Άλλα μηνύματα του μέλους νυχτολούλουδο σε αυτό το thread

γράφει ο Μιχάλης Γελασάκης

O Mάνος Χατζιδάκις αποδυκνύει για μια ακόμη φορά ότι ήταν μπροστά για την εποχή του και είχε μάτια και αυτιά ανοιχτά φιλτράροντας το κάθε τι που συνέβαινε και έχοντας ταχύτατα αντανακλαστικά το κατέγραφε και το παρατηρούσε. Έμπαινε σε βάθος στα φαινόμενα της εποχής και γι' αυτό κατάφερε να είναι διαχρονικός. Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).
Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.
Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

https://www.musicpaper.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1800&catid=2&Itemid=36

https://youtu.be/WEJkQNsV8vw εκπληκτικος....διασκευαζει το νυχτωσε χωρις φεγγαρι του καλδαρα...

https://youtu.be/efP0zJ9miDk γραμμα στον κυριο Νικο Γκατσο....εντυσε με πανεμορφα λογια τις μουσικες του Χατζιδακι.....αξιζει μια μοναδικη αναφορα οπως αυτη της Τσανακλιδου....

μουσικο αποψε το ταξιδι...

https://youtu.be/JC1K6proSlc ενας ευαισθητος ληστης...

https://youtu.be/rxMoUsq5mGE ναι ενταξει το εκανε πολυ λαλαλα η παπαριζου....τρομαξα να το αναγνωρισω...

Αρχική Δημοσίευση από DreamStealer:

ειδες? θες να σε μαθω και αλλα?


ΥΓ.... προτεινω να αφησουμε το δικο σου, γιατι το δικο μου βρωμαει γιουρο-βυζιον

Click για ανάπτυξη...

θα αφησουμε κ τα δυο...αλλωστε οπως ουτε εγω γνωριζα για αυτην την συνθεση ετσι μπορει να μην γνωριζει κ καποιος αλλος,κ να το μαθει....

https://youtu.be/gLMCQVRtLFw δεν το ηξερα...

Αρχική Δημοσίευση από DreamStealer:

και αυτο....
λαλαλαλαλαλααααααα

Click για ανάπτυξη...

τι σχεση εχει αυτο με χατζιδακι;;;

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

https://youtu.be/MYIFXVQGsQ8

https://youtu.be/3AxA1FLv7FY

Όποιος πόνεσε μέσα στη ζωή όποιος έκλαψε σαν μικρό παιδί τώρα τίποτα πια δε σου ζητά μόνο στ όνειρο θα σ αναζητά....

https://youtu.be/3t9NlJbwx1M

Αρχική Δημοσίευση από DreamStealer:

Click για ανάπτυξη...

αυτο θα το ακουσω...πριν σας καληνυχτησω ....

" Από την ώρα που ο Φρανκεστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στη εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά συνήθισε να φοβάται.

Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ' το μυαλό της κότας. Απ' το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ' ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ' ένα ζώο δυνατό που βρυχάται. Τι να τους πως και πώς να τους το πω. Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;

Η υποταγή, ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;

Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.

Το τέρας είχε αρχίσει να κυκλοφορεί. Οι οδοκαθαριστές άρχιζαν την παράστασή τους με Σαίξπηρ, Σίλλερ και Αισχύλο , μια και ανήκουν δικαιωματικά στο υπουργείο Πολιτισμού. Χορός από τραβεστί, ψάλλει τα χορικά του Θεοδωράκη και αποσύρεται εις τας μικράς οδούς, χορεύοντας συρτάκι. Τουρίστες Γάλλοι, Άγγλοι κι' Ελβετοί παρακολουθούν κι ανατριχιάζουν μπρος σ' αυτό το παραδοσιακό μας μεγαλείο. Το τέρας γίνεται γελοίο και κυκλοφορεί ανενόχλητο από Ωδείο σε Ωδείο. Η κλασσική μας Μουσική γίνεται Μαγειρείο. Κι όλος ο κόσμος απαιτεί επιδόματα ειδικά από το Δημόσιο Ταμείο.

Το ερώτημα περνάει απ' τις ηλεκτρικές εφημερίδες της κεντρικής πλατείας. Πως θα αντιδράσουμε και πως δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας;

Θυμάστε τι έγινε στην «Ερωφίλη». Ο κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το ήθος, την αλήθεια και την ομορφιά. Κι έτσι όταν παρουσιαζότανε η μορφή του τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα, εκ βαθέων, και προκαλούσε απρόσμενη, άμεση και καθοριστική αντίδραση. Μόλις ο Βασιλιάς έβγαλε τον μανδύα του μεγαλείου και το προσωπείο του αγαθού αρχηγού πατέρα, κι εφάνη στο πρόσωπό του η μορφή του τέρατος, ο Χορός, από γυναίκες, ορμά πάνω του, τον ποδοπατά, τον θανατώνει και τον εξαφανίζει.

Αυτό σημαίνει πως ο χορός των γυναικών αυτών, και δεν φοβήθηκε, αλλά και πως δεν μπορούσε ποτέ να μοιάσει με το πρόσωπο του τέρατος."

Μάνος Χατζιδάκις Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978

ΥΓ Υπαρχουν 2 εκδοχες του κειμενου, αυτην που εγραψε ο Χατζιδακις και αυτη που μαγνητοφωνηθηκε

https://youtu.be/mtAXcnkX_J4
το μυαλο της κοτας

https://youtu.be/VrTiHX_QhBQ
M. Hadjidakis talks about...
θα γινουμε μια επαρχια που θα μας διοικει η Ευρωπη.....

Διωξε την θλιψη...Μοσχολιου
https://youtu.be/hspqB0ceYF4

το αγαπημενο μου....εν μεσω βροχης...καληνυχτα σας

https://youtu.be/IlF_Sw_4YrU

https://youtu.be/0SbogA9E3K4...

Αξιζε μια βολτα κει πανω.....
https://youtu.be/x0Jqxu4uSpQ

Τι ευγενεια ψυχης εκφραζει ρε παιδια αυτος ο Ανθρωπος....αθεραπευτα ερωτευμενη μαζι του...
https://youtu.be/vi9t9DoBWBY

μες την ερημια του κοσμου ενα χερι γραφει εντος μου...

https://youtu.be/bG6YxTl-C2Q
καλη συνεχεια

Μορφες αγαπημενες γυναικειες....μ'αρεσει που αυτο το θεμα εχει παρει ραδιοφωνικη χροια....σας ευχαριστω
https://youtu.be/gduhPU4A_wE

Αρχική Δημοσίευση από ΖανΠωλΣατραπ:

​

Click για ανάπτυξη...

https://youtu.be/P_ke4vlumd4

σε βρηκα παλι ξαφνικα να πινεις ουζο στου Λευτερη....

ετσι απλα ερωτικο...

αγαπημενη εκτελεση...

https://youtu.be/lBt_jlLpmM4

το προσωπο του Τερατος....οποιος δεν φοβαται το προσωπο του Τερατος..παει να πει οτι του μοιαζει....
https://www.youtube.com/watch?v=1ZHP2SUbBg0&feature=colike

ηθοποιος...σημαινει ΜΟΝΟ φως....
https://youtu.be/Mc09h0FRMGc

-Γνωση ποιος με βοηθησε;;;....ρωτησε η αγαπη
-ο Χρονος...
https://www.youtube.com/watch?v=0GBqDfw6nfc&feature=colike
-

εισαι σκληρη σαν του θανατου την γροθια.....μα ηρθαν καιροι που σε πιστεψαμε βαθια...καθε γενια δικη της θελει να γενεις

https://www.youtube.com/watch?v=cc6Nkig1rT8&feature=colike

σε καθε δρομο παντα υπαρχει ενας γκρεμος...αρκει στην ωρα να τον δεις κ να ξεφυγεις....

https://youtu.be/Q5BsBJFpzpo

https://youtu.be/DdVYN8k_qgc ο προλογος

https://youtu.be/7bgyQcEih_4 ο επιλογος

οδος ονειρων...

Σχόλια για τον κόσμο που φεύγει

Του ΦΩΤΗ ΑΠΕΡΓΗ - φωτ.: ΑΡΧΕΙΟ Μ. ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ
Σελίδες από το ποιητικό ημερολόγιο που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις το καλοκαίρι του 1967 στη Νέα Υόρκη
Σκέψεις, στίχοι και σουρεαλιστικά αποφθέγματα του Μάνου Χατζιδάκι με αφορμή κάποια δημοσιεύματα των ελληνικών εφημερίδων που έφταναν στη Νέα Υόρκη, τον καιρό που ζούσε και εργαζόταν εκεί.Το καλοκαίρι του 1967 ήταν ένα από τα πιο θερμά για την αμερικανική νεολαία. Χιλιάδες χίπι γιόρταζαν στο Σαν Φρανσίσκο με λουλούδια και ροκ κι άλλοι τόσοι διαδηλωτές μάχονταν στο Ντιτρόιτ με τους αστυνομικούς και τα γκλομπ.
Εγκατεστημένος ήδη στη Νέα Υόρκη, ο Μάνος Χατζιδάκις απολάμβανε ότι η μητρόπολη τον κρατούσε, όπως έλεγε, «ζωντανό, επιστρατευμένο και παρόντα».
Κι όσο για την Αθήνα, την πόλη που, όπως έγραφε σαν προδομένος εραστής, «τη λάτρευα, τη γνώριζα βαθιά», τώρα που μούδιαζε μέσ' στον χουντικό γύψο, γινόταν πια για κείνον «πιο ξένη και από την πιο μακρινή πόλη του κόσμου».
Ηταν ένα βράδυ εκείνου ακριβώς του καλοκαιριού, που ο συνθέτης τακτοποίησε στη γραφομηχανή του μια κίτρινη κόλλα χαρτί, από αυτές που χρησιμοποιούσε για την αλληλογραφία του. Πολλές από τις προσωπικές επιστολές του ήταν σπαρμένες με πολύχρωμα λουλούδια κι άλλα χάρτινα, κομψά στολίδια («Ο ροκ Χατζιδάκις της Αμερικής», «7», 18/1/2009).
Ομως, αυτή τη φορά έγραψε με αυστηρά, στοιχισμένα μαύρα και κόκκινα γράμματα: «ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ, ΟΠΩΣ ΦΕΥΓΕΙ. ΤΟΜΟΣ Ι, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1967, ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ».
Ηταν ο δικός του τρόπος να πειθαρχήσει τις πιο μύχιες σκέψεις του; Οχι ακριβώς. Ηταν η πρώτη σελίδα ενός ασυνήθιστου ημερολογίου, που θα έφτιαχνε τους επόμενους μήνες από καθημερινές λεπτομέρειες απ' όλο τον κόσμο, τις οποίες συγκέντρωνε κυρίως από ελληνικές εφημερίδες που έβρισκε στη Νέα Υόρκη, και τις οποίες σχολίαζε ο ίδιος με ευφυΐα, τρυφερότητα και χιούμορ.
Στίχοι για ένα ναυάγιο
Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνονται αύριο από το θάνατό του. Και η αλήθεια είναι ότι δεν του άρεσαν οι επετειακές εκδηλώσεις: «Δε μ' αρέσει η αναμνησιολογία, την απεχθάνομαι» είχε δηλώσει εγγράφως. «Είναι χειρότερη κι από μνημόσυνο. Τι πάει να πει "μνημόσυνο"; Κάποιον που δεν θυμάμαι και μια δεδομένη στιγμή, καθορισμένη, οφείλω να τον θυμηθώ». Ομως, στην πραγματικότητα τον θυμόμαστε πολύ συχνότερα κι ίσως αυτό μας επιτρέπει να το κάνουμε άλλη μια φορά. Πόσω μάλλον όταν αυτές οι λακωνικές σημειώσεις του χρησιμεύουν ως μικρά μαθήματα ευαισθησίας. Αλλά και της ικανότητας να διακρίνεις στην καθημερινότητα εκείνες τις στιγμές της που κερδίζουν το δικαίωμα ν' ανήκουν στα χρονικά της ποίησης.
* «Κατέπλευσεν η... πρύμνη πλοίου εις τον Πειραιά», αναγγέλλει μια εφημερίδα, μιλώντας για ένα τμήμα κυπριακού δεξαμενόπλοιου, που είχε ναυαγήσει στις Αζόρες και ρυμουλκήθηκε ώς την Ελλάδα. Και ο Χατζιδάκις εμπνέεται τους στίχους: «Πρύμνη του πλοίου μοναχή/ να μπαίνει στο λιμάνι/ χωρίς καμία ταραχή/ δοκιμασία και κραυγή/ για μας που συνηθίσαμε/ το τέλος την αρχή/ που δίχως φαντασία/ μάς είναι όχι φυσική/ μια παρουσία/ μισή/ ενός μεγάλου καραβιού/ η μελαγχολία/ τού άλλου μισού/ την απουσία/ για μας που εννοούμε μόνον/ ό,τι έχει τέλος/ και αρχή».
* Δεν είναι το μόνο ποίημά του που ξεκινά από ένα μονόστηλο. Από τα «Νέα» μαθαίνει την ιστορία του Βιργκολίνο, του μεγαλύτερου ληστή της Βραζιλίας, που το 1938 περικυκλώθηκε από τις αρχές στο τελευταίο του κρησφύγετο και εκτελέστηκε μαζί με 13 συντρόφους του.
Αν και το δημοσίευμα επισημαίνει ότι επρόκειτο για σαδιστή και αδίστακτο εγκληματία, ο συνθέτης προτιμά να τον δει ως έναν καγκασέιρο, έναν αντάρτη που ζούσε στα βουνά ελεύθερη ζωή:
«Ο κόσμος τον έλεγε ληστή/ τον Βιργκολίνο/ γιατί τον εφοβήθη απ' την αρχή/ γιατί κανείς δεν τόλμησε να δει/ τ' όμορφο πρόσωπό του./ Ετσι κι αυτός έζησε μόνος/ κι ελάτρεψε τη φύση/ και τη Δύση./ Περιφρονούσε τους πολλούς/ και την αδυναμία/ και πολεμούσεν το κακό/ από άμυνα κι από καϋμό/ έχοντας λάφυρα/ την θλίψη, την μελαγχολία./ Ποια η διαφορά του απ' τους γενναίους στρατηγούς/ από τους ήρωας τους εθνικούς/ κι άλλους πολλούς που αναφέρει η Ιστορία./ Αυτός υπήρξε τίμιος, συνεπής/ δεν ντύθηκε προσχήματα και χρώματα εθνικά/ γι' αυτό κι επαγιδεύθη κι εφονεύθη/ σαν ληστής./ Αυτός, ο Βιργκολίνο, ο ποιητής».
* Οι ιστορίες όπου αναδύεται το γελοίον του μεγαλείου και το προσωρινό της εξουσίας γοητεύουν τον Χατζιδάκι. Με όποια μορφή και αν τις συναντά:
«Ο νεοφώτιστος εις το επάγγελμα του τορεαντόρ Ανζέλ Ραντρίγκεζ, επωνομαζόμενος "Ανζελέτε", εγελοιοποιήθη ενώπιον χιλιάδων θεατών εις το Σαν Σεμπαστιάν, όταν ο ταύρος τού έσχισε με τα κέρατά του το πανταλόνι και τον έσυρε μερικά μέτρα εντός της αρένας», γράφει το «Βήμα» τον Ιούλιο του '67. Κι εκείνος σημειώνει δίπλα στη φωτογραφία: «Το νάσαι ήρωας/ για τον λαό/ δεν απέχει πολύ/ από το γελοίον».
Οι άνεργοι μισθοφόροι
* Στην ίδια εφημερίδα ξεχωρίζει κι άλλο ένα στιγμιότυπο: Μερικοί άντρες κουβεντιάζουν με το ένα χέρι στην τσέπη και το άλλο απασχολημένο με μια μπίρα. Η λεζάντα διευκρινίζει: «Μετά το άδοξον τέλος των πολεμικών επιχειρήσεων εις το Κονγκό, ομάς μισθοφόρων ευρίσκεται εις το Λονδίνον αναζητούσα εργασίαν». Και ο Χατζιδάκις σχολιάζει: «Οι μισθοφόροι αυτοί δεν έχουν εργασία/ και μένουν έρημοι και μοναχοί/ με το παιχνίδι της ζωής στα μακρυά τους δάχτυλα/ άχρηστο, ανίερο και πληκτικό/ Κρίμας. Και κάποτε πιστέψανε/ πως ήσαν ωραίοι και δυνατοί!»
* Ο Μωΰς Τσόμπε, ένα «υπόλειμμα πρώιμου αφρικανικού μεγαλείου», όπως τον χαρακτηρίζει πάνω από τη φωτογραφία του στη φυλακή, τον απασχολεί σε αρκετές από τις σημειώσεις του. Κι αν η περιπέτεια του πρώην πρωθυπουργού του Κονγκό ήταν μια από τις πρώτες ειδήσεις εκείνου του καιρού, ο συνθέτης στέκεται και σε μιαν άλλη, μ' έναν ελάσσονα αφρικανό πρωταγωνιστή:
«Ο βραβευμένος φύλαρχος/ Αλβέρτος Τζων Λονθούλι/ απ' το Ντερμπάν της Αφρικής/ βρήκε τον θάνατο/ από περαστική αμαξοστοιχία/ εις την γεροντικήν του ηλικία/ των εβδομήντα οκτώ χρονώ./ Τον ελυπήθη η Ιστορία/ και τον επήρε ο ουρανός/ εις την στιγμή που αδυνατούσε/ ν' αντιδράσει/ ως φύλαρχος Αφρικανός».
* Μερικά αποκόμματα είναι κολλημένα τακτικά σε γαλάζιες ή πράσινες σελίδες χωρίς σχόλιο. Σκόπευε να το προσθέσει αργότερα; Μπορεί και όχι. Ισως να ήθελε ν' ανακαλύψει μόνος του ο αναγνώστης τι γοήτευσε εκείνον ανάμεσα σε δυο απλές αράδες: «ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΩΝ. ΤΟΥΡΙΝΟ 7 Αυγούστου. - Κατά την διάρκειαν επιδείξεων, δύο αλεξιπτωτισταί εύρον τραγικόν θάνατον, όταν τα αλεξίπτωτά των περιεπλάκησαν μεταξύ των», γράφει το «Βήμα».
* Κι ένα μονόστηλο από τα «Νέα», κολλημένο κι αυτό σε γαλάζιο χαρί, σαν τον ουρανό: «Απέθανε ενώ παρεκάλει τον Θεόν να την "καλέσει πλησίον Του" μια ηλικιωμένη γυναίκα εις το Μιλάνον, που δεν είχε κανένα εις τον Κόσμον. Η Τερέζα Τελπινιόνι είχεν είπει εις μιαν γειτόνισσαν: "Δεν έχω την δύναμιν να αυτοκτονήσω. Πηγαίνω διά να προσευχηθώ"».
* Η μοναξιά, ο θάνατος, μπορούν συχνά να έχουν μια ερωτική απόχρωση στην ποιητική παλέτα του Χατζιδάκι. Διαβάζει: «Απέθανε από ηλίασιν ισπανός ποδηλατιστής». Και σχολιάζει: «Ο Βαλεντίν Ουριόνα είκοσι επτά ετών/ είς των καλυτέρων της Ισπανίας ποδηλατιστών/ τον ηράσθη ο Ηλιος/ και τον απήγαγεν/ εν μεσημβρία!»
Ο Καζανόβας (δεν) ήταν ψεύτης
* Και φυσικά, ο έρωτας είναι για κείνον ελεύθερος από καθωσπρεπισμούς: «Ο Καζανόβας ήταν ψεύτης» διαβάζει στο «Βήμα». Με τη διευκρίνιση: «Ισπανός ακαδημαϊκός αμφισβητεί τα ερωτικά του κατορθώματα όπως περιγράφονται στα "Απομνημονεύματά" του». Και απαντά:
«Λάθος - δεν ήτο ψεύτης/ υπήρξεν πράγματι μεγάλος/ γιατί η μεγάλη ηδονή/ προέρχεται από κείνο που ποθείς/ και διόλου απ' ό,τι πραγματοποιείς/ Κι αυτός - δίχως καμμίαν αμφιβολία/ πολύ επόθησεν./ Γι' αυτό και δεν τον αναφέρι η ιστορία/ από αντιζηλία, απλώς/ κι από ανόητη ηθική».
* Αλλοτε πληροφορείται ότι η ινδική κυβέρνηση «απεφάσισε να υιοθετήση ένα πρωτότυπο όσο και επληκτικό μέτρο (για να μειώσει τη γεννητικότητα): να δώση σε κάθε άντρα και σε κάθε γυναίκα από ένα τρανζίστορ φθάνει να δεχθούν να υποστούν στείρωση». Και γράφει σκωπτικά: «Οι Ινδοί πρώτοι/ καθιερώνουν/ και δη - επισήμως/ την πράξιν την ερωτικήν/ δίχως προσχήματα/ θρησκευτικά./ Επί τέλους ελευθερούται ο Ερως/ από τας υποχρεώσεις που του επέβαλον/ ξέναι θρησκείαι/ και πλέον παρουσιάζεται/ γυμνός-/ ως εγεννήθη».
* Το ίδιο με τον έρωτα γοητεύει τον συνθέτη η αντίσταση στο δεδομένο, η εξερεύνηση. Να τι γράφει για «μυστηριώδη εξαφάνισιν αγρότου 19 ετών», που έφυγε από το σπίτι του με κάποια πρόφαση: «Και να τον βρούνε, τι ωφελεί;/ Αυτός γνωρίζει/ πως εκινδύνευε απείρως πιο πολύ/ απ' το πηγάδι της αυλής του/ και των δικών του τη στοργή./ Και να τον βρούνε πάλι θα φύγει/ γιατί γνωρίζει/ ποιος κίνδυνος πραγματικά τον απειλεί».
* Το χιούμορ του είναι συχνά σουρεαλιστικό. Οπως όταν σχολιάζει την είδηση του «Εθνους» ότι ένα «Ταξί τρέχει με νεκρόν οδηγόν» (ο οποίος είχε πάθει ανακοπή ενώ οδηγούσε): «Το τραγικόν/ δι' ένα νεκρόν οδηγόν/ είναι, που σαν γενεί νεκρός/ σαν έρθει η ώρα του - που λέμε/ δεν σταματά ως πράττουν οι νεκροί/ μα κείνος εξακολουθεί/ να τρέχει ανά τας οδούς/ παραβιάζων - ως συνήθως-/ τας αυστηράς τροχαίας διατάξεις».
* Αλλοτε κάνει κολάζ από φωτογραφίες έργων τέχνης, αλλά κι επεισοδίων με αστυνομικούς και φοιτητές, κρατά αποκόμματα για τον Ντε Γκολ, την Γκόλντα Μέιρ και τον Κένεντι ή αστειεύεται με το έντονο βλέμμα του Φεντερίκο Φελίνι σε μια φωτογραφία του: «Είναι πραγματικά τόσο μεγάλος ώστε να του εμπιστευόμαστε την όρασή μας;»
* Κι ας τελειώσουμε το ξεφύλλισμα αυτού του μοναδικού ημερολόγιου μ' ένα ακόμα αστείο, που αφορά τον ίδιο τον τύπο, που το τροφοδότησε: «Απαγορεύεται η περιτύλιξις ιχθύων εις εφημερίδας» ανακοινώνουν τα «Νέα».
Και ο Χατζιδάκις: «Τοιουτοτρόπως δεν θα δύνανται πλέον οι ιχθείς ν' αναγιγνώσκουν ελληνικάς εφημερίδας

Αρχική Δημοσίευση από parafernalia:

"Είμαι μαζί σας!"​

...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.​

Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται ν' αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.​

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ' «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται.​

Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ.​

(Αρθρο του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986... Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο»)​

​

Click για ανάπτυξη...

σαν να μιλαει για το σημερα.....

Τα Σχόλια του Τρίτου
Είναι το πιο διάσημο βιβλίο του. Εδώ υπάρχει, ανάμεσα στα άλλα, και η διάσημη απόφανσή του για το πρόσωπο του τέρατος.


Το βιβλίο είναι μια ανθολογία των κειμένων που διάβαζε ο Χατζιδάκις τις Κυριακές στο Τρίτο Πρόγραμμα τον καιρό που ήταν διευθυντής του. Συνήθως ξεκινάν από την επικαιρότητα της εποχής –ή κάποια επικαιρότητα, τέλος πάντων– για να καταλήξουν σε πιο γενικά –και πιο οδυνηρά– συμπεράσματα για την Ελλάδα εκείνης της εποχής, αλλά και την σημερινή.
Χιούμορ, αυτοσαρκασμός και σκανταλιάρικη διάθεση από τη μια και από την άλλη βαθιά τομή στην ημετέρα νοοτροπία. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, μέρες που είναι τα όσα γράφει για τον εορτασμό των Χριστουγέννων:
Ο Καθρέφτης και το Μαχαίρι


Εδώ έχουν συγκεντρωθεί οι δημόσιες παρεμβάσεις του: Ομιλίες, συνεντεύξεις, κείμενα που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε εφημερίδες και περιοδικά. Όλα, επιβεβαιώνουν τον τίτλο διττά: Καθρέφτης του ίδιου του Χατζιδάκι, αλλά και του τόπου και του καιρού του. Μαχαίρι που τέμνει τον ίδιο, αλλά και τον τόπο και τον καιρό του.

36 κείμενα για τον Γκάτσο, τον Ελύτη, τον Τσαρούχη και για το ρεμπέτικο, την μουσική του ’80, το βιβλίο και την ανάγνωση, τους αναρχικούς και την πολιτική πραγματικότητα και αθλιότητα.
Και δεν χρειάζεται ντε και καλά να συμφωνεί κανείς με τις απόψεις του Χατζιδάκι. Το αντίθετο. Ωφελείται εκείνος που θα μπει στην διαδικασία να διαφωνήσει μαζί του. Να δει τα κριτήρια του Χατζιδάκι και τα αποτελέσματα στην σκέψη του και να αντιπαραβάλει τα δικά του –τι γόνιμη διαδικασία!
Κι επειδή υπάρχουν πολλά κείμενα και συνεντεύξεις που δεν συμπεριλαμβάνονται στον τόμο αυτό –για παράδειγμα το περίφημο κείμενό του για τον Νεοναζισμό– είναι απαραίτητο να εκδοθεί παράρτημα που θα τα συμπεριλαμβάνει όλα.

επισης για να θυμηθουν οι παλαιοτεροι και να μαθουν οι νεοτεροι τι θα πει διαχρονικο

https://youtu.be/J1Jy02IA66E

Αρχική Δημοσίευση από borat:

Εγώ πάλι τον υπερεκτίμησα εδώ.

Click για ανάπτυξη...

ειχε θαρρος να λεει την αληθεια....


https://youtu.be/ZlN06q2V4HU

ειναι μια ακομα συνεντευξη του...εφ ολης της υλης....προς το τελος λεει κατι πολυ αληθινο,οπως συνηθιζε αλλωστε
"δεν μπορεις να εκπεμπεις κατι που με συγκινει,χωρις ηθος"

δεν θα προλογησω....θα ειναι φτωχο
εδω γραφουμε ...αναρτουμε οτι λατρευουμε απο τον αγαπημενος μας Μανο Χατζιδακι...

μια μουσικη που με ταξιδευει...με την μελωδικη φωνη του Πουλοπουλου..ποιηση Νικος Γκατσος

https://youtu.be/weJlQV4UUUY