Χλιδάνεργοι

Corpse Bride · 01-11-07

Σημερα μου στειλανε αυτο το μαιλ που μου φανηκε πολυ ενδιαφερον, και αφορητα αληθινο. Για οσους βαριουνται να διαβασουν το κατεβατο, το κειμενο σε περιληψη λεει για τους σημερινους νεους- δε λεω παιδια γιατι αρκετοι το παιρνουν τοις μετρητοις-, που τους ζουν, χλιδατα κιολας, οι δικοι τους..χωρις καμια στερηση, χωρις καμια θυσια στη μοδα η τη διασκεδαση τους ακομα και στα 30 τους. Επειδη το θεμα εχει ξαναμπει και για τη γενια των 700 παλια, και για τον απογαλακτισμο γενικως, το κανω πιο συγκεκριμενο: ΕΣΕΙΣ ποτε αρχισατε να δουλευετε? Ποτε βγαλατε χρηματα ικανα να σας συντηρησουν χωρις επιπλεον βοηθεια? Ποσο θυσιασατε την εικονα σας οταν ζητουσατε λεφτα απ'τους δικους σας για καφε?

Το κειμενο:

Ζουν ανάμεσά μας

Μια γενιά μορφωμένων Ελλήνων που ζουν με τους γονείς τους, βγαίνουν κάθε βράδι, δουλεύουν σποραδικά και για ψίχουλα, ταξιδεύουν, και τσακίζουν Prada, Fendi και LV όπου τα πετύχουν.

Από τον Θοδωρή Γεωργακόπουλο

Η φίλη μου η Μαρία ήρθε και με βρήκε για πρώτη φορά τον περσινό Σεπτέμβριο. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε επιστρέψει από την Αγγλία με το μεταπτυχιακό της, μετά είχε πάει τέσσερις μήνες διακοπές (στο Μπαλί, τη Μύκονο και τη Φλωρεντία), και τώρα είχε έρθει μαυρισμένη και έτοιμη να ξεκινήσει την καριέρα της, και μια νέα ζωή.

"Θέλω να μου βρεις δουλειά στην εταιρία σου", μου είπε με τον επιτακτικό τρόπο που λέει τα πάντα. Ήταν 26 χρονών.

Αν και είμαι εντελώς ακατάλληλος για τέτοιου είδους διαμεσολαβήσεις, μισάνθρωπος ων, σεβάστηκα το αίτημα της καλής φίλης, ρώτησα και έμαθα ότι πράγματι, υπήρχε μια ανοιχτή θέση στο διαφημιστικό τμήμα μιας εταιρίας για την οποία είχα κάνει κάποιες μεταφράσεις, προώθησα το βιογραφικό της και, ικανοποιημένος που έκανα το καλό για έναν συνάνθρωπο, το ξέχασα εντελώς.

Μετά από τρεις μέρες η Μαρία με πήρε τηλέφωνο, έξαλλη.

"Υποδοχή διαφήμισης; Η θέση που μου βρήκες είναι για υποδοχή διαφήμισης;"
"Ποιος; Τι; Ποιος είναι;" είπα (με είχε ξυπνήσει).

"Εγώ έχω κάνει μεταπτυχιακό στην Ιστορία της Τέχνης στο Λονδίνο και θα πάω να σηκώνω τηλέφωνα για 600 ευρώ;"

Τι είχε γίνει: Η Μαρία δεν είχε πάει στο ραντεβού. Όταν την πήραν τηλέφωνο για να την καλέσουν έμαθε όσα χρειαζόταν να μάθει, και απέρριψε τη δουλειά μονομιάς.

Η Μαρία, βλέπετε, ανήκει σε μια εντελώς νέα κατηγορία Ελλήνων. Πρόκειται για μια υποκατηγορία της διαβόητης «γενιάς των 700 ευρώ», των νεαρών Ελλήνων, δηλαδή, που έχουν αποκτήσει πολύ καλή μόρφωση, και οι οποίοι βγαίνουν σε μια αγορά εργασίας η οποία δεν τους πολυχρειάζεται, και έτσι δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει μισθό αντίστοιχο των σπουδών τους, ή έστω επαρκή για να συντηρηθούν.

Η συγκεκριμένη υποκατηγορία της Μαρίας περιλαμβάνει τους νέους που, αν και δεν βρίσκουν μια καλοπληρωμένη δουλειά, αρνούνται να κάνουν οποιονδήποτε συμβιβασμό στον τρόπο ζωής τους. Μαθημένοι στο χαρτζιλίκι από τους γονείς κατά τη διάρκεια της εφηβείας και των σπουδών, βγαίνοντας στην «αγορά» εξακολουθούν να επιθυμούν να συχνάζουν στα ίδια μαγαζιά, να ψωνίζουν το ίδιο ακριβά προϊόντα, και να κάνουν ακριβώς την ίδια άνετη ζωή που έκαναν πριν.

Είναι οι χλιδάνεργοι, και δεν πρόκειται να θυσιάσουν ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια απ' το lifestyle τους. Όσα κι αν τους πληρώνουν.

Σύμφωνα με μια έρευνα των Νέων, 8 στους 10 νεοπροσληφθέντες στην Ελλάδα αμείβονται με λιγότερα από 1000 ευρώ. Σύμφωνα με άλλη έρευνα της Marc για το Έθνος, τo 56% των Ελλήνων ηλικίας 18-30 αμείβεται με λιγότερα από 700 ευρώ το μήνα. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος.

Από τους τριαντάρηδες, μόνο το 29,5% ζουν εντελώς ανεξάρτητοι από τους γονείς. Ένα 31,4% συντηρείται αποκλειστικά από αυτούς. Μπορείτε να συλλάβετε αυτά τα νούμερα;

Αν κάποιος ξένος τα διαβάσει θα συμπεράνει πως είμαστε μια κοινωνία υπό κατάρρευση, όπου οι νέοι δεν μπορούν να παράγουν πλούτο, οπότε τρώνε τον πλούτο που έχει συσσωρεύσει η προηγούμενη γενιά, μέχρι αυτός να τελειώσει, οπότε προφανώς η χώρα μας θα χρεοκοπήσει.

Η ίδια η οικογένεια έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες. Σε όλους τους Μεσογειακούς λαούς εμφανίζεται αυτή η απεριόριστη λατρεία για τα παιδιά, η οποία εύκολα παίρνει όχι-και-πολύ-υγιείς διαστάσεις. Οι γονείς ουσιαστικά «πληρώνουν» το παιδί για να μην τους φύγει.

Σε άλλες, βορειότερες χώρες συνηθίζεται να το σουτάρουν (με αγάπη) μόλις τελειώσει το σχολείο, για να τραβήξει το δικό του δρόμο, να κάνει τα δικά του λάθη, να σταθεί στα δικά του πόδια, να μάθει και να ωριμάσει. Εδώ έχουμε περιπτώσεις σαν το Θεσσαλονικιό φίλο μου το Στέλιο, που οι γονείς του υποσχέθηκαν αυτοκίνητο αν περάσει στις Πανελλήνιες, με τον όρο να περάσει σε σχολή της Θεσσαλονίκης.

Φυσικά, εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι νέοι που ανήκουν στη «Γενιά των 700 ευρώ», όλων οι γονείς θέλουν να τους φροντίσουν, κάμποσοι από αυτούς τους γονείς είναι και ευκατάστατοι, αλλά δεν γίνονται όλα τα παιδιά χλιδάνεργοι.

Βλέπετε, είναι στη φύση του νέου να θέλει να αυτονομηθεί, να κάνει κάτι στηριγμένος στα δικά του ποδάρια, μόνος, ανεξάρτητος. Είναι μια ανθρώπινη ανάγκη αυτή. Στην πρώτη μου δουλειά προσελήφθην με μισθό 180.000 δραχμές το μήνα (520 ευρώ), εν έτει 2000, σε ηλικία 23 ετών, και ήμουν πανευτυχής. Εκστατικός. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο ζευγάρι παπούτσια που πήρα με τα δικά μου λεφτά.

Μπορεί αυτό να ακούγεται λίγο «Βασιλάκης Καϊλας», αλλά η ανάγκη του ανθρώπου να κάνει πράγματα μόνος του -και κατά συνέπεια να αυτοεπιβεβαιωθεί ως αυτόνομη οντότητα- είναι πανίσχυρη.

Γιατί τότε τόσοι τριαντάρηδες καταπιέζουν αυτή την ανάγκη για να μείνουν στη σφιχτή και γεμάτη ασφάλεια αγκαλιά της τσέπης του μπαμπά;

Είναι απλό: Είναι αρρώστια.

Οι χλιδάνεργοι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι lifestyle junkies, που επιτρέπουν τον εθισμό τους στην ηδονιστική πλευρά της ζωής, κι ας εγκλωβίζονται έτσι σε μια αέναη εφηβεία.

«Δεν μπορώ να μην ψωνίζω. Δεν γίνεται», λέει μια άλλη φίλη, ας την πούμε Πόπη. «Είναι εθισμός, πηγαίνω στο Mall και θέλω να κατεβάσω τα ράφια, να τα δοκιμάσω όλα, να δώσω την κάρτα μου και να τα πάρω σπίτι μου. Η ντουλάπα μου είναι γεμάτη με ρούχα που δεν φοράω ποτέ, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να αγοράζω διαρκώς καινούρια. Το τηλέφωνό μου στο σπίτι είναι μονίμως κατεβασμένο για να μην με πρήζουν από την τράπεζα -χρωστάω πολλά στην κάρτα. Έχω φεσώσει συγγενείς μέχρι και τρίτου βαθμού, το χαρτζιλίκι με το που το παίρνω φεύγει, ο μισθός το ίδιο».

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί κανείς να καταλογίσει στην κοινωνία του υπερκαταναλωτισμού, και η ύπαρξη των χλιδάνεργων είναι ένα από αυτά. Αλλά δεν φταίνε οι τσάντες και τα παπούτσια αν η γυναίκα που τις ψωνίζει το κάνει με λεφτά που δεν έχει ή δεν έχει βγάλει με τον ιδρώτα της.

Ο σφιχτός-όσο-δεν-παίρνει εναγκαλισμός της ελληνικής οικογένειας, που αρνείται να αφήσει τα παιδιά της να ωριμάσουν, δημιουργεί σε συνδυασμό με όλες τις χαρές του lifestyle αυτούς τους αιώνιους εφήβους που προτιμούν να ζήσουν σήμερα ό,τι έχει να τους προσφέρει η ζωή (ο μπαμπάς), παρά να ταλαιπωρηθούν για να το απολαύσουν αύριο.

Ως στάση ζωής αυτή δεν είναι απολύτως καταδικαστέα. Αναρωτιέται όμως κανείς, όταν ο μπαμπάς (ζωή) πάψει να παρέχει, τι θα καταναλώσει ο χλιδάνεργος; Και, ακόμα χειρότερα: Τι θα καταναλώσουν τα παιδιά του;

Προς το παρόν οι χλιδάνεργοι εξακολουθούν να βγαίνουν, να ψωνίζουν, να ταξιδεύουν, να πηγαίνουν σε interviews για δουλειές που δεν χρειάζονται, καθώς ο χρόνος περνά χωρίς συνέπειες. Θα έρθουν συνέπειες στο μέλλον; Έλα ντε.

Είδα τη Μαρία πρόσφατα, καλοντυμένη, αψεγάδιαστη, σε ακριβό εστιατόριο να τρώει με τον -πολύ μεγαλύτερο- φίλο της. Ήταν μια χαρά: Χαρούμενη, ξεκούραστη και, ενάμιση χρόνο μετά το τέλος των σπουδών της, ακόμα χλιδάνεργη.

Νομίζω ότι θα τα πάει μια χαρά.

Το άρθρο του Θοδωρή Γεωργακόπουλου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό NITRO. Έχει αναρτηθεί επίσης στην ηλεκτρονική ιστοσελίδα Yupi.gr.

Oralee · 01-11-07

Εγώ ακόμα δεν είμαι οικονομικά ανεξάρτητη δυστυχώς, αλλά ευτυχώς δεν βάζω τον εαυτό μου στην κατηγορία των χλιδάνεργων, κυρίως γιατί γενικά δεν έχω απαιτήσεις, ούτε τα περιμένω όλα έτοιμα, άσε που επιπλέον και δουλεύω και φροντίζω να μη σκίζω όσα βγάζω κι ας είναι και λίγα, αφού έχω την άνεση να το κάνω. Απλά σαφώς κάποια πράγματα που μου προσφέρονται από τους δικούς και που ξέρω πως εκείνοι δεν στερούνται για να μου τα δώσουν, τα παίρνω χωρίς δεύτερη κουβέντα. Την ψάχνω πάντως πολύ κι ελπίζω σύντομα να μπορέσω να σταθώ μόνη στα πόδια μου.. και έχω απώτερο όνειρο κάποτε να μπορώ να τους δίνω εγώ χρήματα, όχι για να ξεπληρώσω ένα (ανύπαρκτο) χρέος, αλλά γιατί ξέρω πως ειδικά η μαμά μου δεν θα παίρνει καμιά φοβερή σύνταξη..

MonaXoS · 01-11-07

οικονομικά ανεξάρτητος είμαι από τη στιγμή που έφυγα από το σπίτι για δουλειές. Ήμουν τυχερός και είχα υποτροφία τόσο όσο έκανα το πρώτο μου πτυχίο, όσο και τώρα που ξεκίνησα το μεταπτυχιακό μου με (καλύτερη αυτή τη φορά υποτροφία). Κατά το πρώτο μου πτυχίο έκανα ταυτόχρονα και 2 άλλες διαφορετικές δουλειές (ημιαπασχόληση) εντός του πανεπιστημίου και έτσι έβγαζα τα προς το ζην σχετικά άνετα. Είμαι και ολιγαρκής βέβαια, και αυτό έκανε τα πράγματα πιο εύκολα

Γίδι · 01-11-07

Είμαι ημι-ανεξάρτητη. Αυτή τη στιγμή παίρνω έναν καλό μισθό, αλλά όχι για πολύ...
Οι γονείς μου είναι διατεθειμένοι να με στηρίξουν και 100% σε ό,τι διαλέξω, δηλαδή μέχρι να βρω κάτι άλλο... Αλλά και αν βρω ένα διδακτορικό χωρίς αρκετή χρηματοδότηση, είναι διατεθειμένοι να μου δώσουν ό,τι χρειαστεί.
Αυτό βέβαια με καθησυχάζει, αλλά δεν είναι ο στόχος μου, θέλω όταν κλείσω τα 26 να πατάω στα πόδια μου...

Vkey · 01-11-07

Είμαι οικονομικά ανεξάρτητη εδώ και τρία χρόνια και πραγματικά τρέμω στην ιδέα μην έρθει ποτέ η στιγμή και ζητήσω οικονομική ενίσχυση από τους γονείς μου...

'Οχι ότι δεν θα με βοηθήσουν και με μεγάλη χαρά απλά είμαι τόσο εγωίστρια σε αυτό το θέμα που γίνομαι ακατάδεκτη :redface:

Βασικά γουστάρω ότι έχω σταθεί τελείως στα πόδια μου χωρίς να με ενισχύσουν οι γονείς ούτε για μία στιγμή, το βλέπω σαν στοίχημα με τον εαυτό μου που το έχω κερδίσει και θέλω να συνεχίζω να το κερδίζω...
Βέβαια παίρνω ένα καλό μισθό και σταθερό όποτε μιλάω εκ του ασφαλούς... Δεν θα ήξερα πως θα ήμουν αν έπρεπε να τα βγάλω όλα πέρα με 700 ευρώ το μήνα ή αν όντως θα τα κατάφερνα.... :hmm:

Giovanna · 02-11-07

Αρχική Δημοσίευση από MonaXoS:
οικονομικά ανεξάρτητος είμαι από τη στιγμή που έφυγα από το σπίτι για δουλειές. Ήμουν τυχερός και είχα υποτροφία τόσο όσο έκανα το πρώτο μου πτυχίο, όσο και τώρα που ξεκίνησα το μεταπτυχιακό μου με (καλύτερη αυτή τη φορά υποτροφία). Κατά το πρώτο μου πτυχίο έκανα ταυτόχρονα και 2 άλλες διαφορετικές δουλειές (ημιαπασχόληση) εντός του πανεπιστημίου και έτσι έβγαζα τα προς το ζην σχετικά άνετα. Είμαι και ολιγαρκής βέβαια, και αυτό έκανε τα πράγματα πιο εύκολα

αυτο ακριβως.
μνο που εχω μια λιγοτερη υποτροφια απο εσενα

αλλα σε τρωω στις δουλειες

The Djinn · 2 Νοεμβρίου 2007

Θα πω μερικα πολυ απλα πραγματα οπως τα βλεπω εγω και μονο.
Οι γονεις καθ' ολη την διαρκεια της ζωη τους καλο ειναι να βρισκονται ανα πασα στιγμη πλαι στο παιδι τους.
Ειτε οικονομικα ειτε καπως αλλιως.Δεν κατακρινω ενα παιδι που παιρνει 700 και τσονταρουν και οι γονεις απο την στιγμη που μπορουν.
Δεν υπαρχει οριο ηλικιας για εμενα βοηθειας απο τους μεν προς τους δε.
Κι εγω ειμαι 26 κι ακομα παιρνω.Δεν το κωλοβαραω ομως για να τα παιρνω.Για τον "α" ή "β" λογο (που δεν χρειαζεται ν'αναλυθει-οχι αυτο που περναει απο το μυαλο των περισσοτερων*οχι εσας* οτι ειμαι στα παρτυ ολη μερα-) ειμαι αναγκασμενος να σπουδαζω ακομα.(και μιλαω και εκ μερους πολλων αλλων που ξερω)
Και παραλληλα δουλευω κιολας μονο και μονο για να μην τους λεω οτι οσα στελνουν ΔΕΝ φτανουν.Πραγμα ελαχιστα αξιο αναφορας κατ' εμε παντα.
Το οτι στο εξωτερικο τα παιδια πανε απο τα 18 αλλου να ζησουν μονα τους ειναι πλανη.
Πρωτον δεν γινεται παντου αυτο (στην Ιταλια σε ελαχιστο ποσοστο) και δευτερον δεν ειναι απαραιτητα και καλο.
Στην Ελλαδα υπαρχει μεγαλο ποσοστο συγκατοικησης με τους γονεις και για τον λογο οτι στην Ελλαδα εχουμε το μεγαλυτερο ποσοστο ιδιοκατοικησης στην Ευρωπη.
80% περιπου των Ελληνων εχουν ενα τουλαχιστον δικο τους σπιτι.Μ@λ@κας ειναι ο αλλος ναπ ει να μεινει αλλου και να σκαει 300αρες τον μηνα?(ειδικα εαν το σπιτι ειναι ευρυχωρο ή εχει πιθανοτητες επεκτασης.)
Τελος να πω οτι ειναι γεγονος οτι ενα "Α" ποσοστο Ελληνων ειναι το λεγομενο δουλευω ολη την ευδομαδα,κι αντι να κανω σωστες "επενδυσεις" ή σωστο ξοδεμα των χρηματων μου, τα ξοδευει σε πουλ μουρ αντικειμενα που δεν του χρειαζονται ισως.(ξερω ατομο που εχει βγαλει καρτα για να ξεχρεωνει την αλλη καρτα...)
Εμ φυσικα.Απο την στιγμη που επισεις πολλοι απο εμας κρινουμε τον αλλο βαση του πουλ μουρ υφους του και απο την στιγμη που αυτο προωθειτε τοσο μανιακα απο τα ΜΜΕ σαν το "ουαου"...
Ετσι τον παιρνει κι αυτον το ρεμα.
Με λιγα λογια τα ποδια μας τα τεντωνουμε μεχρι εκει που φτανουν.
Αντιθετα στην Ελλαδα εχουμε κανει τις τραπεζες να κυριαρχουν οικονομικα και να εχουν την χωρα στα ποδια τους.
Για ν'αλλαξει αυτο πρεπει να αλλαξουν πολλα.
Παιδεια, σχεση γονιων παιδιων ( να εχουνεπαφη ουσιαστικη μεταξυ τους) κτλ κτλ.

evouli · 02-11-07

κι εγω ανεξαρτητη εδω και τρια χρονια.. και νιωθω πολυ καλα, γιατι ξερω οτι για να σπουδασω εδωσαν πολλα χρηματα οι γονεις μου και ηθελα να τους ελαφρυνω πια..

dooo · 02-11-07

δουλεύω ήδη από τα φοιτητικά μου χρόνια (εκεί γύρω στα 22), με ένα διάλλειμα 1 χρόνου για μεταπτυχιακό (με υποτροφία, αλλιώς δε θα γινόταν με τίποτα) και πιάνοντας αμέσως δουλειά στα 24 μου.
Δεν είχα χαρτζηλίκι, δεν είχα όμως κι απαιτήσεις.

Phoebe · 02-11-07

Και εγω δουλευω απο τα 19! Είμαι σχετικα ανεξάρτητη και κάνω το παν για να μην ζητάω εξτρα λεφτά από την μητέρα μου! Για ένα διαστημα που έφυγα απο την δουλεια μου έδινε η μητέρα μου! Δεν μου άρεσε καθόλου και είμαι πολύ ευχαριστημένη που μπορω να αυτοσυντηρούμε! Δεν είναι μόνο οτι μπορω να αγοράσω αυτο που θέλω χωρις να ρωτήσω αλλα επιπλέον πληρώνω αποκλειστικά κάποια έξοδα του σπιτιού πράγμα που με κάνει πιο υπεύθυνο ως άτομο!

Οι κολλητές μου, για παράδειγμα, δεν δουλεύουν και σχεδον πάντα σκεφτονται για να ζητησουν λεφτα και καθώς μπορώ να κάνω την σύγκριση βλέπω οτι προτιμω την θέση την δικιά μου! Δεν κατηγορω τα άτομα που δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητα ή που παρόλο που δουλευουν παιρνουν λεφτα και από τους γονεις τους! Οι γονείς πάντα θα θέλουν να σου προσφέρουν το κάτι παραπάνω είτε τους το ζητησεις είτε όχι!

Niyia · 2 Νοεμβρίου 2007

Corpse Bride, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!
Είναι καταπληκτικό το άρθρο κ κανονικά δεν θα πρέπει κανείς να βαριέται να το διαβάσει (αν κ μεγάλο).

Εγώ άρχισα να δουλεύω στα 22 μου, από το τελευταίο έτος στη σχολή. Κ έκτοτε δούλευα συνεχώς μέχρι πέρυσι τέτοια εποχή. Ακόμα κ τώρα που δε δουλεύω σε καθημερινή βάση, επειδή περιμένω τον διορισμό μου, εργάζομαι ως εξωτερικός συνεργάτης σε μια εταιρία κ θα συνεχίσω ακόμα κ μετά τον διορισμό (για να μην αναφέρω κ τις επιπρόσθετες εργασίες σε εφορίες, ΙΚΑ κτλ που τρέχω για λογαριασμό του father).

Ήμουν, κ είμαι, οικονομικά ανεξάρτητη, έστω κ αν οι γονείς μου με ενίσχυαν ΠΑΝΤΑ επιπρόσθετα οικονομικώς (κοινώς κακο-καλο-μαθημένη). Ωστόσο, επειδή τυγχάνει να είμαι κ συνειδητοποιημένη (έτσι λέω δλδ) ποτέ δεν το εκμεταλλεύτηκα αυτό. Ίσα ίσα έκανα το κουμάντο μου αλλιώς.

Ωστόσο, θέλω να αναφέρω το εξής :
Τα τελευταία 2 χρόνια δούλευα σε μια υπηρεσία του δημοσίου (ας μην την αναφέρω για ευνόητους λόγους) ως Εξωτερικός Συνεργάτης, όπου, μπορεί κ να μη το πιστέψετε, οι μηνιαίες απολαβές δεν ήταν μηνιαίες, παρά καθυστερημένες έως κ 6 μήνες ή κ παραπάνω. Το αναφέρω αυτό γτ σκεφτόμουν τότε ότι αν ζούσα π.χ. μόνη μου σε μία πόλη μακριά από τους γονείς μου, ειλικρινά θα μου ήταν πολύ δύσκολο να πληρώνω το ενοίκιο κ τα λοιπά έξοδα διαβίωσης κάθε μήνα. Ταυτόχρονα να σημειώσω ότι έκανα κ το μεταπτυχιακό μου οπότε δεν θα μπορούσα να απασχοληθώ τα απογεύματα με κάποια 2η δουλειά για να τα βγάζω πέρα.
Υπάρχουν κ αυτά δλδ...

Όσο για τα παρακάτω :

Αρχική Δημοσίευση από Corpse Bride:
Η ίδια η οικογένεια έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες. Σε όλους τους Μεσογειακούς λαούς εμφανίζεται αυτή η απεριόριστη λατρεία για τα παιδιά, η οποία εύκολα παίρνει όχι-και-πολύ-υγιείς διαστάσεις. Οι γονείς ουσιαστικά «πληρώνουν» το παιδί για να μην τους φύγει.
...
Ο σφιχτός-όσο-δεν-παίρνει εναγκαλισμός της ελληνικής οικογένειας, που αρνείται να αφήσει τα παιδιά της να ωριμάσουν, δημιουργεί σε συνδυασμό με όλες τις χαρές του lifestyle αυτούς τους αιώνιους εφήβους που προτιμούν να ζήσουν σήμερα ό,τι έχει να τους προσφέρει η ζωή (ο μπαμπάς), παρά να ταλαιπωρηθούν για να το απολαύσουν αύριο.
...

Ειλικρινά, πρέπει να τα διαβάσει ο πατέρας μου... :mad:

φωνάζουν το όνομά του από μακριά (γκρρρρρ)

αυτά

borat · 3 Νοεμβρίου 2007

Μέτρα και σταθμά των εποχών μας.
Όταν τάζεις στο παιδί σου ακριβά ρούχα και αυτοκίνητο σε περίπωση επιτυχίας σε εξετάσεις και εισαγωγές σε πανεπιστήμια, όταν ανοίγεις το πορτοφόλι σου και του ακουμπάς ένα σκασμό λεφτά χωρίς να σκέφτεσαι το έγκλημα που διαπράτεις, όταν αναθρέφεις έναν άνθρωπο με τη λογική του ρουσφετιού που πρέπει να γίνει αυτοσοκοπός, τότε τα απολέσματα κάθε άλλο παρά καλά θα είναι...
Όταν κακομαθαίνεις το παιδί σου σε ανταλλάγματα χωρίς κόπο, τότε τα αποτελέσματα είναι αυτά.

υγ: πολλή επιτυχημένη η λέξη "χλιδάνεργοι"!
υγ: δεν ειμαι "χλιδάνεργος", αλλά ανήκω στη γενιά των 700 ευρώ.

Youki · 03-11-07

Αρχική Δημοσίευση από Mario:
Τελος να πω οτι ειναι γεγονος οτι ενα "Α" ποσοστο Ελληνων ειναι το λεγομενο δουλευω ολη την ευδομαδα,κι αντι να κανω σωστες "επενδυσεις" ή σωστο ξοδεμα των χρηματων μου, τα ξοδευει σε πουλ μουρ αντικειμενα που δεν του χρειαζονται ισως.(ξερω ατομο που εχει βγαλει καρτα για να ξεχρεωνει την αλλη καρτα...)

Για μένα αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Εχω συναδέλφους που παίρνουν μεν λιγότερα χρήματα από μένα, μένουν δε με τους γονείς και βλέπω ότι δεν τους αρκεί ενα παντελονι ή μια μπλούζα που δεν θα κάνει πάνω από 150 €. Που παίρνουν με απίστευτες δόσεις το σουπερ ντουπερ αμάξι και αμα στις διακοπές δεν κλείσουν στο χλιδα ξενοδοχείο δεν την παλεύουν. Και φτάνει 20 του μήνα και ρωτάνε πότε θα πληρωθούμε γιατί δεν έχουν ούτε για τσιγάρα. Και εγώ σκέφτομαι το ότι ζω με το φίλο μου, πληρώνουμε νοίκια, λογαριασμούς, και ότι άλλο έχει ένα σπίτι, δεν στερούμαστε ούτε στη διασκέδαση ούτε πουθενά και βάζουμε και στην άκρη. Αλλά εμάς μας αρκεί ένα μπλουζάκι των 20€ και το αμάξι μας είναι μεταχειρισμένο σαραβαλάκι που μια χαρά την κάνει όμως τη δουλειά του.

Δόυλεύω από τα 18 μου. Οσο ήμουν στο Πανεπιστήμιο δούλευα τα καλοκαίρια για να μαζευω λεφτά και το χειμώνα δούλευα part time. Μπορεί να μου πήρε παραπάνω να παρω το πτυχίο (άσχετο με τη δουλειά βεβαια) αλλά εως ένα βαθμό τα έβγαζα πέρα μόνη μου. Ναι έμενα με τους γονείς, αλλά χαρτζηλίκι δεν ζηταγα. Νομίζω ότι δεν είναι κακό να έχεις βοήθεια από τους γονείς, κάθε άλλο, αλλά ιδίως η κατάσταση που περιγράφεται στο κείμενο (δεν πάνε να δουλέψουν έστω για τα 700€, αλλα αρκούνται στο χαρτζηλίκι των γωνιών) εμένα με εκνευρίζει.

Corpse Bride · 03-11-07

Εμενα παντως μου φαινεται ΠΟΛΥ περιεργο το σκηνικο μ'αυτες τις μαριες που περιγραφει το κειμενο.. Εννοωντας οτι ενταξει, για να εχεις τελειωσει μια-δυο σχολες, να εχεις μεταπτυχιακο και παει λεγοντας, προφανως σκοπευεις να πας καπου καλα μετα και να μη συμβιβαστεις με 400 ευρω για φουλταιμ. Αλλα χελοου, η πραγματικοτητα ειναι οτι ξεκινας απ'τα 650, απ'τα 800, απ'τα 850 και να λες κι ευχαριστω αν δεν εχεις προυπηρεσια. Σε μια φανταστικη εργασιακη κατασταση τα πραγματα θα ταν οπως επρεπε, αλλα με τοση ανεργια, με τοσο ζορι να βρει καποιος δουλεια, ποιος εχει αξιωσεις για πρωτη δουλεια με χιλιαρικο και πανω? Λιγη σχεση να χεις με την πραγματικοτητα, καταλαβαινεις οτι απο ΚΑΠΟΥ πρεπει να ξεκινησεις, οποτε δεν το πιανω αυτο το σκεπτικο του "δε θα σηκωθω απ'το κρεβατι για λιγοτερα απο 2000 ευρω" καθολου ομως.

Προσωπικα, ακομα εχω την αναγκη υποστηριξης απ'τους δικους μου, εκτακτως κυριως, αλλα την εχω. Ωστοσο ξερω οτι μονο περνωντας απ'αυτη την κατασταση μπορω να φτασω στο να ειμαι πληρως ανεξαρτητη, οποτε προς το παρον το υπομενουμε και οι δυο (για εκεινους ειναι χαρα βεβαιως, ελληνες γονεις γαρ). Απ'την αλλη νομιζω οτι τωρα ειμαι πολυ πιο αυτοπεριορισμενη στα ψωνια και τα εξοδα μου απο τοτε που ημουν χλιδοφοιτητρια(αααλλη φαση κι αυτη), αλλα ειναι απειιιρως καλυτερο.

Εδάδ · 03-11-07

Xάλι η πραγματικότητα, χάλι.

Δουλέυω ένα μήνα από όταν αποφοίτησα και εντελώς ανεξάρτητη more or less θα μπορούσα να δηλώσω 6 μήνες μετά από τότε. Παλιότερα δούλευα part time και σποραδικά για τα ρούχα μου και τα ταξίδια μου.

Επέλεξα να δουλέψω αμέσως, κυρίως γιατί υπάρχει μηδαμινή άνεση οικονομική στην οικογένεια. Δεν θεωρώ εαυτό καθόλου υπέυθυνο, είμαι σίγουρη ότι αν η οικονομική άνεση υπήρχε θα ξυνόμουνα ακόμη και θα έψαχνα αυτό ακριβώς που μου "αξίζει". Το θεωρώ λάθος νοοτροπία, αλλά έτσι συνηθίσαμε εκεί στο Ελλάντα. Συγγενής μου περίμενε να πιάσει δουλειά πρώτη και σοβαρή... στα 33 του όταν και ο πατέρας του τον "έβαλε" στο δημόσιο.

Θαυμάζω τις ηλικίες που οι περισσότεροι αρχίσατε να δουλεύετε. Μου φαίνομαι η πιο ανώριμη εδώ γύρω. Πάντως ξαναλέω, προσωπικά, όντας κενή από ορέξεις για καριέρες και αναγνωρίσεις μέσα από τον εργασιακό μου χώρο αν είχα τα χρήματα για να ζω από κάπου αλλού, θα το θεωρούσα μαζοχισμό ανηλεή να δουλεύω για 600 ευρά.

The Djinn · 3 Νοεμβρίου 2007

Μολις παρατηρησα οτι βιαζω πολλες λεξεις...αργκ. :mad:

Παντως υπαρχει μεγαλη διαφορα το να ενισχυουν οι γονεις γιατι το παιδι δεν βγαζει αρκετα απο την δουλεια και γιατι εκεινοι εχουν την οικονομικη δυνατοτητα να το κανουν, απο το να ενισχυουν, ειτε γιατι το παιδι ΔΕΝ εχει σκοπο να κανει τιποτα στην ζωη του ειτε γιατι δεν μπορει να συμβιβαστει με μια ζωη στην οποια δεν θα μπορει να κυκλοφορει σαν τον Νιαρχο.
Δηλαδη να βγαζει 800 ή 1000 π.χ. και να ζηταει δεν ξερω ποσα γιατι γουσταρει την ζωη του στυλ "χαλαω 500 σε λουλουδια καθε Σαββατο".
Οπως και να εχει τα περισσευομενα χρηματα των γονιων αργα ή γρηγορα εχουν σχεδον παντα σαν αποδεκτη τα παιδια τους.(εαν οι σχεσεις ειναι καλες.)
Οποτε το παιδι καλο ειναι οταν σταθει στα ποδια του να αφησει το "παρε" στο "θελω" των γονιων του και οχι στο "πρεπει" το δικο του.(αυτο το "θελω" βεβαια δεν χανεται ποτε, αλλα τεσπα.)

underwater · 3 Νοεμβρίου 2007

Εγώ ανεξάρτητη δεν είμαι. Εργάστηκα όταν τελείωσα την σχολή, μετά την έκανα για μεταπτυχιακό, εδώ και 2 μήνες που γύρισα κάνω ιδιαίτερα κι από Δευτέρα ξεκινώ καθημερινή εργασία, που και πάλι δεν είναι αρκετή για να μου δώσει καλό επίπεδο ζωής και να σταματήσω να τα παίρνω από τους γονείς μου. Καθώς επέλεξα να εργαστώ σαν ελεύθερη επαγγελματίας είμαι σε φάση που προσπαθώ να αποκτήσω δίκτυο, κάτι που είναι πολύ ψυχοφθόρο.

Εννοείται θα συνεχίσω να ψάχνω ώστε να καλύψω 1 10ωρο εργασίας την ημέρα (είμαι εργασιομανής κι επίσης δεν μου φτάνουν τα 700

), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσω να τα παίρνω από γονείς. Σκέφτομαι 2ο master, θα προσπαθήσω να βρω funding, αλλά αν δεν το κατορθώσω δεν θα αρνηθώ να πληρώσουν οι γονείς μου. Μου αρέσουν τα ταξίδια και αν οι γονείς μου μου δώσουν λεφτά για να κάνω 1 δεν θα αρνηθώ από εγωισμό. Θεωρώ χαζό να πω ΟΧΙ σε εμπειρίες λόγω εγωισμού, αλλά δεν θα ζητήσω ποτέ κάτι εξωφρενικό.

Νομίζω είμαι λίγο καλομαθημένη, αλλά δεν αισθάνομαι τύψεις επειδή δεν τεμπελιάζω, αλλά προσπαθώ σκληρά, πηγαίνω από τα ΒΠ σε νότια και Πειραιά σε τρελούς χρόνους για να κάνω κάτι καλό και σκέφτομαι "τι δι@ολο, δεν θα δικαιωθώ"? :devil:

Rempeskes · 03-11-07

Εγώ είμαι ανεξάρτητος απο τα 18 μου, οπότε και κληρονόμησα έναν αμπελώνα από την διαθήκη του Κόμητος (ο οποίος έπεσε από την σκάλα :redface:

). Μετά στα 19, από ένα ατυχές ατύχημα κληρονόμησα και την Έπαυλη (ο ιδιοκτήτης και μακρυνός (400χλμ) εξαδελφός μου, έπεσε από την σκάλα :redface:

). Μετά στα 22, κληρονόμησα και τον στόλο από Ρολς Ρόυς (ο ιδιοκτήτης και μακρυνός θείος της κουνιάδας της ξαδέρφης μου, έπεσε από την σκάλα :redface:

). Το μόνο που μου έλειπε ήταν ένα επάγγελμα, και στα 24 κληρονόμησα μια πολυεθνική και αυτο-απασχοληθηκα ως Πρόεδρος (ο ιδιοκτήτης, αδερφός της αδερφής μου, έπεσε από την σκάλα :redface:

). Και υπερήφανα δηλώνω πως ζω με τον ιδρώτα μου (είμαι εναντίον του κλιματισμού, έχει επιπτώσεις στο περιβάλλον :redface:

), αρκεί να θυμηθώ να ξαναβάλω το χαλαρό σκαλοπάτι στην θέση του.

DrStrangelove · 03-11-07

ΧΑΧΑΧΑ, ΈΓΡΑΨΕΣ !!! Κι εγώ μια απ'τα ίδια πέρασα. Μήπως είσαι ο χαμένος μου αδελφός ; Η Οδύσσεια ενός ξενιτεμένου. Ελληνας κροίσος με 5 γράμματα...ποιός να'ναι ποιός να'ναι ; :hmm:

(Δεν θα ξέρετε τί έχετε).

Resident Evil · 04-11-07

Υποθέτω ότι ΚΑΙ σε αυτό το μέτρο είναι... το παν...
Δεν ξεκίνησα να δουλεύω από τα 18 μου, έπιασα μια εξάμηνη δουλειά στα 20 και επειδή είδα ότι αν δεν ήταν οι καταλήψεις να με "σώσουν", σχολή στα κανονικά μου χρόνια δεν έβγαζα, πέρα από ένα μάθημα σε ένα παιδάκι για να βγάζω.. τα τσιγάρα μου δεν έψαξα να βρω.

Όταν τελείωσα τη σχολή (στα κανονικά χρόνια και με καλό βαθμο--λογικό μιας και είχα αφοσιωθεί σε αυτήν) οι γονείς μου μου έκαναν δώρο το αυτοκίνητο μου. Ακόμα δεν είχα βγάλει φράγκο.. Έκανα κι ένα μαστερ στο καπάκι και οι γονείς εξακολουθούσαν να πληρώνουν...

Μετά ξεκίνησα διδακτορικό... Αμισθί αρχικώς... 4 μήνες μετά συνειδητοποιήσα ότι δεν την παλεύω να ζητάω πάντα από γονείς, αν και οι ίδιοι δεν είχαν πρόβλημα και έπιασα δουλειά. Λόγω πτυχίου ναι... δεν μπήκα στη γενιά των 700€. Τύχη? Ίσως... Επιστρέφοντας πλέον αποκλειστικά στο διδακτορικό μου (έμμισθο πλέον) είμαι ..στη γενιά των 700 €.

Καταλαβαίνω αυτούς που λένε ότι έχουν τόσα προσόντα που είναι "αμαρτία" να χαραμιστούν για 600-700€. Αλήθεια τους καταλαβαίνω και το θεωρώ και η ίδια κρίμα... Δεν δέχομαι όμως να ζουν όπως περιγράφει το άρθρο (και ναι υπάρχουν... το διάβαζα και ένιωθα να περιγράφουν μια δική μου φίλη που δεν την λένε μεν Μαρία αλλά θα μπορούσε χαλαρά να είναι η Μαρία του κειμένου)...

Βάζω τον εαυτό μου στην άκρη και σκέφτομαι... Αν όταν τελειώσω το διδακτορικό δεν καταφέρω να βρω δουλειά με απολαβές ανάλογες των "προσόντων" μου [βάση νόμου πτυχίο+μάστερ+διδακτορικό πρέπει να παίρνω "καλά λεφτά"] τι θα κάνω? Θα περιμένω κάποιον να αποφασίσει να με πληρώσει τόσο? Υποθέτω πως όχι... θα βρίζω την τύχη μου σίγουρα... αλλά υποθέτω θα κάνω απλώς υπομονή περιμένοντας (αλλά δουλεύοντας) την κατάλληλη ευκαιρία...

Για τους Έλληνες γονείς δεν έχω κάτι να πω παραπάνω από όσα είπατε... με έχετε καλύψει πλήρως

Χλιδάνεργοι

Διακεκριμένο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Διάσημο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Διάσημο μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Διάσημο μέλος

Επιφανές μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Διάσημο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Περιβόητο μέλος

Διακεκριμένο μέλος