τους λιώσαμε μ' ένα μας πάτημα, είτε τους προσπεράσαμε λες κι ήταν διάφανοι.
Τους αληθινούς μας εαυτούς, τους έχουν δει τα ζώα που 'χουμε για συντροφιά κι έχουν ακούσει λόγια πολλά με κλάματα στα μάτια για όλους τους σκατάνθρωπους που πέρασαν και μας ρήμαξαν.
Τους αληθινούς μας εαυτούς, τους σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι μέρα με τη μέρα.
Γ. Αδόκιμος
Τους αληθινούς μας εαυτούς τους έχουν δει τα δωμάτια μας, κάτι Σαββατόβραδα με ήχους απόκοσμους που ξερνάνε τα ηχεία και καπνούς που σκοτώνουν την ατμόσφαιρα.
Τους αληθινούς μας εαυτούς τους έχουν δει κάτι καθρέφτες σκονισμένοι, με φόντο οδοντόβουρτσες, καλλυντικά, κωλόχαρτα και χλωρίνες.
Τους έχουν δει, πλάτες αγνώστων και βρώμικα τζάμια, σε αστικά και τρένα, νωρίς το πρωί.
Τους έχουν δει παγκάκια, ουρανοί με άστρα, γρασίδια καταπράσινα και τσιμεντένιοι τοίχοι που τους βάφαμε και τους κατουρήσαμε.
Ποτήρια γεμάτα με φωτιά και υποσχέσεις και μπολ κατουρημένων ξηρών καρπών.
Οθόνες υπολογιστών που μπροστά τους, γδύσαμε κορμιά, φυχές και συναισθήματα.
Τους αληθινούς μας εαυτούς, τους έχουν δει οι αδύναμοι κι ανήμποροι, καλόκαρδοι και φτωχοί που βρέθηκαν στο διάβα μας και 'μεις είτε τους λιώσαμε μ' ένα μας πάτημα, είτε τους προσπεράσαμε λες κι ήταν διάφανοι.
Τους αληθινούς μας εαυτούς, τους έχουν δει τα ζώα που 'χουμε για συντροφιά κι έχουν ακούσει λόγια πολλά με κλάματα στα μάτια για όλους τους σκατάνθρωπους που πέρασαν και μας ρήμαξαν.
Τους αληθινούς μας εαυτούς, τους σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι μέρα με τη μέρα.
Γ. Αδόκιμος