Idril
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
09-07-09
17:13
[...] Δλδ αν εκαναν οτι μπορουσαν και ομως εμεινε εγκυος η κοπελα...και δεν θελουν παιδι, δεν ξερουν καν αν θα ειναι μαζι αυριο κλπ (πχ χιλιαδες ζευγαρια)....τοτε πρεπει να το κρατησουν και να παντρευτουν ή να αποφασισουν ποιος θα το παρει ; [...]
Όχι βεβαια. Όταν έλεγα για ζευγάρια που δεν έχουν τη δυνατότηα να μεγαλώσουν ένα παιδί προφανώς δε μιλούσα μονο για την οικονομική τους ευχέρεια αλλα και τη δυνατότητα τους να σταθούν απέναντι σε αυτό το παιδί σαν γονείς. Και η περίπτωση που αναφέρεις προφανώς δεν την έχει. Δεν το διευκρίνισα στο προγούμενο ποστ γιατί το θεώρησα αυτονόητο!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Idril
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
04-07-09
00:20
[...] Το να ισχυριστεί μάλιστα κανείς ότι οι τύψεις της μάνας θα ήταν βαρύτερες σε τούτη την περίπτωση, είναι σαν να ομολογεί ότι κάνουμε μια έκτρωση απλά και μόνο για ν' αποφύγουμε τις τύψεις μας.[...]
Respect!
Όσοι είπαν ότι τους φαίνεται αδιανόητο να ξέρουν ότι κάπου ζει το παιδί και αυτοί δεν αποτελούν μέρος της ζωής του νομίζω ότι το βλέπουν λίγο εγωιστικά το πράγμα. Είναι λίγο αντιφατικό το οτί θα τους φαίνεται δυσβάσταχτο να ξέρουν ότι ζει κάπου ευτυχισμένο, ενώ το να ξέρουν ότι δεν το άφησαν να ζήσει καθόλου τους φαίνεται νορμάλ.
Άποψή μου είναι (και μάκαρι να έχω τη δύναμη να την εφαρμόσω και έμπρακτα αν αποκτήσω κάποτε παιδιά) ότι όταν δύο άνθρωποι γίνονται γονείς, είτε το προγραμμάτισαν και το ήθελαν είτε όχι, είναι απόλυτα υπέυθυνοι για αυτό το πλάσμα, και συνεπώς θα πρέπει να παίρνουν αποφάσεις όχι μόνο με γνώμονα τι θέλουν οι ίδιοι, τι τους κάνει ευτυχισμένους ή τι θα τους πληγώσει λιγότερο αλλά τι είναι καλύτερο για το παιδί, τι θα κάνει εκείνο ευτυχισμένο και τι θα πληγώσει εκείνο λιγότερο. Και αυτό ισχύει για όλες τις αποφάσεις που το αφορούν, από τις πιο σημαντικές (όπως είναι το να το δώσουν για υιοθεσία) μέχρι τις πιο απλές (πχ σε ποιο σχολείο θα πάει). Αλλά δε βλέπω πολλούς γονείς στο περιβάλλον μου να το εφαρμόζουν δυστυχώς. Μπορεί στα λόγια όλοι να διαβεβαιώνουν πως κάνουν ό,τι κάνουν για το καλό των παιδιών, αλλά στην πράξη τα πράγματα δεν είναι πάντα ακριβώς έτσι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Idril
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
03-07-09
13:34
Στην περίπτωση της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, ναι, θα προτιμούσα να το δώσω για υιοθεσία. Σίγουρα θα δενόμουν μαζί του και σίγουρα δε θα ήταν καθόλου εύκολο όταν θα έφτανε εκείνη η ώρα, όμως το γεγονός ότι από το δικό μου "λάθος" έγιναν τελικά ευτυχισμένοι τρεις άνθρωποι θα με παρηγορούσε και θα με βοηθούσε να συμβιβαστώ με την ιδέα, ενώ στην περίπτωση της έκτρωσης φοβάμαι ότι θα με κυνηγούσαν μια ζωή οι τύψεις. Αυτή τη λύση θα την επέλεγα πάντως όσο ήταν ακόμα πολύ μωρό, και δεν καταλάβαινε ότι το εγκατέλειψα.
Στην άλλη περίπτωση, όπου το παιδί ήταν ήδη μεγάλο και ήξερε ότι εγώ είμαι η μαμά του αλλμά δυσκολευόμουν να το μεγαλώσω λόγω οικονομικών προβλημάτων, δε νομίζω να το έκανα γιατί θεωρώ ότι θα ήταν μεγάλο τραύμα για αυτό να νομίσει ότι δεν το αγαπάω πια και θέλω να το διώξω. Όσο κι αν του υποσχόμουν και του εξηγούσα ότι είναι για το καλο του και θα είναι πιο ευτυχισμένο εκεί πολύ αμφιβάλλω αν θα το έπειθα.
edit: Χάχα, estartu, τα μεγάλα πνεύματα... ποστάραμε ταυτόχρονα τις ίδιες περίπου απόψεις (εντάξει, εσύ τις είπες πολύ πιο ποιητικά, εγώ είμαι πεζή )
Στην άλλη περίπτωση, όπου το παιδί ήταν ήδη μεγάλο και ήξερε ότι εγώ είμαι η μαμά του αλλμά δυσκολευόμουν να το μεγαλώσω λόγω οικονομικών προβλημάτων, δε νομίζω να το έκανα γιατί θεωρώ ότι θα ήταν μεγάλο τραύμα για αυτό να νομίσει ότι δεν το αγαπάω πια και θέλω να το διώξω. Όσο κι αν του υποσχόμουν και του εξηγούσα ότι είναι για το καλο του και θα είναι πιο ευτυχισμένο εκεί πολύ αμφιβάλλω αν θα το έπειθα.
edit: Χάχα, estartu, τα μεγάλα πνεύματα... ποστάραμε ταυτόχρονα τις ίδιες περίπου απόψεις (εντάξει, εσύ τις είπες πολύ πιο ποιητικά, εγώ είμαι πεζή )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.