Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
07-11-12
20:32
Θα εκμεταλλευόμουν εκείνη την ευκαιρία που άφησα να πάει χαμένη
?
ειχες βρει ενα φορτηγό με σοκοφρέτες ξεκλείδωτο;
_______________________
θα αλλαζα τον τροπο που του φερθηκα...
...και λίγα του είπες
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
27-01-09
05:44
Χμ... χμ,χμ,χμ...Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω...
Τι να πείς εδώ; Μακάρι, χίλιες φορές μακάρι,
να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω.
Όχι πολύ... Λίγο. Μια ιδέα.
Δευτερόλεπτα...
Ίσα ίσα, να απέτρεπα τον ευατό μ να ανοίξει την σελίδα, επείδη το θέμα suckz.
Τέσπα.
Όπως και να 'χει, τείνω να συμφωνήσω με την προτροπή πίσω από τον τίτλο.
Νομίζω δλδ... Αλλιώς δεν θα υπήρχε εκείνο το χιλιοειπωμένο κλισέ περί "παλιών, καλών εποχών".
Ίσως να είναι επίπτωση της αβεβαιότητάς μας για το μέλλον, ίσως να είναι νοσταλγία, ίσως να είναι ψυχοπάθεια (που προκαλείται από υπερβολική έκθεση σε πρωϊνάδικες εκπομπές), μα είναι κάτι. Αυτή η πανθομολογούμενη πίστη πως το παρελθόν ήταν ομορφότερο του παρόντος (ενώ το ...παρελθόν ήταν απλά το παρόν κάποιων άλλων που πίστευαν πως το δικό τους παρελθόν ήταν ωραιότερο ) κρύβει κάτι από την ενθύμηση μιας Εδέμ, από την οποία εκδιωχθήκαμε παρά την θελήσή μας, από το αδυσώπητο βέλος του χρόνου, ή αν θέλετε, ύστερα από μια πικρή δαγκωνιά στο μήλο της εμπειρίας.
Όπως και να έχει... Η απόσταση δίνει στην ανάμνηση αξία. Την αφήνει να ωριμάσει σαν παλιό κρασί (μερικές φορές τόσο πολύ, που γίνεται σαν ξύδι) και την εξωραϊζει, την κάνει να φαίνεται ωραιότερη από ότι ήταν, και αυτό είναι λογικό γιατί την αφήνει στατική σαν παλιά φωτογραφία. Με τον καιρό, το αντικείμενο φθείρεται στη μνήμη, και μας μένουν μόνο οι σχετικές γεύσεις. Γι' αυτό και αρκεί ένα ερέθισμα αθώο, για να μας θυμίσει ύπουλα κάτι αμυδρό από το παρελθόν μας (αυτό π οι γάλλοι ευγενικά αποκαλούν τέζα-βου).
***
...Τι βλακείες λέω τόσην ώρα. Παρασύρθηκα και πλατειάζω, ως συνήθως. Λοιπόν,
θα ταξίδευα στο παρελθόν. Το έχω σκεφτεί πολύ συχνα. Να είμαι κάπου αλλού.
Βασικά, γενικά είμαι στο αλλού και ακόμα παραπέρα. Και τόσο αλλού, που μου φαίνεται πως κάποιος άλλος είναι εδώ και τώρα, και μου κρατάει την θέση μέχρι να ωριμάσει το κρασί στο κελλάρι τώρα αυτό ακούστηκε κάπως, μα στην πραγματικότητα είμαι ....άλλοτε, τόσο 20th century που ψιλοντρέπομαι και βγαίνω έξω μόνο με χαρτοσακκούλα. Ένιγουεζ. Τι έγραφα; Ά ναι.
Υπάρχουν πολλές στιγμές στο παρελθόν που θα ήθελα να πάω. Φυσιολογικό θα ήταν να ταξίδευε κανείς σε παλιές αγάπες (τι λιμνονούφαρο και αυτό... λες και αν ξαναπάς, θα ξαναζήσεις τα ίδια πράγματα, έχοντας την κατάρα της ύστερης γνώσης στο κεφάλι ) ή σε παλιές στιγμές που θεωρεί ευτυχισμένες.
Δεν θα το έκανα, όχι μόνο γιατί θα ψόφαγα στο γέλιο λέγοντας πρώτος τις ατάκες που άκουσα τότε να εκστομίζονται, μα επίσης γιατί, χίλια τα εκατό, θα βίωνα διαφορετικά την όλη σκηνή, και αυτό θα μου έβγαζε την ανάμνηση ξινή.
Γιατί είναι άλλο να θυμάσαι πχ το πρώτο σου φιλί, να επιστρέψεις μαγικά σε αυτό, και την στιγμή που τα χείλια του άλλου αγγίζουν τα δικά σου, από την συνήθεια (?_?) να του πετάξεις γλώσσα Ζλουρπ και να τον στείλεις οφσάιντ. Εκτός από το ότι χάλασες την αίσθηση από πεταλούδες στην κοιλιά (...εκτός αν τρως περιέργα ανατολίτικα πιάτα), του χάλασες και του άλλου την ανάμνηση! Να τελικά γιατί δεν μπορούμε να πάμε πίσω σε μια ανάμνηση: Θα την χαλάσουμε στους άλλους που την μοιράστηκαν μαζί μας. Γι' αυτό και δεν είναι σωστό να ταξιδεύουμε στην θάλασσα της νοσταλγίας, μα να δημιουργούμε μια βροχή από νέες αναμνήσεις ώστε να μην ξεραθεί.
Επειδή πάλι πλατειάζω και το ρίχνω στην φελλολογία αντί για την φίλο-λογία, να δώσω ένα παράδειγμα.
Εννοώ, είμαι πχ τώρα και σκέφτομαι το χριστινάκι. Προσπερνάω το γεγονός ότι, τόσο καιρό μετά, ο γενετικός μου κώδικας ΧΥ μου την σπάει, και επιτάσσει την εστίαση πρώτα πρώτα στο σφριγηλό στήθος και τους σμιλευμένους γλουτούς (...ευχαριστώ την πλαστικότητα της ελληνικής γλώσσας, που τώρα δεν μου στερεί τίποτα από την ωμή περιγραφική ισχύ της έκφρασης "τι βυζάρες & τι κωλο που είχε"). Λοιπόν, όταν η εικόνα ξεκαθαρίζει, θυμάμαι τον τρόπο που έριχνε μπροστά τα βαθυκόκκινα μαλλιά της, προσπαθώντας αποτυχώς με κάθε τρόπο να αποκρύψει τα αμυγδαλωτά μάτια της, και τις εκφράσεις που χρωμάτιζαν το προσώπό της, καθώς τραβούσε αργές και βαθιές ρουφηξιές από το τσιγάρο της.
Ωραία η νοσταλγία, μα θα έπρεπε να νοιώσει κανένας ("εγώ; λέγομαι κανένας!" που έλεγε και ο Οδυσσέας) την ανάγκη να ξαναβυθιστεί στο καστανό των ματιών της, αντί να αντικαθρεφτίζει μια αχνή ανάμνηση. Οπότε, πες ότι σηκώνω το τηλ και την τηλ (*σημείωση: εδώ το τηλ είναι ουσιαστικό και ρήμα ταυτόχρονα, θεέ μου αγγλοποιήσαμε τα ελληνικά, λολ;*)
...και την τηλ λέω, και το σηκώνει, και την ξαναβρίσκω. Δεν θα δω μπροστά μου τη γυναίκα που αγαπούσα, μα κάποια άγνωστη, απόμακρη και ξένη.
Οκ αρκετά οι λογοτεχνημένες βλακείες, παίζει να την δω παντρεμένη με παιδιά, τα λυτά της μαλλιά πιασμένα επάνω, τα καστανά της μάτια στεγνά και το στήθος πεσμένο από τις εγκυμοσύνες, οπότε θα καταστραφεί η στιγμή και θα πέσει ένα ριζικό και αμετάκλητο overwrite στις ακριβές μου αναμνήσειζ.
Αίσχος;
Εντελώςςς!
Οπότε τα περί θαλασσας της νοσταλγίας είναι ματαιολογίες, κάντε ρε μοντς τον κόπο ένας να απομονώσει τα επικίνδυνα και επώδυνα σημεία του κειμένου και να τα ξορκίσει στο recycle bin.
Μα και αυτό που μόλις είπα είναι ματαιολογία. Aν πάρει μια ρουφηξιά στο τσιγάρο της με την ίδια έκφραση στο πρόσωπο, εγώ πάλι θα δω τον ίδιο άνθρωπο, πίσω από την αμφίεση από ρυτίδες και ασημένια μαλλιά, που ο χρόνος δίνει ως παράσημα σε όσους τον πολεμούν άνισα.
...Οπότε πάλι θα την πατήσω μετά, και καταστράφηκα, δεν είμαι στα γεράματα για χαζοπεριπέτειες. Ούστ αναμνήσεις, ξουτ. Πάω να σβήσω και το κιν της από το τηλ, και αν τυχόν πάρει, δεν θα το απαντήσω.
...Χμ.
Χμμμ...
Μπα, άσε. Ας απαντήσω.
Η ζωή είναι πολύ εύθραυστη για να κρατάς κακία,
και πολύτιμοι οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε τις όμορφες (...μα και τις άσχημες) πτυχές της.
(Από την άλλη... Τόσα παιδιά θα 'χει, όλο και κάποιο θα βγεί σκράπας,
και θα χρειάζεται φροντιστήριο. Θα την μαδήσω )
***
Πάλι βγήκα όμως εκτός θέματος. Είπα κ το ξαναλέω, θα 'θελα να ταξίδευα στο παρελθόν.
Προφανώς όχι στο δικό μου Ο καλός Θεούλης, μπορεί να μη με έκανε ωραίο, μα το ξεπλήρωσε δίνοντάς μου πολλά λεφτά... Εχμ σόρρυ, λάθος, ας πούμε ότι μου έδωσε μνήμη ελέφαντα (και μύτη-προβοσκίδα, γμτ). Και μπορεί να μην είναι πολλές ή καλές οι αναμνήσεις μου, μα είναι δικές μου, και δεν θα τις άλλαζα γιατί χάρη στο παρελθόν είμαι αυτός που είμαι. Ναι. Εχμ... Ναι, μάλλον προς το "ίσως ναι", μα όπως και να 'χει δεν θα το λύσουμε τώρα Λοιπόν, έλεγα πως θα ταξίδευα στο παρελθόν.
Όχι, δεν είμαι από τους γραφικούς τύπους που πιστεύουν πχ πως αν ζούσαν στην αρχαία ελλάδα, θα κυκλοφορούσαν με μανδύες τρώγοντας άρτο με τον πλάτωνα και τον αριστοτέλη.
Ούτε έχω ψευδαισθήσεις πως θα ήμουν Ιππότης με πανοπλία στο Μεσαίωνα, και δεσποσύνες θα άνοιγαν την πίσω πόρτα του πύργου. για να με τρατάρουν κρασί και να κατευνάσουν την ορεξή μου, με μανιτάρια μαγειρεμένα στο χοιρινό λίπος (μπλιαααχ θα γινόμουν ο Sir Anorexic. ...Που λέτε, το μεσαίωνα, οι ιππότες μαζεύονταν και έκαναν και κάνα πόλεμο, όπου κερδισμένοι έβγαιναν οι... άσχετοι λαφυραγωγοί, που περίμεναν το τέλος της μάχης, για να τους βρούν εξαντλημένους και πεσμένους στο χώμα, και τους καθάριζαν με ένα στιλέτο, πριν τους κατακλέψουν. Αντι-ηρωικό αίσχος; Γουέλκαμ το ριάλιτυ).
Τι έλεγα; Α ναι, θα προτιμούσα να πάω κάπου πιο ήρεμα ρε παιδί μου, χωρίς φωτιά και πολέμους, καταστροφές και συμφορές, λιμούς σεισμούς και καταποντισμούς...
Στα 1500? Να κάτσω να παρακολουθώ το τέλος της Φεουδαρχίας και την άνοδο της αστικής τάξης, ξύνοντας ένα λαούτο μέσα στα καταγώγια; Μπαααα...
Στα 500? Να παρακολουθώ την πτώση της ρώμης στους βαρβάρους, ξύνοντας ένα χορδόξυλο μέσα στα καταγώγια; Μπα, ούτε...
Στο έτος 4 προ Χριστού, τότε που πέθανε ο Ηρώδης, ξύνοντας μια τοξωτή άρπα μέσα στα καταγώγια; Άστο...
Στα 450πΧ, στην Αθήνα του Κλέους (=δόξα), υπό την πολυλογία του Περικλέους, να ξύνω άρπα από χελωνοκαύκαλο μέσα στα καταγώγια; Άσε καλύτερα...
Στα 1000 πΧ, στα χρόνια του Τιγκλάθ-Πιλάζαρ, να παρακολουθώ τα εγκλήματα πολέμου, τα πογκρόμ και τις μαζικές εκτελέσεις που οι γιοί της Ασσούρ εισήγαν στην Βαβυλώνα και την εύφορα γη ανάμεσα στους ποταμούς, ξύνοντας χορδές αλογοουράς μέσα σε ένα καταγώγι;
Βρε ούστ. Είπαμε να πάμε στο παρελθόν, όχι πάλι στον 20ο αιώνα....
Στα 2000πΧ, στη γη του Σούμερ, να παρακολουθώ την οικοδομική ανάπτυξη που επέφερε η ψημμένη πλίνθος, ξύνοντας νεύρα από ταύρο μέσα σε ένα καταγώγι; Τι λε ρε. Πολλοί μαστόροι = πολύς θόρυβος.
Στα 10000πΧ, στα παράλια της Κασπίας, παρακολουθώντας τον Χόμο Σαπιενς (=άνθρωπος ο Σοφός!!! θα το λέω και θα γελάω μόνος μου...) να γδέρνει θηλαστικά, ξυνοντας σαν κιθάρα το τόξο μου, μέσα σε κάνα χαμωσπήλαιο...?
...
Τα παρατάω.
Η μόνη εποχή για κάποιον, είναι εκείνη κατά την οποία ζεί.
Τα υπόλοιπα είναι
ξυσίματα χορδών, είδει κιθάρας
υπό την συνοδεία
παράφωνης αγριοφωνάρας.
Το αποφάσισα.
Θα μείνω εδώ, μαζί σας!
(...τυχεροί!)
--------------------------------------------------------------
Υπάρχει και η μηχανή που μας επαναφέρει απότομα στο Παρόν,Παντως μηχανες του χρονου, εχουμε ολοι μας.
Αυτες που μας πανε στα παλια λεγονται αναμνησεις και αυτες που μας πανε στο μελλον λεγονται ονειρα.
όταν μας βλεπει να ταξιδεύουμε σε κάποια από τις προηγούμενες μηχανές,
και αυτή η μηχανή
λέγεται 'προϊστάμενος'.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.