BLUE SEA
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Τέσα Ηλιού αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηλιούπολη (Αττική). Έχει γράψει 1,898 μηνύματα.
18-07-17
00:12
Όταν ήμουν παιδί, τα καλοκαίρια στο σπίτι της γιαγιάς μου στον Πύργο της Ηλείας η μητέρα μου με τη θεία μου και τη γιαγιά μου έφτιαχναν σπιτικα ζυμαρικά, δίπλες και πίτες. Μου αρεσε πολύ αυτή η διαδικασία και τις βοηθούσα κι εγώ όσο μπορούσα. Ιδιαίτερα καλή ήμουν βέβαια στον ρόλο του δακιμαστή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
BLUE SEA
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Τέσα Ηλιού αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηλιούπολη (Αττική). Έχει γράψει 1,898 μηνύματα.
26-10-15
18:05
Είμαι τυχερή που μέχρι τα 10 μου μπορεί και λίγο περισσότερο δεν είχα υπολογιστή
Εμένα μου τον έκανε δώρο ο πατέρας μου στα 18 μου χρόνια, όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο. Την ίδια χρονιά (1995) η μητέρα μου μου έκανε δώρο ένα κινητό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
BLUE SEA
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Τέσα Ηλιού αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηλιούπολη (Αττική). Έχει γράψει 1,898 μηνύματα.
26-10-15
18:00
Λίγος προβληματισμός
Μετάφραση στο γερμανικό: όταν ήμουν παιδί, το κοινωνικό μου δίκτυο ονομαζόταν ''έξω''
Eίσαι ρεαλιστικότατη!
Στα δικά μου παιδικά χρόνια (80s) βέβαια υπήρχε και πολύ υποκρισία. Σχολούσαμε από το κατηχητικό και στο δρόμο λέγαμε όλο για αγόρια!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
BLUE SEA
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Τέσα Ηλιού αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηλιούπολη (Αττική). Έχει γράψει 1,898 μηνύματα.
17-08-15
17:19
Πέρα από τα παραπάνω θεωρώ ότι υπάρχει μια αδικαιολόγητη και άδικη αυστηρότητα προς τη νέα γενία. Είμαι γενικώς αντίθετη με τη γενικότερη τάση που υπάρχει να κατηγορούμε τη νεότερη γενιά εκθειάζοντας τη δική μας. Καμένη γη βρηκαν τα νεότερα άτομα κι εκείνα δικαιούνται να μας ψέγουν κι όχι εμείς αυτά. Κάποιους/ες που έχουν παρόμοια ηλικία μ' εμένα ίσως να τους δυσαρεστήσω μ' αυτά που λέω, ωστόσο, με ενδιαφέρει η αντικειμεικότητα -στο μέτρο του εφικτού.
Κάτι άλλο: Η "αγνή" δεκαετία του 80 (που ήμουν παιδί) ήταν γεμάτη από υποκρισία και προσποιητή ηθική. Σήμερα, λ.χ., οι γονείς μιλούν ελεύθερα στα παιδιά τους για το σεξ, ενώ τότε ήταν ταμπού μια τέτοια κουβέντα. Μεγαλώσαμε σε έναν ψεύτικο κόσμο, αγνοώντας την πραγματικότητα, τους φυσικούς και τους κοινωνικούς της νόμους. Τι να εξειδανικεύσω λοιπόν; Δεν θεωρώ ότι η δική μας γενιά είχε κάτι καλύτερο από την τωρινή.
Κάτι άλλο: Η "αγνή" δεκαετία του 80 (που ήμουν παιδί) ήταν γεμάτη από υποκρισία και προσποιητή ηθική. Σήμερα, λ.χ., οι γονείς μιλούν ελεύθερα στα παιδιά τους για το σεξ, ενώ τότε ήταν ταμπού μια τέτοια κουβέντα. Μεγαλώσαμε σε έναν ψεύτικο κόσμο, αγνοώντας την πραγματικότητα, τους φυσικούς και τους κοινωνικούς της νόμους. Τι να εξειδανικεύσω λοιπόν; Δεν θεωρώ ότι η δική μας γενιά είχε κάτι καλύτερο από την τωρινή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
BLUE SEA
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Τέσα Ηλιού αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηλιούπολη (Αττική). Έχει γράψει 1,898 μηνύματα.
26-06-15
16:09
Λέγεται -από κάποιους/ες ρομαντικούς/ες κυρίως- ότι όσοι/ες είμαστε "παιδιά" της δεκαετίας του 80 ζήσαμε την τελευταία δεκαετία της αθωότητας.
Η πραγματικότητα:
Τα θετικά
Είναι γεγονός ότι χαρήκαμε το παιχνίδι στις αλάνες, διότι δεν είχε επεκταθεί σε μεγάλο βαθμό ακόμα η οικοπεδοποίηση. Επίσης, δεν υπήρχαν τόσοι κίνδυνοι όσοι σήμερα. Θυμάμαι ότι τα καλοκαίρια παίζαμε με τις ώρες πολλά παιδιά μαζί και οι γονείς μας δεν ανησυχούσαν, διότι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Τη σημερινή εποχή αφενός μεν τα παιδιά είναι εγκλωβισμένα στις πολυκατοικίες αφετέρου δε υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι και αρκετοί γονείς φοβούνται να τα αφήνουν να παίζουν στις πλατείες.
Τα αρνητικά:
Για πολλά θέματα δεν υπήρχε η αίσθηση του κινδύνου. Τα καλοκαίρια, στο σπίτι της γιαγιάς μου στον Πύργο της Ηλείας, μαζευόμασταν πολλά παιδιά στο περιβόλι της και τρώγαμε φρούτα από τα δέντρα χωρίς να τα πλένουμε. Αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο.
Επίσης, στις σχολικές εκδρομές, όταν πήγαινα στο δημοτικό, θυμάμαι ότι πίναμε από το ίδιο μπουκάλι με τις φίλες μου. Θα έπινα, λόγου χάρη, εγώ από την πορτοκαλάδα της κι εκείνη από τη βυσσινάδα μου κτλ. Κι αυτό επίσης ήταν πολύ επικίνδυνο. Αντίθετα τη σημερινή εποχή τα παιδιά είναι υποψιασμένα σχετικά με τις μολυσματικές ασθένειες.
Επιπλέον, τα παιδικά που βλέπαμε φαίνονταν αθώα, αλλά ουσιαστικά ήταν πορνογραφήματα. Μια παρένθεση: Ως προοδευτικός άνθρωπος αποδέχομαι την πορνεία, διότι οι ιερόδουλες επιτελούν κοινωνικό ρόλο. Δεν έχω ρατσισμό για καμία κοινωνική ομάδα. Ωστόσο, θεωρώ ότι στις παιδικές ταινίες πρέπει να υπάρχει ευαισθησία και σεβασμός στην παιδική ψυχή. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα: Θα θυμάστε σίγουρα (τουλάχιστον όσοι/ες είστε 35+) την Κάντυ, το γνωστό ξανθό πουτανάκι (συγνώμη για τη λέξη) με τα σγουρά μαλλιά, που μια ήθελε τον Άντονι, μια τα ξαδέλφια του, τον Στίαρ και τον Άρτζι, μία τον Τέρι, που γνώρισε στο κολέγιο, μια τον Νηλ, ακόμα και τον θείο Γουίλιαμ. Όταν μάλιστα σκοτώθηκε ο Άντονι σκοτώθηκε πέφτοντας από το άλογο, η Κάντυ την έπεσε στα ξαδέλφια του. Στις 9 του μακαρίτη, που λέμε. Τότε μου άρεσε το παιδικό αυτό. Με πιο ώριμο "βλέμμα" όμως διαπιστώνω ότι προβάλλονταν αρνητικά πρότυπα.
Άλλο πάλι: Ενώ από τη μια θεωρούσαμε ταμπού το να μιλήσουμε για το σεξ, όταν πηγαίναμε στο δημοτικό, από την άλλη δεν αλλάζαμε θέμα. Τουλάχιστον σήμερα τα παιδιά είναι πιο ειλικρινή.
Ίσως ακούγομαι κυνική, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα (τουλάχιστον ως έναν βαθμό.).
Η πραγματικότητα:
Τα θετικά
Είναι γεγονός ότι χαρήκαμε το παιχνίδι στις αλάνες, διότι δεν είχε επεκταθεί σε μεγάλο βαθμό ακόμα η οικοπεδοποίηση. Επίσης, δεν υπήρχαν τόσοι κίνδυνοι όσοι σήμερα. Θυμάμαι ότι τα καλοκαίρια παίζαμε με τις ώρες πολλά παιδιά μαζί και οι γονείς μας δεν ανησυχούσαν, διότι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Τη σημερινή εποχή αφενός μεν τα παιδιά είναι εγκλωβισμένα στις πολυκατοικίες αφετέρου δε υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι και αρκετοί γονείς φοβούνται να τα αφήνουν να παίζουν στις πλατείες.
Τα αρνητικά:
Για πολλά θέματα δεν υπήρχε η αίσθηση του κινδύνου. Τα καλοκαίρια, στο σπίτι της γιαγιάς μου στον Πύργο της Ηλείας, μαζευόμασταν πολλά παιδιά στο περιβόλι της και τρώγαμε φρούτα από τα δέντρα χωρίς να τα πλένουμε. Αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο.
Επίσης, στις σχολικές εκδρομές, όταν πήγαινα στο δημοτικό, θυμάμαι ότι πίναμε από το ίδιο μπουκάλι με τις φίλες μου. Θα έπινα, λόγου χάρη, εγώ από την πορτοκαλάδα της κι εκείνη από τη βυσσινάδα μου κτλ. Κι αυτό επίσης ήταν πολύ επικίνδυνο. Αντίθετα τη σημερινή εποχή τα παιδιά είναι υποψιασμένα σχετικά με τις μολυσματικές ασθένειες.
Επιπλέον, τα παιδικά που βλέπαμε φαίνονταν αθώα, αλλά ουσιαστικά ήταν πορνογραφήματα. Μια παρένθεση: Ως προοδευτικός άνθρωπος αποδέχομαι την πορνεία, διότι οι ιερόδουλες επιτελούν κοινωνικό ρόλο. Δεν έχω ρατσισμό για καμία κοινωνική ομάδα. Ωστόσο, θεωρώ ότι στις παιδικές ταινίες πρέπει να υπάρχει ευαισθησία και σεβασμός στην παιδική ψυχή. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα: Θα θυμάστε σίγουρα (τουλάχιστον όσοι/ες είστε 35+) την Κάντυ, το γνωστό ξανθό πουτανάκι (συγνώμη για τη λέξη) με τα σγουρά μαλλιά, που μια ήθελε τον Άντονι, μια τα ξαδέλφια του, τον Στίαρ και τον Άρτζι, μία τον Τέρι, που γνώρισε στο κολέγιο, μια τον Νηλ, ακόμα και τον θείο Γουίλιαμ. Όταν μάλιστα σκοτώθηκε ο Άντονι σκοτώθηκε πέφτοντας από το άλογο, η Κάντυ την έπεσε στα ξαδέλφια του. Στις 9 του μακαρίτη, που λέμε. Τότε μου άρεσε το παιδικό αυτό. Με πιο ώριμο "βλέμμα" όμως διαπιστώνω ότι προβάλλονταν αρνητικά πρότυπα.
Άλλο πάλι: Ενώ από τη μια θεωρούσαμε ταμπού το να μιλήσουμε για το σεξ, όταν πηγαίναμε στο δημοτικό, από την άλλη δεν αλλάζαμε θέμα. Τουλάχιστον σήμερα τα παιδιά είναι πιο ειλικρινή.
Ίσως ακούγομαι κυνική, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα (τουλάχιστον ως έναν βαθμό.).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.