Παιδικά χρόνια τότε και τώρα

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Το παρακάτω κείμενο κυκλοφορεί στα email και στην blogoσφαιρα.
Το παραθέτω εδώ προς συζήτηση και σχολιασμό.



H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κοκάλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω . Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room . Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Κακή Επιρροή

Επιφανές μέλος

Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
:(
όσο μεγαλώνω τα σκέφτομαι όλα αυτα....
και ναι τα έχω κάνει πολλές φορες κουβέντα με φίλους....
με αυτους της δικής μου γενιάς που ειχαν όντως την τυχη να μεγαλώσουν σαν παιδια!
Και το μόνο που καταλήγω μονιμως ειναι μια απεραντη θλιψη και μια αγωνια....
Αγωνία για τα δικά μου παιδια!
Οταν με το καλό κάνω... πως θα μεγαλώσουν....

Κι εκεί ερχεται το καλοκαιρι....
Που όταν ανοιγω το παραθυρο ακουω από κατω στο στενο τους πιτσιρικάδες να βριζουν μ@λ@κα ο ένας τον άλλον και γω να το παιζω και καλα κακια και να βγαινω στο μπαλκονι και να τους λεω να μιλανε καλυτερα...
Και να ανοιγω ακομα πιο πολυ τα παραθυρα για να τους ακουω που παιζουν και απο μεσα μου να γελαω... και να θυμαμαι (σε ευχαριστω πολύ Θεε μου για αυτό.... ΘΥΜΑΜΑΙ!) τα δικά μου χρόνια, και το δικό μου στενο κατω απ το πατρικό μου σπιτι και την κυρα Ευθαλια που φωναζε να μιλαμε καλυτερα!
Αραγε να γελαγε κι εκεινη από μεσα της?

Και να θυμαμαι ότι πριν 10 χρόνια που αγορασα το σπιτι μου και ήμουν μόλις 25 το αγορασα εδω ακριβως για αυτο τον λόγο... για το αδιεξοδο στενο κατω απ το σπιτι που θα μπορουν κάποια στιγμή να παιζουν τα βλασταρια μου....
Ναι το ειδα να ερχεται αυτο....

Και νιωθω θλιψη για τη γενια του Nitendo και η γενια αυτη σιγουρα νιωθει θλιψη για τη γενια μου που δεν ηξερε να παιζει τπτ αλλο εκτος από ξυλικι... πεντοβολα... μακρια γαϊδουρα....

Και τελικα αναλογιζομαι ξανα και ξανα... θα ειναι έτσι και τα δικα μου παιδια?
Θα αναγκαστω να μπω και γω σε αυτο το τριπακι? Θα ΠΡΕΠΕΙ να τους αγορασω gameboy για να μην τα κοροϊδευουν τα άλλα παιδια?
Η κουμπάρα μου τουλαχιστον αυτο μου ειπε....
"επρεπε να του το παρω γιατι όλα τα παιδια ειχαν και ο δικος μου ηταν σαν ουφο"
Κι εμεινα αποσβολομενη να την κοιταω....

Και αναρωτιεμαι... μηπως να τα μαζεψω και να φυγω απ την Αθηνα?
Στην επαρχια τα πραγματα ειναι -ακόμα- πιο αγνά....
Τι μπορω να κανω για τα παιδια μου για να μεγαλωσουν σαν παιδια όπως μεγαλωσα εγω?

Και καταλήγω....
Το μονο που μπορω να κανω ειναι να ΘΥΜΑΜΑΙ.... ότι ήμουν και γω παιδι...
Να ΘΥΜΑΜΑΙ πως επαιζα.... να μάθω στο παιδι μου να παιζει αμπαριζα... μπορει και να του αρεσει....
Να μάθω να παιζω και γω gameboy ωστε να μην εχουμε το χασμα.... μπορει και να μου αρεσει....

Αν παραμινω παιδι... θα βοηθησω το παιδι μου να μεγαλωσει σαν παιδι :redface:
Αυτος ειναι ο στοχος μου... αυτο ειναι το οραμα μου και οι βλεψεις μου για το πως θα ήθελα να μεγαλωσω τα δικα μου παιδια...
Ευχομαι καποια στιγμή να ευλογηθω και να τα καταφερω....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Corpse Bride

Διακεκριμένο μέλος

Η Corpse Bride αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 6,595 μηνύματα.
Μαλλον δεν ειμαι τοσο "παλια" οσο ο μπλογκερ που το γραψε, αλλα ολα αυτα τα χω ζησει (εκτος απ'αυτο που εριχνα κοριτσια βαζοντας τους χερι :p), και τα αναπολω τρελα. Νομιζω ομως οτι υπερβαλλουμε για την εισοδο της τεχνολογιας στη ζωη των παιδιων.. Οπως μεγαλωσαμε εμεις με δεδομενο το τηλεφωνο και την τηλεοραση που στη γενια των γονιων μας ηταν κατι που τοτε ξεκινησε, ετσι και η επομενη γενια θα εχει δεδομενο στη ζωη της τον υπολογιστη και το ιντερνετ. Τα παντα εχουν καλη και κακη χρηση. Στο χερι των γονιων ειναι να προτρεψουν τα παιδια τους να βγουν στο δρομο να παιξουν (κι εμεις ειχαμε αταρι και καιγομασταν με τις ωρες στα νιατα μας, αλλα το κρυφτο και τα μηλα ποτε δε μας ελειψαν). Πιο αρνητικο πλεον ειναι οτι ο τροπος ζωης στις πολεις στις περισσοτερες περιοχες δεν επιτρεπει παιχνιδια στο δρομο και την αθωοτητα που υπηρχε πριν κατι χρονια, παρα η χρηση υπολογιστων με τα καλα και τα κακα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Από τότε που ανακάλυψα τον Η/Υ έπαψα να ζωγραφίζω...
Ευτυχώς θυμήθηκα ξανά πως γίνεται όταν απέκτησα την κόρη μου.
Ξαναέφτιαξα χάρτινα καραβάκια και καραβάκια με καρυδότσουφλο.
Θυμήθηκα τα παιδικά τραγούδια από το δημοτικό, τα αυτοσχέδια στιχάκια, "αγόρια ιππότες-κορίτσια μαύρες κότες"
Θυμήθηκα εκείνο το παιχνίδι που πλέκαμε στα χέρια μας ένα κομμάτι σχοινί και ανταλλάσσαμε τα πιθανά του σχήματα ανάμεσα στα χέρια μας. (Αλήθεια ξέρει κανείς πως λέγεται?)

Την έμαθα να παίζει λάστιχο, με έμαθε να παίζω τάπες….

Τότε ανοίγαμε τη "Για σας παιδιά" για να δούμε μια κακοτυπωμένη φωτογραφία ενός άγριου ζώου ή ενός εξωτικού φυτού.
Τώρα, όταν η κόρη μου με ρώτησε πως είναι ένα τσιτάχ άνοιξα το google και μέσα σε 5 λεπτά είχαμε δει σχετικές πληροφορίες, video, εικόνες.

Κι εκείνη τώρα όπως κι εγώ τότε, αγκαλιάζει κάθε βράδυ τον αρκούδο της και κοιμάται γλυκά. :hug:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

briki

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η briki αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 220 μηνύματα.
Πολυ συγκινηθηκα που το διαβασα αυτο το ποστ, οποιος κι αν το εγραψε, μπραβο του:)
Ειχα την τυχη να μεγαλωσω σε επαρχια και τα εχω κανει περιπου ολα αυτα, αλλωστε δεν ειμαι και μικρη, ειμαι 26 χρονων πια! Με κομπιουτερ ηρθα πρωτη φορα σε επαφη στην 1η Γυμνασιου οπου ειχαμε μαθημα Πληροφορικη 1 και 2 στα 7ωρα του σχολικου προγραμματος. Με το ιντερνετ ηρθα 1η φορα σε επαφη στο 1ο ετος σπουδων, το οποιο ομως δεν μου χε κανει τρομερη εντυπωση γι' αυτο και παραμενω ασχετη και προσπαθω τωρα πια να μαθω καποια πραγματα:) Σε οτι αφορα τα κινητα, ευτυχως δεν ειχαμε μεχρι που τελειωσα το λυκειο, κι εγω ημουν κατηγορηματικη στο να αποκτησω, μεχρι που πηρα καποια στιγμη, αναγκαστικα..:mad:
Παντως οι πιο "ηρεμες" μερες μεσα στην βδομαδα ειναι οταν παω στο γραφειο (που κανω ασκηση) και εχω ξεχασει το κινητο μου σπιτι... πω πω! δεν σας περιγραφω την ικανοποιηση και την ηρεμια που νιωθω, το αφεντικο μου βεβαια τα παιρνει πολυ ασχημα που δεν μπορει να με βρει... αλλα τι να κανουμε...εγω φταιω; looooooooooooooooooool:clapup::teasing:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kleftra

Διάσημο μέλος

Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
Μάλλον κι εγώ ανήκω στους τυχερούς:redface:
Κι ας βιάστηκα λιγάκι να μεγαλώσω, βίωσα ανέμελη παιδική ηλικία, με κούνιες, αλάνες, ποδήλατα, αμπάριζα, τα μήλα, διακοπές, όλα όσα φοβάμαι ότι τα παιδιά μου θα στερηθούν.
Μια εποχή σκεφτόμουν πως αν κάνω παιδιά θα ήθελα να τα μεγαλώσω μακρυά απο την πόλη, γιατί ακόμη και αν τους πάρω ποδήλατο που θα κάνουν;Στους δρόμους που είναι πήχτρα στα αυτοκίνητα;Και μπάλα που θα παίζουν;Στα μπαλκόνια όπως κάνουν κάποια παιδιά που βλέπω και λυπάμαι;
Δεν είναι μόνο ότι βγαίνει νέα μόδα και χάνονται τα παραδοσιακά παιχνίδια, είναι και ότι αλλάζει η μορφή της κάθε πόλης.Ακόμη και γύρω απο το πατρικό μου που δεν βρίσκεται στο κέντρο του Πειραιά αλλά σε γειτονιά είναι πλέον τόσο πολυσύχναστοι οι δρόμοι, τόσες λίγες οι αλάνες, που θα βρουν ασφαλές μέρος να παίξουν τα παιδιά;:(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

briki

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η briki αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 220 μηνύματα.
Δυστυχως kleftra μονο σε καποιους οργανωμενους παιδοτοπους και γηπεδα, κι οσο ειναι μικρα αυτο συνεπαγεται στο οτι θα πρεπει να βρισκεις τον χρονο να τα πηγαινεις εσυ ή καποιος δικος σου ανθρωπος (αφου μιλαμε για δικα σου παιδια):)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kleftra

Διάσημο μέλος

Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
Αρχική Δημοσίευση από briki:
Δυστυχως kleftra μονο σε καποιους οργανωμενους παιδοτοπους και γηπεδα, κι οσο ειναι μικρα αυτο συνεπαγεται στο οτι θα πρεπει να βρισκεις τον χρονο να τα πηγαινεις εσυ ή καποιος δικος σου ανθρωπος (αφου μιλαμε για δικα σου παιδια):)

Ναι δυστυχώς, αυτό ακριβώς είναι που με στεναχωρεί.Εμείς παίρναμε το ποδήλατο και τρέχαμε με τα παιδιά της γειτονιάς.Τα αυριανά παιδιά θα πρέπει να μεταφέρονται και να παίζουν 4-5(γιατί πόσο ελεύθερο χρόνο να έχει πια και ένας γονέας ειδικά όταν εργάζεται) λες και πηγαίνουν φροντιστήριο.
Είχα σκεφτεί(και ακόμη υπάρχει στην άκρη του μυαλού μου) όταν θα αποφασίσω να κάνω οικογένεια να μετακομίσω πιο περιφερειακά(είτε εδώ που βρίσκομαι τώρα είτε αν είμαι Αθήνα κάπου στα Μεσόγεια) μπορεί να χρειάζεται να οδηγώ κάθε μέρα 40χλμ για να πάω στην δουλειά μου και 40χλμ για να γυρίσω όμως θα ξέρω πως το παιδί μου το απόγευμα θα βγει να τρέξει, να παίξει και η μόνη μου έγνοια θα είναι μην γυρίσει με καμμιά γρατζούνια κι όχι μην μου το πατήσει κάποιο αυτοκίνητο.
Δεν θα άντεχα να το μεγαλώσω κλεισμένο σε ένα διαμέρισμα μπροστά σε ένα ηλεκτρονικό, δεν θα άντεχα να του στερήσω την παιδική ηλικία γιατί είναι η μόνη που δεν αναπληρώνεται:/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Η επαρχία δεν είναι πια πανάκεια...δυστυχώς... (Βλέπε Βέροια) :( :(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kleftra

Διάσημο μέλος

Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:
Η επαρχία δεν είναι πια πανάκεια...δυστυχώς... (Βλέπε Βέροια) :( :(

Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν σε όλες τις περιοχές....απλά στην Βέροια έπεσαν τα φώτα της δημοσιότητας τώρα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

dooo

Διακεκριμένο μέλος

Η dooo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 7,956 μηνύματα.
Το σπίτι που έχτισα, βρίσκεται σε μια γειτονιά, που λες και την έχει ξεχάσει ο χρόνος. Παιδιά με ποδήλατα, γυναίκες να καθαρίζουν τις αυλές τους αλλά και τον δρόμο από τα φύλλα των δέντρων, οι πατεράδες να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σχολείο, δυο τετράγωνα πιο κάτω. Να φανταστείτε, μέχρι και εγώ πήρα ποδήλατο και δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο το ευχαριστιέμαι να πηγαίνω στον μανάβη και να βάζω τις σακούλες με τα ψώνια στο τιμόνι:)

Από την άλλη, έχω δει αμάξι να περνάει το δρομάκο μας, με ιλιγγιώδη ταχύτητα και συνειδητοποιώ ότι αυτός ο τύπος, εκτός από του ότι είναι πολλά κιλά μ@λάκας, δεν θα προλάβει να σταματήσει έγκαιρα αν πεταχτεί κάποιο παιδί μπροστά του.

Δεν είναι μόνο η άκρατη ανάπτυξη των πόλεων, η τσιμεντοποίηση των πάντων...είναι και οι άνθρωποι που έχουν αλλοτριωθεί.


Στην τελική, ευτυχώς που έχω πυλωτή, και θα τα "κλείνω" εκεί τα παιδιά μου,να παίζουν.Κάτι είναι και αυτό.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

erodia

Δραστήριο μέλος

Η erodia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Υπεύθυνος marketing. Έχει γράψει 551 μηνύματα.
Αχχχ....βρε isi τι μου θύμησες!!!!:'(
Θέλω να πιστεύω πως και εγώ ανήκω στους τυχερους που είχαν την ευκαιρία να περάσουν ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια και να έχουν μόνο γλυκιές αναμνήσεις!
Η περιγραφή σου ταιριάζει σχεδόν απόλυτα στο μοτίβο των δικών μου παιδικών χρόνων και πραγματικά με συγκίνησες.....
Βλέπω τα σημερινά παιδιά που αντί να χαίρονται την ελευθερία, το παιχνίδι, τις σκανταλιές τους....είναι τρυπωμένα συνεχώς κάτω από την σκιά κάποιου καθηγητή και τρέχουν τα δόλια να προλάβουν τον χρόνο μπας και αρπάξουν καμμιά γνώση παραπάνω.....οι γειτονιές όπου άλλωτε ήταν γεμάτες από τις φωνές μας τώρα όποτε περνάω ο μόνος θόρυβος που ακούω είναι των αυτοκινήτων....
Αχχχ...βρε isi τι μου έκανες μεσημεριάτικα!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Γιάννης

Περιβόητο μέλος

Ο Παπαφλέσσας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 48 ετών. Έχει γράψει 4,851 μηνύματα.
Κάθε καλοκαίρι κοιμόμασταν στο μπαλκόνι με τον αδερφό μου πάντα ανοικτά τα πάντα παρότι μέναμε στον 1ο όροφο.
Παίζαμε στο σχολείο απέναντι και οι ειδήσεις ήταν τόσο βαρετές που το μόνο που άκουγες ήταν για κάποιο έγκλημα πάθους μια φορά το εξάμηνο και πάρα πολλά πολιτικά. Ασφάλεια παντού μόνο σε περιόδους εκλογών ή ποδοσφαιρικού αγώνα γινόταν ο χαμός. Ανυπομονούσαμε για το καλοκαίρι για να παίζουμε μέχρι 11 και 12 το βράδυ με τους γονείς μας ουτέ κάν να αγχώνονται που είμαστε.
Όλη την μέρα έξω και η τηλεόραση μόνο για 1,2 ώρες το βράδυ η για τον χειμώνα. Ωραία ήταν και μακάρι να μην χάλαγε ποτέ αυτή η αθοώτητα που νιώθαμε. Είμασταν οι τυχερές γενιές που δεν έννιωσαν την στέρηση που έζησε η γενιά των πατεράδων μας και πιο πριν και δεν νιώθουμε τα χιλιάδες προβλήματα που βιώνει η σημερινή γενιά.
Άντε να δούμε τα παιδιά και τα εγκόνια μας τι θα ζήσουν :(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ηρώ

Διακεκριμένο μέλος

Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
Πρόσφατα έλαβα το παρακάτω mail, το οποίο με έκανε να νοσταλήσω τα παιδικά μου χρόνια
Σας το παραθέτω:

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα. μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Εσείς πως βρίσκετε τον τρόπο που μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά;Νοσταλγείτε τον παλιό καιρό; Τα "παιδιά του 2000" τι θα λένε σε 20 χρόνια από τώρα;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Bill

Επιφανές μέλος

Ο Bill αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 10,408 μηνύματα.
Μόλις με έπιασε η νοσταλγία για τα παιδικά μου χρόνια.:redface:
Ευτυχώς αναγνωρίζω πολλά από αυτά που αναφέρονται , άρα μπορώ να πω με σιγουριά πως πέρασα ωραία παιδικά χρόνια.

Σήμερα βλέπω τα παιδιά πως μεγαλώνουν και ειλικρινά δε θα ήθελα να μεγαλώσουν τα παιδιά μου υπό αυτές τις συνθήκες.Κάποτε δεν μαζευόμασταν απο τις αλάνες και τα παιχνίδια, και τωρα βλέπω τα παιδια μεσα στους τεσσερις τοίχους με ένα ηλεκτρονικό και να περιμένουν την Κυριακή για να πάνε μια εκδρομή.
Πιστεύω πως στο παρελθόν τα παιδιά νιώθανε περισσότερο τη χαρά της παιδικής ηλικίας , παρά τωρα.Στο μέλλον δε θέλω να φανταστώ πώς θα είναι.Ελπίζω μόνο να μπορέσουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας τα ίδια βιώματα που είχαμε εμείς σαν παιδιά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dark_kronos

Επιφανές μέλος

Ο Rognan αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Ισπανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 20,660 μηνύματα.
Αυτο το αρθρο, αμα το προσεξουμε λιγο, βγαζει αρκετα πραγματα στην φορα...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ηρώ

Διακεκριμένο μέλος

Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
Ελπίζω μόνο να μπορέσουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας τα ίδια βιώματα που είχαμε εμείς σαν παιδιά.

Aυτό σκέφτομαι κι εγώ, αλλά δεν ξέρω το κατά πόσο είναι εφικτό :worry:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Bill

Επιφανές μέλος

Ο Bill αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 10,408 μηνύματα.
Αυτο το αρθρο, αμα το προσεξουμε λιγο, βγαζει αρκετα πραγματα στην φορα...

Ανέλυσε λίγο τη σκέψη σου κι εσύ.:P

Aυτό σκέφτομαι κι εγώ, αλλά δεν ξέρω το κατά πόσο είναι εφικτό :worry:
Όντως λίγο δύσκολο,αλλά στο χέρι όλων μας είναι.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dark_kronos

Επιφανές μέλος

Ο Rognan αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Ισπανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 20,660 μηνύματα.
Ανέλυσε λίγο τη σκέψη σου κι εσύ.:P

Λεει πχ μεσα στο αρθρο "Ακομα και τα παιχνιδια μας ηταν βιαια". Για δες πως κανουν καπιοι σημερα για τα παχνιδια που περιεχουν βια... Τι λενε κλπ. Ενω τοσος κοσμος που μεγαλωσε ετσι τι επαθε δλδ τελικα;...

Και γενικα αναφερονται πολλα τετια...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

T_Chameleon

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο T_Chameleon αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 397 μηνύματα.
Το έχω ξανά διαβάσει το εμαιλ και ομολογώ πως ναι πολλά στοιχεία από αυτό το μαιλ ήταν ενσωματωμένα στην ζωή μας.. χαίρομε που έζησα όλα αυτά που τα σημερινά παιδία στην πλειοψηφία τους δεν θα ζήσουν..Ισος το μόνο που παρέμεινε ίδιο είναι ως προς την συσκευή είναι η τηλεόραση….Ωραία χρόνια..σημερα με τη να προτοαρχινισουμε με της αρρώστιες τον ζωικών τροφών?με τα παιδία που είναι κλεισμένα και παίζουν παιχνίδια στο μονιτορ?...ειταν μια εποχή και πέρασε πρέπει να συμβιβαστούμε με την τεχνολογία του σήμερα και να νοσταλγούμε την ζωή του χτες
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top