Η "Βασιλεία του Θεού", επί της Γης

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Ο Σωκράτης γνώριζε μόνον την πρώτη ελευθερία, εκείνη του λογικού. Ο Ιησούς Χριστός, τέσσερις αιώνες μετά, θα προτείνει τη δεύτερη, εκείνη της πίστης: «Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς». Κατʼ αυτήν, ο άνθρωπος οφείλει να απαλλαγεί από τα κατώτερα στρώματα της ύπαρξης, από τα πάθη(λαιμαργία, φιλαυτία, οκνηρία, ζήλεια, αλαζονεία, απιστία κ.α.), να παύσει να είναι σκλάβος του εαυτού του και του περιβάλλοντος.

Θα συμφωνήσω κι εγώ με τη σειρά μου με την κρίση του Δόκτορα, περί των δύο τελευταίων κειμένων του φίλου Νωέως. Θα ήθελα όμως να θέσω μια ερώτηση: Δεν κατανοώ την αντιδιαστολή της άποψης του Σωκράτη με εκείνη του Ιησού, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται εδώ. Ο Ιησούς μιλάει για "Γνώση" της αλήθειας και όχι για τυφλή πίστη. Αυτό συνάδει κατά τη γνώμη μου με το "Ουδείς εκών κακός" του Σωκράτη. Θα μπορούσες φίλε Νωέα να μας το διευκρινίσεις λίγο αυτό;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Θα συμφωνήσω κι εγώ με τη σειρά μου με την κρίση του Δόκτορα, περί των δύο τελευταίων κειμένων του φίλου Νωέως. Θα ήθελα όμως να θέσω μια ερώτηση: Δεν κατανοώ την αντιδιαστολή της άποψης του Σωκράτη με εκείνη του Ιησού, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται εδώ. Ο Ιησούς μιλάει για "Γνώση" της αλήθειας και όχι για τυφλή πίστη. Αυτό συνάδει κατά τη γνώμη μου με το "Ουδείς εκών κακός" του Σωκράτη. Θα μπορούσες φίλε Νωέα να μας το διευκρινίσεις λίγο αυτό;

Δυστυχώς, φίλε μου, δεν επιθυμώ, να δώσω "περισσότερο φως", στην "πνευματική σχέση" Σωκράτη-Ιησού Χριστού! Ως σχετικό "κώνειον" όμως, παραθέτω το παρακάτω "προσωπικό πόνημα" μου:

Το Μάντρωμα των Μαζών
[...
Στη σκόνη που με νίκησε, σʼ αυτήν θα υποκλιθώ,
Μικρήν ιδέα είχα, και γιʼ αυτήν,
Μικρομεγάλη, για τον εαυτό μου,
Μα όλα σκόνη ήτανε, αυτή τα συγκαλύπτει.

Πανταχού παρούσα η σκόνη, σʼ αυτήν θα ανακληθώ,
Μου είπανε, μικρός σαν ήμουν:
Μικρομεγάλος, σαν γινόμουν- απʼ αυτήν!-
Λες και η σκόνη ζήταγε, πρόσωπο νʼ αποκτήσει!

Τρισάνεμος πως είνʼ ο Κύριος, σʼ αυτόν να υποκλιθώ,
Άλλʼ είπανε, μικρός σαν ήμουν:
Μεγαλωμένος, θα φαινόταν-σαν αυτήν!-
Λες και η σκόνη ήθελε, Πρόσωπο νʼ αντικρίσει!

Και η σκόνη έχει μια φωλιά, σʼ αυτήν την εγνωρίζω,
Είνʼ του εαυτού μου το αβγό:
Εκεί ʽναι στοιβαγμένη- σκοτεινή!-
Και όλα αυτή τα μαρτυρά, αυτή τʼ αποκαλύπτει.

Η σκόνη… που μας πότιζαν!!!]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Γιατί δεν ιδρύθηκε ακόμη η Βασιλεία του Θεού (επί της Γης);

Όλα τα πολιτεύματα, και το καθένα ξεχωριστά, είναι «μαντριά»( στάνες, στάβλοι και παρόμοια). Έτσι και η Βασιλεία του Θεού, είναι ένα κάποιο μαντρί. Η διαφορά που το κάνει να είναι μέχρι σήμερα ξεχωριστό από τα άλλα( γνωστά και μη εξαιρετέα), είναι πως αυτό ιστορικά(τουλάχιστον) ποτέ δεν κτίστηκε (επί της Γης). Και τούτο, επειδή το μαντρί ετούτο, ανεξάρτητα από το κόστος και τις δαπάνες που χρειάζονται για να κτιστεί, δεν θα αξίζει για τον Ποιμένα, παρά μόνον όσο θα αξίζει μόλις το ένα από τα δισεκατομμύριά των …προβάτων Του, και μάλιστα, μόνον όταν αυτό, για οποιονδήποτε λόγο, «χαθεί»(πχ, από θάνατο, από ξεστράτημα, από κλεψιά κ.π.). Συνεπώς, γιατί να θέλει ο Θεός να γίνει σώνει και καλά Βασιλιάς (επί της Γης), αν Του στοιχίζει τόσο ακριβά και με τέτοιο ρίσκο; Προτιμά λοιπόν να έχει «μη εσταυλισμένο» το κοπάδι Του και υπό τον ουρανό, κι αν χάνεται που και που κάποιο από τα …πρόβατά Του, τουλάχιστον δε δεσμεύεται από τη φύλαξη της στάνης, για να είναι ελεύθερος να το ψάξει…
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Value

Νεοφερμένος

Ο Value αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 116 μηνύματα.
Πως αντιλαμβάνεστε τη «Βασιλεία του Θεού», επί της Γης;

Αντιγράφω από το βιβλίο με αποσπάσματα κειμένων της Αλκυόνης Παπαδάκη, "Ξεφυλλιζοντας την σιωπή", εκδόσεις Καλέντη:

"Να 'μαστε λέει, όλοι μαζί...
Να 'μαστε σε μια βάρκα και ν' αρμενίζαμε.
Να 'ταν η θάλασσα γυαλί. Να 'χε φεγγαράδα.
Κι εμείς να λέμε αστεία και να γελάμε.
Ν' αγκαλιαζόμαστε και να τραγουδάμε.
Να μην είχαμε βάσανα και μαύρες σκέψεις.
Τίποτα να μην είχαμε.
Να 'μαστε ελεύθεροι σαν τα παιδιά. Και ν' αρμενίζαμε...
Και να 'ταν από πάνω μας ένας Θεός, γλυκός σα μέλι,
να μας καμάρωνε.
Να 'μαστε λέει!..."

Έτσι την αντιλαμβάνομαι.


Μπορεί ή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί και γιατί;

Και ναι, και όχι. Όχι την δεδομένη στιγμή. Ναι σε ένα απώτερο μέλλον. Έχω την αίσθηση, ότι για να πραγματοποιηθεί, πρέπει πρώτα να αλλάξει κάτι θεμελιώδες μέσα μας. Σε μας τους ίδιους. Μόνιμα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Αντιγράφω από το βιβλίο με αποσπάσματα κειμένων της Αλκυόνης Παπαδάκη, "Ξεφυλλιζοντας την σιωπή", εκδόσεις Καλέντη:

"Να 'μαστε λέει, όλοι μαζί...
Να 'μαστε σε μια βάρκα και ν' αρμενίζαμε.
Να 'ταν η θάλασσα γυαλί. Να 'χε φεγγαράδα.
Κι εμείς να λέμε αστεία και να γελάμε.
Ν' αγκαλιαζόμαστε και να τραγουδάμε.
Να μην είχαμε βάσανα και μαύρες σκέψεις.
Τίποτα να μην είχαμε.
Να 'μαστε ελεύθεροι σαν τα παιδιά. Και ν' αρμενίζαμε...
Και να 'ταν από πάνω μας ένας Θεός, γλυκός σα μέλι,
να μας καμάρωνε.
Να 'μαστε λέει!..."

Έτσι την αντιλαμβάνομαι.

Αισιοδοξία

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ'αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ'ουρανού,
και με τον ήλιον όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε εκείπέρα,
σε χώρες άγνωστες της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχτεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της όλη μέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας, και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε - σημαίες στον άνεμο χτυπούν -
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, - το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής -
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

Κ.Καρυωτάκης

(Σάτιρες)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
...
"Να 'μαστε λέει, όλοι μαζί...


Έτσι την αντιλαμβάνομαι.




...

Αισιοδοξία

..


Αλλαγή προοπτικής

Η άποψη που έχουμε για τον κόσμο και τη ζωή, το σύστημα των ιδεών μας και των αναφορών μας, το οποίο διαμορφώθηκε ύστερα από συστηματική σκέψη ή τυχαία περισυλλογή, προϋποθέτει μία συγκεκριμένη προοπτική. Βλέπουμε επειδή έχουμε μάτια, όμως τα μάτια δεν τα βλέπουμε. Έτσι, δεν αντιλαμβανόμαστε και την προοπτική από την οποία αντικρίζουμε τα συμβαίνοντα. Μόνον όταν με τη διαδρομή της ζωής μας και τον πλουτισμό της εμπειρίας μας αλλάξουμε προοπτική, τότε, αν είμαστε προσεκτικοί, θα αντιληφθούμε την ύπαρξή της και τη σημασία της.
Βασικά, η εκάστοτε προοπτική καλύπτει ένα συγκεκριμένο κύκλο αξιών και μία παγιωμένη ιεράρχησή τους. Η αλλαγή συνίσταται στη μεταβολή του κύκλου αξιών και της ιεράρχησης.
Η προοπτική καθορίζεται από την ηλικία, τη ψυχοσύνθεση, την ατομική εμπειρία και την ιστορική. Προπαντός, την ιστορική. Είμαστε ιστορικά όντα. Είμαστε τέκνα της ιστορίας και γεννήτορές της. Η ιστορία είναι το πεπρωμένο μας και το πεπρωμένο μας δημιουργεί την ιστορία. Η «φύση» του ανθρώπου -…- είναι η «ιστορία»…
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως το πράγμα διαλευκαίνεται. Αντίθετα, σκοτεινιάζει περισσότερο. Όμως αυτός ο σκοτεινός ιστορικός ορίζοντας είναι ο αληθινός, και συνεπώς ο πνευματικά γόνιμος. Οι φωτεινοί ορίζοντες είναι κατασκευές. Βρισκόμαστε μέσα στην αλήθεια, όταν νοιώθουμε τη φωτεινή μας κηλίδα στον κόσμο, να την πολιορκεί το σκότος.

Χρήστος Μαλεβίτσης(1927-1997)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
"Πάρτε μαζί σας νερό»


Η αποτυχία συνέβη στην οργάνωση της κοινοτικής ζωής, όχι στον άνθρωπο. Μία κοινωνία μπορεί να καταρρεύσει μέσα σε μία νύχτα, έστω μέσα σʼ έναν αιώνα. Ο άνθρωπος δεν αποτυχαίνει παρά μόνον εξωτερικά. Διότι στον άνθρωπο η εξωτερική αποτυχία είναι όρος για την εσωτερική του επιτυχία. Μέσα του φέρει τον πιο αρραγή σπόρο, που μπορεί να αντέξει τους πλέον δριμείς χειμώνες, και να υποσχεθεί μιάν άλλη άνοιξη. Το πεπρωμένο του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι αρνητικό. Αυτό είναι μία πίστη εγγεγραμμένη στους μυχούς του σπόρου του. Πρόκειται για μία πίστη αφύσικη, επειδή αφύσική είναι και η παρουσία του ανθρώπου στον κόσμο.
Κι ωστόσο δεν πρόκειται για αισιοδοξία. Όταν είναι να περάσει κανείς ερήμους δεν αισιοδοξεί. Διότι στην έρημο δεν υπάρχει ίχνος νερού, δεν υπάρχει σημάδι προσανατολισμού. Ήδη ο σύγχρονος άνθρωπος έχασε τον προσανατολισμό του. Βαδίζει και δεν ξέρει αν πάει ανατολικά ή δυτικά, βόρεια ή νότια. Δεν γνωρίζει αν πάει προς τις πηγές ή προς αιχμηρότερες ερήμους. Εκείνο που προέχει, είναι να παραμείνει η απαραίτητη υγρασία, για τη συντήρηση του σπόρου. Του σπόρου σινάπεως. Συνταρακτική η προτροπή του ποιητή: « Μην αμελήσετε-Πάρτε μαζί σας νερό-Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία».
Από το πορευόμενο καραβάνι της ανθρωπότητας, πρώτο αντίκρισε την έρημο, το τραγικό πνεύμα του Νίτσε, εκατό χρόνια πριν, όταν η ανθρωπότητα απολάμβανε την ευφορία της εύκρατης χώρας, που εγεώργησε ο δέκατος ένατος αιώνας, χωρίς να αντιληφθεί, πως λίγα χιλιόμετρα παραπέρα άρχιζε η έρημος.
Πάρτε μαζί σας νερό. Θα περάσουμε ερήμους. Ποιο είναι το νερό που θα πάρουμε μαζί μας; Ας μην περιμένουμε να μας το προμηθεύσει καμία επίσημη ιδεολογία. Θα είναι τι νερό της λησμονιάς. Ενώ εμείς χρειαζόμαστε το νερό της μνήμης. Ο καθένας μόνος του, έξω απʼ τους δηλητηριασμένους αγωγούς της οργανωμένης κοινοτικής ζωής. Ο καθένας μόνος, Η φοβερή μοναξιά αρχίζει.

Χρήστος Μαλεβίτσης(1927-1997)


Έρημη ζωή

Ιστορικά, το ζήτημα της «Βασιλείας του Θεού» έφθασε μέχρι τις μέρες μας, μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ήταν όμως αρχαιότερο αυτής. Σε προηγούμενες αυτοκρατορίες( Αιγυπτιακή, Βαβυλωνιακή κλπ) οι Βασιλείς ήταν «ως θεοί»( αν όχι, «γιοι θεών»).
Η ιστορία είναι μία απέραντη έρημος, πάνω σε ό,τι θεώρησαν οι άνθρωποί της ως θησαυρό. Άλλος το χρήμα, άλλος τη δόξα και οι περισσότεροι, και τα δύο, μα όλα θαμμένα εκεί κάτω, στα έγκατα της αμμουδιάς. Από τα όρια τούτης της ερήμου αρχίζει η ενδοχώρα της «Βασιλείας του Θεού». Πλην όμως εκεί δεν φθάνει κανείς, ούτε επειδή βλέπει το παγούρι του «μισογεμάτο» ούτε, «μισοάδειο». Χρειαζόταν απλά, και πάνω απʼ όλα, μία πυξίδα. Γιατί, δεν αρκεί μόνον η προοπτική, αλλά είναι πάντα απαραίτητος και ο προσανατολισμός: «Δύο πόρτες έχει η ζωή…», λέει κι ο τραγουδοποιός!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

aipal

Νεοφερμένος

Ο aipal αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 25 μηνύματα.
Η «Βασιλεία του Θεού»

Με δεδομένο ότι κανένα γνωστό (ιστορικά) «θεοκρατικό σύστημα» δεν μπορεί να είναι η επαγγελθείσα χριστιανική «Βασιλεία του Θεού» και αν έχουμε υπόψη μας τα λόγια του Ιησού Χριστού « Εξεύρετε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτά, και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτά, ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν, αλλʼ όστις θέλει να γίνει μέγας εν υμίν, ας είναι υπηρέτης υμών και όστις θέλει να είναι πρώτος εν υμίν, ας είναι δούλος υμών…»,
-Πως αντιλαμβάνεστε τη «Βασιλεία του Θεού», επί της Γης;
-Μπορεί ή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί και γιατί;

Διάβασα όλα όσα γράφτηκαν μέχρι τώρα πάνω στο θέμα.

Απ ότι κατάλαβα το θέμα είναι η βασιλεία του Χριστού, για να είμαστε μέσα στο θέμα δεν πρέπει να δούμε πρώτα πως περιγράφεται στη διαθήκη του;


Το θέμα είναι η χριστιανική βασιλεία, βλέπω τοποθετήσεις χωρίς να δοθεί η έννοια της βασιλείας κατά το ευαγγέλιο που είναι η επίσημη χριστιανική διδασκαλία.



Κατ αρχάς γιατί αυτή η βασιλεία αφορά μόνο το επί γης;

Διαβάζοντας το ευαγγέλιο βλέπουμε αυτή τη βασιλεία πρώτα εντός των χριστιανών (Λου ιζ΄21), στη συνέχεια βλέπουμε βασιλεία του Χριστού επί της γης χίλια έτη ( Αποκ κ΄4 ) και στη συνέχεια βλέπουμε μια βασιλεία αιώνια στους ουρανούς ( Ματ ι΄7 )( Αποκ κβ΄ 5 )

Με λίγα λόγια αν ο Χριστός είναι αυτός που εμφανίζεται μέσα στη διαθήκη του, τότε η βασιλεία του πραγματοποιείτε και θα λάβει χώρα μέσα στους χρόνους και τους καιρούς που έθεσε.

Αν ο Χριστός δεν είναι αυτός που περιγράφεται στο ευαγγέλιο τότε δεν υπάρχει θέμα οπότε η συζήτηση δεν έχει νόημα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Διάβασα ..., βλέπω τοποθετήσεις χωρίς να δοθεί η έννοια της βασιλείας κατά το ευαγγέλιο που είναι η επίσημη χριστιανική διδασκαλία.



...

[FONT=&quot][Απ ότι κατάλαβα το θέμα είναι η βασιλεία του Χριστού…] : Όχι, το θέμα είναι μία τέτοια κατάσταση πραγμάτων για τους ανθρώπους και από τους ανθρώπους, που δεν θα χρειάζονται πλέον κανέναν Βασιλιά . Ή μήπως το ʽχει καημό ο Θεός να φορέσει στέμμα; Πόσο μάλλον ο Χριστός Του![/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot][Το θέμα είναι η χριστιανική βασιλεία…] : Αν εννοείς το «χριστιανικό» από τους Χριστιανούς, όχι, αυτοί απέτυχαν οικτρά, κοντά τώρα 17 αιώνες, να αξιωθούν κάτι διαφορετικότερο, είτε από τους Ιουδαίους είτε από τους Ρωμαίους(Καίσαρες, Βατικανό κ.π). Προφανώς, μάλλον «Βασιλεία του Αντι-Θεού»( με «Αντίχριστο») είχαν διανοηθεί![/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]Ίσως επειδή είδαν «το ευαγγέλιο» ως «επίσημη χριστιανική διδασκαλία»![/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot][…γιατί αυτή η βασιλεία αφορά μόνο το επί γης;]:[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]Ίσως επειδή ακόμη στην αστροναυπηγική ήμαστε πίσω…[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[…[FONT=&quot]βλέπουμε αυτή τη βασιλεία πρώτα εντός των χριστιανών (Λου ιζ΄21)]:[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]Όταν το (Λουκ ιζ΄21) είπε, δεν υπήρχαν ακόμη …Χριστιανοί. Η ιστορία πάντως διδάσκει ότι αν υπήρχαν, θα τους εξαιρούσε( ως ανεπίδεκτους).[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot][…στη συνέχεια βλέπουμε μια βασιλεία αιώνια στους ουρανούς] :[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]Ίσως γιʼ αυτό στήθηκε το πρόγραμμα «Ο Πόλεμος των Άστρων». Μετά από χίλια και κάτι χρόνια προόδου και εξέλιξής του, μπορούμε να ελπίζουμε, ακόμη και τον «έβδομο ουρανό»! Πάντως οι ουρανοί, αναμφίβολα, είναι αιώνιοι![/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot][…Με λίγα λόγια αν ο Χριστός είναι αυτός που εμφανίζεται μέσα στη διαθήκη του, τότε η βασιλεία του πραγματοποιείτε και θα λάβει χώρα μέσα στους χρόνους και τους καιρούς που έθεσε.]:[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]Αυτό θυμίζει ολίγον τι «καραμανλική επανίδρυση»![/FONT][FONT=&quot]

[/FONT]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

aipal

Νεοφερμένος

Ο aipal αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 25 μηνύματα.
[FONT=&quot][FONT=&quot][Απ ότι κατάλαβα το θέμα είναι η βασιλεία του Χριστού…] : Όχι, το θέμα είναι μία τέτοια κατάσταση πραγμάτων για τους ανθρώπους και από τους ανθρώπους, που δεν θα χρειάζονται πλέον κανέναν Βασιλιά . Ή μήπως το ʽχει καημό ο Θεός να φορέσει στέμμα; Πόσο μάλλον ο Χριστός Του![/FONT]

[FONT=&quot][Το θέμα είναι η χριστιανική βασιλεία…] : Αν εννοείς το «χριστιανικό» από τους Χριστιανούς, όχι, αυτοί απέτυχαν οικτρά, κοντά τώρα 17 αιώνες, να αξιωθούν κάτι διαφορετικότερο, είτε από τους Ιουδαίους είτε από τους Ρωμαίους(Καίσαρες, Βατικανό κ.π). Προφανώς, μάλλον «Βασιλεία του Αντι-Θεού»( με «Αντίχριστο») είχαν διανοηθεί![/FONT]

[FONT=&quot]Ίσως επειδή είδαν «το ευαγγέλιο» ως «επίσημη χριστιανική διδασκαλία»![/FONT]
[/FONT]
[FONT=&quot]
Από πού έβγαλες το συμπέρασμα ότι απέτυχαν;
Γιατί θεωρείς το ευαγγέλιο αποτυχημένο;
[/FONT]
[FONT=&quot][…γιατί αυτή η βασιλεία αφορά μόνο το επί γης;]:[/FONT]
[FONT=&quot][FONT=&quot]Ίσως επειδή ακόμη στην αστροναυπηγική ήμαστε πίσω…[/FONT]
[/FONT]
[FONT=&quot]

Δηλαδή εκείνοι που ασχολήθηκαν με το θέμα δύο χιλιάδες χρόνια πριν ήταν ποιο μπροστά στην αστροναυπιγική;

[/FONT]

[…[FONT=&quot]βλέπουμε αυτή τη βασιλεία πρώτα εντός των χριστιανών (Λου ιζ΄21)]:[/FONT]

[FONT=&quot]Όταν το (Λουκ ιζ΄21) είπε, δεν υπήρχαν ακόμη …Χριστιανοί. Η ιστορία πάντως διδάσκει ότι αν υπήρχαν, θα τους εξαιρούσε( ως ανεπίδεκτους).[/FONT]
[FONT=&quot]Μια που δεν ξέρω και τόσο καλά ιστορία μπορείς να μου πεις που καταγράφει ότι δεν υπήρχαν χριστιανοί;

[/FONT]

[FONT=&quot][FONT=&quot][…στη συνέχεια βλέπουμε μια βασιλεία αιώνια στους ουρανούς] :[/FONT]

[FONT=&quot]Ίσως γιʼ αυτό στήθηκε το πρόγραμμα «Ο Πόλεμος των Άστρων». Μετά από χίλια και κάτι χρόνια προόδου και εξέλιξής του, μπορούμε να ελπίζουμε, ακόμη και τον «έβδομο ουρανό»! Πάντως οι ουρανοί, αναμφίβολα, είναι αιώνιοι![/FONT]
[/FONT]
[FONT=&quot]Έχεις γνώση πόσους ουρανούς αναφέρει η Βίβλος και που αναγράφονται οι επτά ουρανοί;

[FONT=&quot][…Με λίγα λόγια αν ο Χριστός είναι αυτός που εμφανίζεται μέσα στη διαθήκη του, τότε η βασιλεία του πραγματοποιείτε και θα λάβει χώρα μέσα στους χρόνους και τους καιρούς που έθεσε.]:[/FONT]

[FONT=&quot]Αυτό θυμίζει ολίγον τι «καραμανλική επανίδρυση»![/FONT]
[/FONT]

Έκανα μια προσπάθεια μήπως και κάνουμε κάποιο ουσιαστικό διάλογο, μάλλον έπεσα έξω.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Αρχική Δημοσίευση από Χρήστος Μαλεβίτσης:
Εκείνο που προέχει, είναι να παραμείνει η απαραίτητη υγρασία, για τη συντήρηση του σπόρου. Του σπόρου σινάπεως. Συνταρακτική η προτροπή του ποιητή: « Μην αμελήσετε-Πάρτε μαζί σας νερό-Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία».
Από το πορευόμενο καραβάνι της ανθρωπότητας, πρώτο αντίκρισε την έρημο, το τραγικό πνεύμα του Νίτσε, εκατό χρόνια πριν, όταν η ανθρωπότητα απολάμβανε την ευφορία της εύκρατης χώρας, που εγεώργησε ο δέκατος ένατος αιώνας, χωρίς να αντιληφθεί, πως λίγα χιλιόμετρα παραπέρα άρχιζε η έρημος.
Πάρτε μαζί σας νερό. Θα περάσουμε ερήμους. Ποιο είναι το νερό που θα πάρουμε μαζί μας;
Πόσο μου θυμίζει φίλε μου το παραπάνω απόσπασμα που μας παρέθεσες, με το αγαπημένο μου ποίημα του Άλιστερ Κρόουλυ, τους Δαίμονες της Σκόνης...
Αρχική Δημοσίευση από Aleister Crowley:
Οι Διάβολοι της Σκόνης

Μέσα στον Άνεμο του νου
ξεσηκώνεται ο στρόβιλος που ονομάζεται Εγώ.
Διαλύεται η βροχή παρασύρει τις άγονες σκέψεις.
Σωπαίνει ασφυκτιώντας όλη η ζωή.
Αυτή η έρημος είναι η Άβυσσος
και μέσα της βρίσκεται το Σύμπαν.
Σε αυτή την ερημιά τα Άστρα είναι αγκάθια.
Και όμως η έρημος δεν είναι παρά ένα καταραμένο σημάδι σε ένα κόσμο ευδαιμονίας.
Ξανά και ξανά διασχίζουν την έρημο οι Ταξιδιώτες
έρχονται από τη Μεγάλη Θάλασσα και στη Μεγάλη Θάλασσα πηγαίνουν
Και καθώς προχωρούν χύνουν νερό κάποια μέρα θα ποτίσουν
την έρημο, μέχρι να ανθίσει.
Κοίτα! Πέντε ίχνη από Καμήλα! V.V.V.V.V

Πράγματι λοιπόν, από τα όρια τούτης της ερήμου αρχίζει η ενδοχώρα της «Βασιλείας του Θεού», αφού εδώ είναι το βασίλειο του Χόρονζον, του Μέγα Δαίμονος που ξεσηκώνεται μέσα στην Έρημο από τους ανέμους του Εγώ. Ο πιο ισχυρός Δαίμονας της Σκόνης, είναι αυτός που ουρλιάζει στροβιλίζοντας: "Εγώ γνωρίζω, Εγώ έχω την επίσημη εκδοχή, Εγώ άκουσα τον Κύριο".

Αρχική Δημοσίευση από Χρήστος Μαλεβίτσης:
Βασικά, η εκάστοτε προοπτική καλύπτει ένα συγκεκριμένο κύκλο αξιών και μία παγιωμένη ιεράρχησή τους. Η αλλαγή συνίσταται στη μεταβολή του κύκλου αξιών και της ιεράρχησης.

Αν στη ζωή μας υπήρχε αλλαγή, εάν θυμόμασταν πως οι αξίες είναι πάντα σχετικές και πάντοτε ανθρώπινης επινόησης, εάν οι ιεραρχήσεις μας δεν ήταν παγιωμένες και στατικές αλλά δυναμικές κι εξελισσόμενες, εάν επαναστατούσαμε ενάντια στην παντοκρατορία του συγκεκριμένου, εάν δεν είχαμε καμμία προοπτική, τότε θα βλέπαμε τον κόσμο όπως είναι στην πραγματικότητα. Θα βλέπαμε το Όλον, την αληθινή αντανάκλαση του Ενός και τότε θα είχε συμβεί μέσα μας αυτή η θεμελιώδης αλλαγή, η μόνιμη που ζήτησε ο Value.

Τότε θα φτάναμε στην ενότητα και θα είχε πλέον εγκατασταθεί η Βασιλεία του Θεού επί της γης. Χωρίς την ανάγκη κριτή και τιμωρού, λυτρωτή και σφαγέως του Θηρίου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
[FONT=&quot]
Από πού έβγαλες το συμπέρασμα ότι απέτυχαν;
Γιατί θεωρείς το ευαγγέλιο αποτυχημένο;
[/FONT]
[FONT=&quot]

Δηλαδή εκείνοι που ασχολήθηκαν με το θέμα δύο χιλιάδες χρόνια πριν ήταν ποιο μπροστά στην αστροναυπιγική;

[/FONT]

[FONT=&quot]Μια που δεν ξέρω και τόσο καλά ιστορία μπορείς να μου πεις που καταγράφει ότι δεν υπήρχαν χριστιανοί;

[/FONT]

[FONT=&quot]Έχεις γνώση πόσους ουρανούς αναφέρει η Βίβλος και που αναγράφονται οι επτά ουρανοί;

[/FONT]

Έκανα μια προσπάθεια μήπως και κάνουμε κάποιο ουσιαστικό διάλογο, μάλλον έπεσα έξω.

Το ευαγγέλιο δεν θα μπορούσε να αποτύχει, αγαπητέ μου φίλε. Όμως τους ευαγγελισθέντες και τους ευαγγελιστές του 4ου αιώνα και μετά, η ίδια η ιστορία τους εξέβρασε στα απόνερα της ιδιοτέλειας, του δογματισμού, της απιστίας, του σκοταδισμού και του μισανθρωπισμού. Ιδού εξάλλου και το σημερινό κατάντημα: ο χριστιανισμός τους κατέληξε στον πλέον ειδεχθή ρατσισμό( ειδεχθέστερο ίσως και του μητρικού, του ιουδαϊκού).

Οι "χριστιανοί" αποτελούν κατασκεύασμα της "ανοιχτής θύρας" του Παύλου, μετά τη σφαγή των πρώτων μυημένων( βλ. περίπτωση Στέφανου κλπ). Ο Ιησούς Χριστός, όσο και οι Απόστολοί Του, δεν προσδοκούσαν έναν νέο "-ισμό"...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Rempeskes

Επιφανές μέλος

Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
Έκανα μια προσπάθεια μήπως και κάνουμε κάποιο ουσιαστικό διάλογο, μάλλον έπεσα έξω.


:hmm:
...Αυτό θα μπορούσε να το πει και ο Χριστός επί του σταυρού.





 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Idril

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
:hmm:
...Αυτό θα μπορούσε να το πει και ο Χριστός επί του σταυρού.

Επίσης θα μπορούσε να είχε πει "always look on the bright side of life..." (ή always look on the bright side of death...):P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

moonlight

Διάσημο μέλος

Η moonlight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,767 μηνύματα.
φοβερη ατακα του ρεμπ... μη σου πω ποσα θα μπορουσε αλλα να πει αλλα ηταν θεος βλεπεις:P

παιδια δεν ξερω ποσο ασχετο ειναι αλλα θα το πω ετσι με απλα λογακια οπως κανω παντα:redface: εκει που ειναι με τον πιλατο και του λεει ' το ξερεις οτι εγω εχω την εξουσια να σε σωσω ή να σε καταδικασω??'
και γυριζει ο χριστος και τον κοιταει (φανταζομαι παιδια το υφος:D) και του λεει ' αμα δεν σου δινοταν εξουσια απο πανω να σου πω εγω!!! ( ελευθερη μεταφραση :D)

καλα ντε μπορειτε να το σβησετε...:P εγω ετσι απλα τα διαβαζω και τα λεω:redface:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
εκει που ειναι με τον πιλατο και του λεει ' το ξερεις οτι εγω εχω την εξουσια να σε σωσω ή να σε καταδικασω??'
και γυριζει ο χριστος και τον κοιταει (φανταζομαι παιδια το υφος:D) και του λεει ' αμα δεν σου δινοταν εξουσια απο πανω να σου πω εγω!!! ( ελευθερη μεταφραση :D)

Κι ο Πιλάτος του είπε: "Ναι ρε φίλε, αλλά την εξουσία μου την έχουν δώσει καλώς ή κακώς και μάλιστα έχω το ελεύθερο να σε τιμωρήσω σκληρά γι' αυτό που είπες τώρα: Θα σε παραδώσω στην κρίση του όχλου. Θέλετε τον Ιησού ή τον Βαραββά;" ...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Κι ο Πιλάτος του είπε: "Ναι ρε φίλε, αλλά την εξουσία μου την έχουν δώσει καλώς ή κακώς και μάλιστα έχω το ελεύθερο να σε τιμωρήσω σκληρά γι' αυτό που είπες τώρα: Θα σε παραδώσω στην κρίση του όχλου. Θέλετε τον Ιησού ή τον Βαραββά;" ...


Η ερημιά του κακού

Το κακό είναι ένας καρπός, που ευδοκιμεί μόνον σε μία ενδοχώρα , την ανθρώπινη. Είναι η έρημος, στʼ ανθρώπινα σωθικά.
Δεν θα μπορούσε να πει κανείς, ότι η θεώρηση του Σωκράτη για την ελευθερία βρίσκεται σε αντιδιαστολή με εκείνη του Ιησού Χριστού. Απλά, το βλέμμα του Ιησού Χριστού συναντά και την προοπτική, το βάθος, από όπου η ελευθερία αναβλύζει εν μέσω των αναγκαιοτήτων του ζωντανού κόσμου. Ελευθερία και αναγκαιότητα είναι αδελφές, αλλά μόνον εκ πατρός.
Με το πρόβλημα της ελευθερίας είναι στενά συνυφασμένο το πρόβλημα του κακού και των εγκληματικών παρορμήσεων. Το κακό χωρίς την ελευθερία δεν είναι δυνατό να εξηγηθεί, αφού αυτό εκδηλώνεται χάρη αυτής και στην πορεία της. Χωρίς τη συσχέτιση αυτή κακού και ελευθερίας, δεν θα υπήρχε καμιά ευθύνη ανθρώπινη κι ο Θεός θα γινόταν μοναδικά υπεύθυνος για το κακό. Αλλά, όπως το έθετε και ο Έλληνας ποιητής Ευριπίδης, ένας Θεός που είναι υπεύθυνος του κακού, απλά δεν αξίζει τη θεϊκότητά του.
Το κακό είναι παιδί της ελευθερίας, στον ίδιο βαθμό που και το καλό γεννιέται απʼ αυτήν. Χωρίς ελευθερία, δεν νοείται το καλό. Αν όμως, εξαιτίας του κακού και για να το αποφύγουμε, θα θέλαμε να απορρίψουμε την ελευθερία, τότε θα δημιουργούσαμε το πιο ανυπόφορο κακό. Γιατί μόνον το ελεύθερο καλό λογίζεται ως καλό. Εξαναγκασμός και δουλεία, με δόλωμα την αρετή, σημαίνει ακριβώς, το κακό του Αντιχρίστου.
Τα πάντα στον κόσμο είναι αίνιγμα, αντινομία και μυστήριο. Η πορεία της ελευθερίας οδηγεί στην αυθαιρεσία, η αυθαιρεσία οδηγεί στο κακό και το κακό, στο έγκλημα. Στο έγκλημα ακριβώς, ο άνθρωπος υπερβαίνει τα όρια της φύσης του και, κατά συνέπεια, χάνει την ελευθερία του, «έναντι πινακίου φακής». Στη θέση της έρχονται οι «τύψεις της συνείδησης». Οι τύψεις δεν καταβάλλουν τον άνθρωπο μόνον εξαιτίας του εγκλήματος του, αλλά και εξαιτίας της αδυναμίας που υποκρύπτουν οι απαιτήσεις του για δύναμη: η μηδαμινότητά του.
Αν ο άνθρωπος είναι μία παθητική αντανάκλαση των κοινωνικών σχέσεων, αν είναι ένα ανεύθυνο δημιούργημα, τότε δεν υπάρχει άνθρωπος, ούτε Θεός, ούτε ελευθερία, καλό και κακό. Μία τέτοια ταπείνωση όμως του ανθρώπου, μία τέτοια άρνηση της ιδιαιτερότητάς του μέσα στο κοσμικό γίγνεσθαι, δεν μπορεί παρά να οδηγεί ιστορικά( και όχι μόνον μυθικά και φιλοσοφικά), στην «οργή λαού-οργή Θεού» και κάθε είδους «εξαναστάσεις»: σαν εκείνες που οδήγησαν, απʼ τις σπηλιές… στο Διάστημα!
Το κακό είναι ένα σημείο, ότι ο άνθρωπος κατέχει ένα εσωτερικό, όσο και απύθμενο, βάθος. Το κακό είναι συνδεδεμένο με το πρόσωπο και την προσωπικότητα, και μόνον η τελευταία διαπράττει το κακό και είναι υπεύθυνη γιʼ αυτό. Μια απρόσωπη δύναμη δεν μπορεί να είναι υπεύθυνη για το κακό, ούτε η αρχή του κακού. Κάθε άρνηση του κακού, εν ονόματι κάποιου (ανεύθυνου) ανθρωπισμού, καταλήγει, σε τελευταία ανάλυση, στην απάρνηση της προσωπικότητας και του προσώπου. Όταν όμως θεωρούμε τον άνθρωπο και το πρόσωπό του στις διαστάσεις του βάθους, τότε κατανοούμε το κακό, ως προερχόμενο από εσωτερικά βάθη και δεν είναι αποτέλεσμα τυχαίων εξωτερικών περιστατικών. Ο άνθρωπος, μόνον ως ελεύθερο ον, είναι υπεύθυνος για το κακό, γιʼ αυτό και μόνον τότε νοείται ως άνθρωπος. Τότε όμως επίσης αναλαμβάνει την ευθύνη, να ξεπεράσει το κακό, να το εκμηδενίσει, ακριβώς, ως μηδενιστικό.
Αλλά το κακό είναι επίσης ο δρόμος του ανθρώπου, η τραγική του πορεία, η μοίρα του ελεύθερου όντος, η εμπειρία που πλουτίζει τον άνθρωπο και τον ανεβάζει σε μία ψηλότερη βαθμίδα ύπαρξης. Έτσι όμως ζουν το κακό μόνον οι «ελεύθεροι υιοί» κι όχι οι δούλοι. Αλήθεια βέβαια επικίνδυνη, που ταιριάζει μόνον στους ελεύθερους και «πνευματικά ώριμους» ανθρώπους. Διαφορετικά, δεν είναι διόλου δυνατή η αντιμετώπιση του κακού με παιδικές υπεκφυγές και πονηρίες. Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς, ότι βαδίζει το δρόμο του κακού για να το ξεπεράσει και έτσι να φθάσει ικανοποιημένος τις πιο ψηλές βαθμίδες του καλού. Το γεγονός αυτό, από μόνο του, αποτελεί τη χειρότερη αναξιοπρέπεια για την ανθρώπινη συνείδηση και οπωσδήποτε δεν περιέχει καμία σοβαρότητα.
Μόνον η τραγική εμπειρία του κακού πλουτίζει πνευματικά τον άνθρωπο και οξύνει τη γνώση του. Όταν πιστεύει κανείς ότι το κακό είναι μία φάση του καλού και ότι τον πλουτίζει και τον εξυψώνει, τότε ο άνθρωπος αυτός βουλιάζει περισσότερο και χάνει κάθε δυνατότητα ανόδου και πνευματικού εμπλουτισμού. Μόνον η καταγγελία του κακού, ο πόνος μέσα σʼ αυτό, μπορεί να εξυψώσει τον άνθρωπος σε ψηλές σφαίρες ύπαρξης. Αυτοϊκανοποίηση μέσα στους κόλπους του κακού αποτελεί τελεσίδικο χαμό: βλασφημία του «Αγίου Πνεύματος»!
Το ζήτημα του εγκλήματος έχει να κάνει με την επίμαχη άποψη, εάν επιτρέπονται τα πάντα, εν ονόματι της ελευθερίας. Όταν ο άνθρωπος μπαίνει στην περιοχή της ελευθερίας, υψώνεται μπροστά του το πρόβλημα, εάν και κατά πόσο είναι δεμένος σε ηθικούς κανόνες και εάν του επιτρέπονται όλα. Η ελευθερία που καταλήγει στην αυθαιρεσία, δεν θέλει να ακούσει για τίποτε άγιο και ιερό, για κανέναν περιορισμό. Όταν δεν υπάρχει Θεός ή όταν ο άνθρωπος είναι Θεός, τότε τα πάντα επιτρέπονται. Και ο άνθρωπος δοκιμάζει τις δυνάμεις, την εξουσία και την κλήση του, προκειμένου να επιδιώξει τη θεοποίησή του. Τότε ακριβώς είναι που υποδουλώνεται. Υποδουλώνεται σε μία ιδέα, σʼ αυτήν που έχει για Θεό. Χάνει την όποια ηθική του αυτονομία και υποχειριάζεται από την «ιδέα» του. Τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, πιστεύει ότι ανήκει σε μία εκλεκτή μερίδα της ανθρωπότητας, όχι στους συνηθισμένους «ανθρώπους», αλλά σε διακεκριμένες προσωπικότητες που είναι προορισμένες να κρίνουν και να ευεργετήσουν την ανθρωπότητα, επιδιώκοντας την εξάλειψη του κακού, ακόμη και με τον φόνο. Εκεί πια, στο φόνο, η μοναδικότητά του αντικρίζει, την απεραντοσύνη της …ερήμου!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Αγαπητέ Νωεύ, θα σου δώσω συγχαρητήρια για ένα από τα καλύτερα κείμενά σου!! Πραγματικά εξαιρετικό και μεστό νοημάτων, αξίζει να το διαβάσει κανείς αρκετές φορές προκειμένου να εμβαθύνει...


Αν όμως, εξαιτίας του κακού και για να το αποφύγουμε, θα θέλαμε να απορρίψουμε την ελευθερία, τότε θα δημιουργούσαμε το πιο ανυπόφορο κακό. Γιατί μόνον το ελεύθερο καλό λογίζεται ως καλό. Εξαναγκασμός και δουλεία, με δόλωμα την αρετή, σημαίνει ακριβώς, το κακό του Αντιχρίστου.

Αυτό αποτυπωνόταν γλαφυρά στην ταινία του Στάνλεϋ Κιούμπρικ, "Το Κουρδιστό Πορτοκάλι". Ο εγκληματίας που στερείται της ελεύθερής του επιλογής και μετατρέπεται με τεχνικές πλύσης εγκεφάλου σε άβουλο υποχείριο ανίκανο να πράξει το κακό, γίνεται θύμα μιας κοινωνίας που επιζητά την εξάλειψη του κακού δια της βίας και τελικώς ο εγκληματίας καθίσταται πολύ πιο συμπαθής από αυτήν και σχεδόν καθαγιάζεται.

Οι τύψεις δεν καταβάλλουν τον άνθρωπο μόνον εξαιτίας του εγκλήματος του, αλλά και εξαιτίας της αδυναμίας που υποκρύπτουν οι απαιτήσεις του για δύναμη: η μηδαμινότητά του.
Οι πραγματικά δυνατοί δεν ποθούν τη δύναμη, αφού είναι κάτι γι' αυτούς αυτονόητο. Οι αδύναμοι είναι αυτοί που ποθούν τη δύναμη, αυτοί τη θεοποιούν, αυτοί νιώθουν την ανάγκη να εξυψώσουν το Εγώ τους στο επίπεδο εκείνου που αποφασίζει περί ζωής και θανάτου. Ο πόθος προκαλεί ανάγκη για εξουσία και η εξουσία προδιάθεση για έγκλημα.

Το κακό είναι ένα σημείο, ότι ο άνθρωπος κατέχει ένα εσωτερικό, όσο και απύθμενο, βάθος. Το κακό είναι συνδεδεμένο με το πρόσωπο και την προσωπικότητα, και μόνον η τελευταία διαπράττει το κακό και είναι υπεύθυνη γιʼ αυτό.
"Η προσωπικότητα είναι η μεγαλύτερη φυλακή της ανθρώπινης ψυχής" έγραψε κάποτε ένας ψυχίατρος στο βιβλίο "Ο άνθρωπος-ζάρι" (ήταν ένας οδηγός αναίρεσης της προσωπικότητας, ή προσθήκης χάους μέσα στην τάξη). Ενδιαφέρουσα η σύμπτωση της φιλοσοφικής και της ψυχιατρικής άποψης του ζητήματος...

Όταν όμως θεωρούμε τον άνθρωπο και το πρόσωπό του στις διαστάσεις του βάθους, τότε κατανοούμε το κακό, ως προερχόμενο από εσωτερικά βάθη και δεν είναι αποτέλεσμα τυχαίων εξωτερικών περιστατικών. Ο άνθρωπος, μόνον ως ελεύθερο ον, είναι υπεύθυνος για το κακό, γιʼ αυτό και μόνον τότε νοείται ως άνθρωπος. Τότε όμως επίσης αναλαμβάνει την ευθύνη, να ξεπεράσει το κακό, να το εκμηδενίσει, ακριβώς, ως μηδενιστικό.
Θέλεις να πεις ότι η αποδοχή του κακού μέσα μας, είναι το αναγκαίο πρώτο βήμα της πορείας προς την εκμηδένισή του; Η άρνηση το ενδυναμώνει, η αποδοχή το εκμηδενίζει. Προφανές, όσο και δυσνόητο...

Αλλά το κακό είναι επίσης ο δρόμος του ανθρώπου, η τραγική του πορεία, η μοίρα του ελεύθερου όντος, η εμπειρία που πλουτίζει τον άνθρωπο και τον ανεβάζει σε μία ψηλότερη βαθμίδα ύπαρξης. Έτσι όμως ζουν το κακό μόνον οι «ελεύθεροι υιοί» κι όχι οι δούλοι.
Αυτοί όμως αναπόφευκτα, αρχίζουν να προσδιορίζουν το κακό με δικούς τους όρους, αφού το αποδέχονται και το κοιτούν κατάματα, πράγμα που τελικά τους φέρνει αντιμέτωπους με τους νόμους και τις κοινωνικές συμβάσεις. Οι εξουσιαστικές κοινωνίες καλλιεργούν την πνευματική δουλεία, ακριβώς για να διατηρήσουν το αποκλειστικό προνόμιο να ορίζουν εκείνες τι είναι κακό, να ορίζουν την ουσία των πραγμάτων, να διατηρούν δηλαδή και να νέμονται την "εξ-ουσία".

Αλήθεια βέβαια επικίνδυνη, που ταιριάζει μόνον στους ελεύθερους και «πνευματικά ώριμους» ανθρώπους. Διαφορετικά, δεν είναι διόλου δυνατή η αντιμετώπιση του κακού με παιδικές υπεκφυγές και πονηρίες. Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς, ότι βαδίζει το δρόμο του κακού για να το ξεπεράσει και έτσι να φθάσει ικανοποιημένος τις πιο ψηλές βαθμίδες του καλού. Το γεγονός αυτό, από μόνο του, αποτελεί τη χειρότερη αναξιοπρέπεια για την ανθρώπινη συνείδηση και οπωσδήποτε δεν περιέχει καμία σοβαρότητα.
Μόνον η τραγική εμπειρία του κακού πλουτίζει πνευματικά τον άνθρωπο και οξύνει τη γνώση του. Όταν πιστεύει κανείς ότι το κακό είναι μία φάση του καλού και ότι τον πλουτίζει και τον εξυψώνει, τότε ο άνθρωπος αυτός βουλιάζει περισσότερο και χάνει κάθε δυνατότητα ανόδου και πνευματικού εμπλουτισμού. Μόνον η καταγγελία του κακού, ο πόνος μέσα σʼ αυτό, μπορεί να εξυψώσει τον άνθρωπο σε ψηλές σφαίρες ύπαρξης. Αυτοϊκανοποίηση μέσα στους κόλπους του κακού αποτελεί τελεσίδικο χαμό: βλασφημία του «Αγίου Πνεύματος»!
Η ελευθερία είναι από κάθε άποψη επικίνδυνη, ακριβώς επειδή μεταθέτει την ευθύνη της ύπαρξης και της έκβασης από το σύνολο στο άτομο. Οι συνέπειες των πράξεων βαρύνουν αποκλειστικά τον πράττοντα και η δική του ψυχή διακυβεύεται διαρκώς. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να εναποθέτουν την προσωπική τους ελευθερία σε οριοθετήσεις που άλλοι αποφάσισαν γι' αυτούς, χωρίς αυτούς.

Όταν αποδεχτείς την ύπαρξη και το βάθος του κακού μέσα σου, το πρώτο που συνειδητοποιείς είναι πως ποτέ πια δεν θα ξέρεις εάν σε οποιαδήποτε στιγμή πράττεις το καλό ή το κακό. Γι' αυτόν που θέλει να φτάσει στο καλό, μια τέτοια συνειδητοποίηση, σε συνδυασμό και με το βαρύ φορτίο της ευθύνης της ελεύθερης επιλογής, είναι σκληρή και τον γεμίζει με θλίψη. Τον γονατίζει και του αφαιρεί την έπαρση του "δίκαιου".

Το να συνειδητοποιείς ότι πράττεις το κακό και αντί ν' αφήνεις τη Θλίψη -για την οποία ο Δον Χουάν έλεγε πως είναι δύναμη του σύμπαντος- να σε κατακλύσει, ψάχνεις για τρόπους ώστε να δικαιολογήσεις την ευχαρίστηση που αυτό σου προκαλεί, προδιαγράφει την πορεία βαθύτερα προς το κακό και σε καμμία περίπτωση προς τις υψηλές βαθμίδες του καλού. Σχηματικά ο γέροντας Παΐσιος το παρουσίαζε αυτό λέγοντας ότι "Ο διάβολος εμφανίζεται συχνά με μορφή αγγέλου ή αγίου".



Το ζήτημα του εγκλήματος έχει να κάνει με την επίμαχη άποψη, εάν επιτρέπονται τα πάντα, εν ονόματι της ελευθερίας. Όταν ο άνθρωπος μπαίνει στην περιοχή της ελευθερίας, υψώνεται μπροστά του το πρόβλημα, εάν και κατά πόσο είναι δεμένος σε ηθικούς κανόνες και εάν του επιτρέπονται όλα. Η ελευθερία που καταλήγει στην αυθαιρεσία, δεν θέλει να ακούσει για τίποτε άγιο και ιερό, για κανέναν περιορισμό.
Ελευθερία και αυθαιρεσία! Αλήθεια, πού ακριβώς μπαίνουν τα όρια; Οι ελευθέριοι καλύπτονται φιλοσοφικά μέσα στις γκρίζες ζώνες μεταξύ αυτών των εννοιών, το ίδιο όμως και η καθεστηκυία τάξη...

Όταν δεν υπάρχει Θεός ή όταν ο άνθρωπος είναι Θεός, τότε τα πάντα επιτρέπονται. Και ο άνθρωπος δοκιμάζει τις δυνάμεις, την εξουσία και την κλήση του, προκειμένου να επιδιώξει τη θεοποίησή του. Τότε ακριβώς είναι που υποδουλώνεται. Υποδουλώνεται σε μία ιδέα, σʼ αυτήν που έχει για Θεό. Χάνει την όποια ηθική του αυτονομία και υποχειριάζεται από την «ιδέα» του.
Ου ποιήσεις σ' εαυτόν είδωλον, μηδέ παντός ομοίωμα...

Τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, πιστεύει ότι ανήκει σε μία εκλεκτή μερίδα της ανθρωπότητας, όχι στους συνηθισμένους «ανθρώπους», αλλά σε διακεκριμένες προσωπικότητες που είναι προορισμένες να κρίνουν και να ευεργετήσουν την ανθρωπότητα, επιδιώκοντας την εξάλειψη του κακού, ακόμη και με τον φόνο. Εκεί πια, στο φόνο, η μοναδικότητά του αντικρίζει, την απεραντοσύνη της …ερήμου!
Αυτός είναι ακριβώς και ο λόγος κατά τον γέροντα Παΐσιο, που οι δαίμονες εμφανίζονται με μορφή αγγέλου. Να χαϊδέψουν τον εγωισμό μας, αφού ξαφνικά θέλουμε να πιστεύουμε πως γινόμαστε οι εκλεκτοί του θεού και φουσκώνουμε από έπαρση. Ο γέροντας πρότεινε να τους "δοκιμάζει" κανείς τους αγγέλους που βλέπει. Να τους βάζει για παράδειγμα να επαναλάβουν το "Άγιος ο θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς". Το "ελέησον ημάς" δεν το επαναλαμβάνει ο διάβολος, έλεγε, γιατί δεν μπορεί να δεχτεί κανέναν ανώτερο από τον εαυτό του, ώστε να τον ελεήσει.

"Εγώ είμαι Εγώ", βοά ο κύριος της Ερήμου, Χόρονζον καθώς γύρω του στροβιλίζονται οι δαίμονες της σκόνης...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς, ότι βαδίζει το δρόμο του κακού για να το ξεπεράσει και έτσι να φθάσει ικανοποιημένος τις πιο ψηλές βαθμίδες του καλού

Αυτό είναι όλα τα λεφτά. Πολλοί άγιοι από εγκληματίες ξεκίνησαν την καριέρρα τους και οι περισσσότεροι εγκληματίες κατέληξαν με τη Βίβλο στο χέρι να σταυροκοπιούνται μέσα στη στενή.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Αυτό είναι όλα τα λεφτά. Πολλοί άγιοι από εγκληματίες ξεκίνησαν την καριέρρα τους και οι περισσσότεροι εγκληματίες κατέληξαν με τη Βίβλο στο χέρι να σταυροκοπιούνται μέσα στη στενή.

"Μέσα στην στενή..." λοιπόν της διαχρονικής μας "καθημερινότητας"....

Εξουσία, δουλεία και συμπαρομαρτούντα ή,
Σοσιαλισμός, ως μία επαναστατημένη αιτία;

Στο λυκαυγές ακόμη της τρίτης, άνευ Ιησού Χριστού(α.Ι.Χ.), χιλιετηρίδας- κάποιοι πιπιλίζουν περί Νέας Εποχής- και ενυπάρχει στον πολιτισμό της επιλεγόμενης «καθημερινότητάς» μας ένα πορώδες υλικό, καταλυτικό για κάθε δειλινό της. Πρόκειται για τη δημοκρατική αμφίεση, είτε του «όχλου» είτε των «μαζών», κατά την «ώρα του καναπέ». Είναι το αθροιστικό αποτέλεσμα «μέσων όρων», που συνολικά μας δίνει τη Θεά(!), την «Κοινή Γνώμη».
Δούλος είναι, ο «υπό έλεγχο». Έλεγχος δε είναι, το φίλτρο που χωρίζει τη ζωή, σε ελευθερία και αναγκαιότητα. Η δουλεία , όπως την κατανοούμε σήμερα, έχει δύο χαρακτηριστικές ιδιοτυπίες, που μάλλον δεν χαρακτήριζαν παλαιότερους αυτής θεσμούς. Το πρώτο έχει να κάνει με τη διεύρυνση της ζωντανής βάσης της «περιουσιότητας» και του χορού των εκλεκτών, πέριξ αυτής. Το δεύτερο, αφορά τον άρτο, τον «περ-ιούσιον»: η δουλεία, στο ανθρώπινο στομάχι έχει ριζώσει!
Ο 19ος αιώνας (α.Ι.Χ.) γέννησε στην Ευρώπη δύο τρανούς προφήτες ανθρωπολόγους: τον Νίτσε και τον Ντοστογιέφσκι. Ο πρώτος προφήτεψε να βγαίνει, από τα ανθρώπινα σωθικά, ο «Υπεράνθρωπος». Ενώ ο δεύτερος, σχεδόν με απόγνωση, προσδοκούσε μεν τον «Θεάνθρωπο», αλλά διέβλεπε να επικρατεί («στα σημεία»), ο Αντίχριστος ( ο « Μεγάλος Ιεροεξεταστής»).
Και οι δύο ξεκινούσαν (σαν παιδιά) με τον πνευματικό αυνανισμό, στον οποίο είχε περιέλθει η Ευρώπη, με την πίστη της να ταλαντεύεται, μεταξύ των σκοτεινών φαντασιοπληξιών (του Αυνάν κλπ) και τη αίσθηση ζωντάνιας μίας εφηβικής ακόμη αμφισβήτησης( «κριτική», την είπαν). Τον Φ. Ντοστογιέφσκι, είνʼ αλήθεια, τον τυραννούσε παιδιόθεν, μία ικανή δόση επιληπτικότητας. Ενώ ο Φ. Νίτσε, κατέρρευσε οριστικά (στα «νεύρα» του), όταν μία ημέρα είδε έναν αμαξά να μαστιγώνει τʼ άλογά του. Και οι δύο πέθαναν, από πνευμονία.
Με το κλείσιμο της εφηβείας του, έγραφε ο Νίτσε προς την αδελφή του: «Κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη, εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να βρει σ' αυτήν, δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για τη θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας [...] Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία, τότε πίστευε, θέλεις να είσαι ένας απόστολος της αλήθειας, τότε αναζήτησέ την…»
Ο Κιρίλλοφ (του Ντοστογιέφσκι), την ίδια περίπου εποχή, θέλει να γίνει Θεός. Ο Νίτσε, σε μία από τις «νευρικές κρίσεις» του, θεώρησε τον εαυτό του, ως ενσάρκωση του Διόνυσου. Μετά από τη «θεραπεία» του όμως, σχεδόν σε όλα τα γραφτά του, διακατέχεται από την (έμμονη) ανάγκη, να ξεπεραστεί ο «άνθρωπος, αυτό το τιποτένιο και ελεεινό πλάσμα», για να γίνει «Υπεράνθρωπος». Η τελευταία συνέπεια της ανθρωπιστικής φιλαυτίας και αυτοπεποίθησης, είναι η κατάληξη στον υπεράνθρωπο.
Ο Ντοστογιέφσκι, ως άνδρας πια τριάντα τεσσάρων ετών, σε μία από τις επιληπτικές του κρίσεις, μέσα στις πλέον άθλιες και απάνθρωπες φυλακές της τσαρικής Ρωσίας, στο Όμσκ, έφτασε σε έκσταση. Είδε τότε τον εαυτό του, «περισσότερο ως Απόλλωνα, παρά, ως Διόνυσο». Αφότου θα επανερχόταν, από τις φυλακές, στην «Αγία Πετρούπολη», στα γραφτά και στη προσωπική του ζωή, η ελληνική αυτή αμφισημία, μπολιασμένη από την πίστη του στον Ιησού Χριστό, θα «του έτρωγαν τα σωθικά». Η αυτοπεποίθηση και αυτάρκεια του ανθρώπου βρίσκουν το τέλος στον Ντοστογιέφσκι και τον Νίτσε. Από την ευρωπαϊκή ανθρωπολογία προτάσσονται δύο επιλογές: ο δρόμος οδηγεί, είτε στον Θεάνθρωπο είτε στον Υπεράνθρωπο ( θεοποιημένο άνθρωπο).
Ο αυνανισμός, έτσι ή αλλιώς, είναι μαζοποιητικός. Μαζοποιεί «άυλες αξίες», για «συγκεκριμένες υλικές». Μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, τόσο η «βιομηχανική επανάσταση», όσο και η επικυριαρχία του «λουθηρανισμού» στην ηθική της μεσαίας ευρωπαϊκής τάξης, περιέβαλαν μʼ ένα καταλυτικό δίλλημα, τον «ψυχισμό» του «Ευρωπαίου»: « μάζα» ή «άτομο». Αρχίζει, η «εποχή των Ψυχολόγων»!
Ο Νίτσε, σαν παιδί, γαλουχήθηκε, από τα νάματα του πατέρα του «Καρλ Λούντβιχ Νίτσε (1813-1849), ήταν λουθηρανός πάστορας ενώ η μητέρα του, Φραντσίσκα Αίλερ (1826-1897) ήταν κόρη του πάστορα Ντάβιντ Φρήντριχ Αίλερ»[FONT=&quot][1][/FONT]. Ο Ντοστογιέφσκι, σαν παιδί από πατέρα επιληπτικό κι ανήμπορο, επέλεξε να γίνει «στρατιωτικός». Καθʼ όλη τη διάρκεια της εφηβείας του, ένα «από φυσικού του καθήκον» τον παίδευε και τον άντρωνε: η «πειθαρχία». Η «πειθαρχία» είναι απαίτηση, τόσο της πίστης όσο και της, «κάθε μορφής επιληψίας». Μόνον στην έκσταση, αυτή δεν έχει εξουσία για οποιαδήποτε απαίτηση. Κάτι φυσικά που αρχαιόθεν ήταν γνωστό, σε «κάθε είδους μαγεία», είτε «διονυσιακού» είτε «απολλώνιου» τύπου. Πόσο μάλλον, στους …Ψυχολόγους!
Το «ψυχολογημένο πνεύμα» του «μέσου ευρωπαίου» βρίσκει το αντίκρισμά του, απέναντι, σε έναν διχασμό: «πειθαρχία» ή «επανάσταση». Κι από τα δύο διαθέτει, η «Μεσαία Τάξη»: και «Λουθηρανούς»( δόγμα «απόλυτου προορισμού») και… «Ιουδαίους»(δόγμα «περιουσιακής οδύνης»[FONT=&quot][2][/FONT]). Στις δυτικές και ανατολικές εσχατιές της Ευρώπης, ο απόηχος του διχασμού εκείνου, θα έμελλε να φέρει την πόλωση ανάμεσα, στους «Αμερικανούς» και τους «Σοβιετικούς». Τους πρώτους, τους γέννησε η ιστορία, με την «επανάσταση, για πειθαρχία»(ακραία της πρότυπα, Ναζισμός και Σιωνισμός), ενώ οι δεύτεροι ξεπετάχτηκαν (πάντα, χάρη της ιστορίας), με την «πειθαρχία, για την επανάσταση»( ακραία και έσχατα δείγματα της, το ….Κ.Κ.Ε. και ο …Ψωμιάδης!).(συνεχίζεται)


[FONT=&quot][1][/FONT] (Βικιπαίδεια)

[FONT=&quot][2][/FONT] Βλέπε, Οικονομολόγους σαν τον Νασσάου Σένιορ κλπ τ.σ.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 3 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top